Η δεκαετία του 20 έμεινε στην μνήμη κυρίως ως εκείνη που τα ρούχα, ίσια κι απλά, φορτώθηκαν με μαξιμαλιστική διακόσμηση. Τα βραδινά φορέματα κεντήθηκαν τόσο πολύ, που κατάντησαν δύσχρηστα για τις ιδιοκτήτριες τους -γνωρίζουμε ότι πολλά βραδινά φορέματα που διασώθηκαν, ζυγίζουν 5 κιλά εξαιτίας των χαντρών που έχουν πάνω τους.
Αυτή η υπερβολή είχε σαν αποτέλεσμα στην επόμενη δεκαετία του ΄30, την επικράτηση του λιτού ντυσίματος τόσο σε γραμμή όσο και σε στολισμό. Ορισμένα πατρόν έγιναν πολύ γεωμετρικά (όπως το γκρι φόρεμα του σκίτσου με τον εντυπωσιακό γιακά και μανίκια), ενώ σε άλλες περιπτώσεις ένα απαλό ύφασμα έπεφτε απαλά γύρω από το σώμα, χωρίς ούτε αξιοπρόσεκτη γεωμετρία, ούτε παγιέτες να αστράφτουν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Από αυτήν την περίοδο δεν έχουμε ρούχα με εντυπωσιακή διακόσμηση, κι όμως η εποχή είναι σημαντική επειδή η μόδα για πρώτη φορά πλησίασε τα καινούργια ρεύματα των Καλών Τεχνών και της πρωτοπορίας. Με τους πειραματισμούς πάνω στα πατρόν, με καπέλα που έμοιαζαν με ανάποδη γόβα ή φορέματα -αστακούς (οι συνεργασίες της Έλσας Σκιαπαρέλι με τον Κοκτό και τον Νταλί), τελικά κατάφερε να αποδεσμεύσει τις γυναίκες από το κυνήγι του παραδοσιακά "όμορφου".
(φωτό σκίτσων από φιγουρίνι Eclair coupe Paris του 1935)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου