Ο οίκος Λελόνγκ μεσουράνησε στις δεκαετίες του 1920, 1930 και 1940 και σε αυτόν φοίτησαν όλοι οι μεγάλοι μόδιστροι που κατόπιν άνοιξαν δικούς τους οίκους, π.χ. ο Κριστιάν Ντιόρ και ο Πιέρ Μπαλμαίν. Είναι επίσης εκείνος που έσωσε τη γαλλική ραπτική όταν το 1940 οι ναζί που είχαν υπό κατοχή το Παρίσι, απαίτησαν το Επιμελητήριο Υψηλής ραπτικής να μεταφερθεί στο Βερολίνο , μαζί με την έδρα των Οίκων ραπτικής. Εκεί οι Γάλλοι σχεδιαστές θα εκπαίδευαν Γερμανούς τεχνίτες και τεχνίτριες στα μυστικά του απαιτητικού ραψίματος. Ο Λελόνγκ που ήταν Πρόεδρος του γαλλικού Επιμελητηρίου αρνήθηκε, λέγοντας ότι η ραπτική στηρίζεται σε χιλιάδες Γάλλους τεχνίτες που φτιάχνουν τις λεπτομέρειες, τα κεντήματα, τα απλικέ, τις δαντέλες των ρούχων, οπότε για να πετύχει το σχέδιο έπρεπε να μεταφερθούν στο Βερολίνο όχι οι οίκοι αλλά αυτές οι χιλιάδες τεχνίτες. Φυσικά είχε δίκιο, ο δικός του Οίκο μόνο το 1926 είχε 1200 άτομα προσωπικό.
Στην φωτογραφία μας το πανωφόρι είναι ραμμένο σε χοντρό σατέν κι έχει γραμμή κλος. Διαθέτει μανίκια ως τον αγκώνα, γούνα στον γιακά και τα ρεβέρ μανικιών, και δυό κρυφές τσέπες. Το ντεσέν του θυμίζει ταυτόχρονα άνιμαλ πριντ και δάσος, μια που το φόντο είναι σε υποτονικό πετρόλ, ενώ τα στυλιζαρισμένα φύλλα σε τρεις σκούρες αποχρώσεις του πράσινου. Ένα ρούχο σπάνιο, φτιαγμένο για την γυναίκα που διαθέτει τα βασικά πανωφόρια και μπορεί να προσανατολιστεί στο "κάτι παραπάνω".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου