Ένα ρολόι πριν τον καιρό του

 

Αγόρασα αυτό το ρολόι περίπου πριν 20 χρόνια (το 2002). Δεν είναι κάποια σπουδαία μάρκα, αλλά ήταν το πρώτο που είδα σε ροζ χρυσό και μου άρεσε. Όπως βλέπετε, είναι γυναικείο, έχει μικρά στρας πάνω στις ώρες, αλλά είναι πολύ μεγάλο, πιάνει όλο τον καρπό μου. Έχει επίσης λουράκι από καουτσούκ (κι αυτό ασυνήθιστο στον καιρό του). Αν κι όπως είπα δεν είναι κάποια σπουδαία μάρκα (Dunking), εν τούτοις ήταν πολύ ακριβό για ψευτόπραγμα, έκανε 200 ευρώ κι αυτό επειδή ήταν μοντέρνο, φρέσκο. 

Το αγόρασα λοιπόν όλο χαρά, το φόρεσα στο γραφείο μου και ... όλοι γέλασαν μαζί μου -εννιά άνθρωποι! 

- Αυτό είναι ρολόι ή τραπεζάκι του καφέ, μου είπαν.

Εάν δεν μου έλεγαν έτσι, θα το φορούσα κανα-δυό φορές και θα το άφηνα στο συρτάρι μαζί με τα υπόλοιπα, όπως συνήθως. Όμως η κοροϊδία ήταν το κίνητρό μου για να το εντάσσω συνέχεια στο ντύσιμό μου. Κάθισα κι επινόησα μια σειρά από σύνολα αρκετά σπορ και με μπόλικο άσπρο χρώμα μέσα τους, ώστε να μπορώ να το φοράω μέρα παρά μέρα. 

Ωστόσο, μερικές μέρες αργότερα το πνεύμα δυσμένειας για το ρολόι άλλαξε μαζικά στο εργασιακό μου περιβάλλον. Να τι είχε συμβεί:

Στο γραφείο μας κατά σύμπτωση βρισκόταν μια γυναίκα ευκατάστατη, ανώτερης οικονομικά τάξης από εμάς τους υπόλοιπους. Όλα της τα ρούχα, τα παπούτσια, οι τσάντες ήταν από  σχεδιαστές, με Logo πάνω τους. Με πλησιάζει κάποια στιγμή και μου λέει:

- Έχεις "μάτι" στα trend που θα επικρατήσουν στο μέλλον κι είναι πολύ έξυπνη κίνηση το ότι αγόρασες αυτό το ρολόι, σε λίγο θα είναι πολύ της μόδας. 

- Αλήθεια; Γιατί; την ρωτάω.

- Μόλις έβγαλε η Chanel ένα ίδιο, από αληθινό ροζ χρυσό βέβαια, αλλά ίδιο. Πολύ όμορφο ρολόι, είναι πρωτοποριακό! κατέληξε.

Εννοείται ότι τις προηγούμενες μέρες γελούσε και η ίδια μαζί με τους άλλους. 

Και, πάλι εννοείται, πως από την στιγμή που το ενέκρινε εκείνη, η ευκατάστατη -παρά το ότι ήταν τρομερά κακόγουστο άτομο- για κάποιο λόγο το ενέκριναν όλοι.

Αυτό το ρολόι και πολλά άλλα παρόμοια,  πραγματικά έγιναν της μόδας τα επόμενα χρόνια κι είναι ακόμα της μόδας, οι γυναίκες τα χρησιμοποιούν όχι σαν πρωτοποριακά, αλλά σαν το στάνταρ μέγεθος, ακόμα και με αραχνοΰφαντα φορεματάκια, με μικρά φλοράλ κλπ. 

Όσο για μένα, το έχω στην διάθεσή μου και το φοράω πού και πού με τον τρόπο που το πρωτοφόρεσα, με πολύ απλά σπορ σύνολα που έχουν μέσα τους μπόλικο άσπρο. 

Χειροποίητο βραχιόλι και σκουλαρίκια.

 

Η χρυσοχοΐα είναι μια  παλιά τέχνη που οι άνθρωποι εξασκούσαν πολύ πριν εφευρεθούν μηχανήματα, τόρνοι, καλούπια, χύτευση κλπ. Χρησιμοποιούσαν εργαλεία που μόνοι τους κατασκεύαζαν και πολλές φορές  υλικά όχι τόσο τόσο ευγενή όσο ο χρυσός. Τα αρχαιολογικά Μουσεία της χώρας μας είναι γεμάτα με κοσμήματα που πάνω στην επιφάνειά τους αναδεικνύεται περισσότερο η πολύωρη ανθρώπινη εργασία και λιγότερο ο εξοπλισμός.

Φυσικά, οι παλιές τεχνικές χρυσοχοΐας ή δημιουργίας κοσμημάτων (αν το προτιμάτε) είναι ακόμα διαθέσιμες σε όλους, μια που χρειάζονται απλώς δυο χέρια και υπομονή. Στην εικόνα μας βλέπουμε ένα βραχιόλι και τα σκουλαρίκια του που έχουν ως σημείο έμπνευσης την Αρχαία Ελλάδα. Είναι φτιαγμένα από μπρούτζινο σύρμα, κόφτη μετάλλων, πένσα ίσια και πένσα για κύρτωση. Όλα τα μέρη του σετ είναι αρθρωτά -δηλαδή τα επιμέρους κομμάτια κινούνται τουλάχιστον 90μοίρες δεξιά αριστερά. 

Το ένα από τα δύο σκουλαρίκια είναι γυρισμένο ανάποδα ώστε να δείτε με ποιό τέχνασμα φτιάχτηκε η κάθε άρθρωση. 

Ιδέα,  κατασκευή και φωτογραφία La mode de Pinktag

1947, διαφήμιση AVON

 

Στην ίδια εποχή περίπου με το πλεχτό δίχτυ για τα μαλλιά κι αυτή η διαφήμιση της εταιρείας καλλυντικών AVON για το φθινοπωρινό μακιγιάζ του 1947. Μια γυναίκα με κομψό ταγιέρ σε μεσαίο πράσινο, με μωβ σκούρα γάντια και καπέλο ριγέ μωβ-λευκό φιγουράρει στην εικόνα, με το νέο της ρουζ, μεηκ-απ και κραγιόν, που είναι όλα AVON, μας καλεί να εναρμονιστούμε με τα χρώματα του Φθινοπώρου.  Όπως μας εξηγεί  ποιητικότατα η λεζάντα:

"Τα καινούργια φθινοπωρινά χρώματα της μόδας απαιτούν μια πλήρη αλλαγή του μακιγιάζ,  μια νέα επιδερμίδα που είναι απαλή και βελούδινη, που ακτινοβολεί την λάμψη του πρώτου έρωτα. Για να πετύχετε αυτήν την θαυμάσια μεταμόρφωση χρησιμοποιήστε τα νέα μας μέηκ-απ  Color Pick-up σε κρέμα ή υγρή μορφή. Δίδυμα από άποψη χρωμάτων, υφής και ως προς το πόσο κολακεύουν το δέρμα σας, το καθένα τους διατίθεται σε 5 διαφορετικές αποχρώσεις που θα κάνουν την επιδερμίδα σας να εναρμονιστεί με τα καινούργια σας ταγιέρ ". 

Τα λόγια της AVON είναι ποιητικά, αλλά και τελείως ρεαλιστικά. Πράγματι αληθεύει ότι το καλοκαιρινό μέηκ-απ πρέπει να έχει διαφορετική απόχρωση από το χειμερινό, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, σε κάθε σαιζόν χρειάζεται αλλαγή ειδικά στο μέηκ-απ, διότι η δική μας επιδερμίδα δεν έχει τον ίδιο τόνο επομένως δεν μπορεί να της κάνουν όλο τον χρόνο τα ίδια προϊόντα. 

Εάν οι διαφημίσεις των καλλυντικών ήταν ακόμα σήμερα τόσο κομψές κι επεξηγηματικές, είμαι σίγουρη ότι θα αγόραζα μια πλήρη σειρά προιόντων μακιγιάζ κάθε 3 μήνες. 

11/1944 , πλεχτό δίχτυ μαλλιών

 

Το περιοδικό Modes et Travaux τον 11/1944, περιλαμβάνει πατρόν και οδηγίες για διάφορα καλύμματα κεφαλής, μεταξύ των οποίων το δίχτυ μαλλιών από νήμα σενίλ, σε αποχρώσεις καστανές, κατάλληλες για ξανθιά γυναίκα.

Στην δεκαετία του 40 το δίχτυ ήταν πολύ συνηθισμένο ως μέσον τακτοποίησης των αρκετά μακριών μαλλιών, κι έφτασε πολύ γρήγορα στο σημείο που έγινε ένα αληθινό στολίδι. Το νήμα σενίλ που χρησιμοποιείται εδώ, είναι ένα παχύ και σγουρό νήμα, που έχει στην βάση του μια λεπτή κλωστή, κι ολόγυρά της τυλιγμένες άλλες κλωστούλες. Είναι γυαλιστερό σε όλα τα χρώματα και πραγματικά ενδιαφέρον με την χνουδωτή του επιφάνεια. Στο μοντέλο της εικόνας μας πρόσθετο στολίδι είναι η σατέν κορδέλα με την οποία τελειώνει το δίχτυ, αυτή που βλέπουμε δεμένη σε φιογκάκι στο πάνω μέρος μέρος των μαλλιών. 

(Φωτό La mode de Pinktag)

05/1942, Robert Piguet πανωφόρι

 

Το εξώφυλλο του περιοδικού  Modes et Travaux  05/1942   φιλοξενεί ένα πανωφόρι του Robert Piguet. Ραμμένο σε μάλλινο υποτονικό λαχανί χρώμα , κομμένο εβαζέ μπροστά, κλος στην πλάτη, κλείνε με μεγάλα διακοσμητικά κουμπιά κι έχει πλούσιο γιακά σμόκιν.

 Στην δεκαετία του 40 και του 50, αρκετές φορές τα πανωφόρια σε αυτήν την γραμμή είχαν δυό σχισμές στην πλαϊνές ραφές μέσα από τις οποίες ξεπρόβαλε μια ζώνη που στην πλάτη ακουμπούσε εσωτερικά την μέση της γυναίκας αφήνοντας το ύφασμα ελεύθερο να ανεμίζει, ενώ στον θώρακα έβγαιναν έξω από το ρούχο κι έσφιγγαν καλά στην μέση παρουσιάζοντας ΄μια πολύ θηλυκή εικόνα. Με ζώνη και χωρίς, το κλός κοντό πανωφόρι είναι ένα πολύ κομψό ρούχο.

(φωτό La mode de Pinktag)

Styling tips για αντρικό μποτάκι Chukka με άσπρη σόλα

 Έχει τύχει σε όλους μας να αγοράσουμε ένα παπούτσι που μας φάνηκε πολύ όμορφο, όμως στην συνέχεια αποκαλύφθηκε πως έχει κάποια δύσκολη λεπτομέρεια πάνω του: δυό χρώματα, ασυνήθιστο σχέδιο, σόλα σε διαφορετικό από το αναμενόμενο χρώμα. Σήμερα θα μιλήσουμε για τα χειμωνιάτικα μποτάκια με άσπρες σόλες, συγκεκριμένα τα μποτάκια Chukka.

 
Είναι πρόβλημα η άσπρη σόλα στο χειμωνιάτικο μποτάκι; Ναι, είναι πρόβλημα επειδή το άσπρο χρώμα οπουδήποτε στο παπούτσι παραπέμπει στο καλοκαίρι. Ωστόσο υπάρχουν λύσεις styling για όλα τα προβλήματα κι εδώ παρουσιάζουμε 3 λύσεις (στην πραγματικότητα 5). Σε κάθε φωτογραφία υπάρχουν τα μποτάκια και όλα όσα απαιτούνται για να δημιουργήσουμε τουλάχιστον 1 σωστό σύνολο κλασικής αντρικής κομψότητας. Θεωρούμε δεδομένο ότι ο κλασσικός άντρας έχει τα βασικά κι δαπανηρά κομμάτια: 1) σακάκι τουήντ καφέ ψυχρής απόχρωσης (με λαδί-πράσινες κλωστές), 2) σακάκι τουήντ ή ψαροκόκκαλο ή πιέ-ντε-πουλ σε καφέ- μπεζ -βυσσινί, 3) παντελόνι κοτλέ καφέ, 4) παντελόνι κοτλέ ή chino σε λαδί σκούρο . Σε όλα τα σύνολα παίρνουμε τα βασικά και μεγάλα κομμάτια που ήδη έχουμε στην ντουλάπα μας και εισάγουμε το ΑΣΠΡΟ χρώμα που υπάρχει στις σόλες με νέες αγορές.

1η εικόνα, ντύσιμο για την πόλη: Στο ψυχρό καφέ τουήντ σακάκι και το λαδί παντελόνι, αγοράζουμε και προσθέτουμε άσπρο ζιβάγκο από μερινός μαλλί. Εναλλακτικά αγοράζουμε πουκάμισο σε άσπρο φόντο με ρίγες λαδί ανοιχτό και γαλάζιο σκούρο (είναι συνδυασμός που συναντιέται αρκετά σε αντρικό πουκάμισο). 

2η εικόνα, ντύσιμο για εξοχή ή καθόλου επίσημες περιστάσεις: Συνδυάζουμε το ψυχρό καφέ τουήντ σακάκι με καινούργια αγορά φανελένιου καρό πουκάμισου που έχει άσπρο φόντο και καρό σε ανοιχτό λαδί, ή σε ψυχρό μουσταρδί και λαδί. Τα φανελένια πουκάμισα είναι γενικώς ανεπίσημα, αλλά με την ζέστη τους αντικαθιστούν ικανοποιητικά ένα πλεχτό, ενώ επειδή τα καρό τους είναι πάντα μεγάλα , το άσπρο στο φόντο τους φαίνεται πολύ. 

3η εικόνα, ντύσιμο για τολμηρούς με ανακάτεμα των μοτίφ: σακάκι πιε ντε πούλ, πλεχτό ζακάρ Fair isle σε λαδί-ροζ-άσπρο και καφέ παντελόνι κοτλέ (όχι λαδί). Ουσιαστικά το πιε ντε πουλ με  το Fair isle είναι κλασικότατος συνδυασμός, γίνεται τουλάχιστον εδώ κι 150 χρόνια στην Μεγάλη Βρετανία, ωστόσο θέλει λίγη τόλμη για εμάς που δεν είμαστε Αγγλοι. 

Αν έχετε ένα χειμωνιάτικο κοντό μποτάκι με άσπρη σόλα και δεν ξέρετε τι να το κάνετε, ελπίζω να βρήκατε κάποιες ιδέες. 

Modes et Travaux, 11/1942 κοντή καμπαρντίνα

 

Απο το περιοδικό Modes et Travaux Νοεμβρίου 1942, μια κοντή ανοιχτόχρωμη καμπαρντίνα με εξωτερική ζώνη, σχεδιασμένη από την Medeleine de Rauch κατάλληλη για σπορ δραστηριότητες, π.χ μια βόλτα με ποδήλατο. 

Η γυναίκα της εικόνας μας τρομερά κομψή κι έτοιμη για όλα, φοράει  ζυπ-κυλότ από γκρι σκούρα μάλλινη φανέλα,  βυσσινί πλεχτό  και βυσσινί γάντια, και μια πρόσθετη κουκούλα ντουμπλ-φάς (εσωτερικά βυσσινί χνυδωτό ύφασμα, εξωτερικά πράσινο ανοιχτό σαπουνιού σαν την καμπαρντίνα της). Η καμπαρντίνα εκτός από το ευχάριστο ανοιχτό χρώμα, έχει ωραίους ώμους τονισμένους και κρυφές τσέπες μέσα στις κάθετες ραφές του κορμού. 

Πώς ξέρουμε ότι αυτή η συγκεκριμένη καμπαρντίνα προορίζεται για σπορ δραστηριότητες; Το ξέρουμε από το μήκος της, έχει φτιαχτεί για γυναίκες που το μακρύτερο πανωφόρι θα τις εμπόδιζε να ανέβουν σε  μηχανή ή ποδήλατο,  να πηδήξουν ένα ρυάκι εξοχής κλπ. 

(φωτό εξωφύλλου La mode de Pinktag)

11/1942 φορέματα για μετά τις 5.00μ.μ

 

Από το περιοδικό Modes et Travaux του 1942, φορέματα απογευματινά και στολισμένα με εργασία χειρός. Ψηλά στην σελίδα υπάρχει η ένδειξη "για μετά τις πέντε το απόγευμα, παγιέτες" -επομένως πριν τις πέντε, όχι.

Τα φορέματα είναι όλα μαύρα, διότι αυτό το χρώμα κατά τις Γαλλίδες είναι το πιο ενδεδειγμένο για ποτό και φαγητό τον Χειμώνα, ειδικά σε μια περίοδο θλιβερή όπως η Ναζιστική κατοχή. Το μήκος τους μόλις καλύπτει το γόνατο, η μέση εφαρμοστή, οι φούστες φαρδιές κι αεράτες. 

Οι παγιέτες μπαίνουν μόνο σε ορισμένες ραφές ώστε να τονίσουν το πατρόν, αλλά είναι κ αυτές μαύρες  όπως το φόρεμα. Με αυτό τον τρόπο, ναι με λάμπουν ελαφρά καθώς πέφτει πάνω τους το φως, όμως δεν διαταράσσουν το μαύρο φόντο του φορέματος στο οποίο θα αναδειχθεί το όμορφο πρόσωπο της γυναίκας και το κατακόκκινο κραγιόν της.

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag) 

Η ενδυματολογική άσκηση (challenge)

 

Η ενδυματολογική άσκηση, ή δοκιμασία, ή όπως την λένε στο YouTube "challenge",  είναι ένα χρονικό διάστημα όπου εμείς μόνοι μας, με την θέλησή μας, δεσμευόμαστε απέναντι στον εαυτό μας ότι θα φοράμε κάθε μέρα και σε όλες τις περιστάσεις, μόνο ένα χρώμα (ροζ) ή μόνο έναν τύπο ρούχου (φορέματα), κάποιο είδος αξεσουάρ (φουλάρια), κάποιου είδους κόσμημα (πέρλες), κάποιο τύπο παπουτσιού (γόβες), μια μορφή υλικών (3 διαφορετικά εμπριμέ ανά σύνολο), έναν συγκεκριμένο μικρό αριθμό ρούχων (π.χ 10 κομμάτια μόνο). Εννοείται ότι μέσα στο χρονικό διάστημα που έχουμε ορίσει, δεν μπορούμε να φορέσουμε 2η φορά το ίδιο ακριβώς σύνολο, κάτι πρέπει να είναι διαφορετικό από κάθε προηγούμενη φορά. Η άσκηση μπορεί επίσης να είναι ένα διάστημα που ΔΕΝ θα φοράμε κάτι, π.χ. καθόλου τζην, καθόλου φόρμες στο σπίτι, καθόλου μακιγιάζ, καθόλου κοσμήματα. 

Η ενδυματολογική άσκηση μας ωφελεί πολύ, επειδή καταρχάς  εμβαθύνει την γνώση μας σε κάποιο κομματάκι της ένδυσης που λίγο-πολύ αγνοούμε, αφού μας δείχνει δυνατότητες αυτού που διαλέξαμε, τις οποίες πριν δεν είχαμε αντιληφθεί. Εάν τυχόν έχουμε λίγα  κομμάτια σε ό,τι διαλέξαμε, μας ωθεί να γίνουμε επινοητικές και να βάλουμε την φαντασία μας να δουλέψει ώστε να βρούμε ικανοποιητικές λύσεις. Μας αναγκάζει επίσης σε κάποια αυτο-πειθαρχία, πράγμα επίσης ωφέλιμο γιατί ενδέχεται να υστερούμε ως άτομα σε πειθαρχία. Σε κάθε περίπτωση στο τέλος της είμαστε τρόπον τινά σοφότερες επί του θέματος και επί του εαυτού μας. 

Το challenge για να πετύχει πρέπει να έχει δύο στοιχεία:

1) Να δεσμευτούμε σε κάτι που δεν συνηθίζουμε καθόλου, έτσι ώστε να βγούμε έξω από αυτό που μας κάνει να νιώθουμε άνετα (το comfort zone μας όπως λένε στα αγγλικά). Δεν έχει νόημα να δεσμευτούμε ότι θα φοράμε κάθε μέρα μαύρα, εάν φοράμε έτσι κι αλλιώς μαύρα. 

2) Το διάστημα να είναι αρκετά μεγάλο. Εδώ προκύπτει το πρόβλημα που παρατηρώ στο Youtube. Οι ντόπιοι και ξένοι Youtuber κάνουν συνεχώς challenge, αλλά μόνο για μια εβδομάδα, έως ότου έρθει η επόμενη Κυριακή και μας δείξουν το σχετικό τους βίντεο. Μια εβδομάδα δεν είναι τίποτα σημαντικό, όλες μπορούμε να αντέξουμε οποιοδήποτε περιορισμό για 7 μόνο μέρες, δεν διδασκόμαστε τίποτα σε 7 μέρες, γιατί δεν αντιμετωπίζουμε καμία έλλειψη ιδεών. 

Κατά την γνώμη μου το διάστημα πρέπει να είναι 3 εβδομάδες ή καλύτερα ένας μήνας, γιατί η εμπειρία έτσι γίνεται πλούσια: η 1η βδομάδα είναι περίπατος, φοράμε τα γνωστά και τα γνωστά. Η 2η έχει κάποια δυσκολία, αλλά όχι τρομερά πράγματα, κάνουμε μόνο μικρές αλλαγές σε ό,τι συνηθίζουμε. Την 3η εβδομάδα έχουμε βγάλει όλα τα σχετικά με την άσκηση κομμάτια έξω από την ντουλάπα και τα δοκιμάζουμε έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα στον καθρέφτη, προσπαθώντας να σκεφτούμε φρέσκους τρόπους να τα χρησιμοποιήσουμε. Την 4η εβδομάδα φοράμε χωρίς δεύτερη σκέψη τις ζακέτες με το κούμπωμα στην πλάτη προκειμένου να τις μετατρέψουμε σε μπλούζες (Loulou de la Falaise τακτική), ή το φουλάρι περίτεχνα τυλιγμένο  στην περιφέρεια ώστε με μια ζώνη να γίνει φούστα (Armani τακτική). 

Για να μην σας λέω μισές αλήθειες, προσωπικώς όλες τις τέταρτες βδομάδες αγανακτώ και μπορεί να βρίσω λίγο, πάντως δεν τα παρατάω,  μαζεύω το κεφάλι μου και συνεχίζω.

Κάντε μια δοκιμή, βάλτε μια ενδυματολογική δοκιμασία στον εαυτό σας ας πούμε για 2 βδομάδες, κι αν δεν μάθετε του κόσμου τα πράγματα σε αυτό το διάστημα, να μην με λένε Pinktag.

Σαιζόν, περιβάλλον, περίσταση

Εικονογράφηση του René Gruau για την εταιρεία Blizzard που έφτιαχνε κυρίως καμπαρντίνες, εδώ το μοντέλο "Πόλη" Ville του 1962.

Η εικονογράφηση και το κόψιμο της καμπαρντίνας ενσωματώνει μέσα της τα 3 απαραίτητα στοιχεία για κομψό ντύσιμο: σαιζόν, περιβάλλον, περίσταση. Και πράγματι αυτή η καμπαρντίνα, με το πολύ σκούρο της χρώμα και την λιτή, μίνιμαλ ουσιαστικά γραμμή της, είναι η κατάλληλη για καμπαρντίνα του κομψού άντρα που θα μετακινηθεί από το σπίτι στο γραφείο μια φθινοπωρινή μέρα. Στην καμπαρντίνα, ούτε περισσεύει , ούτε λείπει κάτι για να είναι χρηστική, λειτουργική και καθόλου δύσχρηστη για μια μέρα βροχερή στο μουντό περιβάλλον της ασφάλτου.

Στην λεζάντα βλέπουμε νύξη για άλλη καμπαρντίνα, την οποία φαντάζομαι λιγότερο αυστηρή, μια που ονομάζεται "Sport"

Φθινόπωρο 1953, φορέματα επισκέψεων

 

Απο το φιγουρίνι Eclair Coupe Paris Φθινοπώρου 1953, φορέματα επισκέψεων ή και μεσημβρινού γεύματος στην πόλη. Είναι ραμμένα σε λεπτά μάλλινα υφάσματα και έχουν όλες τις γραμμές της εποχής, στενές και φαρδιές, όμως σε όλα η μέση είναι εφαρμοστή, με κόψιμο του πατρόν κι επιπρόσθετη λεπτή ζώνη ντυμένη με το ύφασμα. 

Κατά την γνώμη μου το κόκκινο φόρεμα επιβάλλεται με το πολύπλοκο πατρόν του, ενώ το ιβουάρ φλοράλ μάλλον αδικείται από την επιλογή του εμπριμέ υφάσματος -θα φαινόταν πολύ καθαρότερα το ωραίο του κόψιμο αν ήταν μονόχρωμο!

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

Τα επιτυχημένα πολύχρωμα σύνολα

 

Έχουμε ήδη μιλήσει  για τα βασικά της κομψότητας σε ό,τι αφορά το χρώμα στο ντύσιμο και αναφέραμε πως για ένα κομψό σύνολο 3 χρώματα είναι υπερ-αρκετά. Σήμερα θα πάμε λίγο πιο πέρα, θα αναφερθούμε στα πολύχρωμα σύνολα που φορούν οι τολμηρές, δηλαδή αυτά που χρησιμοποιούν πάνω από 4, 5, 6 χρώματα μέσα στο ίδιο ντύσιμο, π.χ. αυτό της φωτογραφίας μας. 

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η εικόνα μας ΔΕΝ δείχνει αυτό που αποκαλούν πολλοί λανθασμένα colorblock. Το colorblock κατασκευάζεται σε μεμονωμένα ρούχα, όταν εντός του ίδιου ενδύματος υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές με διαφορετικά χρώματα, π.χ. ένα μανίκι κόκκινο, ένα άσπρο, το σώμα πορτοκαλί, ή  μισός κορμός άσπρος, μισός μαύρος, ο γιακάς πράσινος. Εάν δεν έχουμε διαχωρισμό χρωμάτων μέσα στο ίδιο ρούχο, αλλά διαφορετικά χρώματα από ρούχο σε ρούχο εντός ενός συνόλου, τότε έχουμε ένα πολύχρωμο σύνολο -όχι colorblock.

Ναι λοιπόν, ο κανόνας των 3 χρωμάτων σε ένα ντύσιμο είναι δυνατό και επιτρεπτό να αγνοηθεί, όμως μόνο για όποιον είναι πραγματικά ικανός να ξεχωρίσει καλά τα χρώματα, να τα κατατάξει με το μάτι του σε κατηγορίες θερμών-ψυχρών-ελεκτρίκ κλπ, να εκτιμήσει την εντύπωση που αφήνουν ανά όγκο στο μάτι  του θεατή ώστε να τα βάλει στις σωστές ποσότητες και στην συνέχεια να τα ενώσει και να τα ταιριάξει αρμονικά σε ένα μόνο σύνολο. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτό μπορούν να το πετύχουν, οι περισσότεροι όμως όχι, ακόμα κι όταν είναι επαγγελματίες. 

Στην φωτογραφία μας βλέπετε σελίδα επαγγελματικού περιοδικού για ράψιμο, με σύνολο που περιέχει σκούρο μωβ σκούρο, σκούρο πετρόλ, φωτεινό κίτρινο, λίγο φούξια, λίγο πορτοκαλί, λίγο σκουριάς  κλπ. 
Ο συνδυασμός είναι ανεπιτυχής επειδή το σακάκι και το κασκόλ ανήκουν στην ζεστή οικογένεια αποχρώσεων, ενώ το παντελόνι και η μπλούζα στην ψυχρή, για την ακρίβεια  στην υποκατηγορία της ψυχρής που λέγεται όξινη (acid). 

Το παντελόνι και η μπλούζα που ταιριάζουν μεταξύ τους, χρειάζονται ένα ομοίως όξινο χρώμα ή σκέτο μαύρο για να συμπληρωθούν. 

Το σακάκι θα ήταν πολύ ωραίο με λοιπά ρούχα σε ζεστές αποχρώσεις, όπως μερικές από όσες που έχει το κασκόλ, π.χ. με θαμπό πορτοκαλί, λαδί και μεσαίο σκουριάς. Με το φούξια του κασκόλ, όχι, γιατί ούτε αυτό είναι καθαρό ζεστό. Τελική πινελιά, παπούτσια και τσάντα μαύρη. 

Επιπλέον εάν τυχόν θέλαμε οπωσδήποτε να δημιουργήσουμε ένα σύνολο όξινο, θα παίρναμε το μωβ παντελόνι, την κίτρινη μπλούζα κι ένα όξινο φούξια ή όξινο τυρκουάζ πανωφόρι μακρύτερο και φαρδύτερο από το σακάκι της εικόνας, ώστε να πετύχουμε ισορροπία εντυπώσεων. Όπως βλέπετε στην εικόνα κυριαρχεί το κίτρινο, παρά το ότι καταλαμβάνει τον μισό όγκο από το παντελόνι πάνω στην φωτό. Για να δημιουργήσουμε μια κάποια ισότητα μεταξύ των χρωμάτων, θα πρέπει όποιο χρώμα κι αν προσθέσουμε να είναι σε  πολλαπλάσια έκταση από το κίτρινο. 

Εάν πάλι θέλαμε να δημιουργήσουμε ζεστό σύνολο με το σακάκι και το κασκόλ και να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον του θεατή στο σακάκι (που είναι κουκλίστικο), θα έπρεπε να προσθέσουμε λίγο υποτονικό πορτοκαλί ως μπλούζα και μπόλικο καφέ σε παντελόνι, ή ακόμα καλύτερα, να φορέσουμε σκούρο τζην παντελόνι σε παλιωμένη απόχρωση. Τσάντα και παπούτσια καφέ σκούρο (καλύτερα, μποτάκια με ρουστίκ εμφάνιση). 

Φίλες και φίλοι της σελίδας, όπως είπα στην αρχή το επιτυχημένο πολύχρωμο σύνολο είναι εφικτό, αλλά σε σπάνιες περιπτώσεις. Εάν νομίζετε ότι έχετε καλλιτεχνικό μάτι, δοκιμάστε το. 

1962 εσώρουχα Hollywood Vassarette

 

1962 , διαφήμιση για τα εσώρουχα της εταιρείας  Hollywood Vassarette που βγαίνουν στα πολύ ποιητικά χρώματα: Δροσερό μπλε, Ροζ της Πούδρας, Κόκκινο του πυροτεχνήματος, Μπλε σπίθα, Χρυσή καταχνιά, Λευκό του λεμονιού, συν Μαύρο και Λευκό απλό. 

1949, φορέματα (robes de visites)

 

Από το φιγουρίνι Eclair Coupe Paris Χειμώνα του 1949, φορέματα κυρίως κατάλληλα για επισκέψεις σε σπίτια φίλων (για φαγητό, ποτό, χαρτιά κλπ). 

Η μέση σε όλα στενή, τα μανίκια ομοίως στενά, η φούστα φαρδιά, στο καθένα μια αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια που επιτυγχάνεται με αρκετές εργατοώρες στο ράψιμο. 

Μοντέλο-βεντέτα της σελίδας το κεντρικό ρούχο σε μπλέ ιωδίου, που αποτελείται από ένα εσωτερικό στενό και μακρύ φόρεμα, συν μια τυνίκ έξωμη που ανοίγει στην περιφέρεια σε μια φαρδιά φούστα όχι τελείως κλειστή, που σχηματίζει μικρή ουρά στο πίσω μέρος του ρούχου. 

12/1953 το φόρεμα για πρωί και βράδι

 

Από Modes et Travaux 12/1953 δανειζόμαστε αυτό το σκίτσο ρούχου που σχεδιάστηκε για χρήση από το πρωί έως το βράδι. 

Πρόκειται για ένα φόρεμα μάλλινο, στενό, με πένσες κατά μήκος του κορμού μπροστά και πίσω, βαθύ ντεκολτέ στρογγυλό με μικρό αν-φόρμ γιακά και μανίκι ζαπονέ 3/4. Το φερμουάρ του ρούχου βρίσκεται στο πλάι. 

Το φόρεμα φοριέται μόνο του σε ντεμί-σαιζόν, μέσα από λεπτό πανωφόρι. 

Φοριέται τον Χειμώνα ως πρωινό ρούχο με την προσθήκη ενός πλαστρόν από σκωτσέζικο καρό σε παστέλ τόνους που στερεώνεται στο εσωτερικό του γιακά με σούστες, ενώ είναι δυνατόν το πλαστρόν να ραφτεί σε ζέρσεΐ ώστε να περνάει εύκολα από το κεφάλι χωρίς περαιτέρω κουμπώματα. 

Φοριέται επίσης το βράδυ με την προσθήκη μιάς εσάρπας που τα δύο μέρη της σουρωμένα κουμπώνουν μέσα από τα κουμπιά στην πένσα της λεκάνης, και στην συνέχεια δένουν σε αέρινο φιόγκο στο πίσω μέρος των γοφών. 

Να τονίσουμε πως το συμπλήρωμα για το πρωινό ρούχο, είναι σε τόνους εξίσου παστέλ με το κύριο ύφασμα του φορέματος, ενώ το συμπλήρωμα του βραδινού σε γκρι φυμέ που σκουραίνει όλο το σύνολο, ωστόσο οι γκρι φυμέ γόβες που φοράει η 1η κοπέλα μαζί με την τσάντα τους κάνουν για όλες τις ώρες της ημέρας.

(φωτό La mode de Pinktag)

1967, παπούτσια δωματίου

 

Απο τον εμπορικό κατάλογο Sears Χειμώνας 1967, παπούτσια δωματίου για τον κομψό άντρα που είναι περιποιημένος πάντα. Αυτό σημαίνει 2 πράγματα:

1) Δεν αναφερόμαστε στις παντόφλες, που είναι άλλο είδος παπουτσιού, κατάλληλο για το πήγαινε-έλα από το κρεβάτι στο μπάνιο

2) Μιλάμε για τον άντρα που επιστρέφει από την εργασία του, φοράει ένα παντελόνι υφασμάτινο αρκετά άνετο, μια πλεχτή μπλούζα άνετη (ή πουκάμισο και ζακέτα), οπότε με το κατάλληλο παπούτσι μπορεί να δει τηλεόραση, να διαβάσει, να υποδεχτεί έναν φίλο του κλπ.

Τα παπούτσια δωματίου μοιάζουν αρκετά με τα κανονικά σπορ παπούτσια, όμως είναι πιο ευκολοφόρετα. Έχουν όλο το πόδι κλεισμένο μέσα σε υλικό και όπως βλέπετε, ένα από τα δύο ζευγάρια πάνω διαθέτει χοντρή φάσα λάστιχου στα πλάγια για να προσαρμόζονται εύκολα στο βάδισμα. Φοριύνται με κάλτσες, όπως τα κοινά παπούτσια. Εδώ βλέπουμε ορισμένα μοντέλα από λείο δέρμα και σε συγκεκριμένο τύπο, σε άλλες σελίδες του καταλόγου υπάρχουν κολεγιακά και μοκασίνια, στο εξωτερικό  τους δερμάτινα, εσωτερικά ντυμένα με τσόχα ή προβιά. 

Το 1967 είναι 56 χρόνια πριν το 2023. Άραγε αυτό το παπούτσι θα χρησίμευε σήμερα σε κάποιον; Νομίζω πως στους νεότερους άντρες ίσως όχι, έχουν συνηθίσει στην πολύ μεγάλη άνεση της φόρμας  γυμναστικής με απλές χοντρές κάλτσες -εντός του σπιτιού. Πάντως  είναι ακόμα ζωντανοί οι μεγαλύτεροι, π.χ. οι γονείς μας, που αρκετούς δεν τους είδαμε με πυτζάμα και παντόφλα παρά μόνο την ώρα που έπεφταν στο κρεβάτι για ύπνο. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

Αποσπώμενες αγκράφες παπουτσιών

 

της εταιρείας VIVAIA https://www.vivaia.com/item/lilly-removable-bows-p_10003333.html?gid=10003333

Αποσπωμενοι φιόγκοι για παπούτσια

 

Της εταιρείας VIVAIA

https://www.vivaia.com/item/removable-bows-dora-p_10001619.html?gid=10001619

1954 Erco

 

Στην εικόνα μας 3 ζευγάρια γόβες του 1965 της εταιρείας ERCO (του Ermenegildo Comelli Vigevano)

1953, κόκκινο για περίπατο

 

Από Modes et Travaux του 1953 λαμπερό κόκκινο για το κορίτσι σχολείου (10-14 ετών) που πηγαίνει βόλτα. 

Μονόχρωμη ζακέτα σε χοντρό ντιαγκονάλ, άνετη χάρη στο εβαζέ της σχέδιο, έχει κοφτές βολικές τσέπες με ίσιες πατ και μικρό σταύρωμα στο στήθος που προστατεύει τον θώρακα από τον κρύο αέρα. Η φούστα έχει πιέτες ολόγυρα και ράβεται σε καρό μάλλινο, που τοποθετείται διαγώνια κατά το κόψιμο, έτσι ώστε να σχηματίζει ρόμβους. Δυο κόκκινοι φιόγκοι στα μαλλιά και άσπρα γάντια, συμπληρώνουν το σύνολο της νεαρής κοπέλας. 

(φωτό La mode de Pinktag)

Ένα ωραίο κλασικό: τα κόκκινα παπούτσια

 

Ορισμένες φορές όταν συζητάμε για κλασικό ντύσιμο, αισθάνομαι πως υπάρχει μια παρανόηση: το πλαίσιο του κλασικού δεν είναι το ίδιο για τους άντρες και τις γυναίκες, ούτε στις γραμμές, ούτε στα χρώματα, ούτε στον αριθμό των αξεσουάρ που μπορεί να φοράει το κάθε φύλο πάνω του. Οι γυναίκες έχουν  ουσιαστικά πολύ μεγαλύτερη ελευθερία σε όλα. 

Το διαφορετικό πλαίσιο οφείλεται σε 2 λόγους:

1) Κοινωνικούς. Η κοινωνία ολόκληρη περιμένει από τους άντρες μια σοβαρή, εγκρατή και καθόλου εντυπωσιακή παρουσία. Από τις γυναίκες αντιθέτως, περιμένει (κι εύχεται) να ομορφαίνουν έναν χώρο δια της παρουσίας τους. 

2) Χωροταξικούς. Το κλασικό αντρικό ντύσιμο ιδρύθηκε και καθιερώθηκε στην Αγγλία, από γαιοκτήμονες και ευγενείς που έθεσαν τους κανόνες του. Το γυναικείο κλασικό ιδρύθηκε και καθιερώθηκε στην Γαλλία από σχεδιαστές Υψηλής Ραπτικής, γι αυτό έχει άλλους κανόνες, μερικοί εκ των οποίων ταυτίζονται με τους αντρικούς). 

Αν και οι σχεδιαστές ραπτικής της Γαλλίας είναι πολύ αυστηροί σε σχέση με τους Ιταλούς ή τους Αμερικανούς (ειδικά ο Κριστιάν Ντιόρ που προσωπικώς αναφέρω διαρκώς) εντούτοις  χάρισαν σε εμάς τις γυναίκες ορισμένες ευκολίες για το ντύσιμό μας, π.χ. καθιέρωσαν το κόκκινο ως κλασικό χρώμα, όχι στα πουλόβερ που είναι κλασικό και για τους άντρες, αλλά στα φορέματα, στα πανωφόρια, στα ταγιέρ, στις τσάντες και στα παπούτσια. 

Τα κόκκινα παπούτσια ήταν ήδη σε χρήση από διάσημες εταιρείες γυναικείων παπουτσιών από το τέλος της δεκαετίας του 30, π.χ. την εταιρεία Bally και  την συντηρητική αγγλική εταιρεία Clarks -όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες. Ωστόσο  ήταν η συνεργασία του Christian Dior με τον διάσημο υποδηματοποιό  Roger Vivier αυτή που έβαλε την σφραγίδα του διαχρονικού στο κόκκινο παπούτσι. O Vivier ήταν ήδη αναγνωρισμένης αξίας, επειδή είχε  σχεδιάσει τα χρυσά πέδιλα που φόρεσε η Βασίλισσα Ελισάβετ στην ενθρόνισή της το 1953 (τα οποία κατασκεύασε η Delman Ltd). Από το 1953 έως και το 1963 που διήρκεσε η συνεργασία Dior-Vivier  είδαμε σε κάθε σαιζόν κόκκινα παπούτσια, τόσο βραδινά όσο και πρωινά (με τις τσάντες τους, φυσικά). Φυσικά ο Dior αποτελούσε  πρότυπο, όλοι προσπαθούσαν να υιοθετήσουν τις ιδέες του και να διδαχθούν από το παράδειγμά του. Έως το 1963 κάθε μικρός και μεγάλος κατασκευαστής υποδημάτων είχε  εντάξει τα κόκκινα παπούτσια στα βασικά της συλλογής του. 

Το κόκκινο χρώμα εμφανίζεται από το 1940 έως και σήμερα κάθε χρόνο ανελλιπώς σε όλων των ειδών τα παπούτσια: κολεγιακά, μπαλαρίνες, γόβες πρωινές και βραδινές, μπότες, πέδιλα ακόμα και αθλητικά παπούτσια. Μερικές φορές μάλιστα το βλέπουμε σε διχρωμίες, κόκκινο-άσπρο, κόκκινο-μαύρο, κόκκινο-μπλε., οι οποίες είναι πιο δύσκολο να φορεθούν αλλά δίνουν ασύγκριτα πιο κομψό αποτέλεσμα, γιατί τι πιο ωραίο από ένα φόρεμα κόκκινο με άσπρα πουά που συμπληρώνεται από άσπρο πέδιλο με κόκκινο φιογκάκι; 

Αν και το πλήρως κόκκινο σύνολο ρούχων total red, είναι αρκετά έντονο για πολλές γυναίκες -τουλάχιστον στις μεσαίες αποχρώσεις του κόκκινου- μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το κόκκινο παπούτσι και την κόκκινη τσάντα ως ζωντανό συμπλήρωμα σε σύνολα ρούχων με μουντά, ακόμη και θλιβερά χρώματα π.χ. μπλε, γκρι, μαύρο, καφέ σκούρο. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να ντυνόμαστε υποτονικά ή και θλιβερά εμείς, δεν είμαστε φαντάροι στον Στρατό. 

Η χρήση το κόκκινου στα γυναικεία παπούτσια βρίσκεται 100% στα πλαίσια του κλασικού: είναι κατοχυρωμένο δικαίωμά μας εδώ και τουλάχιστον 70 χρόνια. 

(1η φωτογραφία από την σελίδα μου, οι υπόλοιπες από το Ιντερνετ)

Φθινόπωρο του 1954, πανωφόρια

 

Χοντρά χειμωνιάτικα υφάσματα και ζεστά χρώματα για τα πανωφόρια σε ριχτή γραμμή του 1954. Τα δύο σε μπεζ αποχρώσεις είναι σπορ, με μεγάλες εξωτερικές τσέπες και ύφασμα με ανακατεμένα χρώματα (το ένα μελανζέ, το άλλο τουήντ). Το πορτοκαλί πανωφόρι βρίσκεται ανάμεσα στο σπορ και το καλύτερο ρούχο, ενώ το κόκκινο σκούρο με τις γούνες σε διακόσμηση καλλιτεχνική, επιλέγεται από τις πιο απαιτητικές γυναίκες. 

Τα ριχτά ρούχα ήταν μια μεγάλη στροφή στο εξωτερικό ντύσιμο. Από το 1948 (New Look) η γραμμή που ήταν στενή από τον ώμο έως και την μέση (μαζί με το μανίκι) επικρατούσε. Μετά οι γυναίκες καταρχάς την βαρέθηκαν, έπειτα διαπίστωσαν ότι δεν είναι πολύ βολική, γι αυτό όχι απλώς την εγκατέλειψαν τελείως, αλλά έφτασαν στο άλλο άκρο: παλτά που δεν μπορούσες να μαντέψεις πού βρίσκεται το σώμα. Το ριχτό πανωφόρι συνέχισε ακάθεκτο την πορεία του έως και το 1960, οπότε άρχισε σιγά-σιγά να μαζεύει κι έφτασε έως το 1970 στα εφαρμοστά  πανωφόρια που έδειχναν και την ελάχιστη κοιλίτσα, γοφούς λίγο πιο μεγάλους από το ιδανικό για κάθε μέγεθος κλπ. 

(φωτό La mode de Pinktag)

11/1942 Jaques Fath

 

Το περιοδικό Νοεμβρίου 1942 Modes et Travaux,  μας παρουσιάζει σε ένα δισέλιδο με σκίτσα, τις νέες τάσεις μόδας όπως τις παρουσίασαν οι μεγάλοι σχεδιαστές στα ντεφιλέ τους. Ανάμεσά στα σκίτσα το ταγιέρ με την μακριά χοντρή χειμωνιάτικη ζακέτα (σχεδόν ημίπαλτο) του Jaques Fath. 

Αξιοπρόσεκτες οι τσέπες  όπου μια μεγάλη λωρίδα υφάσματος αναδιπλώνεται στον εαυτό της για να τις σχηματίσει, αξιοπρόσεκτα τα τεράστια κουμπιά που στολίζουν στρατηγικά την ζακέτα,  όμως πάνω από όλα η φόδρα του ρούχου που χρησιμοποιεί το ύφασμα της μπλούζας με τις καθαρές, λαμπερές ρίγες, για να φτιάξει ένα σύνολο τολμηρό -κι όταν είναι ανοιχτό, αξέχαστο.

(φωτό κι επεξεργασία La mode de Pinktag)

Τα μαλακά παπούτσια ιστιοπλοϊας

 

Σημερινή είδηση ότι η Αντζελίνα Τζολί που βρίσκεται στην Ελλάδα για τα γυρίσματα βιογραφικής ταινίας για την Μαρία Κάλλας, ζήτησε να φιλοξενηθεί στην θαλαμηγό Christina O του Αριστοτέλη Ωνάση. Το προσωπικό της αρνήθηκε και ζήτησε ακόμη και στα γυρίσματα όλοι να μπαίνουν ξυπόλητοι ή με λαστιχένια παπούτσια. Η είδηση παρουσιάζεται ως κάποιο είδος αντίστασης στην Τζολί.

Δεν πρόκειται για κανενός είδους αντίσταση, είναι αυτονόητο ότι στα  σκάφη με ξύλινο πάτωμα μπαίνουμε ξυπόλητοι ή με ειδικά παπούτσια ιστιοπλοΐας, τα boat shoes, αλλιώς θα τρυπήσουμε το παρκέ με τα τακούνια από τις γόβες μας. Και στο παρκέ του σπιτιού μας το ίδιο κάνουμε. 

Πιο κάτω μια φωτογραφία του Ιντερνετ που αναφέρει αυτά τα παπούτσια ως boat shoes.

1953, oversize παλτό

 

Στο περιοδικό Modes et Travaux Δεκεμβρίου του 1953 και στο οπισθόφυλλό του, βρίσκουμε ένα παλτό που σήμερa ονομάζουμε oversize. Εντελώς ριχτό, με ριχτούς ώμους και φαρδιά μανίκια που καταλήγουν σε φαρδύ ρεβέρ, έχει ένα ασυνήθιστο γιακά με μονό μυτερό πέτο και τσέπες με πατ που η γραμμή τους θυμίζει οπτικά τον γιακά. Στην πλάτη, βαθιά κουφόπιετα. Ένα παλτό που η αφθονία του υφάσματός του, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Δίπλα του ο αντίποδας  του oversize,  ένα καρό ταγιέρ ίσιο, με λογικές διαστάσεις παντού, που ωστόσο απαιτεί τέλεια γνώση ραπτικής: όλα τα καρώ πρέπει να ταιριάζουν μεταξύ τους σε γιακά -μανίκια- τσέπες. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

11/1942, φόρεμα Anny Blatt

 

Από το περιοδικό Modes et Travaux Νοεμβρίου του 1942, μαύρο πολυτελές φόρεμα κατάλληλο για κοκτέιλ και φαγητό. Είναι σχεδιασμένο από την Anny Blatt και κατασκευασμένο σε χοντρό μεταξωτό πλεχτό ύφασμα. Μικρός γιακάς, μεγάλοι ώμοι, επιπλέον κατακόρυφη πιέτα από τον ώμο έως την μέση, μανίκι με σούρες στην μανικοκόλληση που στενεύει προς τον καρπό, φαρδιά φούστα με σιδερωμένες πιέτες, βελούδινη ντυμένη ζώνη. 

Το φόρεμα έχει διακριτική διακόσμηση με τεράστιες αλλά πάλι μαύρες πεταλούδες από βελούδο, απλικέ εδώ κι εκεί στην επιφάνειά του. Ο μόνος τρόπος να δεις τις πεταλούδες είναι να πέσει το φως πάνω τους και να φανεί η διαφορά της επιφάνειας μεταξύ βελούδου και μεταξωτού. 

(φωτό και ρετούς, La mode de Pinktag)

1960, Lastic life απορρυπαντικό

 

1960, εικονογραφημένη διαφήμιση για το ειδικό απορρυπαντικό εσωρούχων Lastic life, προϊόν που διατηρεί την  ελαστικότητα και το χρώμα στον κορσέ, στο σουτιέν, τις ζαρτιέρες. Όπως λέει η λεζάντα, "Lastic Life, ένα μπάνιο ομορφιάς για τα εσώρουχα".

Νυχτικά, Χειμώνας 1953-1954

 

Από το φιγουρίνι Eclair Coupe Paris του Χειμώνα 1953-1954, δηλαδή 70 χρόνια πριν, νυχτικά, ρόμπα και πιτζάμες ραμμένες στο χέρι και σχεδιασμένα για διαφορετικές ανάγκες ή και διαφορετικές προσωπικότητες γυναικών.  

Αριστερά στην σελίδα μας βλέπουμε το κρουαζέ νυχτικό με το ανοιχτό ντεκολτέ και τις λεπτές τιράντες, κατάλληλο για την γυναίκα που έχει καλή θέρμανση στο σπίτι της και νεανική διάθεση. 

Μπροστά,  το μάξι λεπτεπίλεπτο νυχτικό για την κυρία που δεν της λείπει τίποτα και θέλει να εμφανίζεται ως σταρ του Χόλιγουντ, με διάφανα τούλια, δαντέλες και φρου -φρου πάνω της.  

Στο κέντρο της σελίδας, δυό ζευγάρια πυτζάμες για την μέση γυναίκα της δεκαετίας του 50, που ζει σε κάπως πιο δύσκολες συνθήκες κι είναι η ίδια αρκετά πρακτικός άνθρωπος. 

Δεξιά,  η μάξι ρόμπα που συνδυάζει την ζέστη με την ομορφιά, χάρη στο ασυνήθιστο σχέδιο με εγκοπές στο κορσάζ της, από όπου περνάει μια μωβ φαρδιά κορδέλα πριν γίνει ζώνη γύρω από την μέση της γυναίκας. 

(φωτό La mode de Pinktag)

Ένα κλασικό: Το λευκό αντρικό πουκάμισο

Ενα από τα κλασικά κομμάτια της γυναικείας γκαρνταρόμπας είναι το άσπρο αντρικό πουκάμισο, δηλαδή το πουκάμισο που είναι: 

άσπρο, από βαμβάκι, πέφτει ίσιο (χωρίς να στενεύει στην μέση ή να έχει πένσες κάπου), έχει μυτερό γιακά και "ποδαράκι" γιακά, μανσέτες αρκετά φαρδιές με 2 κουμπιά και πατ ανοίγματος στον βραχίονα, και τέλος πατιλέτα κουμπώματος κατά μήκος του κορμιού με κουμπιά έως και το ποδαράκι του γιακά. Από άποψη εφαρμογής είναι αρκετά μεγαλύτερο από το αντίστοιχό του -που ονομάζεται "γυναικείο πουκάμισο". 

Το άσπρο αντρικό πουκάμισο  μπήκε στις γυναικείες ντουλάπες δανεισμένο από την αντρική γκαρνταρόμπα, στην δεκαετία  του 1920 και αγκαλιάστηκε από το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών. Το ανδρόγυνο ντύσιμο εισήγαγε στην δημόσια ζωή τόσο η Κοκό Σανέλ που φορούσε αντρικά παντελόνια και ναυτικές μπλούζες., όσο και η Μάρλεν Ντήντριχ που στην προσωπική της ζωή φορούσε αντρικά πουκάμισα, παντελόνια,  τουήντ κοστούμια 3 κομματιών  ή ακόμα και σμόκιν, τόσο στην βόλτα της όσο και σε νυχτερινές εξόδους (εδώ την βλέπουμε το 1942). 

Η Κάθριν Χέμπορν, επίσης σημαντική ηθοποιός, φορούσε σε όλη την δεκαετία του 40 και του 50 εκτός σκηνής αυθεντικά αντρικά πουκάμισα και παντελόνια, που τα συμπλήρωνε με κολεγιακά παπούτσια (στην φωτό την βλέπουμε το 1956). 

 

 

 

Στην δεκαετία του 50 κι αρχές 60 το αντρικό πουκάμισο εμφανίστηκε επιτέλους στον κινηματογράφο, όμως σε σκηνές που υπονοούσαν ότι η πρωταγωνίστρια είχε μόλις κάνει σεξ με κάποιον.  Αυτό το τρυκ ονομάστηκε "sexy switch shift" και το βλέπουμε πολύ καθαρά στην ταινία Breakfast at Tiffany's του 1961, όταν η Ώντρεη Χεμπορν ανοίγει  την πόρτα φορώντας μάσκα ύπνου και άσπρο πουκάμισο για σμόκιν κάποιου αθέατου σε εμάς άντρα, που της φτάνει έως την μέση των μηρών. 

Το αντρικό πουκάμισο μεταπήδησε από την μεγάλη οθόνη στο καθημερινό ντύσιμο των γυναικών το 1977, με την ταινία Άνι Χωλ του Γούντυ Άλεν, η οποία είχε τεράστια επίδραση στο ντύσιμο των γυναικών. Η Άνι Χωλ συνόδευε το δικό της πουκάμισο με αντρικά παντελόνια, τιράντες, και γιλέκα.

 

Σχεδόν ταυτόχρονα, η Πατι Σμιθ, ιέρεια της ροκ σκηνής, χρησιμοποίησε το λευκό πουκάμισο ως βασικό στο ντύσιμο της ακόμα και στο εξώφυλλο του 1ου της δίσκου Horses το 1975. Το φορούσε με τζην παντελόνι και σκληρά μποτάκια.

 

 

 

Στην δεκαετία του 80 ήταν η Μαντόνα, επισης μεγάλη σταρ, που φόρεσε άπειρα άσπρα αντρικά πουκάμισα σε διαφημισιτκές φωτογραφίες αλλά και στις συναυλίες της. Άλλες φορές όλα τα λοιπά ρούχα της ήταν αντρικά, άλλες το έβαζε κάτω από ένα περίτεχνο μαύρο κορσέ (στην φωτό το 1986)

 

 

Το 1990 ακριβώς η Τζούλια Ρόμπερτς προσθέτει κλασική θηλυκότητα στο αντρικό πουκάμισο όταν το φοράει ανοιχτό μπροστά, δεμένο κόμπο, με φανελάκι εσωτερικά, στην ταινία Pretty Woman. Με αυτόν τον τρόπο φοριέται ακόμα σήμερα. 

 

 

 

Την ίδια δεκαετία του 1990 η Πριγκίπισσα Νταϊάνα, απελευθερωμένη από τις δεσμεύσεις του πρωτοκόλλου της αγγλικής αυλής, φοράει ξεβαμμένο τζην παντελόνι, αντρικό πουκάμισο με κουμπάκια στον γιακά και απλή δερμάτινη  ζώνη σχεδόν σε κάθε μία από τις πολλές φιλανθρωπικές της αποστολές (στην φωτό η πριγκίπισσα το 1997, λίγες μέρες πριν πεθάνει).

Το 1998 η Σάρον Στόουν τολμάει το αντρικό πουκάμισο σε βραδινή εκδήλωση, όταν φοράει αυτό του συζύγου της στην απονομή των Οσκαρ, μέσα από σατέν μάξι φούστα, ανοιχτό έως την μέση -χωρίς σουτιέν. 

 

 

Περίπου από το 2000 έως και  το 2018 η μόδα ευνοεί γενικά τα στενά ρούχα, ενώ το ελαστάν αρχίζει να γίνεται βασικό συστατικό των υφασμάτων. Όλα τα πουκάμισα στα καταστήματα είναι "στενά" έως  "πολύ στενά" (με εξαίρεση μια-δυο μεγάλες εταιρείες με παράδοση στο κλασικό ρούχο). Το button-down shirt εξαφανίζεται τελείως από το προσκήνιο.

 

Ευτυχώς όμως, το 2019 επιστρέφει πολύ δυναμικά με το όνομα Oversize. Τώρα πια είναι σε όλα τα καταστήματα φαρδύ, μακρύ, με πεσμένους ώμους, μερικές φορές συμμετρικό, άλλες με ασύμμετρο στρίφωμα, συνήθως σε μήκος αρκετά κάτω από τους γοφούς, καμιά φορά ακόμα και έως τον μέσον της γάμπας στο  πίσω μέρος του, μπορεί να είναι ολόγυρα από λείο ύφασμα, μπορεί στην πλάτη να έχει πιέτες -σούρες- λοξό κόψιμο, πάντως σε κάθε περίπτωση το άσπρο πουκάμισο που έχει στοιχεία του κλασικού ντυσίματος, δηλαδή χρηστικότητα και πρακτικότητα ταυτόχρονα, είναι πάλι κοντά μας. 

Ας ελπίσουμε οτι δεν θα ξαναφύγει.

 

Φθινόπωρο του 1935

 Eclair Coupe Paris του 1935 και ένα κομψό εξώφυλλο, με ταγιέρ και πανωφόρι μάλλινα. 

Το ταγιέρ είναι σε χρώμα μπλε Πρωσικό, τέλεια χειμερινή απόχρωση και γραμμή στενή , με φούστα που ανοίγει ελαφρά από το γόνατο και κάτω. Ωραίο γεωμετρικό παιγνίδι στην ραφή κορμού-ρεγκλάν μανικιού και πλούσια διακόσμηση με γούνα σε μανσέτες και γιακά. 

Το παλτό σε μπλε της νύχτας, μπουκλέ, έχει μικρή πελερίνα στους ώμους και όρθιο γιακά από γούνα μαύρου αστρακάν. 

Γάντια και καπέλο σε ταιριαστά χρώματα, τα απαραίτητα συμπληρώματα για τις δυό κυρίες, που προφυλάσσουν τον εαυτό τους από το κρύο με αυτά τα αξεσουάρ, ενώ αυξάνουν πολύ την κομψότητά τους. 

(φωτό La mode de Pinktag)

Τάση μόδας για τον Χειμώνα 2023-2024

 

Η μεγαλύτερη τάση από όλες αυτόν τον Χειμώνα είναι το κόκκινο. Με συνδυασμούς τολμηρούς ή λίγο πιο ήσυχους, κόκκινο σε ρούχα ή μόνο σε αξεσουάρ, υπάρχει τελικά τρόπος να φορέσουμε την μεγάλη τάση όλες μας. 

1961, Herbert Sodheim σύνολο

 

Στην φωτογραφία μας  σύνολο ρούχων του Herbert Sodheim που παρουσιάστηκε στο Vogue και χρησιμοποιεί ένα παλιό τρυκ της ραπτικής:  μονόχρωμο ταγιέρ, εμπριμέ μπλούζα, το ταγιέρ φοδραρισμένο με το ύφασμα της μπλούζας. Όπως βλέπουμε δίνει ένα πολύ κομψό αποτέλεσμα. 

Eclair Coupe Paris, Χειμώνας 1953-1954

 

Το φιγουρίνι Eclair Coupe Paris για την περίοδο Χειμώνας 1953-1954 φιλοξενεί στο εξώφυλλο του δύο πανωφόρια, ένα  αντρικό κι ένα γυναικείο. 

Το γυναικείο πανωφόρι είναι σχεδιασμένο σύμφωνα με την τάση της χρονιάς, εφαρμοστό στο κορσάζ  και την μέση, πολύ φαρδύ από εκεί και κάτω. Το μανίκι του είναι εξαιρετικό, με τρία διαφορετικά στριφώματα ραμμένα το ένα μέσα από το άλλο και φάρδος διαρκώς μειούμενο. Ο γούνινος γιακάς προστίθεται κατά βούληση από την κυρία,  εάν ο καιρός είναι πολύ ψυχρός. Το χρώμα που επιλέγεται για το παλτό είναι υποτονικό γαλάζιο, μια απόχρωση του μπλέ χρώματος που είναι  παστέλ αλλά χειμωνιάτικη,  και  ταιριάζει ωραία τόσο με γκρι, όσο και με μπεζ λοιπά αξεσουάρ. 

Ο άντρας της εικόνας μας φοράει ένα παλτό ριχτό, τελείως ίσιο, με τονισμένους ώμους, διπλό πέτο γιακά, κρυφό κούμπωμα και τσέπες κοφτές από τις οποίες βλέπουμε μόνο τις πατ. Το παλτό δεν έχει πουθενά κάποιο ιδιότροπο κόψιμο ή διακοσμητική λεπτομέρεια. Στολίζεται μόνο από τα χοντρά εξώγαζα δίπλα από τις ραφές του. Το χρώμα που επιλέγεται είναι το μπεζ-γκρι που σήμερα ονομάζουμε greige και παλιότερα ονομαζόταν γκρι του ελέφαντα (gris éléphant) ή γκρι του ποντικού (gris souris), οπότε κι αυτό ταιριάζει με γκρι ή μπεζ εσωτερικά ενδύματα. 

Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο πανωφόρια είναι πως το γυναικείο είναι πανέμορφο, αλλά trendy όπως θα λέγαμε σήμερα. Η γραμμή του ήταν μεγάλη επιτυχία από το 1948 έως και το 1954, αλλά έως το 1955 είχε αντικατασταθεί πλήρως από το ριχτό παλτό (που ήταν πάντα η σταθερή τάση της μόδας). Επιπλέον το χρώμα του το κάνει αξέχαστο, γι αυτό περιορίζει ακόμη περισσότερο τις φορές του χρόνου που μπορούμε να το φορέσουμε. Το αντρικό παλτό, αντιθέτως, επειδή έχει αυτό που λέμε κλασική γραμμή, μπορούσε να φορεθεί από το 1930 έως και σήμερα, τουλάχιστον από μια σημαντική μερίδα αντρικού πληθυσμού. Επομένως για την γυναίκα που τα οικονομικά της είναι κάπως περιορισμένα, το γαλάζιο κλος παλτό, όσο κι αν είναι όμορφο, καθίσταται απαγορευτικό. Το αντρικό μοντέλο  σε μια πιο θηλυκή έκδοση (δηλαδή με μικρότερες βάτες και λίγο πιο στενό) και στο ίδιο ακριβώς greige χρώμα, είναι πιο σοφή λύση.  

Ναι, μπορούμε να φορέσουμε παλτό γαλάζιο, ροζ, κίτρινο, κυπαρισσί, μωβ - όμως καλύτερα είναι να  έχουμε καλύψει προηγουμένως τα βασικά: καφέ,  γκρι σκούρο , μπλε. 

1958, Jantzen Curvallure

**************************

Ολοσέλιδη διαφήμιση του 1958 για τα στράπλες εσώρουχα Curvallure της εταιρείας Jantzen που ειδικεύτηκε αρχικά στα μαγιό κι ενδύματα θαλάσσης,  στην συνέχεια στα εσώρουχα.

 

Στην κεντρική φιγούρα της εικονογραφησης γαλάζιο σουτιέν το οποίο η εταιρεία ονομάζει bandeau. Προσφέρεται με τιράντες που φοριούνται προαιρετικά και στερεωνονται με 3 τρόπους. 

Στην μικρότερη φιγούρα ροζ κορσές θώρακα που καταλήγει σε ζαρτιέρες για κάλτσες, εσώρουχο που η Jantzen ονομάζει bra-lette. Η μπραλέτ έχει ως υλικό στο στομάχι δαντέλα, προς την πλάτη σατέν ντακρόν.

Στην εποχή της δυσπραγίας

 

Μια ομπρέλα είναι το απαραίτητο αξεσουάρ για βόλτα το Φθινόπωρο της Χίλντα, της όμορφης γυναίκας που γεμάτη καμπύλες έκανε μεγάλη επιτυχία ως pinup girl. Η φαντασία του εικονογράφου Duane Βryers την έβαλε στο χαρτί, ως μια γυναίκα- ύμνο στην Αφθονία και τελικά πολύ πιο κοντά στην πραγματική γυναίκα από το στάνταρ ομορφιάς της δεκαετίας του 60. Νομίζω πως έχει δίκιο: η Χίλντα είναι τόσο φυσική κι ακομπλεξάριστη που ακόμα και με ένα μαγιό φτιαγμένο από σακί με αλεύρι -όπως στο σκίτσο- είναι θεά.

 

Να τονίσουμε πως τα ρούχα από σακιά αλευριού έγιναν δημοφιλή στην Αμερική τον καιρό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν λόγω οικονομικής δυσπραγίας κι έλλειψης πρώτων υλών, οι πανέξυπνες Αμερικανές άρχισαν να τα χρησιμοποιούν ως ύφασμα. Οι Μύλοι, μόλις το αντιλήφθηκαν άρχισαν να συσκευάζουν το αλεύρι σε εμπριμέ λουλουδάτα σακιά, τυπωμένα με τέτοιο τρόπο ώστε με το πρώτο πλύσιμο η φίρμα του Μύλου να σβήνει από το σακί, ενώ το εμπριμέ να μένει. Πανέμορφα ρούχα φτιάχνονταν με αυτόν τον τρόπο.

Στη 1η φωτό, το εξώφυλλο του Life με εργάτη αλευρόμυλου που μεταφέρει δεκάδες εμπριμέ σακιά αλεύρι.