Θέλω να φορέσω ρούχα του τέλους της Βικτωριανής περιόδου και των αρχών της Εδουαρδιανής. (1890-1910). Όμως για να το πετύχω πρέπει να κάνω κάποιες προσαρμογές των ρούχων στον τύπο της ζωής που ζω και στο δικό μου σώμα.
Μπορώ να φορέσω ρούχα αληθινά μάξι, δεν είναι να τα κοντύνω έως την μέση της γάμπας όπως κάνουν πολλές σημερινές γυναίκες που αγαπούν αυτήν την περίοδο. Μπορώ να φοράω μποτάκια ή κλειστά oxfod και κάλτσες, όλο το Καλοκαίρι. Μπορώ να φοράω μπλούζες που καλύπτουν όλον τον κορμό, και όλο το χέρι -δεν χρεάζεται να βάλω κοντομάνικα, φανελάκια κλπ. Αυτό που δεν μπορώ να κάνω είναι να κυκλοφορώ με φούστες το καλοκαίρι, με τους μηρούς μου να ακουμπάνε ο ένας στον άλλον, χωρίς να υπάρχει κάποιο ύφασμα να απορροφάει τον ιδρώτα. Επομένως είναι περιορισμένη για μένα η χρήση των μεσοφοριών, όσο κι αν είναι πανέμορφα και πολυτελή.
Σκέφτηκα κι αποφάσισα να φτιάξω μεσοφόρια-παντελόνια. Θα έχουν την γραμμή του παντελονιού, αλλά κατά τα άλλα θα είναι φαρδιά, με δαντέλες, από άριστα υφάσματα, σε μαύρο και σε άσπρο χρώμα, όπως τα αυθεντικά μεσοφόρια της εποχής.
Το πρώτο μου μεσοφόρι-παντελόνι είναι αυτό που βλέπετε. Ράφτηκε με βατίστα, ένα λεπτό βελουδένιο βαμβακερό ύφασμα. Είναι πολύ φαρδύ ολόκληρο, το κάθε πατζάκι έχει 84 πόντους φάρδος (42 το μισό). Στο πάνω μέρος έβαλα στα πλαϊνά μια φαρδιά φάσα με σούρα της ραπτομηχανής, αφήνοντας το μεσαίο τμήμα της κοιλιάς ίσιο, για να μην πετάει κάτω από τις φούστες -που ήταν της μόδας επίσης ίσιες στο μέσον της κοιλιάς, εκείνη την εποχή. Στο στρίφωμα έχει δαντέλα βαμβακερή ύψους 10 πόντων με τελειώματα σε σχέδιο λουλουδιών. Λίγο πάνω από την δαντέλα, υπάρχει μια πιετούλα οριζόντια, που δεν ξέρω γιατί την έκανα -λες και πρόκειται να ψηλώσω του χρόνου.
Νομίζω πως θα είναι πολύ ωραίες οι δαντέλες κάτω από τις φούστες μου, ειδικά κάποιες μη-Βικτωριανές αλλά φαρδιές μάξι μονόχρωμες φούστες, μπλε, ροζ κλπ, που σπάω το κεφάλι μου να τις εντάξω στο Βικτωριανό ντύσιμο. Ελπίζω να σας αρέσει το καινούργιο μου μεσοφόρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου