Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΤΣΑΓΙΟΥ (1921)

Η ειικονογράφηση είναι από την ετήσια ατζέντα του περιοδικού Femina για το 1921. Η ατζέντα είχε μηνιαίο ημερολόγιο με πληροφορίες για πολλές διασκεδάσεις και χόμπι  κατάλληλες για κάθε μήνα (σκι τον Χειμώνα και γκολφ, ταξίδια με τραίνο στην Κωνσταντινούπολη το Φθινόπωρο και με πλοίο προς το Μαρόκο το Καλοκαίρι), καθώς επίσης σελίδες αφιερωμένες στην ομορφιά και κενά φύλλα με γραμμές για σημειώσεις. Ηταν ολόκληρη τυπωμένη σε ιλουστρασιόν χαρτί και στις πιο πολλές σελίδες υπήρχε περίγραμμα από γιρλάντες λουλουδιών.

Το μεγάλο στολίδι της ατζέντας ήταν οι 12 εικονογραφήσεις που βρίσκονταν πριν από το ημερολόγιο του κάθε μήνα. Μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής όπως ο Ζωρζ Λεπάπ κι ο Μπενίτο έφτιαξαν τα σχέδια αποκλειστικά για την Femina. Εδώ απεικονίζεται το σχέδιο του Μπενίτο "Η ώρα του τσαγιού". 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

ΧΙΛΝΤΑ Η ΑΠΡΌΒΛΕΠΤΗ

Άλλη μια απεικόνιση του αγαπημένου μου pinup girl της δεκαετίας του 50, της Χίλντα. Ο Duane Βryers την φαντάστηκε πολύ διαφορετική από τα υπόλοιπα pinup girls και την απεικόνισε θαυμάσια. 

Είναι γεμάτη, έχει τα πάντα φυσικά κι απεριποίητα και βρίσκεται σε καταστάσεις που σε όλες δημιουργούν αμηχανία, όπως εδώ: βροχή στην παραλία. Το μαλλί βρεγμένο και πιο χάλια από πριν, το μισό σλιπ κατεβασμένο, το μισό σουτιέν ανεβασμένο, στα πόδια τα κακάσχημα βατραχοπέδιλα, στο πρόσωπο η κακοκεφιά. 

Η Χίλντα είναι μια επίγεια θεά, η απογείωση ως τα αστέρια της απλής καθημερινής γυναίκας. 

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

"Η ώρα της νίκης" ονομάζεται αυτή η εικονογράφηση για το περιοδικό Femina του 1908. Ο καλλιτέχνης είναι ο Bernard Boutet de Monvel, ζωγράφος, γλύπτης με σημαντική πορεία στις τέχνες και ετήσιες εκθέσεις των έργων του σε όλον τον κόσμο. 

Ο νικητής του παιγνιδιού γκολφ (εδώ, ένας άντρας) δέχεται τα συγχαρητήρια των θαυμάστριών του, της Κλοτίλντ, της Λυσέτ και της Ματίλντ, που τα ρούχα τους απεικονίζονται με λεπτομέρεια στην εικόνα και περιγράφονται αναλυτικά στην λεζάντα του περιοδικού

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ

" Μετά την ώρα των τσιγγάνων" ονομάζεται αυτή η πανέμορφη εικονογράφηση του George Lepape για το περιοδικό Femina του 1908. 

Ο Ζωρζ Λεπάπ, εμπνευσμένος καλλιτέχνης υψηλού γούστου, απεικονίζει με λεπτομέρεια τα βραδινά μαντώ από μεταξωτό βελούδο, στολισμένα με γούνες και φτερά στον γιακά, που κλείνουν με μεγάλα κουμπια-καρφίτσες. 

Στις απεικονίσεις του βάζει τις γυναίκες κάθε φορά σε πλήρη περίγυρο, εδώ, έξω από ένα ρεστωράν από το οποία αποχωρούν για άλλες λεπτές διασκεδάσεις -όπως μας λέει, πάλι μουσική, αλλά αυτήν την φορά Ρώσικη ή ιταλική

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

PLUS SIZE BEAUTY

Στην δεκαετία του 1950 γεννήθηκαν τα pin up girls, δηλαδή η ζωγραφισμένη εικόνα των γυναικών με καμπύλες που διακοσμούσαν τοίχους ως εικόνες μεγάλων ημερολογίων. Παρόλο που η φράση "γυναίκα με καμπύλες" φέρνει στο μυαλό την Μέριλιν Μονρό και την Τζαίην Μάνσφηλντ, στην πραγματικότητα και οι δύο ηθοποιοί ήταν πολύ λεπτές, περίπου νο 2 στο αμερικάνικο σύστημα μέτρησης έτοιμων ρούχων των ΗΠΑ.  Επομένως στα ημερολόγια τοίχου με τα pin up girls δεν υπήρχε πουθενά καμία απεικόνιση της αληθινά γεμάτης σιλουέτας, με πλούσιες καμπύλες, εκείνης που φοράει νο. 14 ή 16.

Ξαφνικά ο εικονογράφος Duane Bryers επινόησε την Χίλντα, μια αντισυμβατική γυναίκα. Η Χίλντα δεν ήταν μόνο στρογγυλή παντού. Είχε διπλό σαγόνι, άφτιαχτα φυσικά μαλλιά, ήταν αδέξια κι αστεία, της συνέβαιναν αμήχανες καταστάσεις, την έπιανε η βροχή στον δρόμο και γινόταν μούσκεμα με τα μαλλιά της ακόμα πιο απεριποίητα από το συνηθισμένο, τεμπέλιαζε κι όλη την ώρα ξάπλωνε κι έπαιζε, ενώ απεικονίστηκε και κακόκεφη, με μούτρα ή βαριεστημένη. Πουθενά δεν εμφανίστηκε με κάποιον άντρα. Αντιθέτως μόνιμη παρέα της ήταν ο σκύλος της και μικρά ζώα του δάσους. Ναι, η Χιλντα ήταν μια γυναίκα πολύ κοντά στην πραγματική γυναίκα, τόσο από άποψη σιλουέτας, όσο και από άποψη συμπεριφοράς. Ίσως γι αυτό κέρδισε τις καρδιές των ανθρώπων και παρέμεινε στα ημερολόγια τοίχου από την δεκαετία του 1950 έως και την δεκαετία του 1980.

Καπέλα του 1913 La mode du jour.

Από το 1913 μας έρχεται αυτό το τεύχος του περιοδικού La mode du jour με τα πανέμορφα καπέλα.

Είμαστε στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δυό εποχές, την Art Nouveau με τα περίτεχνα λουλούδια, τις καμπύλες, τις αέρινες γυναικείες μορφές του Αλφρέντ Μυσά που φεύγει και την Art Deco με την λιτότητα και τις καθαρές γραμμές που έρχεται. Τα ρούχα έχουν κοντύνει κάπως, η γραμμή των φορεμάτων είναι ριχτή και  μακρόταλη, ενώ το μήκος τους σταματάει χαμηλά στην γάμπα. Το σώμα των γυναικών κάτω από τα ρούχα είναι ελεύθερο, χωρίς κορσέδες με μπανέλες και περιοριστικά κορδόνια. 

Τα γυναικεία μαλλιά είναι κομμένα κοντά και σγουρά, χωρίς πολύπλοκα χτενίσματα, γι αυτό καλύπτονται με καπέλα που έχουν πλούσιο στολισμό. Το ψάθινο καπέλο σε κερασί χρώμα έχει στην κορώνα του ντραπαρισμένη μια διαφανή μουσελίνα κι ολόγυρα επιβλητικά μπουμπούκια και φύλλα από την χώρα της φαντασίας, αφού είναι όλα μαύρα, όπως ποτέ δεν είναι στην φύση.

Το μαύρο καπέλο με το φαρδύ μπορ σε γραμμή γνωστή ως Picture hat, έχει περίτεχνο εσωτερικό από άσπρο σατέν που φωτίζει από οποιαδήποτε γωνία το πρόσωπο, ενώ εξωτερικά στολίζεται με δυο τεράστια λουλούδια σε ροζ τροπικό, από ίδιο ύφασμα με τα ένθετα σε λεπτομέρειες του φορέματος (διακρίνονται λίγο στο μανίκι). 

Το λαχανί καπέλο σε γραμμή off the face (δηλαδή με μπορ γυρισμένο προς τα πάνω που ποτέ δεν σκιάζει το πρόσωπο) είναι το μοναδικό που είναι ολόκληρο ψάθινο, με διακόσμηση δυο φαρδιές κορδέλες gros grain που πλέκονται μεταξύ τους. Αυτό είναι επίσης το καπέλο που η γραμμή του μας προϊδεάζει για την μόδα που έρχεται, της επόμενης δεκαετίας. 

(φωτογραφίες la mode de Pinktag)

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1916

Ναι, αυτό το τεύχος του περιοδικού Le petit echo de la mode βγήκε στη κυκλοφορία την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου του 1916. Οκτασέλιδο γεμάτο πανέμορφες έγχρωμες λιθογραφίες. Η λιθογραφία είναι μια μορφή εκτύπωσης κοστοβόρα, διότι η παράσταση σχεδιάζεται με λιπαρή κιμωλία πάνω σε πορώδη ασβεστόλιθο ή πλάκα τσίγγου και στην συνέχεια στεγνώνεται. Όταν το νερό τρέξει στις επιφάνειες που έχουν σχεδιαστεί, το λιπαρό μελάνι "πιάνει"μόνο στα σημεία που είναι χαραγμένα και όχι στην υγρή πέτρα. 

Η λιθογραφία χρησιμοποιήθηκε για την εκτύπωση των περιοδικών πολυτελείας στο τέλος του 19ου αιώνα, αλλά στην συνέχεια εξελίχθηκε σε ξεχωριστή μορφή Τέχνης. 

Το συγκεκριμένο τεύχος του Le petit echo de la mode, όπως μας ενημερώνει στην τελευταία γραμμή του εξώφυλλου του, εκτός από τις λιθογραφίες των ρούχων υψηλής ραπτικής που παρουσιάζει, περιέχει κι ένα φύλλο σιδερότυπο με τα πατρόν των χειροτεχνιών που περιλαμβάνει. Η σιδεροτυπία είναι επίσης μια δαπανηρή εργασία, αφού τα σχέδια αποτυπώνονται στο χαρτί με ειδικό μελάνι που όταν ζεσταθεί με σίδερο σιδερώματος μεταφέρεται στο ύφασμα, ενώ μετά την ολοκλήρωση του κεντήματος, εάν το ύφασμα πλυθεί με απλό νερό, το μελάνι εξαφανίζεται. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

POP AD

Βρισκόμαστε στο 1968. Μέσα σε ελληνικό γυναικείο περιοδικό βρίσκουμε αυτήν την στυλάτη διαφήμιση νέας εφημερίδας με τίτλο "Τα σημερινά", φτιαγμένη από τον σκιτσογράφο Β. Λιάσκα. Η διαφήμιση περιέχει πολλά στοιχεία της αγγλικής ποπ κουλτούρας της εποχής. O μελλοντικός αναγνώστης της εφημερίδας φοράει ένα σοβαρό κοστούμι σε αγγλικό ψαροκόκαλο, αλλά ζωηρόχρωμο όπως τα κοστούμια των Mods.  Κρατάει στο ένα χέρι την εφημερίδα του, στο άλλο χέρι ένα μήλο που θυμίζει την εταιρεία Apple records, την δισκογραφική που ίδρυσαν οι Beatles. Και βέβαια στο πρόσωπό του έχει μια καρδιά αντί για μάτι επειδή all you need is love.

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

ΤΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΠΈΛΑ ΤΟΥ 1920

Η δεκαετία του 1920 έμεινε γνωστή για την ελευθερία στο γυναικείο ντύσιμο. Οι γυναίκες εγκατέλειψαν τον κορσέ, δεν είχαν σουτιέν που να αναδιαμορφώνουν το γυναικείο στήθος, οι γραμμές των ρούχων ήταν απλές και καθόλου περιοριστικές για το σώμα, τα στριφώματα ανέβηκαν από τον αστράγαλο που ήταν πριν έως και πάνω από το γόνατο, τα παντελόνια σε αντρική γραμμή εισήλθαν και στις γυναικείες ντουλάπες (μαζί με γιλέκα και πουκάμισα), τα μαλλιά κόπηκαν κοντά. 

Αυτά τα λιτά ίσια ρούχα καλύφθηκαν με περίτεχνα κεντήματα και φορέθηκαν με καπέλα μικρά, που έπεφταν χαμηλά στα μάτια καλύπτοντας τις γυναίκες με μυστήριο σε γραμμή bucket, όπως αυτά στις φωτογραφίες από το περιοδικό La Mode Française του 1926.

 Όλες τις ώρες της μέρας, στον ήλιο ή στα φώτα της νύχτας, κάτω από οποιαδήποτε γωνία ήταν αδύνατο να δει κανείς τα γυναικεία μάτια χωρίς μια κάποια αινιγματική σκιά γύρω τους. 

(Φωτογραφίες  La mode de pinktag)