Ο Υβ Σαιν Λωράν ντύνει την Ζιζί Ζανμαίρ

 

O Yves Saint Laurent εκτός από τις συλλογές Υψηλής Ραπτικής και πρετ-α-πορτέ που σχεδίασε, έφτιαξε ορισμένα κοστούμια για φίλες του που βρίσκονταν στον χώρο του θεάματος. Μία από αυτές ήταν η μπαλαρίνα Ζιζί Ζανμαίρ, σύζυγος του Ρολάν Πετί. Η φιλία τους ήταν ισόβια κι η επαγγελματική τους συνεργασία κράτησε 20 χρόνια. 

Στην εικόνα το πρωτότυπο σκίτσο του Yves Saint Laurent για το κοστούμι "Η ροζέ σαμπάνια" του 1963 της Ζιζί.

Γυναίκα σε ασημί και μαύρο.

 

Γνωρίζουμε πολλά για την Αρτ Ντεκό από τα βιβλία, όμως η ομορφιά της αποκαλύπτεται πραγματικά όταν πιάνουμε αυθεντικά αντικείμενα Αρτ Ντεκό στα χέρια μας. Είναι γεμάτα κρυμμένα μυστικά, π.χ. στην υφή των υλικών που χρησιμοποιούν. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει για ποιό λόγο τα μπιζού από βακελίτη είναι τόσο ακριβά -αφού ο βακελίτης είναι σχεδόν πλαστικό υλικό- έως ότου δει αληθινό βακελίτη με τα μάτια του. 

Ένα καλό παράδειγμα ομορφιάς στο χειροπιαστό αντικείμενο είναι  η πούδρα προσώπου Rea. Από την μορφή πάνω της συμπεραίνουμε πως σχεδιάστηκε γύρω στην δεκαετία του 1920, η γυναίκα μοιάζει με τις εικονογραφήσεις του Eduardo Benito για το περιοδικό Femina στις αρχές του 1920 και το εξωφυλλο Vogue τον Απρίλιο του 1927. 

Απο κοντά, η πούδρα είναι απείρως ομορφότερη από ό,τι στην φωτό. Η γυναικεία μορφή έχει σχεδόν δύο χρώματα, μαύρο γυαλιστερό της κινέζικης λάκας και ασημί. Όλα τα περιγράμματα στο πρόσωπο, τα χέρια και το φόρεμα είναι ασημί. Το δέρμα είναι μπεζ ματ, με μικρές τελείες από κόκκινο λαμπερό στα μάγουλα και τα χείλη. Το πόσο πολύ είναι το ασημί χρώμα, μπορείτε να το διαπιστώσετε στην επόμενη φωτό -που είναι παρμένη σχεδόν σε σκοτάδι.

Ενα κουτί πούδρας λοιπόν που λάμπει και στο σκοτάδι. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

Pompeia, πούδρα του 1908.

 

Οι πούδρες προσώπου, εκτός από το παλιότερο προϊόν μακιγιάζ στην γη, είναι και το καταλληλότερο για την ανάδειξη της αισθητικής κάθε εποχής. Την εποχή της Αρτ Ντεκό, οι συσκευασίες τους ήταν κι αυτές Αρτ Ντεκό, γεωμετρικές, με καθαρά χρώματα δίπλα από το κυρίαρχο μαύρο. Την ακριβώς προηγούμενη εποχή της Αρτ Νουβό είχαν λεπτεπίλεπτες παραστάσεις με φυλλώματα, λουλούδια κι αραβουργήματα όπως στην πούδρα που βλέπουμε. 

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε κατασκευάστηκε η πούδρα Pompeϊa του αρωματοποιού L.T. Piver στο Παρίσι. Η κολόνια με το ίδιο όνομα κυκλοφόρησε το 1907, επομένως η πούδρα τον ίδιο χρόνο ή το αργότερο το 1908. Κι αυτή είναι πούδρα ρυζιού, ελεύθερη, απλώνεται επομένως με πον-πομ. 

Το κουτί της είναι ένα αριστούργημα. Σε σκληρό χαρτόνι, άκαμπτο και φόντο χτυπητό κοραλλί, έχει ανάγλυφη παράσταση από χρυσό περίγραμμα και φύλλα, στα πλαϊνά χρυσά καλάθια με μπουκέτα, ενώ όλα τα άνθη είναι τρισδιάστατα (υπερίπτανται της επιφάνειας του χαρτιού). 

Ένα πανέμορφο προϊόν ομορφιάς, που μπορεί να στολίσει κάθε γυναικείο τραπέζι τουαλέτας. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

Πούδρα του 1928, Pavots d' argent

 

Αληθινή πούδρα προσώπου από ρύζι του οίκου Roger et Gallet, φτιαγμένη το 1928 για την σειρά προϊόντων μακιγιάζ Pavots d' argent (παπαρούνες από ασήμι).

Το κουτί της πούδρας σχεδιάστηκε λίγο πριν (το 1927) από τον μεγάλο καλλιτέχνη Rene' Lalique. Το σχήμα του οβάλ, η βάση από μαύρο σκληρό γυαλιστερό χαρτόνι και το καπάκι του από λευκό χαρτόνι με δεύτερο στρώμα το εμπριμέ γυαλιστερό χαρτί, με τυπωμένες αυτές τις στυλιζαρισμένες παπαρούνες που βλέπετε σε ματζέντα, μαύρο, ροζ κι ασημί. Η πούδρα ήταν κλεισμένη αεροστεγώς, με λεπτό χαρτόνι κι από κάτω δεύτερο κάλυμμα από ζελατίνα,  έως και την μέρα που την αγόρασα από κατάστημα της Αθήνας, πριν 30 χρόνια. 

Σύμφωνα με τον κατάλογο του 1928 του Roger et Gallet η πούδρα προσώπου Pavots d' argent κυκλοφορούσε σε 13 αποχρώσεις, από λευκό έως σκούρο για γυναίκες της μαύρης φυλής, επομένως οποιαδήποτε απόχρωση δέρματος κι αν είχε η γυναίκα του 1928, μπορούσε να ικανοποιηθεί τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε την πούδρα της. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

1929, δυό κοντά βραδινά φορέματα

 

Από το περιοδικό Petit Echo de la Mode του 1929 μας έρχεται το σκίτσο με τα δύο κοντά βραδινά φορέματα. 

Τα φορέματα γίνονται βραδινά εξαιτίας της διακόσμησής τους και του υλικού τους. Είναι και τα δύο μεταξωτά, μακρόταλα, και κατάλληλα για χορό κυρίως: το αριστερό έχει όλη του την διακόσμηση στην πλάτη, οπότε φαίνεται περισσότερο όταν η γυναίκα είναι όρθια κι οι θεατές βλέπουν το πίσω μέρος της, ενώ το δεξί έχει όμοιο πάνελ από κεντημένη δαντέλα στο μπροστινό και πίσω μέρος του κορμού και λοξά κομμένα πανό που ίπτανται σε κίνηση, μόνο στο πίσω μέρος του.

 

Στο τέλος της δεκαετίας του 1920 τα βραδινά φορέματα ήταν περίπου όπως αυτά τα δυο. Σε σπάνιες περιπτώσεις κατέβαιναν χαμηλά ως τον αστράγαλο κι επίσης σε ελάχιστες περιπτώσεις ήταν καλυμμένα εξ ολοκλήρου με φράντζες από χάντρες -όπως βλέπουμε σήμερα στις αποκριάτικες στολές που μιμούνται τα '20s. Απλούστατα δεν υπήρχαν οι κατάλληλες περιστάσεις για να ευδοκιμήσουν τέτοια ρούχα. Οι στάρ του Χόλυγουντ φορούσαν στις πρεμιέρες μάξι φορέματα, σε κάποια επίσημα γκαλά έχουμε δει φωτογραφίες με φορέματα όλο χάντρα, όμως οι πλειοψηφία του πληθυσμού ακολουθούσε πιο λογικές λύσεις. Το κοντό μήκος ήταν η μεγάλη αγάπη των γυναικών, ειδικά των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων των πόλεων. 

(υ.γ έχω δει προσωπικά φωτογραφία γάμου γνωστής μου κυρίας στα 1928 με νυφικό κοντό, που στο μέσον εμπρός ανέβαινε κι άλλο, με αποτέλεσμα να φαίνεται όλο το γόνατο, κάτω από την κάλτσα φυσικά)

1948, δυο φορέματα

 

Δυό μοντέλα από περιοδικό Votre mode του 1948, με εξαιρετικά πολύπλοκα πατρόν. 

Το αριστερό σύνολο ράβεται σε  μάλλινο κρεπ,  έχει κορσάζ με μανίκια ζαπονέ, μκρή μπάσκα στην μέση κομμένη εβαζέ κι ένθετο με δαντέλα στο ντεκολτέ. Κουμπώνει με φερμουάρ στην ραφή της πλάτης, ενώ η φούστα του είναι ίσια. Διακοσμητικές φάσες με αραβουργήματα στολίζουν όλα τα τελειώματα, καθώς και το ένθετο με την δαντέλα, φτιάχνοντας ένα πανέμορφο πλαίσιο του κορμού. 

Το δεξί φόρεμα που απεικονίζεται σε αυτό το καταπληκτικό ζεστό κίτρινο, είναι ολόκληρο κρουαζέ. Εβαζέ στο μπροστινό μέρος της φούστας ώστε να μην ανοίγει όταν η γυναίκα κάθεται, και στην πίσω πλευρά έχει μια φαρδιά κεντρική κουφόπιετα που διευκολύνει το βάδισμα χωρίς να τραβάει τις πλαϊνές ραφές προς τα εμπρός. Κουμπώνει μπροστά με δυό διαφορετικές σειρές κουμπιά που τοποθετούνται διαγώνια η μία στον κορμό, η άλλη στους γοφούς κι αποτελούν μέρος ενός γεωμετρικού παιγνιδιού που ιντριγκάρει το μάτι του θεατή. 

Σήμερα δεν συναντάμε ρούχα με τόσο δύσκολα πατρόν, οπουδήποτε εκτός από τους οίκους υψηλής ραπτικής. Πριν 70 χρόνια αυτά μπορούσαν να τα ράψουν χιλιάδες ικανές μοδίστρες στην Γαλλία ή στην Ελλάδα. 

(φωτογραφία της σελίδας του περιοδικού, ρετουσαρισμένη La mode de Pinktag)

Πρωτότυπο κοντό παλτό 1952

 

Από το περιοδικό Femmes d' aujoud'hui του 11/1952 μας έρχεται το κοντό παλτό, σπορ και πρωτότυπο ταυτόχρονα. Ραμμένο σε χοντρό μάλλινο ντιαγκονάλ, ίσιο και χαλαρό στην εφαρμογή του, έχει μισή εξωτερική ζώνη στην πλάτη, δυό κρυφές τσέπες μπροστά και μανίκια με πλούσιο ρεβέρ. Η πρωτοτυπία του βρίσκεται στον γιακά από λεοπάρδαλη που συνήθως έμπαινε σε πανωφόρια της πόλης. 

Ακόμα πιο πρωτότυπο το ριγέ μαντήλι σε μπεζ-σκούρο κοραλλί, ένας τύπος styling (ριγέ με λεοπάρ) που μόλις πριν λίγα χρόνια άρχισε να δοκιμάζεται και μόνο από blogger. Μάλλινο μπερέ και κοντά γάντια συμπληρώνουν το σύνολο. Ό,τι πρέπει για μια κομψή βόλτα το Σαββατοκύριακο στην εξοχή.

(φωτογραφία της σελίδας του περιοδικού και ρετούς La mode de Pinktag)

Η Ζωη Φυτούση στον "6ο Αμερικάνικο Στόλο"

 

Απο το περιοδικό "Γυναίκα" του Ιανουαρίου 1959, νοσταλγική φωτογραφία από το θεατρικό έργο "Ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος" των Σακελλάριου και Γιαννακόπουλου, που εμείς σήμερα γνωρίζουμε από την μεταφορά του στον κινηματογράφο ως ταινία με τίτλο "Καλωσήρθε το δολλάριο" και πρωταγωνιστή τον Γιώργο Κωνσταντίνου. 

Η φωτογραφία αξίζει τον κόπο να μπει σε ανάρτηση, εξαιτίας των πρωταγωνιστών του θεατρικού. Η 25χρονη Ζωή Φυτούση παίζει ως Λίτσα, κι  εδώ την βλέπουμε με ρούχα δουλειάς στο Καμπαρέ Μπλου Μπλάκ να συζητάει με τον ιδιοκτήτη Σταύρο (Περικλή Χριστοφορίδη). Φοράει ένα μακρύ σατέν στράπλες φόρεμα, με αβυσσαλαίο σκίσιμο στον αριστερό μηρό. Συνιδιοκτήτρια του Καμπαρέ ως Φούλη  είναι η αξέχαστη Μαρίκα Κρεββατά. Η Ξένια Καλογεροπούλου είναι η Λίζα. Ο Κίμων, αδερφός του καθηγητή αγγλικών που καταλήγει στην Τρούμπα,είναι ο Λαυρέντης Διανέλλος.

Ποιός ήταν ο καθηγητής αγγλικών που κατέληξε να φωνάζει "καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα"; Ο μεγάλος Μίμης Φωτόπουλος. Το θέατρο Άλφα ήταν το καινούργιο του απόκτημα κι αυτό το έργο, το πρώτο που ανέβασε ως θιασάρχης στις 22 Δεκεμβρίου του 1958.

Το θεατρικό αποδοκιμάστηκε από τους κριτικούς, πιθανόν διότι τα ήθη που προέβαλε δεν ήταν αρεστά εκείνη την εποχή. Ωστόσο το κοινό είχε άλλη γνώμη κι αγκάλιασε το εγχείρημα. Οι ΄Έλληνες ηθοποιοί επίσης είχαν άλλη γνώμη και βρήκαν το έργο ηθοπλαστικό. Ο σπουδαίος Βασίλης Λογοθετίδης που τις ίδιες μέρες πρωταγωνιστούσε στον "Ηλία του 16ου" τίμησε την παράσταση ευρηματικά, κάνοντας ένα πέρασμα από την σκηνή την νύχτα της πρεμιέρας ντυμένος ως αστυνομικός και φεύγοντας στο τέλος λέγοντας "...καλή επιτυχία. Φεύγω τώρα, γιατί είμαι σκαστός, μην βρω και τον μπελά μου!"

Είμαστε πολύ άτυχοι που δεν προλάβαμε θεατρικές κωμωδίες ηθών, με τέτοιο εκλεκτό καστ ηθοποιών. Τουλάχιστον ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν μέσα από τις φωτογραφίες, που ακόμα και ασπρόμαυρες αστράφτουν από την λάμψη των εικονιζομένων.

(φωτογραφία από περιοδικό Γυναίκα 01/1959 @La mode de Pinktag)

Κολιέ "End of day"

 

Το είδος κολιέ "End of day" εμφανίστηκε το 1920, στα εργαστήρια γυάλινης χάντρας της Βοημίας.  Ήταν το προνόμιο των εργατών γυαλιού να χρησιμοποιούν τα υπολλείμματα  γυαλιού για τον εαυτό τους. Έτσι έφτιαχναν μπιζού από πολύτιμες χάντρες για λογαριασμό  τους. 

Αυτό το κολιέ End of day, ακολουθεί την παράδοση.  Πολλές διαφορετικές χάντρες ενώνονται σε ένα μακρύ κομμάτι, που είναι πολύ πλούσιο, έχει άπειρα χρώματα κι όλων των ειδών τις υφές. Χάντρες διάφανες, ημιδιάφανες και περλέ, σε παστέλ ή και shocking χρώματα, όλες μαζί ενώνονται στο ίδιο κολιέ, δημιουργώντας μια έκρηξη χρωμάτων κι ένα κολιέ ευέλικτο που ταιριάζει σχεδόν με όλα. 

(Σχεδιασμός και κατασκευή La mode de Pinktag)

ΕΣΩΡΟΥΧΑ ΤΟΥ 1963

 

Σε γυναίκα του Ιουλίου 1963, Διαφήμιση εσωρούχων της μεγάλης εταιρείας Σιλουέτ που αρίστευσε στον ελλαδικό χώρο. Τα μοντέλα έχουν περιγραφή, με πλήρη αναφορά στα υλικά τους και στα κρυμμένα τους μυστικά. 

Όπως βλέπετε, στα αριστερά μας βλέπουμε εσώρουχα για λεπτά σώματα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη βοήθεια. Η γραμμή του σουτιέν είναι απλή, χωρίς καμία υποστήριξη εκτός από τις δυο μικρές μπανέλες στα πλαϊνά του σουτιέν που κρατούν το ελαστικό δίχτυ της πλάτης όρθιο. Η ζαρτιέρα είναι κι αυτή απλή , από κεντημένο νάυλον περλόν. Το μοντέλο υπάρχει σε χρώμα άσπρο με ροζ ή γαλάζια ανθάκια, και σε χρώμα μαύρο με χρυσά άνθη. 

Καθώς προχωρούμε προς τα δεξιά, τα εσώρουχα γίνονται πιο πολύπλοκα. Στα σουτιέν μεγαλώνει κυρίως η πλάτη και τα πλαϊνά, ενώ στα λαστέξ ( ή στο σλιπ του τρίτου σκίτσου) το ύφασμα ακριβώς πάνω στην κοιλιά γίνεται διπλό, ή έχει δύο κομμάτια χιαστί. Σχεδόν όλα τα σουτιέν, αλλά ειδικά αυτά για μεγάλα στήθη ράβονται τόσο σε νάιλον ύφασμα, όσο και σε ποπλίνα Πειραϊκής Πατραϊκής (εκτός από το τμήμα του κουμπώματος), οπότε είναι πολύ δροσερά για το καλοκαίρι. 

Αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε πως τα εσώρουχα της δεκαετίας του 60 που φαίνονται πολύ περιοριστικά και δύσκολα στην χρήση, στην πραγματικότητα σχημάτιζαν τη επιθυμητή μορφή του στήθους με πολλά λεπτά στρώματα βάτες γαζωμένες κατάλληλα στο εσωτερικό τους, χωρίς άκαμπτα σημεία πουθενά πάνω τους. Ένα σουτιέν του 60 μπορούσες να το διπλώσεις στα τέσσερα και να το κάνεις μικρό σαν πακέτο χαρτομάντηλα, ενώ ένα σημερινό σουτιέν είναι άκαμπτο σαν μικρή πανοπλία. Τα σλίπ από την άλλη μεριά, είχαν περισσότερες καλυπτικές ικανότητες από τα σημερινά και ειδικώς τον Χειμώνα, προστάτευαν την κοιλιά και την μέση από κρυώματα. 

Να τονίσουμε ότι γενικώς τα εσώρουχα σε μπεζ χρώμα ήταν σπανιότατα έως και την δεκαετία του 70, δηλαδή μέχρι τότε που τα ρούχα από λεπτά ημιδιαφανή πλεχτά υφάσματα ήρθαν στην μόδα. Το άσπρο σε 100% βαμβάκι ήταν το αγαπημένο των γυναικών, επειδή μπορούσε να πλυθεί σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες και να γίνει κατάλευκο πάλι, χωρίς να χάσει την γραμμή του.

(φωτογραφίες από σελίδα της "Γυναίκας" La mode de Pinktag)

Ενα πιέ ντε πουλ χρωματιστό

Απο το τεύχος 12/1949 του περιοδικού Elle, από όπου κι η προηγούμενη ανάρτηση μας με τίτλο  "Το Εlle προέβλεψε" ένα πολύ όμορφο σκίτσο, με ένα ρούχο που δεν υπάρχει πια πουθενά στην Γη: το χρωματιστό πιε ντε πουλ. 

Όπως βλέπετε στην φωτογραφία μας, το πιε ντε πουλ που είναι γνωστό ως μαυρόασπρο ή σπανιότερα σε μπεζ και καφέ, εδώ εμφανίζεται σε κόκκινο φόντο με πράσινο σκούρο το "πόδι της κότας", ενώ στο τέλος της δεκαετίας του 40 ήταν εξίσου δημοφιλές σε πράισνο σκούρο με κόκκινο. 

Στην δεκαετία του 90 εμφανίστηκαν πιε ντε πουλ σε συνδυασμούς που σήμερα θεωρούνται πρωτοποριακοί, π.χ. σε πράσινο σκούρο με έντονο πορτοκαλί, ή σε μπλε ρουά με ροζ τροπικό. 

Σε κάθε περίπτωση αυτή η όμορφη ύφανση που είναι πολύ αυστηρή και ήσυχη, παραμένει αριστούργημα σε μαυρόασπρο, αλλά δεν στερείται ομορφιάς σε χρώματα πολύ άτακτα. Είναι κρίμα που δεν κατασκευάζεται πια σε έντονο χρώμα. 

Τα δόντια του Φαραώ κι η Κλεοπάτρα.

 

Το 1963 η επική ταινία Αντώνιος και Κλεοπάτρα με την Λίζ Ταίηλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Ενέπνευσε λοιπόν στον διακεκριμένο κομμωτή Alexandre την κουπ και τα χτενίσματα που σχεδίασε για τις πελάτισσές του. 

Φυσικά ο Alexandre ήταν καλλιτέχνης, δεν μιμήθηκε τα χτενίσματα της ταινίας, αλλά τα ερμήνευσε όπως έκρινε πως ταίριαζαν στις μοντέρνες γυναίκες του 1963. Καταρχάς επινόησε την κουπ "δόντια του Φαραώ" ένα φυλλαριστό κόψιμο σε επίπεδα που το καθένα ήταν 4-6 εκατοστά μακρύτερο από το προηγούμενο, κι όλα κατέληγαν σε  μύτες. Αποτέλεσμα ήταν οι γυναίκες να μπορούν να διατηρούν τα μαλλιά τους ελεύθερα και με κίνηση (σε σχέση με το ομοιόμορφο μήκος στο κόψιμο) όταν τα άφηναν κάτω, ενώ όταν τα μάζευαν ψηλά σε σινιόν, να μπορεί το σινιόν τους να γίνεται ανομοιόμορφο, ώστε να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Στην ανάρτηση μας υπάρχει ένα πρωινό χτένισμα με λίγες τούφες μαζεμένες ψηλά και ένα βραδινό που ονομάζεται Baby Cleopatra, κατάλληλο για νέες κοπέλες, με αλογοουρά που στολίζεται με ένα διάδημα. Και τα δύο χτενίσματα έχουν μακριές φράντζες στο μέτωπο. 

Το μακιγιάζ που δίνει έμφαση στα μάτια με eye liner και άφθονη μάσκαρα, ενώ αφήνει τα χείλη σχεδόν διάφανα, σχεδιάστηκε από την εταιρεία Harriet Hubbart Ayer -με την οποία ο Alexander συνεργαζόταν επί πολλά έτη.

Τις αυθεντικές φωτογραφίες με την υπογραφή του Alexander δάνεισε στο τεύχος Μαρτίου 1963 του περιοδικού "Γυναίκα" ο δικός μας διακεκριμένος κομμωτής Νίκος Ζωρζ, γνωστός ως Ζωρζ. Ο ίίδιος ανέλυσε την τεχνική αυτής της συγκεκριμένης κουπ. 

Barbie κι Yves Saint Laurent 1983

 

Μια συνεργασία του Υβ Σαιν λωράν με την Ματέλ για την κούκλα Μπάρμπι, σε ένα μοντέλο του Υβ του 1983, ένα ρούχο βραδυνό που έκανε θραύση όταν βγήκε -αυτό που βλέπετε στην τελευταία φωτογραφία. 

Η φούστα του φορέματος είναι σε μεταξωτό βελούδο, με μικρό άνοιγμα μπροστά. Το κορσάζ στράπλες και ντραπέ, φτιαγμένο από σατέν  ντυσές, Η πλάτη διακοσμείται με ένα τεράστιο φιόγκο που είναι κι αυτός ντραπέ. Τα παπούτσια  όμοια με τα πρωτότυπα, τα κοσμήματα επίσης, ακόμη και το χτένισμα και το μακιγιάζ.

Είναι πολύ δύσκολο όλες εμείς να φορέσουμε μια βραδινή τουαλέτα του Υβ Σαιν Λωράν, όμως η κούκλα μας  μπορεί να απολαύσει αυτό το προνόμιο.

 

Κολιέ και σκουλαρίκια "Hommage à Haskell"

 

Κολιέ -σκουλαρίκια "Hommage à Haskell"

 

Η Μύριαμ Χάσκελ ήταν μια σπουδαία σχεδιάστρια φω-μπιζού. Το 1924 δημιούργησε τον οίκο της, ο οποίος ζει ακόμα. Σχεδίασε και κατασκεύασε κυρίως μεγάλα πλούσια μπιζού. Εμπνεύστηκε από τα άνθη, γι αυτό συχνά έβαζε ταξιανθίες ανάμεσα σε μεγάλες χάντρες. Στόλιζε με μικρές χαντρούλες, ακόμα και τα καπελάκια από τις μεγάλες χάντρες. 

Το κολιέ και σκουλαρίκια "Hommage a Haskell" εμπνέεται από την Μύριαμ κι ακολουθεί τις τεχνικές της. Περιέχει άσπρους μεγάλους κυλίνδρους Μουράνο κι οπάκ πράσινες γυάλινες χάντρες. Ανάμεσά τοςυ έχει ταξιανθίες με πέρλες σε τρία μεγέθη, φύλλα και στήμονες από χάντρες ροκάιγ. Τα καπελάκια στα σκουλαρίκια είναι επίσης στολισμένα με χαντρούλες ροκάιγ. 

Hommage a Haskell, ένα σετ διαχρονικό.  

(Σχεδιασμός και κατασκευή La mode de Pinktag.)

 https://youtu.be/FK9yqrzLCZ0

Δεκέμβριος 1949, Elle

 

Δεκέμβριος του 1949. Το γαλλικό περιοδικό Elle σε δίφυλλο με σκίτσα, υπερηφανεύεται για τις τάσεις μόδας που προέβλεψε σωστά την προηγούμενη χρονιά. Ποιες ήταν αυτές;

1) Το χτένισμα gribouille, δηλαδή κοντά μαλλιά φυλλαριστά, με τούφες φυσικές που στρέφονται προς όλες τις κατευθύνσεις.

2) Το τελείωμα "τρίλιζα" στα παπούτσια, αριστοτεχνική εργασία όπου πολλά λουράκια πλέκονται και σχηματίζουν το σώμα του παπουτσιού.

3) Τα μακριά κρεμαστά σκουλαρίκια που θυμίζουν τις αντίκες προηγούμενου αιώνα, σε χρυσό και ρουμπίνια, ζαφείρια, άκουα μαρίνες.

Τώρα λοιπόν εμείς γνωρίζουμε πώς ήταν τον Χειμώνα του 1949 τα μαλλιά, τα σκουλαρίκια και τα παπούτσια εκείνης που θα έβγαινε το βράδυ, έχοντας τις τελευταίες τάσεις της μόδας πάνω της.

Φθινόπωρο 1963, Λυσιέν Λελόνγκ

 

Από την παρουσίαση του περιοδικού "Γυναίκα" των χειμερινών κολεξιόν του 1963-1964, παίρνουμε αυτό το πανωφόρι του Λυσιέν Λελόνγκ.

Ο οίκος Λελόνγκ μεσουράνησε στις δεκαετίες του 1920, 1930 και 1940 και σε αυτόν φοίτησαν όλοι οι μεγάλοι μόδιστροι που κατόπιν άνοιξαν δικούς τους οίκους, π.χ. ο Κριστιάν Ντιόρ και ο Πιέρ Μπαλμαίν. Είναι επίσης εκείνος που έσωσε τη γαλλική ραπτική όταν το 1940 οι ναζί που είχαν υπό κατοχή το Παρίσι, απαίτησαν το Επιμελητήριο Υψηλής ραπτικής να μεταφερθεί στο Βερολίνο , μαζί με την έδρα των Οίκων ραπτικής. Εκεί οι Γάλλοι σχεδιαστές θα εκπαίδευαν Γερμανούς τεχνίτες και τεχνίτριες στα μυστικά του απαιτητικού ραψίματος. Ο Λελόνγκ που ήταν Πρόεδρος του γαλλικού Επιμελητηρίου αρνήθηκε, λέγοντας ότι η ραπτική στηρίζεται σε χιλιάδες Γάλλους τεχνίτες που φτιάχνουν τις λεπτομέρειες, τα κεντήματα, τα απλικέ, τις δαντέλες των ρούχων, οπότε για να πετύχει το σχέδιο έπρεπε να μεταφερθούν στο Βερολίνο όχι οι οίκοι αλλά αυτές οι χιλιάδες τεχνίτες. Φυσικά είχε δίκιο, ο δικός του Οίκο μόνο το 1926 είχε 1200 άτομα προσωπικό. 

Στην φωτογραφία μας το πανωφόρι είναι ραμμένο σε χοντρό σατέν κι έχει γραμμή κλος. Διαθέτει μανίκια ως τον αγκώνα, γούνα στον γιακά και τα ρεβέρ μανικιών, και δυό κρυφές τσέπες. Το ντεσέν του θυμίζει ταυτόχρονα άνιμαλ πριντ και δάσος, μια που το φόντο είναι σε υποτονικό πετρόλ, ενώ τα στυλιζαρισμένα φύλλα σε τρεις σκούρες αποχρώσεις του πράσινου. Ένα ρούχο σπάνιο, φτιαγμένο  για την γυναίκα που διαθέτει τα βασικά πανωφόρια και μπορεί να προσανατολιστεί στο "κάτι παραπάνω".

Τάση 1948, μπολερό.

 

Βρισκόμαστε στο 1948. Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει, η οικονομία των δυτικών χωρών πάει καλύτερα, οι γυναίκες έχουν μπουχτίσει με τα ρούχα περιορισμένου υλικού που φορούσαν επί 5 χρόνια κι ακόμα βρίσκονται στην ντουλάπα τους. Ο νεαρός σχεδιαστής Κριστιάν Ντιόρ που μόλις δυο χρόνια πριν έχει ανοίξει τον δικό του Οίκο ραπτικής, βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τις γυναίκες και διαισθάνεται τις ανάγκες τους. Επινοεί το στυλ New Look. Ρούχα που είναι στενά τους ώμους και έως την μέση (ό,τι πρέπει για τις ισχνές σιλουέτες των γυναικών της εποχής) κι από εκεί και κάτω πολύ-πολύ φαρδιά. Το Νew Look αποθεώνεται αμέσως. Σχεδόν κάθε ρούχο που κυκλοφορεί έχει αυτήν την γραμμή.

Από αυτήν την στιγμή ακριβώς και συγκεκριμένα το τεύχος 11/1948 του Votre mode είναι τα μοντέλα μας. Το φόρεμα μάλλινο γκρί, χωρίς μανίκια, κουμπώνει μπροστά με ντυμένα στο ίδιο ύφασμα κουμπιά. Φοριέται με πολλές διαφορετικές μπλούζες. Το σακάκι του, σε γραμμή μπολερό σταματάει στην μέση, έχει μικρή κάπα στους ώμους, διπλό κορσάζ κι είναι στολισμένο σε όλα τα τελειώματα με τρέσα με πον-πομ.

Δυο ρούχα που μπορούν να φορεθούν μαζί ή με άλλα κομμάτια της γκαρνταρόμπας και να εξυπηρετήσουν πολλές ανάγκες, διατηρώντας την μικρή πινελιά θεατρικότητας που προβλέπει ο αρχικός σχεδιασμός τους. 

(φωτογραφίες των σελίδων του περιοδικού και ρετούς La mode de Pinktag, στο 1ο σχόλιο το βασικό μοντέλο του Κριστιάν Ντιόρ)

  

Ταγιέρ με κρουαζέ φούστα του 1952

 

Απο περιοδικό Femmes d'aujourd'hui (Γυναίκες του σήμερα) του 1952 το ταγιέρ για βαρύ Χειμώνα με την πολύ μακριά ζακέτα -"που θυμίζει κοντό παλτό", όπως λέει το περιοδικό. 

Το πάνω μέρος είναι μακρύ ως την μέση του μηρού, μπροστά ριχτό και ίσιο, το πίσω φαρδύ που είτε ανεμίζει ελεύθερο, είτε το φάρδος του περιορίζεται χάρη στην μισή ζώνη που κουμπώνει με δυο κουμπιά στις πατ των πλαϊνών ραφών. Γαρνίρεται με γούνα στον όρθιο γιακά και τις φαρδιές μανσέτες.

Η φούστα είναι μακριά ως την μέση της γάμπας, ίσια και κρουαζέ, δηλαδή σταυρωτή. Κουμπώνει με ένα κουμπί στην μέση, πάνω στην πλαϊνή ραφή. 

Ναι, σε προηγούμενες δεκαετίες τα σταυρωτά ρούχα, σταύρωναν τελείως, από πλαϊνή σε πλαϊνή ραφή κι επομένως δεν άνοιγαν ποτέ για να αποκαλύψουν το πόδι της γυναίκας.  Έπειδή χρειάζονταν τρία μήκη υφάσματος για να φτιαχτεί μια φούστα (δύο φορές το μπροστινό), γίνονταν κοστοβόρα και η χρήση τους ήταν πολύ περιορισμένη. Ομοίως τα σταυρωτά παλτά και οι ρόμπες σπιτιού  είχαν δύο πλήρη μπροστινά κλπ. Ήταν όλα είδη πολυτελείας, πολύ δαπανηρά, ωστόσο η ζέστη που προσέφεραν ήταν αξεπέραστη κι αντιστάθμιζε το κόστος τους. 

Μπορούμε εύκολα να κάνουμε μια σύγκριση με το σήμερα, που οι κρουαζέ φούστες των καταστημάτων μετά βίας σταυρώνουν δέκα πόντους στην μέση του μπροστινού φύλλου και να καταλάβουμε η τσιγγουνιά σε πρώτες ύλες των κατασκευαστών, σε ποιό σημείο οδήγησε τα ρούχα. 

Χτενίσματα για κορίτσια κι αγόρια ,1929

 

Από το περιοδικό Le petit Echo de la Mode, 7 Ιουλίου 1929 παίρνουμε πληροφορίες για τα χτενίσματα των κοριτσιών του Δημοτικού και του Λυκείου της εποχής (συν δύο για αγόρια). 

Βλέπουμε ότι ικανοποιούνται όλα τα γούστα, τόσο τα κορίτσια που θέλουν να διατηρήσουν τα μαλλιά τους μακριά, όσο κι εκείνα που προτιμούν το ρεύμα της μόδας -τα πολύ κοντά μαλλιά. Σε όλες τις περιπτώσεις τα μαλλιά βρίσκονται υπό έλεγχο και ποτέ δεν τα συναντάμε ελεύθερα, στην φυσική τους κατάσταση. 

Ψηλά δεξιά κι αριστερά, κοτσίδες που στην μια περίπτωση τυλίγονται σε ένα μικρό σινιόν πάνω από το κάθε αυτί, ενώ στην άλλη περνούν από τον αυχένα και στερεώνονται στην απέναντι πλευρά. 

Αμέσως από κάτω, χτενίσματα για πολύ επιμελή κι υπομονετικά άτομα. Αριστερά τα μαλλιά της Seraphine πρώτα στερεώνονται με "φιογκάκια" υφασμάτινα, δηλαδή τυλίγονται γύρω από χοντρές λωρίδες ύφασμα και μένουν τυλιγμένα έως ότου στεγνώσουν, σχηματίζοντας μπούκλες. Έπειτα, χτενίζονται καλά προς τα πίσω κα στερεώνονται με δυο πλατιά χτενάκια, αφήνοντας το πάνω μέρος και τα πλαϊνά ίσια, με τις κοντές μπούκλες ελεύθερες μόνο πίσω. Δεξιά μια εκδοχή μεσαίου καρέ που καλύπτει τους λοβούς, με όλο το πάνω μέρος στερεωμένο πίσω με μια φαρδιά μπαρέτα.

Στο κάτω μέρος της σελίδας αριστερά ένα ακόμα χτένισμα για κορίτσι, με πολύ κοντό καρέ που η μεσαία του τούφα γίνεται μπουκλίτσα (θυμίζοντας τα προφιλ σε πίνακες του 1830, όπως λέει το περιοδικό) και δίπλα δυο χτενίσματα με μπούκλες για αγόρια, που ΔΕΝ επιτυγχάνονται με φυσικό μαλλί. Το χτένισμα το Bayad φτιάχνεται με φιογκάκια, ενώ του Jean louis με σίδερο κατσαρώματος στο πάνω μέρος, διατηρώντας τα πλαϊνά ίσια όπως είναι το φυσικό του νεαρού. 

Να λοιπόν που τα χτενίσματα των κοριτσιών αλλά και των αγοριών του 1929 δεν ήταν καθόλου απλά και φυσικά, όπως νομίζουμε σήμερα. Αντιθέτως είχαν πολύ πιο πολύπλοκες διαδικασίες, από τα απλά ζελέ και τις πομάδες που  χρησιμοποιούν τα παιδιά κι οι έφηβοι του 2021. 

Χειροποίητο καπέλο, 1952

 

Ενα καπέλο χειροποίητο με το πατρόν του περιοδικού Femmes d' aujourdui Νοεμβρίου 1952. 

Το 1952 οι γυναίκες των μεσαίων και κατώτερων οικονομικών στρωμάτων δεν είχαν ορθοποδήσει από την οικονομική δυσπραγία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γι αυτό έφτιαχναν καπέλα και τσάντες μόνες τους, κάνοντας οικονομία. Τα μοντέλα που επινοήθηκαν τότε, π.χ. οι τσάντες με ένα μόνο φαρδύ και κοντό χερούλι που περνούσαν στον βραχίονα, είναι θρυλικά για την αποτελεσματικότητά τους και παράγονται έως και σήμερα σε δέρμα κι άλλα πολυτελή υλικά. 

Το καπέλο της φωτογραφίας μας είναι σπορ,  ραμμένο σε χοντρό κοτλέ και απόχρωση σε πράσινο υποτονικό, με μικρό μπορ που γυρίζει προς τα έξω, ενώ η κορυφή του διαθέτει αρκετό χώρο ώστε να πέφτει χαλαρά προς τα πίσω για όσες έχουν κοντά μαλλιά, ή να καλύπτει ικανοποιητικά ένα σινιόν, για όσες έχουν μακριά μαλλιά. Στο πίσω μέρος του έχει έναν μικρό φιόγκο. Μαζί με μια τσάντα από το ίδιο υλικό φτιάχνει ένα χαριτωμένο σύνολο που εξυπηρετεί άριστα τα ψώνια στην πόλη με παλτό, ταγιέρ ή κοντή ζακέτα, σε μαύρο, γκρι, κόκκινο σκούρο, σκουριάς ή μπεζ. 

(φωτογραφία της σελίδας @La mode de Pinktag)

6 tips για το Φθινόπωρο

 

Πανωφόρια για έφηβες το 1929

Άραγε τι φορούσαν οι έφηβες το 1929 όταν έβγαιναν βόλτα; Στην φωτογραφία μας τρία χαρακτηριστικά πανωφόρια του περιοδικού Petit Echo de la Mode , τεύχος Ιανουαρίου 1929.

 

Όπως βλέπουμε και τα τρία είναι παρόμοια σε γραμμή με των ενήλικων γυναικών, αλλά δεν έχουν πολυτελή υλικά στην διακόσμηση, π.χ. γούνα στον  γιακά και τις μανσέτες που υπήρχαν σχεδόν σε όλα τα γυναικεία πανωφόρια. Τα μικρότερα κορίτσια (δεξιά κι αριστερά) φορούν ρούχο που περιβάλει το σώμα τους χωρίς να δείχνει ακριβώς τις γραμμές του. Το μεσαίο κορίτσι που είναι λίγο ψηλότερο -γι αυτό ίσως ένα χρόνο μεγαλύτερο από τα άλλα- έχει μια ζώνη που σφίγγει σφιχτά στους γοφούς. Οι ενήλικες γυναίκες πολλές φορές φορούσαν χαμηλές ζώνες χαμηλές στα φορέματα και τα παλτά τους, κι ορισμένες φορές μια ολόκληρη μπάσκα περιέκλειε τους γοφούς, τονίζοντάς τους. Το μήκος είναι τόσο πιο κοντό, όσο πιο κοντά στην παιδική ηλικία βρίσκεται αυτή που το φοράει, κι οπωσδήποτε για καμία δεν είναι πολύ κάτω από το γόνατο  γιατί από το 1920 έως το 1929 τα γυναικεία ρούχα είχαν κοντύνει πολύ.

Οι τρεις νεαρές φορούν μικρά κλος καπέλα που καλύπτουν το μέτωπό τους, αυτά δηλαδή που ήταν της μόδας, όμως πάλι χωρίς την διακόσμηση που στόλιζε το καπέλο της μητέρας τους, δηλαδή  χωρίς καρφίτσες ή μικρά φτερά ή υφασμάτινα λουλούδια. Τα μαλλιά τους είναι κομμένα σε κοντό καρέ poy που δεν καλύπτει το αυτί για τις δύο, ενώ για την τρίτη πιθανόν ακόμα πιο κοντά -αφού δεν φαίνεται τίποτα από το καπέλο της. Και τα 3 κορίτσια δεν φορούν κανένα κόσμημα, το σκουλαρίκι ήταν ένδειξη ενηλικίωσης.

Η μεσαία που όπως είπαμε μάλλον έχει κλείσει τα 18, κρατάει μια μικρή τσάντα χειρός σε αρμονικό, αλλά όχι ίδιο χρώμα με το παλτό της. Στην δεκαετία του 1920 δεν υπήρχαν παιδικές κι εφηβικές τσάντες, εκτός από τα εκδρομικά σακίδια. Οι έφηβες που έβγαιναν βόλτα, π.χ. πήγαιναν στον κινηματογράφο, έβαζαν το εισιτήριό τους, το μαντηλάκι χειρός και τα χρήματα για ποπ κορν στην τσέπη τους. 

 

Τα τρία πανωφόρια που βλέπουμε είναι καθημερινά και πρωϊνά. Για μια επίσημη έξοδο, τα υλικά άλλαζαν. 

(φωτογραφία της σελίδας του περιοδικού La mode de Pinktag)

1965, φόρεμα Modrian

 

To 1965 o Yves Saint Laurent εμπνεύστηκε από τους πίνακες του κυβιστή ζωγράφου Piet Modrian κι έφτιαξε το φόρεμα που βλέπουμε εδώ στο εξώφυλλο του περιοδικού Vogue. 

 

 

 

 

 

 

To 2018 η Ματέλ αναπαράγει όλο το λουκ σε μια συλλεκτική κούκλα Barbie, προσεγμένη ως την τελευταία λεπτομέρεια.

H Barbie φοράει το ίδιο φόρεμα, τις ίδιες γόβες, τα ίδια σκουλαρίκια κι έχει ακόμα και το ίδiο χτένισμα και μακιγιάζ με το μοντέλο της αρχικής φωτογράφησης για το Vogue. 

 

 

 

 

 

Το ρούχο αυτό με την απλότητα της γραμμής του και τα ζωντανά του χρώματα, παραμένει θρυλικό από τότε μέχρι σήμερα.

 

 

 

 

 

 

Στο σπίτι, 1929

 

Από το περιοδικό Le Petiti echo de lα mode Νοεμβρίου 1929 έχουμε πάρει αυτά τα τρία σκίτσα για ριχτά και κρουαζέ φορέματα σπιτιού. Το πρωτότυπο σκίτσο είναι άσπρο και γκρι και το έχουμε επιχρωματίσει με τρείς από τις αποχρώσεις που ήταν πραγματικά της μόδας το 1929 για το σπίτι, με σκοπό να μιλήσουμε λίγο για το χρώμα στην δεκαετία του 1920.  

Όπως βλέπετε το ροζ και το γαλάζιο είναι αρκετά έντονα, ενώ το κίτρινο σχεδόν μουσταρδί ανοιχτό. Τα υπόλοιπα χρώματα που ήταν στην μόδα στο τέλος της δεκαετίας του '20 ήταν το φωτεινό κοραλλί, το μεσαίο πράσινο, το κυπαρισσί και το μαύρο με πολύχρωμες τρέσες. 

Αυτό σημαίνει πως είναι λάθος η εντύπωση που έχουμε σήμερα πως σε όλη την δεκαετία του 20 οι γυναίκες φορούσαν ροζ αντίκ, υποτονικό γαλάζιο και βεραμάν. Η αρτ ντεκό που επηρέασε τα ρούχα της εποχής, είχε πολύ τολμηρά χρώματα, σχεδόν σοκαριστικά, απλώς τα είχε σε πολυτελέστατα υλικά, π.χ σε λάκα, σε φτερά, σε μεταξωτά και βελούδο, γι αυτό το αποτέλεσμα ήταν πολύ κομψό. Τα ίδια χρώματα σε πλαστικό και βινύλ -όπως εμφανίστηκαν στο τέλος της δεκαετίας του 60- είναι πολλές φορές κακόγουστα. 

Τα τρία φορέματα σπιτιού της σελίδας μας είναι φτιαγμένα από κρεπ-σατέν κι αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας τους. Το κρεπ σατέν είναι απέξω ματ κρεπ και δεν αντανακλά το φως, ενώ από μέσα σατέν ώστε να γλιστράει στο σώμα χωρίς η γυναίκα να χρειάζεται κομπιναιζόν. Ως υλικό είναι βαρύ, οπότε πέφτει πολύ ωραία σε ριχτά ρούχα ή πατρόν με πιέτες. Είναι επίσης αρκετά χοντρό, κατάλληλο για χειμωνιάτικα φορέματα και φθινοπωρινά ταγιέρ, επομένως ζεστό όσο χρειάζεται για φόρεμα σπιτιού. 

(ρετούς και επιχρωματισμός της σελίδας του περιοδικού La mode de Pinktag)

Τα χρώματα της δεκαετίας του '90

 

Στην δεκαετία του 1990 είναι γνωστή κυρίως για την άνοδο του Τζιόρτζιο Αρμάνι και της Ντόνα Καράν, δυό σχεδιαστές μινιμαλιστές που έφτιαξαν ρούχα γεωμετρικά και λιτά και έντυσαν τις συλλογές τους με χρώματα ουδέτερα -ο όρος "ουδέτερο" δεν υπήρχε μέχρι τότε, το μαύρο ήταν απλώς μαύρο και το μπεζ, απλώς μπεζ.

Ωστόσο τα ουδέτερα δεν ταιριάζουν στην προσωπικότητα όλων των γυναικών, γι αυτό στην ίδια δεκαετία θριάμβευσαν ομοίως ο Τζιάνι Βερσάτσε  κι ο Κριστιάν Λακρουά, δυό σχεδιαστές μαξιμαλιστές ως προς τα πατρόν των ρούχων τους, αλλά κυρίως ως προς τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν. 

Ο Βερσάτσε κι ο Λακρουά συνδύασαν το χρώμα με χρώμα. Έβαλαν το κόκκινο δίπλα στο πορτοκαλί και το μπλέ, το πράσινο μαζί με το τυρκουάζ και το κίτρινο, το φούξια μαζί με το μωβ.   Συνδύασαν ακόμα και το animal print με κόκκινο, με γαλάζιο, με πράσινο -όχι με μαύρο όπως γινόταν επί δεκαετίες. Ο Λακρουά ειδικώς, έβαλε πολλά διαφορετικά εμπριμέ στο ίδιο σύνολο, π.χ καρώ με ρίγες και πουά ταυτοχρόνως, ή λουλούδια και ρίγες μαζί. 

Ύπο αυτήν την έννοια, η δεκαετία το 90 ήταν απελευθερωτική για την γυναικεία μόδα. Απο κεί και πέρα ξεκίνησε σιγά-σιγά η ανάμιξη των εμπριμέ (το mixing prints), κι από εκεί και πέρα υπήρξαν γυναίκες που στην ντουλάπα τους είχαν τα πάντα εκτός από το μικρό μαύρο φόρεμα. 

Στην φωτογραφία μας μια σελίδα του περιοδικού ραπτικής Burda από τον Οκτώβριο του 1990, με ένα σύνολο αξεσουάρ, που όλα μαζί φτιάχνουν μια έκρηξη χρωμάτων. Το χρώμα μπορεί να γίνει έως και σοκαριστικό, αλλά ποτέ δεν είναι θλιβερό. Αξίζει τον κόπο να το θυμόμαστε αυτό. 

Τα χτενίσματα των γυναικών της Ρώμης

 

Πώς χτένιζαν οι γυναίκες της αρχαίας Ρώμης τα μαλλιά τους;

Οι Ρωμαίοι, οι Έλληνες, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, όλοι είχαν φτάσει την περιποίηση πολύ ψηλά. Χρησιμοποιούσαν καλλυντικά, προϊόντα του μακιγιάζ κι έκαναν πολύπλοκα χτενίσματα, μερικά από τα οποία μπορούμε κι εμείς να επαναλάβουμε σήμερα.  

Στην φωτογραφία μας βρίσκονται εννιά προτομές γυναικών της Ρώμης. Τα μαλλιά είναι σε όλες μαζεμένα. Με την βοήθεια αξεσουάρ αντίστοιχα των σημερινών, μαζεύονται σε χαμηλούς κότσους, αφού προηγουμένως έχουν είτε στριφτεί σε μπούκλες, είτε αφού έχουμε πλέξει πολλές κοτσίδες. Οι Ρωμαίες, οι Ελληνίδες κι οι γυναίκες της Αναγέννησης αργότερα, έπλεκαν τα μαλλιά τους κοτσίδες πλέκοντας μαζί και χρωματιστές χοντρές κλωστές, ταιριαστές με το χρώμα των μαλλιών -για τις μελαχρινές, κόκκινες, για τις ξανθιές γαλάζιες κλωστές. Μετά έδεναν τις κλωστές στο πάνω μέρος του κεφαλιού και τις κάλυπταν με κοσμήματα ή με πολύχρωμα μαντήλια δεμένα σαν κορδέλες. Όσο πιο μεγάλη σε  ηλικία η γυναίκα, τόσο πιο πολύπλοκη και στολισμένη η κόμμωσή της -στις νέες κοπέλες επιτρεπόταν μια απλή αλογοουρά, όπως στην τρίτη φωτογραφία τς μεσαίας σειράς. 

Τα χτενίσματα των γυναικών της Ρώμης έχουν αναπαραχθεί από ιστορικούς της Τέχνης με την βοήθεια κομμωτών κι έχει διαπιστωθεί στην πράξη πως είναι εφικτό να δημιουργηθούν στο σπίτι, από την κάθε μια μας, χωρίς την βοήθεια ειδικού. Τώρα που τα έχουμε σε εικόνα, μπορούμε τουλάχιστον να δοκιμάσουμε