Από την εποχή της μεγάλης έλλειψης πρώτων υλών (μετάλλων και πλαστικών), δηλαδή τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έρχονται αυτά τα πολύ τρυφερά, πολύ γυναικεία σκουλαρίκια με κλιπ. Τα αγόρασα σε μια δημοπρασία πριν πολύ καιρό. Είναι πολύ ελαφρά, φτιαγμένα από σελυλόιντ και συναγωνίζονται σε ομορφιά τα αληθινά νεμόφιλα που μιμούνται. Όπως βλέπετε η επιφάνειά τους είναι τελείως ματ, σαν να ζωγραφίστηκε με κιμωλία, δεν λάμπουν ούτε στην σκιά, ούτε στον ήλιο. Μόνο το κέντρο τους με τις μικροσκοπικές πέρλες έχει μια πολύ ελαφρά λάμψη.
Στην αρχή δεν ήξερα τι να τα κάνω. Έβλεπα βέβαια πως είναι όμορφα, αλλά δεν έβρισκα τίποτα κατάλληλο για να τα φορέσω. Τα δοκίμασα με ένα γαλάζιο πλεχτό, το πλεχτό έλαμπε πιο πολύ από αυτά. Τα δοκίμασα με ένα γκρι πουκάμισο, το πουκάμισο ήταν πολύ αντρικό για τέτοιο τρυφερό σκουλαρίκι. Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω κάτι γι αυτά μόνο. Έραψα ένα σύνολο από ανοιχτό γκρι ακατέργαστο λινό, με γαλάζια απλά κουμπιά σε όλο το πλάι για το παντελόνι, στο μέσον εμπρός για το κοντό πουκάμισο. Στις φωτογραφίες είναι το καπέλο αυτού του συνόλου, η κορδέλα του έχει το χρώμα του λινού. Νομίζω πως τώρα τα σκουλαρίκια έχουν το ρούχο που τους αξίζει για να δείξουν όλες τις δυνατότητες τους. Έζησαν από το 1940 μέχρι σήμερα, δεν θα χαραμιστούν στα χέρια μου. Θα ήταν κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου