Είμαι μια από αυτές τις γυναίκες που φοράνε τα χρυσά κοσμήματα τους λιγότερο από τα φω-μπιζού τους. Η εκτίμησή μου για ένα κόσμημα πάει χέρι-χέρι με την ανθρώπινη δουλειά που βλέπω πάνω του. Έχω την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι τεχνίτες που δημιούργησαν τα σκουλαρίκια και τα κολιέ μου, μου στέλνουν κύματα από την ενέργειά τους. Φοράω αυτά τα κύματα πάνω στο σώμα μου.
Έχω επίσης την εντύπωση ότι οι γυναίκες που τα κοσμήματα τους φοράω, με βλέπουν από ψηλά και χαμογελάνε. Η προσπάθειά τους να διατηρήσουν αυτά τα θαυμάσια αλλά όχι από αιώνια υλικά κομμάτια δεν πήγε χαμένη. Μια άλλη γυναίκα -εγώ- 60, 70, 80 χρόνια αργότερα τα φοράει με τα κατάλληλα ρούχα, στις κατάλληλες περιστάσεις. Ναι, εκείνες κι εγώ είμαστε συνένοχες τουλάχιστον για την πράξη της διατήρησης της διακριτικής κομψότητας.
Μικρά σκουλαρίκια σκαλισμένα στο χέρι σε ένα ενιαίο κομμάτι κόκαλου (αληθινού). Το κέντρο είναι ελαφρότατα βαμμένο ροζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου