1969 , γραφιστικό παιγνίδι

 

Σε μια εποχή με πολύ χρώμα όπως το 1969, υπήρχαν παρόλα αυτά κάποιοι που επέμεναν στο ασπρόμαυρο, αλλά με την μοντέρνα οπτική του γραφιστικού παιγνιδιού, όπως εδώ. 

Το μίνι φόρεμα σε γραμμή μαντό του περιοδικού Modes et Travaux, είναι επηρεασμένο από την τάση των Mods. Μοιάζει πραγματικά με μικρό παλτό, χάρη στον μεγάλο γιακά του, τις εξωτερικές τσέπες και τα μεγάλα διακοσμητικά κουμπιά. Το Mod look συμπληρώνεται τέλεια από το κοντό μαύρο καρέ που είναι το χτένισμα της ίδιας της Mary Quant, το μακιγιάζ με τις τεράστιες καταφανώς ψεύτικες βλεφαρίδες και τα μεγάλα πλαστικά σκουλαρίκια μπουλ. Θα του ταίριαζε πολύ μια μικρή λευκή τσάντα με μαύρα γαζιά.

(φωτό La mode de Pinktag)

Χειμώνας 1953-1954, βραδινά

 

Από το τεύχος του Χειμώνα 1953-1954 του τετραμηνιαίου περιοδικού Eclair coupe Paris, βραδινά φορέματα για πολύ επίσημες περιστάσεις, συγκεκριμένα για τελετές. Επειδή οι τελετές είναι μια ειδική περίσταση, ας πούμε λίγα για το επιτρεπτό και το απαγορευμένο της ένδυσης στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1950, το οποίο είναι τελείως αντεστραμμένο το 2023.

Το πρωτόκολλο καλής συμπεριφοράς τότε, όριζε πως τα μάξι φορέματα και τα μεγάλα ντεκολτέ ήταν επιτρεπτά για τις μεγαλύτερες γυναίκες και τις παντρεμένες, δηλαδή αυτές που ζούσαν ζωή με πλήρεις ευθύνες  ενηλίκων. 

Για την νέα κοπέλα λοιπόν κατάλληλο για τελετή θεωρείται το μίντι φόρεμα στο χρώμα του μελιού δεξιά, που έχει καλυμμένο το ντεκολτέ και τα μπράτσα της. 

Για τις μεγαλύτερες γυναίκες οι επιλογές είναι όλες ανοιχτές, καθώς και οι υπερβολές, π.χ οι χτυπητές λεπτομέρειες όπως είναι τα μαύρα ρέλια στον τεράστιο γιακά και την φούστα, ή τα πολλά μέτρα ύφασμα όπως στο κίτρινο φόρεμα, το οποίο επιπλέον έχει μια μικρή ουρά. 

Εάν παρατηρήσετε, η νέα κοπέλα φοράει καρφίτσα με λουλούδια στην μέση και στον λαιμό της,  αλλά όχι κοσμήματα.  Πράγματι η χρήση κοσμημάτων  ήταν προνόμιο που αποκτούσαν οι γυναίκες μεγαλώνοντας. 

Σε όσες ήταν κάτω από 21 χρονών επιτρεπόταν ένα μικρό ζευγάρι σκουλαρίκια πέρλες σποραδικά (όχι στο σχολείο) και ο θρησκευτικός σταυρός για τις χριστιανές. 

Για τις γυναίκες που ήταν νέες αλλά πάνω από 21, επιτρεπτή ήταν μια σειρά μαργαριτάρια. 

Για τις 7 σειρές μαργαριτάρια έπρεπε να έχεις φτάσει τα 70. 

Τα μπριγιάν σε ηλικία κάτω των 40 θεωρούνταν το άκρον άωτο της κακογουστιάς και της επίδειξης -με εξαίρεση το δακτυλίδι του αρραβώνα που αν τυχόν είχε μπριγιάν φοριόταν, ωστόσο μαζί με την βέρα, επομένως σαν σύμβολο  του γάμου, όχι σαν κόσμημα. 

Οι γούνες επίσης δεν επιτρέπονταν σε νεαρά άτομα, μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις ένας μικρός γιακάς στρογγυλός, από ζώο με κοντό πέλος τριχώματος, πάνω σε παλτό. Ο γιακάς αυτός ήταν κατά κάποιο τρόπο "παιδικός" σε σχέση με τους μεγάλους οβάλ που κάλυπταν και το στήθος των ενήλικων γυναικών -πόσο μάλλον σε σχέση με τις εσάρπες, τις ετόλ, τα πανωφόρια από γούνα. 

Αυτοί  οι περιορισμοί ίσχυαν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης κι ήταν αυστηρότεροι σε όσες είχαν έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, π.χ στην Ισπανία. 

Στις ΗΠΑ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. 

Κομπιναιζόν ή φόρεμα;

 

Σε παλιότερες εποχές ήταν αρκετά συνηθισμένα τα χειροποίητα κομπιναιζόν. Ράβονταν από ύφασμα που διάλεγε η πελάτισσα, είχαν το μήκος και τις λεπτομέρειες που εξυπηρετούσαν μια συγκεκριμένη ομάδα φορεμάτων, και βέβαια γινόταν με πρόβες πάνω στο σώμα της κάθε γυναίκας, ώστε να ταιριάζει ακριβώς σε εκείνη. Φυσικά το ράψιμο έπρεπε να είναι άψογο και ειδικό για τις ανάγκες του ρούχου, π.χ. τα τελειώματα με λοξά ρέλια και οι ραφές γαλλικές (όχι καρυκωμένες) έτσι ώστε να μην ξεφτίζει το ρούχο με το συχνό πλύσιμο. 

Τα συνηθισμένα χειροποίητα κομπιναιζόν του παρελθόντος είναι πολύ υψηλότερης ποιότητας από τα φορέματα slip-dresses που φοράμε σήμερα έξω. Άνετα μπορούν να φορεθούν για ποτό και βόλτα. 

Στην φωτογραφία μας ένα χειροποίητο κομπιναιζόν από πλυμένο μεταξωτό  σε κόκκινο χρώμα, με μαύρες σατέν τιράντες και μαύρη δαντέλα στο ντεκολτέ. Ράφτηκε για να φορεθεί με μια σειρά από μαύρες φούστες και φορέματα κρουαζέ, με σκοπό το κόκκινο χρώμα να φαίνεται σε ορισμένες στιγμές μόνο που ανοίγει το σταύρωμα του ρούχου. Δεν έχει φορεθεί ποτέ ως κύριο φόρεμα, φέτος το Καλοκαίρι όμως ίσως φορεθεί κι έτσι.

  

Στην 1η φωτό όλο το κομπιναιζόν, στην 2η η δαντέλα του, στην 3η η εσωτερική πλευρά στο πλαϊνό του, με τις γαλλικές ραφές αντί για γαζί και καρίκωμα. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

Οι λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά

 

Μια καλή γκαρνταρόμπα χρειάζεται καλά εσώρουχα. Σουτιέν και σλιπ που συγκρατούν το σώμα ενώ δεν διαγράφουν έξω από τα ρούχα, κάλτσες που μένουν στην θέση τους και κομπιναιζόν που δεν κολλάνε στα πόδια. 

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά μπορούν να βρεθούν σε εσώρουχα απλά, χωρίς στολίδια, μπορούν όμως να βρεθούν και σε περιποιημένα εσώρουχα με πλούσια διακόσμηση. Στην φωτογραφία μας κομπιναιζόν της δεκαετίας του 60. Είναι γαλλικό, έχει σατέν λεπτές ρυθμιζόμενες τιράντες, φαρδιά φάσα λεπτής δαντέλας στο ντεκολτέ από κεντημένο βαμβακερό τούλι, τέλεια ενωμένη στο μέσον και στενότερες φάσες στην μασχάλη και το στρίφωμα . 

Το κομπιναιζόν μας είναι το κατάλληλο εσώρουχο για μπλούζες βουάλ ημιδιαφανείς, με μακριά μανίκια. Σε αυτές τις περιπτώσεις το λεπτό ύφασμα της μπλούζας αποκαλύπτει στο μεν μανίκι  ένα γυμνό μπράτσο, ενώ στο ντεκολτέ μια όμορφη δαντέλα.

(Φωτογραφίες La mode de Pinktag)

1967, κοκτέηλ φόρεμα

 

Ένα κοκτέηλ φόρεμα μπροστά στενό και πίσω φαρδύ , χάρη στην μεγάλη κουφόπιετα της πλάτης που ανεμίζει με το παραμικρό φύσημα του ανέμου. Διπλό φιογκάκι στην αρχή της κουφόπιετας, ψηλά στον αυχένα. Ένα φόρεμα φτιαγμένο ειδικά για όσες έχουν όμορφους ώμους και μαυρισμένα μπράτσα.

(φωτό από το Modes et travaux, La mode de Pinktag)

1969, μακιγιάζ

 

Στο τεύχος Απριλίου 1969 υπάρχει η ολοσέλιδη διαφήμιση του νέου καλοκαιρνού μακιγιάζ της εταιρείας Ricils Soie που τονίζει πολύ τα μάτια, όπως ήταν η τάση τότε. Το μοντέλο φοράει σε όλο το βλέφαρο σκιά πράσινο-μπλε  Ocean, στην κόχη του ματιού μπεζ-λαδί Vison  και μολύβι eye-liner Vison. Κραγιόν σε ουδέτερο χρώμα (nude). 

Στο 1ο σχόλιο μπορείτε να δείτε το μακιγιάζ Ricils Soie για το Φθινόπωρο του 1969, δηλαδή το επόμενο μακιγιάζ, που κατά περίεργη σύμπτωση φαίνεται περισσότερο καλοκαιρινό μια που επικρατεί το τυρκουάζ.

1960s, διάφανο πορτοκαλί δαχτυλίδι

 

Αυθεντικό τεράστιο πλαστικό δακτυλίδι της δεκαετίας του 1960 σε χρώμα πορτοκαλί. Το πάνω μέρος του σχηματίζει έναν θόλο.

Χτυπητό πορτοκαλί και ροζ τροπικό

 Χτυπητό πορτοκαλί και ροζ τροπικό, ένας συνδυασμός κεφάτος και καλοκαιρινός. 

Η Susie Bubble, εξπέρ στους συνδυασμούς διαφορετικών εμπριμέ και υλικών, καταφέρνει να συνδυάζει χτυπητά ντεσέν χωρίς να γίνεται γελοία. Αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον συνδυασμό χαρούμενων χρωμάτων, τα οποία επειδή είναι χαρούμενα, ποτέ δεν γίνονται απωθητικά. 

Στις εικόνες μας η Susie σε μια σειρά εμφανίσεων της από το 2011 έως σήμερα, με χτυπητό πορτοκαλί και ροζ τροπικό. Εμείς οι  κοινές θνητές δεν μπορούμε να μιμηθούμε το στυλ της, όμως μπορούμε να εμπνευσοτύμε για το δικό μας ντύσιμο από τα χρώματα που φοράει.

"Τόσα πολλά όνειρα", Πηρς Μπρόσναν

 

"Τόσα πολλά όνειρα", So many dreams, έτσι λέγεται η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του Πηρς Μπρόσναν. Τα έργα εκτίθενται στο Λος Άντζελες και αφορούν πίνακες του ηθοποιού των τελευταίων 36 ετών. Στα περισσότερα κυριαρχεί το έντονο χρώμα.

Τα φυτά στα φορέματα του Charles Worth

 Ενας σχεδιαστής που είχε μεγάλη αδυναμία στα απλά φυτά με μίσχο και φύλλα, κι όχι στα λουλούδια ήταν ο Charles Worth. Στα λιτά του φορέματα από σατέν ντυσές γύρω στο 1900, κέντησε δημητριακά στις φυσικές τους αποχρώσεις, δηλαδή όχι χρωματιστά λουλούδια. Με αυτόν τον τρόπο ο Worth διατήρησε την καθαρότητα της γραμμής του ρούχου κι ανέδειξε την λάμψη του υφάσματος και το τέλειο ράψιμο του Οίκου του. 

Στην 1η φωτό καλοκαιρινό φόρεμα ροζ με τούλι και σατέν που βρίσκεται το Μετροπόλιταν Μουσείο σήμερα. 

Στην 2η φωτό, λιθογραφία παρμένη από Haper's Βazar του 1894 με χειμερινό βραδινό φόρεμα του Worth, από σατέν, οργάντζα και γούνα, που η λεζάντα το περιγράφει ως απαλό γαλάζιο.  

(φωτογραφία σκίτσου La mode de Pinktag)

V for "Valentino", V for "Vedetta"

 

Το τελευταίο γκαλά του Μουσείου Μπετροπόλιταν ήταν αφιερωμένο στον σχεδιαστή Καρλ Λάγκερφελντ. Ο Λάγκερφελντ δούλεψε επιτυχημένα στους οίκους Φέντι και Σανέλ, ζωντανεύοντάς τους από τις στάχτες θα λέγαμε, ενώ παρουσίασε και δικές του συλλογές -κάπως πιο σκληρές από ότι οι υπόλοιπες δουλειές του. 

Ο Λάγκερφελντ για πολλούς υπήρξε απεχθής, επειδή ήταν αυταρχικός, ίσως χοντροφοβικός, μισογύνης και ρατσιστής. Ο ηθοποιός Πέντρο Πασκάλ έδειξε με ευφυή τρόπο την αποδοκιμασία του προς τον Λάγκερφελντ φορώντας ένα κατακκόκινο σύνολο του ανεχρόμενου την ίδια εποχή στον χώρο της μόδας  Βαλεντίνο. Μάλιστα ο ηθοποιός έκανε στα νύχια του μανικιούρ το λογότυπο V του Βαλεντίνο. 

Προσωπικώς, εγκρίνω τον ιδέα του Πέντρο Πασκάλ. V for Valentino, V for Vedetta. 

Δημιουργώντας την μικρή μέση.

 

Έχουμε μιλήσει κι άλλες φορές στο παρελθόν για την μικρή μέση στην σιλουέτα του 19ου αιώνα, αυτήν που ανήκει στο σώμα κλεψύδρα, ή ακόμα χειρότερα αυτό που αποκάλεσαν "μέση της σφήκας " (wasp waist). Είπαμε ήδη αναλυτικά πως η πολύ μικρή μέση δεν ήταν πραγματική, ούτε ο κορσές μπορούσε να τροποποιήσει ριζικά το σώμα και να το μετατρέψει σε αυτό που βλέπουμε στα σκίτσα και τις φωτογραφίες. Ολες οι εικόνες μικρής μέσης ήταν αποτέλεσμα  βοηθημάτων που πρόσθεταν πόντους τόσ πάνω όσο και κάτω από την μέση . Τα σώματα των γυναικών μέσα από τα ρούχα ήταν περίπου σαν τα σημερινά σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Τα φορέματα που διασώζονται από το παρελθόν και βρίσκονται σε Μουσεία, έχουν σε γενικές γραμμές μέση από 26-32 ίντσες, δηλαδή από 66-82 πόντους. Οι κορσέδες που επέζησαν είναι από 20-26 ίντσες, αλλά είχαν κορδόνια και φοριόταν συνήθως με 8 πόντους κενό στο σημείο του δεσίματος. 

Την Μέση σφήκας και την σιλουέτα-κλεψύδρα μπορούν να αποκτήσουν σήμερα οι γυναίκες μόνιμα με την βοήθεια των πλαστικών εγχειρήσεων ή προσωρινά, με τους παλιούς τρόπους, κι εδώ βλέπετε ένα παράδειγμα. Στην φωτογραφία μας το μοντέλο Catherine McNeil από την Αυστραλία σε επίδειξη Υψηλής Ραπτικής του 2008 για τον οίκο John Galliano, φοράει ρούχο που μοιάζει με αυτά του 1870-1910. Ο κορμός της από τους ώμους ως την μέση φαίνεται να μικραίνει απίστευτα και να καταλήγει σχεδόν σε τριγωνάκι πάνω από τον αφαλό της. 

Η Catherine McNeil είναι ένα μοντέλο όπως τα περισσότερα, πολύ λεπτή, χωρίς μέση- στήθος- γοφούς. Δεν έχει πουθενά καμπύλες, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες με μαγιό όπου φαίνεται το σώμα της μπροστά και πίσω. Επιπλέον , εκ φύσεως δεν έχει σωματότυπο κλεψύδρας, αλλά παραλληλόγραμμο (rectangle body type).

Κι όμως, με τις έξυπνες προσθήκες του τεράστιου γιακά και της ενισχυμένης* μπάσκας στο σακάκι της, η McNeil όταν περπατάει στην πασαρέλα του Γκαλιάνο, φαίνεται σαν να πήδησε κατευθείαν από το 1870 στο σήμερα. 

Ετσι λοιπόν, ας μην στεναχωριόμαστε καθόλου για την δική μας μέση των 75 πόντων. Είναι σήμερα κι ήταν πάντα, πολύ συνηθισμένη. 

(* ενισχυμένη μπάσκα, εδώ σημαίνει ενισχυμένη με μια σειρά από εσωτερικές οβάλ βάτες που ράβονται η μία πάνω στην άλλη και μικραίνουν προς τα πάνω, δημιουργώντας έτσι μια καμπυλωμένη μπάσκα, σταθερή, όπως εκείνη στο κοντό σακάκι New Look του Dior του 1948. Στο 1ο σχολιο το σακάκι του Dior, που αν το προσέξετε αρκετά θα καταλάβετε την ενσωματωμένη καμπυλωτή ενίσχυση από την μέση και κάτω.)

Η δύναμη της χρωματιστής ομπρέλας

 

Είναι αλήθεια ότι οι μαύρες ομπρέλες εξυπηρετούν πολλές ανάγκες και οι κρεμ φωτίζουν ωραία το πρόσωπο μας. 

Ωστόσο οι χρωματιστές ομπρέλες είναι κατά κάποιο τρόπο μια κοινωνική προσφορά, γιατί φτιάχνουν το κέφι εκείνων που μας βλέπουν. Είναι μια σταγόνα φωτός μέσα στο γκρίζο της πόλης και του ουρανού. Αν δεν με πιστεύετε, κοιτάξτε τις φωτογραφίες.

Μια μέρα βροχερή σαν την σημερινή, αντί να σκεφτούμε τι μας βολεύει και τι μας κολακεύει, μπορούμε αν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα βελτιώσει την διάθεση όσων μας κοιτάξουν στον δρόμο. Είναι ωραία να κάνεις τους άλλους να χαμογελούν. 

1935, τα λιτά βραδινά φορέματα

 

Η δεκαετία του 20 έμεινε στην μνήμη κυρίως ως εκείνη που τα ρούχα, ίσια κι απλά, φορτώθηκαν με μαξιμαλιστική διακόσμηση. Τα βραδινά φορέματα κεντήθηκαν τόσο πολύ, που κατάντησαν δύσχρηστα για τις ιδιοκτήτριες τους -γνωρίζουμε ότι πολλά βραδινά φορέματα που διασώθηκαν, ζυγίζουν 5 κιλά εξαιτίας των χαντρών που έχουν πάνω τους. 

Αυτή η υπερβολή είχε σαν αποτέλεσμα στην επόμενη δεκαετία του ΄30, την επικράτηση του λιτού ντυσίματος τόσο σε γραμμή όσο και σε στολισμό.  Ορισμένα πατρόν έγιναν πολύ γεωμετρικά  (όπως το γκρι φόρεμα του σκίτσου με τον εντυπωσιακό γιακά και μανίκια), ενώ σε άλλες περιπτώσεις ένα απαλό ύφασμα έπεφτε απαλά γύρω από το σώμα, χωρίς ούτε αξιοπρόσεκτη γεωμετρία, ούτε παγιέτες να αστράφτουν προς όλες τις κατευθύνσεις. 

Από αυτήν την περίοδο δεν έχουμε ρούχα με εντυπωσιακή διακόσμηση, κι όμως  η εποχή είναι σημαντική επειδή η μόδα για πρώτη φορά πλησίασε τα καινούργια ρεύματα των Καλών Τεχνών και της πρωτοπορίας. Με τους πειραματισμούς πάνω στα πατρόν, με καπέλα που έμοιαζαν με ανάποδη γόβα ή φορέματα -αστακούς (οι συνεργασίες της Έλσας Σκιαπαρέλι με τον Κοκτό και τον Νταλί), τελικά κατάφερε να αποδεσμεύσει τις γυναίκες από το κυνήγι του παραδοσιακά "όμορφου".

(φωτό σκίτσων από φιγουρίνι Eclair coupe Paris του 1935)

Παντελόνια σιγκαρέτ, 1959

 

Τι φοριόταν κάτω από τις καμπαρντίνες που είδαμε, το Καλοκαίρι του 1959; Σύμφωνα με τον κατάλογο των Galleries Lafayette, με τις μακριές καμπαρντίνες ίσια φορέματα και χαμηλές γόβες, ενώ  με τις κοντές καμπαρντίνες-σακάκια, παντελόνια σιγκαρέτ και μπαλαρίνες. 

Σε αυτό το σκίτσο βλέπουμε 3 παντελόνια σε χοντρό βαμβακερό ύφασμα και την αληθινή γραμμή σιγκαρέτ: είναι ψηλόμεσα, χαλαρά γύρω από τον μηρό, με καλοσιδερωμένη τσάκιση και στενεύουν πολύ προς τον αστράγαλο (το καρό έχει μικρά ανοίγματα πριν το στρίφωμα). 

Το παντελόνι αριστερά είναι το πιο ευκολοφόρετο, έχει ενσωματωμένο λάστιχο στην μέση, γι αυτό χρειάζεται ένα ριχτό πουκαμισάκι ή ριχτό πλεχτό. 

Το μεσαίο παντελόνι με το μικρό καρό, διατίθεται σε άσπρο-γαλάζιο, άσπρο -ροζ και άσπρο-μαύρο, επομένως σχηματίζει πιο τολμηρά σύνολα αν συνδυαστεί το ασπρόμαυρο του με χτυπητό πράσινο ή κόκκινο ας πούμε, η σχηματίζει απαλά σύνολα αν επιλεγεί σε παστέλ και συνδυαστεί με άλλα παστέλ. 

Το τρίτο παντελόνι είναι τζην, με τα χαρακτηριστικά χοντρά κίτρινα γαζιά στις ραφές του και διατίθεται σε σκούρο μπλε και σκούρο μαύρο. 

Αν και στο σκίτσο τα πόδια των γυναικών καλύπτονται με μπαλαρίνες ή εξώφτερνα πέδιλα, το εξώφτερνο παπούτσι γενικώς το 1959 δεν προορίζονταν για την πόλη, μόνο για τον τόπο διακοπών. Το σκίτσο υπονοεί ότι αυτά τα παντελόνια μπορούν να φορεθούν τόσο στο Παρίσι , όσο και στην Νίκαια ή τις Κάνες. 

Σε κάθε περίπτωση, στον τόπο διακοπών ή την πρωτεύουσα, ουδέποτε συνδυάζουμε επίτηδες σαγιονάρα με καμπαρντίνα. Στην βροχή κρατάμε τα ποδαράκια μας στεγνά. 

(φωτό σκίτσου La mode de Pinktag)

1959, Καμπαρντίνες για το Καλοκαίρι

 

Το Καλοκαίρι αρχίζει σε μια εβδομάδα, κι όμως ακόμα βρέχει. Για την Ελλάδα, αυτό είναι ασυνήθιστο. Για την Γαλλία όμως είναι συνηθισμένο, ειδικά στο Παρίσι. Από τον κατάλογο Καλοκαίρι 1959 των Galleries Lafayette, τρεις ελαφριές καμπαρντίνες, που μοιάζουν στην γραμμή με τις χειμωνιάτικες, αλλά είναι από λεπτότερα αυλικά και πολύ καλοκαιρινά χρώματα. 

.

Αριστερά η μακριά και φαρδιά καμπαρντίνα με το μικρό ζωνάκι και την σταθερή κουκούλα αντί για γιακά. Το υλικό της είναι διάφανο κι η φόδρα της χρωματιστή, σε μπεζ ή γκρι φυμέ. 

Στην μέση η κοντή και ριχτή καμπαρντίνα-σακάκι, σε συνθετικό υλικό που μοιάζει με ύφασμα ψαροκόκκαλο. Εχει πατ στα μανίκια, εξωτερικές τσέπες με καπάκι, μισή ζώνη στην πλάτη, ρελιαστές κουμπότρυπες και ντυμένα κουμπιά. Διατίθεται σε λευκό, κρεμ της μαστίχας, κίτρινο, μπλε ρουά και γαλάζιο ανοιχτό. 

Δεξιά η ριχτή μακριά καμπαρντίνα που η επιφάνειά της μοιάζει με μικρά βότσαλα και το τελείωμά της είναι περλέ, έχει μυτερό γιακά που ανοίγει κατά βούληση, μαντήλι από το ίδιο υλικό που φοριέται προαιρετικά και κρυφές τσέπες στις πλαϊνές ραφές. Διατίθεται σε άσπρο, μαστίχα, κόκκινο κοραλλί και μαύρο. 

Όμορφες λύσεις για τις καλοκαιρινές βροχές, που καλύπτουν όλα τα γούστα κι όλες τις ηλικίες, σχεδιασμένες με προσοχή από τις Galleries Lafayette. 

(φωτό σκίτσων και ρετούς La mode de Pinktag)

Ένα μεσοφόρι διαφορετικό.

 

Θέλω να φορέσω ρούχα του τέλους της Βικτωριανής περιόδου και των αρχών της Εδουαρδιανής. (1890-1910). Όμως για να το πετύχω πρέπει να κάνω κάποιες προσαρμογές των ρούχων στον τύπο της ζωής που ζω και στο δικό μου σώμα. 

Μπορώ να φορέσω ρούχα αληθινά μάξι, δεν είναι να τα κοντύνω έως την μέση της γάμπας όπως κάνουν πολλές σημερινές γυναίκες που αγαπούν αυτήν την περίοδο. Μπορώ να φοράω μποτάκια ή κλειστά oxfod και κάλτσες, όλο το Καλοκαίρι. Μπορώ να φοράω μπλούζες που καλύπτουν όλον τον κορμό, και όλο το χέρι -δεν χρεάζεται να βάλω κοντομάνικα, φανελάκια κλπ. Αυτό που δεν μπορώ να κάνω είναι να κυκλοφορώ με φούστες το καλοκαίρι, με τους μηρούς μου να ακουμπάνε ο ένας στον άλλον, χωρίς να υπάρχει κάποιο ύφασμα να απορροφάει τον ιδρώτα. Επομένως είναι περιορισμένη για μένα η χρήση των μεσοφοριών, όσο κι αν είναι πανέμορφα και πολυτελή. 

Σκέφτηκα κι αποφάσισα να φτιάξω μεσοφόρια-παντελόνια. Θα έχουν την γραμμή του παντελονιού, αλλά κατά τα άλλα θα είναι φαρδιά, με δαντέλες, από άριστα υφάσματα, σε μαύρο και σε άσπρο χρώμα, όπως τα αυθεντικά μεσοφόρια της εποχής. 

Το πρώτο μου μεσοφόρι-παντελόνι είναι αυτό που βλέπετε. Ράφτηκε με βατίστα, ένα λεπτό βελουδένιο βαμβακερό ύφασμα. Είναι πολύ φαρδύ ολόκληρο, το κάθε πατζάκι έχει 84 πόντους φάρδος (42 το μισό). Στο πάνω μέρος έβαλα στα πλαϊνά μια φαρδιά φάσα με σούρα της ραπτομηχανής, αφήνοντας το μεσαίο τμήμα της κοιλιάς ίσιο, για να μην πετάει κάτω από τις φούστες -που ήταν της μόδας επίσης  ίσιες στο μέσον της κοιλιάς, εκείνη την εποχή. Στο στρίφωμα έχει δαντέλα βαμβακερή ύψους 10 πόντων με τελειώματα σε σχέδιο λουλουδιών. Λίγο πάνω από την δαντέλα, υπάρχει μια πιετούλα οριζόντια, που δεν ξέρω γιατί την έκανα -λες και πρόκειται να ψηλώσω του χρόνου. 

Νομίζω πως θα είναι πολύ ωραίες οι δαντέλες κάτω από τις φούστες μου, ειδικά κάποιες μη-Βικτωριανές αλλά φαρδιές μάξι μονόχρωμες φούστες, μπλε, ροζ κλπ, που σπάω το κεφάλι μου να τις εντάξω στο Βικτωριανό ντύσιμο. 

Ελπίζω να σας αρέσει το καινούργιο μου μεσοφόρι.  

H Hazel Martyn-Lavery (1880-1935)

 

Αυτό είναι ένα πορτραίτο της Hazel Martyn στα 17 της , από τον ζωγράφο Abbey Altson.  Η Χέιζελ παντρεύτηκε το 1903, έκανε ένα παιδί, έχασε τον άντρα της πέντε μήνες μετά τον γάμο, παντρεύτηκε 2η φορά το 1909, έχασε την αδερφή της (συγγραφέα) το 1911 από νευρική ανορεξία κι από εκεί και πέρα επικεντρώθηκε στην ζωγραφική, με την συμπαράσταση του συζύγου της ζωγράφου Sir John Lavery. Εκείνος την απεικόνισε επανειλημμένα , μεταξύ άλλων στα χαρτονομίσματα της Ιρλανδίας τα οποία φιλοτέχνησε. 

Σώζονται αρκετές φωτογραφίες της Hazel lavery σε διάφορες εποχές της ζωής της, κυρίως της  από τα 30 έως τα 40 της. Σε αυτές τις φωτογραφίες η ομορφιά της είναι αδιαμφησβήτητη όπως και στον πίνακα, φαίνεται όμως ως προσωπικότητα μια ενδιαφέρουσα και δυνατή γυναίκα -σε αντίθεση με τον πίνακα που την απεικονίζει αγγελική, αγνή κι αμόλυντη. Φαίνεται πολύ πιο συναρπαστική από ό,τι στον πίνακα. Μπορείτε να δείτε την διαφορά από τα 17 έως τα 40 της Χέιζελ μόνοι σας. Πίνακας 17 ετών, 1η φωτό 34 ετών, 2η φωτό 41 ετών, 3η φωτό 36 ετών. 

1950, πρωινά φορέματα

 

Από το περιοδικό ραπτικής Eclair coupe Paris της Άνοιξης του 1950,  πέντε πρωινά φορέματα. Έχουν όλα σχετικά εφαρμοστό κορσάζ και τονισμένη μέση, είναι μακριά έως το μέσον της γάμπας, ενώ παρουσιάζουν όλα κάποια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στο κόψιμο τους: 

 Άλλες φορές ένα διπλό όρθιο γιακά που κάνει τον λαιμό και το πρόσωπο να μοιάζει με κάλυκα λουλουδιού. 

Άλλες φορές μανίκια με σημαντικό όγκο, που χάρη στα κουμπιά, αποκαλύπτουν ή κρύβουν τελείως τα γυναικεία μπράτσα. 

Κι άλλες φορές πολλές πτυχώσεις μόνο στον έναν μηρό, οι οποίες είναι μια έκπληξη όταν η γυναίκα αρχίζει να βαδίζει. 

Ορίστε λοιπόν, 5 φορέματα που σε καμία περίπτωση δεν είναι βαρετά. 

1929 Le Petit Echo de la Mode

 

Για πρωινό ντύσιμο σε ανοιχτό καφέ και απαλές ροζ αντίκ αποχρώσεις, το κλος καπέλο σε τσόχα, στολισμένο με κορδέλες γκρο σε ροζ , καφέ και μαύρο. Καρφίτσα από ταρταρούγα.

Αρχικό μαυρόασπρο σκίτσο, επιχρωματισμένο από La mode de Pinktag

1929 Le Petit Echo de la Mode

 

Από το περιοδικό Le Petit Echo de la Mode 03/1929, ένα καπέλο σε μαύρο σατέν με μπορ και κορδέλες σε αποχρώσεις του μπορντό. 

Μαυρόασπρο αρχικό σκίτσο επιχρωματισμένο από την La mode de Pinktag. 

Προσθέτοντας σιγά-σιγά χρώμα.

 

Η Άνοιξη τελειώνει παρά το ότι ο καιρός δεν έχει σταθεροποιηθεί. Έχουν ήδη περάσει δυο τρεις μήνες που φοράμε μπεζ, γαλάζιο, βεραμάν κι όλα τα παστέλ που παραδοσιακά ταιριάζουν στην σαιζόν (με κλειστά παπούτσια όμως λόγω αυτού του φετινού προβλήματος της ελαφράς βροχής 3 φορές την μέρα). Τόσο παστέλ, καταντάει βαρετό. Υπάρχει τρόπος να βάλουμε λίγο καθαρό χρώμα στο ντύσιμο μας;

Νομίζω πως ειδικά φέτος που είναι της μόδας το denim on denim (όλα τζην) είναι ευκαιρία να συνδυάσουμε το ντένιμ  με καθαρό χρώμα. Ο Μάιος του 2023 μας βρίσκει με παραπάνω τζην κομμάτια από τις προηγούμενες χρονιές, π.χ. με τζην τσάντα που πέρσι δεν είχαμε, με τζην μπαλαρίνες ή μπότες που επίσης δεν είχαμε πέρσι, με φούστες τζην που έχουν 15 χρόνια να έρθουν στην μόδα και φέτος έκαναν θραύση, κλπ. Γιατί να μην εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία, να χρησιμοποιήσουμε πολύ τα τζην που αντέχουν σε ταλαιπωρία και ταυτόχρονα αν αποχαιρετίσουμε τα παστέλ, ανταλλάσσοντάς τα καταρχάς με κόκκινο; 

Γιατί με κόκκινο κι όχι με κάτι άλλο; Για πολλούς λόγους. Το κόκκινο είναι πολύ φωτεινό, φτιάχνει την διάθεση σε αυτούς που το φοράνε και σε αυτούς που το βλέπουν ταυτόχρονα, δεν είναι χρώμα της Άνοιξης, αλλά ούτε και καλοκαιρινό-τροπικό, όπως είναι το φούξια και το σμαραγδί, εμπεριέχει ένα δυναμισμό και μια κίνηση μέσα του -που μεταφέρεται ως εντύπωση σε όποιον το φοράει- και ταιριάζει σε όλα τα δέρματα, σε κάποια του απόχρωση. 

Το κυριότερο προσόν του όμως είναι πως επειδή είναι κλασικό, ήδη το έχουμε από προηγούμενες σαιζόν. Οι φωτογραφίες δείχνουν ρούχα κι αξεσουάρ κόκκινα, ταιριασμένα με τζην. Πιθανόν τα έχουμε όλα στις ντουλάπες μας κάπου, απλώς πρέπει να τα βρούμε και να τα τοποθετήσουμε σε ορατό σημείο, ώστε να τα επιλέγουμε. 

Προτείνω λοιπόν για αρχή του καλοκαιριού τα τζην μας , ειδικά τα ανοιχτόχρωμα, συνδυασμένα με κόκκινο. Τίποτα  άλλο. Έναν μήνα αργότερα θα ξανασκεφτούμε και θα αποφασίσουμε ποιό άλλο χρώμα θα φορέσουμε αυτό το καλοκαίρι.  

Οι ενδιαφέρουσες πένσες

 

Οι πένσες είναι ένα τρυκ της ραπτικής, μέσω του οποίου το ύφασμα που έχει 2 διαστάσεις, καλύπτει ικανοποιητικά το σώμα που έχει 3 διαστάσεις. Εξαιτίας της πένσας καταφέρνουμε να φτιάξουμε πάνω στο ύφασμά μας "βουναλάκια" πολύ μυτερά για το στήθος ή "λόφους" κάπως πιο απλωμένους για τα οπίσθια. 

Όμως οι πένσες μπορούν να γίνουν και πολύ διακοσμητικές. Στην φωτογραφία μας ένα στενό φόρεμα,  με ένθετο σε σχήμα κομμένου ρόμβου από διαφανές ύφασμα στην πλάτη. Το διαφανές υλικό έχει πολλές λεπτές πένσες, τοποθετημένες έτσι ώστε να ενισχύουν την ρομβοειδή εντύπωση της πλάτης. 

Ένα ωραίο παράδειγμα όπου το τερπνό συνδυάζεται με το ωφέλιμο. 

1951 χειροποίητα εσώρουχα

Εσώρουχα ραμμένα στο σπίτι, για εκείνες που θέλουν το πολυτελές υλικό με χαμηλότερο κόστος και την εφαρμογή στο σώμα τους. 

Από σλιπ με παρτούς γοφούς, έως σορτσάκια και κομπιναιζόν μισά ή ολόκληρα, όλα φτιάχνονται σε σατέν και έχουν επιπλέον χειροποίητες λεπτομέρειες, προαιρετικά: αλλού κέντημα χειρός, αλλού λεπτή δαντελίτσα, αλλού στρίφωμα με φεστόνια (ημικυκλικά σχήματα) και μετά δαντέλα. 

Τα χειροποίητα εσώρουχα είναι μια αληθινή απόλαυση στο δέρμα αυτής που τα φοράει κι ένα χάρμα οφθαλμών για τον τυχερό σύντροφο που τα βλέπει. 

(φωτό από φιγουρίνι Eclair coupe Paris του 1951, La mode de Pinktag)

 

1950, σύνολα με κρυφή πολυτέλεια

 

Μια ιδέα για τις καινούργιες τάσεις της Άνοιξης 1950 μας δίνει η σελίδα του περιοδικού Eclair coupe Paris. Η κύρια τάση σε όλα είναι όπως είπαμε και σε προηγούμενες αναρτήσεις, η αφθονία των υλικών. Η δεύτερη τάση είναι το υψηλής ποιότητας ράψιμο.  Αυτά τα δύο μεταφράζονται από αριστερά προς τα δεξιά σε:

1) Φόρεμα για τσάι ή γεύμα, σχεδόν έξωμο, με στενό κορσάζ αλλά φούστα γεμάτη πιετούλες κρυμμένες κάτω από μια κεντρική κουφόπιετα. Το ρούχο εξαιτίας της πολύπλοκης κουφόπιετας, εκτός από πολύ ύφασμα (4.75 μέτρα) , απαιτεί και έναν δεξιοτέχνη στο ράψιμο.  

2) Κόκκινο σκούρο φόρεμα που έχει μεγάλο ενδιαφέρον στην πίσω πλευρά του, τόσο στον μεγάλο γιακά που αποκαλύπτει μέρος της πλάτης, όσο και στην τριπλή φούστα με τα ρεβέρ που κουμπώνουν ασύμμετρα στο δεξί μέρος

3) Πρωινό ταγιέρ σε ισόπλευρα καρό, με φούστα ίσια, πλήρη φάκελο. Τα πλαϊνά κομμάτια στο σακάκι είναι κομμένα στο λοξό του υφάσματος, παρουσιάζοντας τα τετράγωνα ως ρόμβους -ένα σχεδιαστικό τρυκ εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, 100% σωστά. 

4) Πράσινο σκούρο φόρεμα με μικρό όρθιο γιακά και λοξό κούμπωμα στο κορσάζ, το οποίο  έχει οβάλ κόψιμο στον δεξί γοφό και από εκεί και κάτω κλος τμήμα,  γεμάτο λούκια. Ο στολισμός των λεπτομερειών γίνεται με γούνα.  

Κι ορίστε λοιπόν, 4 ρούχα σοβαρά και κομψά, που εν τούτοις έχουν όλα κάτι αξιοπρόσεκτο πάνω τους. 4 ρούχα που περιέχουν στοιχεία κρυμμένης πολυτέλειας.  

Βραδινά φορέματα, Χειμώνας 1953

 

Από το τριμηναίο περιοδικό μόδας Eclair coupe Paris και την κολεξιόν του για τον Χειμώνα 1953-1954, βραδινά ρούχα για μεγάλους επίσημους χορούς. Μπορούν να ικανοποιήσουν από κορίτσια 19 χρονών (άκρη δεξιά) έως τις μητέρες και τις γιαγιάδες των κοριτσιών (άκρη αριστερά).

Τα φορέματα έχουν όλα εφαρμοστό κορσάζ που η αποκαλυπτικότητά του ποικίλλει από τελείως κλειστό (όπως η βεραμάν στενή τουαλέτα αριστερά) έως γυμνό σχεδόν μέχρι την μέση ( η βερικοκί τουαλέτα). Οι φούστες για όσες έχουν σκοπό να χορέψουν ατέλειωτα, είναι φαρδιές, με άπειρες πιέτες ή βολάν που στροβιλίζονται γύρω από το σώμα. Για εκείνη που δεν θέλει ή δεν μπορεί πια να χορέψει, εφαρμοστή φούστα με ελαφρό ντραπέ στην κοιλιά κι εσάρπα στο πλάι του ποδιού που ξεκινάει από την μέση και φτάνει στον αστράγαλο. 

Σε κάθε περίπτωση, μεγαλοπρεπή φορέματα, όλα. 

Σύγχρονος ρομαντισμός, Alma Aguilar

 

Ένα σύγχρονο ρομαντικό ρούχο που θυμίζει πολύ τους δανδήδες των αρχών του 19ου αιώνα.  Σακάκι μακρύ εως την μέση του μηρού και  στενό έως την μέση, γεμάτο με ασύμμετρα κλος βολάν από την μέση έως το στρίφωμα. Το μανίκι έχει μικρή σούρα και πατιλέτα κοντά στον καρπό, ενώ ο γιακάς μικρός και μυτερός. 

Ρούχo σχεδιασμένο από την Alma Aguilar.