Το περιοδικό Votre Mode στο τεύχος Δεκεμβρίου του 1956, έχει μια σελίδα με 6 πανωφόρια κατάλληλα για τα "πρωινά ψώνια" όπως λέει. Αυτό σημαίνει πως είναι όλα ζεστά κι επιτρέπουν με την φαρδιά τους γραμμή την κίνηση, όμως είναι ακατάλληλα για το απόγευμα και το βράδι, καθώς επίσης και για μια πιο επίσημη δραστηριότητα όπως το γεύμα σε ρεστοράν, εξαιτίας της σπορ γραμμής τους. Οι γυναίκες φορούν τα άνετα πανωφόρια, βάζουν στο κεφάλι το σπορ καπελάκι τους ή ένα απλό μαντήλι, παίρνουν στο χέρι μια μεγάλη τσάντα με χωρητικότητα και ξεκινούν για τα ψώνια τους.
Αληθεύει πως στα 1956 το γεύμα ή το ποτό με φίλους χρειαζόταν άλλο τύπο παλτό; Αληθεύει 100%. Το προσεγμένο φόρεμα που φορούσαν οι γυναίκες τότε, οι κομψές γόβες, οι μικρές τσάντες με το ένα λουράκι, τα μπιζού, δεν ταιριάζουν με τα πανωφόρια της εικόνας μας λόγω αδρότητας γραμμών και υλικού. Το ψαροκόκκαλο, το ντιαγκονάλ και το τουήντ που φτιάχνονται πρωινά πανωφόρια, είναι πολύ χοντρά υφάσματα, στην πραγματικότητα δανεισμένα από το αντρικό ντύσιμο, χωρίς λάμψη, με επιφάνειες σκληρές ακόμα και στο μάτι. Έρχονται σε αντίθεση με την πολυτέλεια του βελούδου, την λάμψη του ταφτά, την απαλότητα του κρεπ-ντε-σιν από την οποία ράβονται τα επίσημα φορέματα.
Η αρμονία είναι δύσκολο ζήτημα φίλες μου κι εξαρτάται από πολλούς παράγοντές. Η συγγένεια των υφών, είναι ένας από αυτούς.
(φωτογραφία σελίδας La mode de Pinktag)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου