1924 Δυο τουαλέττες.

 

Φεβρουάριο του 1924 το περιοδικό (φιγουρίνι) La mode illistrée μας παρουσιάζει δυό χαρούμενες βραδινές τουαλέτες στα χρώματα των λουλουδιών. 

Για μια μελαχροινή το μακρόταλο φόρεμα σε έντονο κίτρινο σατέν, μακρόταλο, με διπλή φούστα που το εξωτερικό της μέρος μαζεύεται σε δυο ντραπέ, τα οποία ίπτανται  έξω από το σώμα. Το φόρεμα  διακοσμείται με κέντημα από ασήμι γυάλινες χάντρες στο κορσάζ κι ολόγυρα στο τελείωμα του ντραπέ. 

Για την ξανθιά ένα μεσαίο μωβ μεταξωτό βελούδο κι αυτό μακρόταλο, αναδεικνύει πλήρως το λεπτό πέλος του στον μεγάλο ενισχυμένο φιόγκο στους γοφούς και στις πτυχώσεις της φούστας στον αριστερό μηρό. 

Δυο φορέματα που στηρίζονται στο εξαίρετο ύφασμά τους και ταιριάζουν σε πολλούς σωματότυπους. 

(φωτό και ρετούς La mode de Pinktag)

1926 φορέματα για έφηβες

Τρία φορέματα γiα μαθήτριες ( μαθήματα μετά το σχολείο όπου φορούσαν ποδιά) και φοιτήτριες. Εχουν την ίδια ίσια γραμμή με τα φορέματα των ενήλικων γυναικών, αλλά κλειστά ντεκολτέ και μικρότερη έμφαση στους γοφούς με λεπτές ή καθόλου ζώνες, αντί της φαρδιάς ζώνης που φορούσαν οι μεγαλύτερες. 

Οι κοπέλες βλέπουμε πως έχουν επίπεδο θώρακα, σαν να είναι 10 χρονών, ενώ είναι 18. Τα σουτιέν δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Κάποιος τύπος μπαντό φοριόταν στο στήθος λόγω της μόδας, που πολλές φορές περιόριζε το στήθος και το έδειχνε μικρότερο, αντί να το αναδεικνύει ή τέλος πάντων να το αφήνει να φανεί. Ο περιορισμός αυτός ήταν όμοιος για τις μεγάλες γυναίκες, αλλά καταστροφικός για τον ιστό του στήθους των εφήβων. Eως το 1930, ευτυχώς, η μόδα του αγορίστικου θώρακα είχε τελειώσει. 

(φωτό σκίτσων La mode de Pinktag) 

12/1956 Votre mode, πανωφόρια "για τα ψώνια"

Το περιοδικό Votre Mode στο τεύχος Δεκεμβρίου του 1956, έχει μια σελίδα με 6 πανωφόρια κατάλληλα για τα "πρωινά ψώνια" όπως λέει. Αυτό σημαίνει πως είναι όλα ζεστά κι επιτρέπουν με την φαρδιά τους γραμμή την κίνηση, όμως είναι ακατάλληλα για το απόγευμα και το βράδι, καθώς επίσης και για μια πιο επίσημη δραστηριότητα όπως το γεύμα σε ρεστοράν, εξαιτίας της σπορ γραμμής τους. Οι γυναίκες φορούν τα άνετα πανωφόρια, βάζουν στο κεφάλι το σπορ καπελάκι τους ή ένα απλό μαντήλι, παίρνουν στο χέρι μια μεγάλη τσάντα με χωρητικότητα και ξεκινούν για τα ψώνια τους. 

Αληθεύει πως στα 1956 το γεύμα ή το ποτό με φίλους χρειαζόταν άλλο τύπο παλτό; Αληθεύει 100%. Το προσεγμένο φόρεμα που φορούσαν οι γυναίκες τότε, οι κομψές γόβες, οι μικρές τσάντες με το ένα λουράκι, τα μπιζού, δεν ταιριάζουν με τα πανωφόρια της εικόνας μας λόγω αδρότητας γραμμών και υλικού. Το ψαροκόκκαλο, το ντιαγκονάλ και το τουήντ που φτιάχνονται πρωινά πανωφόρια, είναι πολύ χοντρά υφάσματα, στην πραγματικότητα δανεισμένα από το αντρικό ντύσιμο, χωρίς λάμψη, με επιφάνειες σκληρές ακόμα και στο μάτι. Έρχονται σε αντίθεση με την πολυτέλεια του βελούδου, την λάμψη του ταφτά, την απαλότητα του κρεπ-ντε-σιν από την οποία ράβονται τα επίσημα φορέματα. 

Η αρμονία είναι δύσκολο ζήτημα φίλες μου κι εξαρτάται από πολλούς παράγοντές. Η συγγένεια των υφών, είναι ένας από αυτούς.

(φωτογραφία σελίδας La mode de Pinktag)

1926 δυο φορέματα "αποκλειστικά"

 

Από το περιοδικό La mode illustrée του 1926, σκίτσα δυο πατρόν που ήταν "για αρχάριες" μοδίστρες τότε. Τα φορέματα στηρίζονται περισσότερα στον έξυπνο συνδυασμό δυο υφασμάτων, ενός μονόχρωμου κι ενός πολύχρωμου στον ίδιο βασικό φόντο κι έτσι αποκτούν την γοητεία τους. 

Αριστερά το κρεπ-ντε-σιν μάλλινο φόρεμα σε κάμελ, έχει πολύ βαθύ ντεκολτέ κι από μέσα μονόχρωμο πλαστρόν. Ο γιακάς κι οι μανσέτες ράβονται από ζέρσεΐ στα ντεσέν με τα οποία έγινε γνωστός ο οίκος Missoni, που ήταν πολύ δημοφιλή στην δεκαετία του '20, ενώ η πόρπη της φαρδιάς ζώνης ντύνεται στο ίδιο υλικό. 

Δεξιά το βαθύ μπλε ρουαγιάλ φόρεμα, έχει επίσης γιακά και μανσέτες σε άλλο ύφασμα, αυτή τη φορά σε ζωηρό ριγέ. 

Οι κυρίες μας φορούν καταπληκτικά καπέλα, το μπεζ με γεωμετρική διακόσμηση εντός της κατασκευής του, το άλλο με αρκετά φαρδύ ασύμμετρο μπορ και λεπτή κορδέλα από διάφανη οργάντζα σε γκρι. Τα υπόλοιπα αξεσουάρ επαναλαμβάνουν το χρώμα των καπέλων.  

Αυτά τα δυό όμορφα φορέματα, τα λέμε "αποκλειστικά". Έχουν ένα μειονέκτημα: εξαιτίας των συγκεκριμένων συνδυασμών πάνω τους, δεν φοριούνται με άλλα ρούχα ή αξεσουάρ, π.χ το μπλε φόρεμα με κόκκινο παλτό και γόβες, τo κάμελ με μαύρο ή πράσινο σκούρο παλτό και γόβες. Εάν δεν είχαν το εμπριμέ κι είχαν ραφτεί εξολοκλήρου σε ένα μόνο χρώμα, θα ήταν πιο ευέλικτα. 

Όμως στην μόδα δεν μπορείς ποτέ να τα έχεις όλα: κάτι δίνεις, για να κερδίσεις κάτι. Οι εντυπωσιακοί συνδυασμοί υλικών σε ένα μόνο ρούχο, έχουν αποτέλεσμα που μένει αξέχαστο, αλλά περιορίζουν σαφώς την χρήση του ρούχου σε ορισμένες μόνο φορές τον χρόνο.  Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε τι χρειαζόμαστε πιο πολύ, το εντυπωσιακό ή το χρηστικό; 

(φωτογραφίες σκίτσων La mode de Pinktag)

1952 Femmes d' aujourd'hui

 

Δ

Δυο χειμωνιάτικα πανωφόρια του 1952, καθώς ελπίζουμε πως ο βαρύς Χειμώνας τελειώνει. 

Αριστερά το πολύ άνετο ριχτό παλτό που κάλλιστα φοριόταν και σήμερα, ριχτό, σε γκρι ανοιχτό, με φαρδύ γιακά και ιδιαίτερες τσέπες. Με φόρεμα, παντελόνι, με ο,τιδήποτε και πάλι όμορφο κι ιδανικό για χουχούλιασμα σε λεωφορεία, καφέ, βόλτα. 

Δεξιά η κομψή ρεντιγκότα, στενή στην μέση, με διακόσμηση από γούνα στον γιακά και τις μανσέτες. 

Μαζί με τα πανωφόρια οι δυό κυρίες φορούν μικρά καπέλα και γάντια, μια πολύ χρήσιμη προσθήκη στην καταπολέμηση του κρύου. 

(φωτό σκίτσων La mode de Pinktag)

03/1936 Le petit Echo de la Mode

 

Από το τεύχος 03/1936 του περιοδικού  Le Petit Echo de la Mode, παίρνουμε τα σκίτσα για 3 καπέλα. Είναι σε χειμωνιάτικα υλικά, γιατί ακόμα το κρύο είναι τσουχτερό στο Παρίσι. 

Αριστερά ένα μοντέλο ραφτό, όπου η τσόχινη βάση καλύπτεται περίτεχνα με βελούδινη φανταιζί κορδέλα. 

Στην μέση το απλό καπέλο με μικρό μπορ από γούνα αστρακάν. 

Δεξιά η τσόχα, στολισμένη με κορδέλα γκρο και εντυπωσιακό φτερό στην ίδια πορτοκαλί απόχρωση. 

(φωτογραφία σκίτσου La mode de Pinktag)

1949, Οίκος Τσούχλου. και Σταυρούλα Τσούχλου.

 

Από το αφιέρωμα του αγγλικού Vogue τον 06/1950 στην ελληνική μόδα, βλέπουμε ένα μοντέλο του Οίκου ραπτικής Τσούχλου : μαντώ σε γραμμή κάπας, ριχτό κλος, χωρίς γιακά, χωρίς κούμπωμα, με μανίκια ζαπονέ φαρδιά και φόδρα σε κοντράστ. Έχει ραφτεί με χειροποίητη τσόχα μάλλινη στο φυσικό χρώμα του μαλλιού, αποδίδοντας φόρο τιμής στην ελληνική παράδοση των υφαντουργών της υπαίθρου. 

Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε πως η μόδα πήγαινε μια χαρά για τους ευκατάστατους όλες τις εποχές, όμως η Κοινωνία ζούσε τα δικά της δράματα, που επηρέαζαν και τους σχεδιαστές ή καμιά φορά, τους κόστιζαν την ζωή τους. 

Το άρθρο που παρουσιάζει το μαντώ, είναι γραμμένο ενάμιση χρόνο μετά την "αυτοκτονία" της Σταυρούλας Τσούχλου, ιδιοκτήτριας του Οίκου, τον 11/1948. Η Σταυρούλα Τσούχλου, δεν αυτοκτόνησε, αλλά δολοφονήθηκε από την Ασφάλεια. Την συνέλαβαν με την κατηγορία υπόθαλψης κομμουνιστικών πυρήνων στο εργαστήριό ραπτικής που διατηρούσε στην Πλάκα και κατά την διάρκεια της ανάκρισης, την ξεφορτώθηκαν ρίχνοντάς την από την 3ο όροφο της ΓΑΔΑ. Οι σχετικές πληροφορίες υπήρχαν σε παλιότερα άρθρα του περιοδικού TIME και της εφημερίδας Καθημερινή που δεν ανοίγουν πια. Το εργαστήριό της αναφερόταν στο TIME ως "yafka" γιάφκα  κι η Σταυρούλα ως "Front", βιτρίνα.

(φωτογραφία σελίδας La mode de Pinktag) 

Γυναίκα που διαβάζει σε τραπέζι (Jane Peterson)

 

Μια γυναίκα ζωγράφος, η Τζέην Πήτερσον από το Ιλινόις, ζωγραφίζει μια γυναίκα που διαβάζει.

Η Πήτερσον είναι εμπρεσιονίστρια (ή ιμπρεσιονίστρια, εάν προτιμάτε την αγγλική προφορά της λέξης impression= εντύπωση) που έζησε από το 1876 έως το 1965). Σπούδασε ζωγραφική και στην συνέχεια δίδαξε σε σχολεία και Σχολές Kαλών Τεχνών στα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια, πριν γυρίσει τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης κι εγκατασταθεί στο Παρίσι. Εκεί μπήκε στον στενό κύκλο της Γερτρούδης Στάιν, τον καιρό που στον ίδιο κύκλο ανήκε ο Πικάσο, ο Ανρί Ματίς και πολλοί Φωβιστές. Είναι γνωστή για το καθαρό της χρώμα και την συναισθηματική φόρτιση των έργων της.

Ο συγκεκριμένος πίνακας βρίσκεται στην σελίδα μας ακριβώς διότι αντικατοπτρίζει καθαρά τα τολμηρά χρώματα της εποχής Art Deco και το παράλογο από κάποια άποψη μακιγιάζ των 20's με τα κοραλλένια μάγουλα και το έντονο κραγιόν, που όμως ήταν συγκλονιστικό πάνω στις ζωντανές γυναίκες της εποχής. Tα ρούχα,  τα χτενίσματα και το μακιγιάζ της κάθε μόδας, δεν έχουν νόημα όταν τα κοιτάς κρεμασμένα σε άσπρες κούκλες στα Μουσεία ή σε φωτογραφίες. Ο πίνακας που αποδίδει κάτι από τον συναισθηματικό κόσμο των ζωντανών πλασμάτων, μας λέει πιο πολλά για την κάθε μόδα και το πώς φαινόταν πάνω στις γυναίκες τότε. 

Εδώ ας πούμε, η γυναίκα έχει τονίσει με τα σκούρα της ρούχα την λευκότητα του προσώπου της κι έχει βάλει κάτι από τον αιώνιο κύκλο της ζωής -δηλαδή το αίμα με το οποίο γεννιέται η κάθε νέα ζωή- πάνω στα χείλη, τα μάγουλα και την φάσα του καπέλου της. Τα σκούρα μάτια της, δεν "διαβάζονται" και μας μαγνητίζουν με το μυστήριό τους. Ποιά είναι; Τι σκέφτεται; Άγνωστο. Οι αντιθέσεις της Art Deco παίρνουν σάρκα κι οστά, ακριβώς μέσα στον πίνακα -που ευτυχώς για εμάς είναι εμπρεσιονιστικός: δεν ενδιαφέρεται για την πιστή απόδοση των λεπτομερειών, αλλά για την μεταφορά της αίσθησης που αφήνει πίσω της η ζωή. 

Νομίζω ότι η Jane Peterson  κατάφερε πολύ καλά σε αυτόν τον πίνακα να μεταφέρει ταυτόχρονα το ανεξιχνίαστο της γυναικείας ψυχής και την ομορφιά της Art Deco. 

Layering στα κοσμήματα.

 

Εδω και καιρό υπάρχουν βίντεο στο Youtube που δείχνουν πώς μπορούμε να κάνουμε layering στα μπιζού μας. Κυριολεκτικό layering στα κοσμήματα δεν μπορεί να γίνει, μια που layering σημαίνει (το  ντύσιμο) σε στρώματα: μπλουζάκι από μέσα, απο πάνω πλεχτή ζακέτα, πιο πάνω λεπτό μπουφάν και μετά το παλτό.

Η τεχνική layering δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα μπιζού μια που στο τελικό αποτέλεσμα διακρίνονται το καθένα ξεχωριστά. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί το "στοίβαγμα"  stacking, δηλαδή να φορέσουμε δύο-τρία κοσμήματα μαζί, φτιάχνοντας ένα πιο μεγάλο μπιζού που μοιάζει ενιαίο. Πώς όμως θα δοκιμάσουμε αυτό το τρυκ με επιτυχία; 

Διαλέγουμε μπιζού με κάποια συγγένεια μεταξύ τους, στο χρώμα, στην υφή ή στο σχήμα. Εναν σωρό βραχιόλια,  όλα ξύλινα.  Τρία κολιέ, όλα με κρύσταλλα. Τρεις καρφίτσες με θέμα τα λουλούδια. Τα κολιέ πρέπει να είναι το καθένα λίγο μικρότερο από το προηγούμενο σε μήκος, ώστε να μην αλληλο-καλύπτονται πάνω στο ντεκολτέ και να φαίνονται όλα. Μετά, απλώς τα φοράμε όλα μαζί, δημιουργώντας έναν όγκο από μπιζού πάνω μας.

 

Στο παράδειγμά μας έχουμε δυο κολιέ συγγενικά σε χρώμα, μέγεθος κι υλικό. Ένα κοντό από κίτρινο κοράλλι με αρκετά φαρδιές χάντρες κι ένα ακόμα κολιέ λίγο πιο κοντό με κοράλλι σε ανοιχτό πορτοκαλί και δυό αποχρώσεις πέρλες. Φορώντας τα μαζί, καλύπτουμε μεγάλη επιφάνεια πάνω στο ντεκολτέ και μεταφέρουμε το κέντρο βάρους από τα ρούχα μας στα μπιζού. 

Αν και τα δυο κολιέ της φωτό είναι αρκετά μεγάλα, η τεχνική stacking ή layering είναι πολύ χρήσιμη εάν θέλουμε να βάλουμε μπιζού πιο λεπτά από παλιότερες εποχές, ή αν θέλουμε να φτιάξουμε ένα "θέμα" με τα κοσμήματά μας, π.χ δαχτυλίδια με πολλά διαφορετικά λουλούδια. Είναι ένας καλός τρόπος να χρησιμοποιήσουμε αυτά που αλλιώς θα έμεναν στο συρτάρι, αφόρετα. 

ΚΟΜΨΌΤΗΤΑ ΚΙ ΑΝΕΣΗ ΓΙΑ ΕΚΕΊΝΟΝ

 

Από το περιοδικό Burda 12/2021 ένα σακάκι για εκείνον, τον σύντροφο ή τον γιό. Είναι ραμμένο από γκρι τουήντ κι έχει κλασική γραμμή. Είναι ίσιο, με εξωτερικές τσέπες χωρίς πατ (καπάκια τσέπης), διπλό πέτο γιακά. Το κατάλληλο εξωτερικό ρούχο για ντύσιμο: 

1) πιο επίσημο αν συνδυαστεί με πουκάμισο, τουηντ παντελόνι και δετά παπούτσια

2) καθημερινό αν φορεθεί με βαμβακερό ή κοτλέ παντελόνι, ζιβάγκο πουλόβερ και κολεγιακά παπούτσια

3) ή ακόμα και τελείως σπορ μαζί με καρό φανελένιο πουκάμισο, παντελόνι εκστρατείας και χοντρά μποτάκια.

Ο νέος άντρας της φωτογραφίας μας έχει κάνει τον δικό του συνδυασμό, τζην, ζιβάγκο, σκουφάκι κι είναι πολύ κομψός. 

Ένα πολύπλευρο σακάκι λοιπόν όσες φίλες ράβουν μπορούν να ετοιμάσουν ως τρυφερό δώρο για αγαπημένο άντρα της ζωής τους, και οι φίλοι της σελίδας μπορούν να το αγοράσουν έτοιμο, στα καταστήματα. 

1950 Lanvin διαφήμιση

 

Ο οίκος Lanvin με μια εικονογραφημένη ολοσέλιδη διαφήμιση toy 1950, μας υπενθυμίζει τα αρώματά του. Η εικόνα αφηγείται μια μικρή ιστορία. 

Η σκήνη είναι απολύτως παριζιάνικη: είμαστε στα 1900 κι είναι Φθινόπωρο ή Χειμώνας. Ο κύριος, η κυρία και το σκυλάκι τους κάνουν βόλτα. Η λουλουδού στον πάγκο  πουλάει λουλούδια. Μια διαφημιστική στήλη μας θυμίζει το eau de Lanvin,  Arpège, Rumeur, Scandal, My sin, Prètexte,  δηλαδή τα: Νερό της Λανβέν, Άρπισμα, Φήμη, Σκάνδαλο, Αμαρτία μου,  Πρόσχημα. Ποιό από όλα φοράει η κυρία; 

Τα αρώματα Lanvin είναι δελεαστικά και γεμάτα μυστικά, όπως τα ονόματά τους. Σε κάθε περίοδο της ζωής μας, υπάρχει ένα που ταιριάζει. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

1924 Mirroir des modes

 

Το μπλε σατέν φόρεμα με το κεντημένο πλαστρόν, παρουσιάστηκε στην πολυτελή έκδοση του οίκου Butterick για την Γαλλία, δηλαδή στο περιοδικό Mirroir des modes το  1924. Είναι ένα αριστούργημα πιασμένο ανάμεσα στην Art Nouveau και την Art Deco, που σας αφήνουμε να το απολαύσετε. 

(φωτογραφία του σκίτσου και ρετούς La mode de Pintag) 

1949, Πράσινο του Χειμώνα

 

Απο το τεύχος Νοεμβρίου 1949 του περιοδικού Jardin des modes μαθαίνουμε πώς χρησιμοποιήθηκε το πράσινο στις νέες τάσεις της μόδας. Τον Χειμώνα του 1949 της μόδας ήταν το σκούρο πράσινο του κυπαρισσιού και το μέτριο υποτονικό πράσινο των φύλλων. 

Δεξιά, ο Ρομπέρ Πιγκέ το βάζει σε βελούδινο φόρεμα στενό, που από τους μηρούς και κάτω φαρδαίνει με πολλά λούκια από λοξά γκοντέ ολόγυρα στα πόδια. 

Αριστερά, ο Πιέρ Μπαλμαίν ράβει μια ζακέτα-κάπα από μαύρη τσόχα , την οποία ντύνει εσωτερικά και γαρνίρει στα τελειώματα από βαμμένη γούνα αστρακάν σε πράσινο σκούρο. 

Στην μέση ο Κριστομπάλ Μπαλενσιαγκά ετοιμάζει μια μεγάλη εσάρπα σε μεσαίο πράσινο, ως συμπλήρωμα στο μαύρο του ταγιέρ. 

Κάποιος από όλους θα έχει την έγκριση της κομψής κυρίας, είτε της αρέσει η στενή γραμμή, είτε προτιμά την φαρδιά γραμμή ρούχων.

1949, Lys κάλτσες

 

Διαφήμιση για τις γαλλικές κάλτσες Lys, με σήμα τον κρίνο, σε ένα σκίτσο με χρώματα λαδιού παστέλ. Αξιοπρόσεκτες οι γκρι σκούρες γόβες με τετραγωνισμένη μύτη και καρέ ντεκολτέ παπουτσιού. Υπάρχει στο τεύχος 11/1949 του αγγλικού Vogue. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag) 

1949 Morley κάλτσες

 

Διαφήμιση  για τις κάλτσες Morley, Vogue UK 11/1949

1948 Jardin des modes et Cristobal Balenciaga

 

Στο τεύχος του περιοδικού Jardin des Modes  10/1948, το ανοιχτόχρωμο παλτό του Cristοbal Balenciaga κι απέναντι το μαύρο του Christian Dior. Αυτήν την φωτογραφία την βάζουμε για τον Balenciaga. 

Ο Κριστομπάλ ήταν Βάσκος Ισπανός που δούλεψε κυρίως στην Γαλλία. Μπορούσε ο ίδιος να ράβει, γι αυτό μετέτρεπε με τα χέρια του τα σκίτσα του σε ρούχα. Εφτιαξε ρούχα με μεγάλους όγκους (voluminous) και γεωμετρικές μορφές σε καθαρές γραμμές (structured). Επινόησε το φόρεμα σάκος, την γραμμή μπαλούν, και γιακάδες που έμεναν μακριά από το λαιμό, δημιουργώντας ένα πλαίσιο για το πρόσωπο. Συνεργάστηκε με υφασματοβιομηχανίες που δημιούργησαν νέα υφάσματα,  ειδικά για τις συλλογές του.

 

Το παλτό της φωτογραφίας μας είναι σε μάλλινο βελούδο, με μανίκια μπαλούν που σταματάνε κάτω από τον αγκώνα και πέφτει κάθετα στο σώμα, χωρίς πουθενά μια λεπτομέρεια, κουμπί ή κουμπότρυπα που να διασπά την προσοχή του θεατή από την καταπληκτική γραμμή. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

04/1929 Le petiti Echo de la Mode

 

Απρίλιος 1929, εξώφυλλο του περιοδικού Le Petit Echo de la Mode, με το οποίο ρίχνουμε μια ματιά στην διακόσμηση της εποχής.

Art Deco στην καθημερινότητα. Μια γωνία για διάβασμα, απλό και μοναχικό, όχι το διάβασμα του σχολείου που χρειάζεται γραφείο, ούτε το επαγγελματικο διάβασμα εγγράφων, που απαιτεί συρταριερες ταξινόμησης. Η λογοτεχνία ήταν το πάθος πολλών γυναικών κι ανδρών της εποχής κι ο βιβλιοπώλης στενός τους φίλος.

Ανάμεσα σε δύο χαμηλές βιβλιοθήκες που το πάνω μέρος τους χρησιμεύει ως τραπεζάκι για καφέ ή τσάι, ένας πολύ μικρός καναπες, χαμηλός και σε υποτονική παστέλ απόχρωση. Μικροπράγματα μπαίνουν στα συρταρια. Ένα βάζο στολίζει τον χώρο κι εμπνέει τον αναγνωστη. Δύο τρία μαξιλαράκια βελούδινα δίνουν χρώμα και βολεύουν καλύτερα το σώμα. Ο καθρέφτης πολλαπλασιαζει το φως του δωματίου.

Κι ορίστε, μια όμορφη γωνία που ευνοεί την περισυλλογή και τις μοναχικές ασχολίες. Γιατί η συζήτηση με άλλους είναι χρήσιμη αλλά το ταξίδι με την φαντασία επίσης χρήσιμο.

1926 σατέν καπέλο

 

1926, La mode Française, καπέλο ραμμένο σε μαύρο σατέν. Καλύπτει το κεφάλι και το μέτωπο, έχει ασύμμετρο ντραπέ στο πίσω μέρος του και διακόσμηση με μεγάλο μοτίφ από κόκκινο σκούρο βακελίτη, ένα σκληρό είδος ημιδιαφανούς πλαστικού της εποχής. 

1967, αντρικές πιτζάμες για όλα τα γούστα

 

Τα ρούχα του ύπνου απασχολούν τους άντρες πολύ λίγο, ωστόσο για όσους το επιθυμούν η αγορά δίνει πολλές επιλογές κι έδινε πάντα.  Στην κατάλογο Sears Χειμώνας 1967, τρία διαφορετικά στυλ:

 

1) Μπλούζα και παντελόνι φούτερ, σε στενή γραμμή, με κοντράστ τελειώματα στους καρπούς και τους αστραγάλους. Μοιάζει με τα παλιότερα μάλλινα εσώρουχα, όμως έχει μοντέρνο κόκκινο χρώμα. 

2) Πιτζάμα που θυμίζει Χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες. Περιλαμβάνει  μπλούζα ως την μέση με argyle φάσα στο στήθος και ίσιο παντελόνι από πιο χοντρό ζέρσεϊ, με πλεχτά ριμπ τελειώματα. 

3) Μπλούζα ύπνου, ο απόηχος του αγγλικού nightshirt, έως λίγο πάνω από το γόνατο για όσους θέλουν να φορέσουν μόνο το μακό τους -αλλά σε περιποιημένη εκδοχή. 

Ο κατάλογος Sears προσφέρει τα μοντέλα του σε μεγέθη για άντρες κανονικού ύψους και σε μεγέθη για ψηλούς. Κανείς δεν μένει παραπονεμένος. 

(φωτογραφία σελίδας La mode de Pinktag)

03/1929 Le petit Echo de la Mode

 

Το εξώφυλλο του περιοδικού Le Petit Echo de la Mode, στις 10 Μαρτίου 1929. Τεύχος αφιερωμένο στα καπέλα.

Παιδικές πυτζάμες , 1967

 

Από τον κατάλογο πατρόν Simplicity Χειμώνας 1967, πυτζάμες και ρόμπα σπιτιού για παιδιά από 3-12 χρονών. Τα μοντέλα είναι διαχρονικά,  ίδια για αγόρια και κορίτσια κι αλλάζει μόνο η φορά του κουμπώματος. 

 

Η πυτζάμα ράβεται σε ποπλίνα, είναι ριχτή, έχει δυό μικρές εξωτερικές τσέπες και στολίζεται με ρέλια στις τσέπες, τον γιακά, τις μανσέτες. 

Η ρόμπα φτιάχνεται σε χνουδωτή φανέλα, είναι σταυρωτή, με διπλό πέτο γιακά, μεγάλες εξωτερικές τσέπες και κλείνει με κουμπιά ή απλώς με ζώνη.

(φωτό και ρετούς των σκίτσων La mode de Pinktag)

1926 καπέλο για όμορφο προφίλ

 

1926, στο περιοδικό La mode Française σκιτσάρουν τα καπέλα για τον Χειμώνα. Εδώ μοντέλο σε δυό τόνους του μπεζ,  από τσόχα. Το αναγυρισμένο μπορ τελειώνει σε δυο ελικοειδείς βραχίονες που περνούν μέσα από εγκοπές της κορόνας. Κομμένα μοτίφ (cut-out) με τα κενά τους, διακοσμούν το μπορ και το μέτωπο.

(φωτό, La mode de Pinktag)

1950 ντραπέ σε φόρεμα

 

Λεπτομέρεια από πρωινό φόρεμα της  Μadame Carven για τον Χειμώνα του 1950. Το μοντέλο είναι ραμμένο σε μαλλί ντραπ, ένα ζεστό και πολύ λείο ύφασμα, με μια κάποια λάμψη. Η φούστα του φορέματος είναι ίσια και μονή, δηλαδή όχι κρουαζέ διπλή, αλλά ξεκινώντας από την πλαϊνή ραφή σχηματίζει στο οστό της λεκάνης ντραπέ, που στην άλλη μεριά της γούνινης φάσας καταλήγει σε εσάρπα. 

Τέτοιες κατασκευαστικές λεπτομέρειες έδωσαν στην υψηλή ραπτική την καλή φήμη της. 

 

(φωτo σελίδας του Jardin des modes, La mode de Pinktag)

10/1950 Jardin des modes

 

Απο το τεύχος Οκτωβρίου 1950 του περιοδικού Jardin des modes, ένα σκίτσο για ταγιέρ του οίκου Υψηλής ραπτικής Bruyère. Η κυρία Marie- Louise Bryère, ιδιοκτήτρια του οίκου, δεν ακολούθησε την γενική τάση για ρούχα στενά στον κορμό, με πολύ φαρδιές φούστες που λάνσαρε ο Dior και ξετρέλανε τις γυναίκες. Συνέχιζε να φτιάχνει πολύ λιτά ρούχα, σε γραμμή σχετικώς μακρόστενη -που ικανοποιούσαν την ίδια και τις γυναίκες που δεν τους πήγαινε αυτή η γραμμή. Η λεζάντα του περιοδικού  δίπλα από το μοντέλο της με το κομψό ασύμμετρο κούμπωμα γράφει: 

"Τα ταγιέρ κατέκτησαν τον φετεινό χειμώνα. Σε υφάσματα χοντρά όσο τα πανωφόρια, γαρνιρισμένα με γούνες και ξαναζεσταμένα με εσάρπες και μανσόν, πολλές φορές έχουν μακριές μπάσκες και περνούν στην φούστα σχεδόν χωρίς διαχωριστική γραμμή μετάβασης (από την ζακέτα του ταγιέρ, στην φούστα) "

(φωτό σκίτσου κι επιχρωματισμός La mode de Pinktag)

1950 , Jaeger καμπαρντίνες.

 

Από το οπισθόφυλλο Νοεμβρίου του Vogue Uk 1949, δανειζόμαστε  την διαφήμιση για καμπαρντίνες τοι οίκου Jaeger. 

H εταιρεία ένδυσης Jaeger ιδρύθηκε το 1884. Είναι γνωστή για κασμιρένια της πλεχτά twin set, για τις καμπαρτίνες της και τα κάμελ πανωφόρια της. 

Εδώ βλέπουμε μια οικογένεια σε βόλτα στην εξοχή, με μικρούς και μεγάλους να φορούν ριχτές μπεζ σκούρες χειμωνιάτικες καμπαρντίνες, φτιαγμένες  με υδροαπωθητικό ύφασμα εξωτερικά και μάλλινη φόδρα εσωτερικά.

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

1898, leg of mutton μανίκι

 

Βραδινή τουαλέτα για δείπνο, από περιοδικό του La mode illustrèe του1898.

Το φόρεμα είναι φτιαγμένο σε σατέν ντυσές, με απλικέ δαντέλας και κέντημα από τρέσες στον κορμό, είναι στενό στους γοφούς, φαρδαίνει προς τα κάτω κι έχει μια μικρή ουρά. 

Αξιοπρόσεκτο είναι το μανίκι του, που σήμερα πια εμφανίζεται σε πρωτοποριακά ρούχα (όχι πια σε κλασικά). Χρησιμοποιήθηκε παλιότερα για να προσθέτει όγκο στους ώμους, κι έτσι να μικράινει οπτικά την μέση. 

Ο τύπος μανικιού που κατασκευάζεται φαρδύ στην μανικοκόλληση με πιέτες ή με σούρες, ενώ στον βραχίονα γίνεται εφαρμοστό, ονομάζεται αγγλικά leg of mutton και γαλλικά manche à Gigot. Mπορούμε να το μεταφράσουμε ως "πόδι του αρνιού" και πράγματι μοιάζει αρκετά με ένα αρνίσιο μπούτι. 

Το φόρεμα είναι σχέδιο της δεσποινίδος Λουίζ Πιρέ, στο περιοδικό υπάρχει σε μαυρόασπρη γκραβούρα και έχει επιχρωματιστεί από την σελίδα μας.   

1950 Soir de Paris Bourjois

 

Διαφήμιση από τεύχος 06/1950 του Vogue, για το άρωμα Soir de Paris του οίκου Bourjois, εικονογράφος Meitner.

Το "βράδυ στο Παρίσι" υπήρξε ένα πολύ διάσημο άρωμα , τόσο για το μπλε κοβαλτίου κι ασημί μπουκάλι του, όσο και για τις πανέμορφες διαφημίσεις του που φτιάχτηκαν από μεγάλους εικονογράφους, μια κάθε χρόνο, ξεκινώντας από το 1928 όπου και πρωτοεμφανίστηκε.

Η διαφήμιση του 1950 που βλέπουμε απεικονίζει την κομψή κυρία και τον συνοδό της, την λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων και στο βάθος την Αψίδα του Θριάμβου. Μπορεί να υπάρξει εικόνα πιο παριζιάνικη από αυτήν;

(φωτοραφία La mode de Pinktag)

1967, Sears, πανωφόρια για άντρες

 

Τον Χειμώνα του 1967, για σπορ αντρικό ντύσιμο ήταν της μόδας τα κοντά πανωφόρια σε χοντρό κοτλέ. Στον κατάλογο Sears της ίδιας σαιζόν βλέπουμε αυτό το διαχρονικό μοντέλο που άνετα φοριέται έως και σήμερα. Ίσιο, χωρίς διακόσμηση και πολύπλοκο πατρόν , διαφέρει από το κλασικό τρίκουμπο σακάκι μόνο στις λοξές τσέπες. Το κοτλέ του σε χρώμα κονιάκ είναι πολύ χοντρό, όμως εκτός αυτού έχει επένδυση σε χειμερινό φανελένιο ύφασμα από σύμμεικτο μαλλί. 

Για τον άντρα που δίνει σημασία στην λεπτομέρεια, από το ύφασμα της επένδυσης κατασκευάζεται παντελόνι ίσιο που στενεύει προς το μπατζάκι, κολακευτικό για κάθε σιλουέτα. 

 

1926, Mirroir des modes 1926, κοντράστ χρώμα

 

Mirroir des modes 1926. Δυο χειμωνιάτικα φορέματα που η ομορφιά τους στηρίζεται πολύ στα κοντράστ χρώματά που περιέχουν.

Αριστερά το μαύρο μάλλινο κρεπ-σατέν με ίσιο κορμό, λεπτή φάσα γούνας γύρω από το Βε ντεκολτέ, γκοντέ στο τελείωμα που προσφέρουν φάρδος και διευκολύνουν το βάδισμα. Αριστοτεχνικά μανίκια που το κάτω μέρος τους είναι γεμάτο με απλικέ από κίτρινα και μπλε ρουά υφάσματα και τρέσες.

Δεξιά το μπεζ μάλλινο ζακάρ ύφασμα σε μοτίφ ρόμβου (στην ύφανση), ράβεται επίσης σε μακρόταλο φόρεμα που έχει κουφόπιετες στην φούστα του, ενώ ολόκληρο διακοσμείται στις λεπτομέρειες και τα τελειώματά του με κορδέλες γκρο σε καφέ-πορτοκαλί-κίτρινο. 

Τα καπέλα των γυναικών ταιριάζουν σε γραμμή και χρώμα με τα φορέματα. Το μαύρο έχει φαρδύ μπορ που απηχεί τον πλούτο της φαρδιάς φούστας. Το μπεζ κάνει ένα γεωμετρικό παιγνίδι όπως και το φόρεμα, με ασύμμετρο μπορ και λιτή κορδέλα σκουρόχρωμη. 

Οι τσάντες επίσης σε γραμμή ανάλογη με το ρούχο και σε χρώμα που υπάρχει στα διακοσμητικά στοιχεία των φορεμάτων. 

Όμορφα σύνολα και μελετημένο styling, ο συνδυασμός της επιτυχίας. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1965, τσάντες χεριού

 

Sears  Χειμώνας 1965, δερμάτινες τσάντες χειρός για πρωινό ντύσιμο. Οι τιμές τους είναι αρκετά υψηλές, γι αυτό ας τις δούμε λίγο σε λεπτομέρειες. 

Οι τσάντες έχουν ένα χερούλι κοντό, εσωτερικά ντύνονται με φόδρα από ύφασμα φάιγ ή απομίμηση καστόρι, έχουν τσεπάκια και χωριστά τμήματα που κλείνουν με φερμουάρ, ενώ το κούμπωμά τους είναι σε χρυσαφί μέταλλο. Πωλούνται μαζί με πορτοφόλι και θήκη γυαλιών από το ίδιο υλικό. 

'Ολες είναι σε λείο δέρμα εκτός από την τελευταία κάτω δεξιά, που το δέρμα της είναι ανάγλυφο και παρομοιάζει σε κροκόδειλο. Πωλούνται μόνο σε μαύρο ή σε καφέ σκούρο χρώμα.

 

Υψηλή τιμή λοιπόν, για ένα άριστο προϊόν με μεγάλη διάρκεια ζωής. Ορισμένες από αυτές τις τσάντες, επέζησαν και πωλούνται ακόμα και σήμερα στο e-bay. 

(φωτογραφία σελίδας La mode de Pinktag)

1952, δωμάτιο με θέα

 

Στο τεύχος Νοεμβρίου του 1952 του περιοδικού Votre Mode, μας δίνεται αυτή η πρόταση οργάνωσης δωματίου για νεαρή  εργαζόμενη ή φοιτητρια που μένει σε νοικιασμένη γκαρσονιέρα. Όπως γράφει το περιοδικό "στο προσωρινό σπίτι δεν μπορούμε να κάνουμε δραστικές αλλαγές, μπορούμε όμως να το τακτοποιήσουμε και διακοσμήσουμε σύμφωνα με το γούστο μας". 

Ενα κρεβάτι μονό στον ένα τοίχο με κομοδίνα-πλατώ που μοιάζουν σε τραπεζάκια κι απέναντι το υποκαταστατο του καναπέ-γωνία, δυο μακρόστενα  πουφ για τους καλεσμένους φίλους μας. Το παράθυρο φωτίζει όλο τον χώρο κι έχει διπλές βουάλ κουρτίνες που μαζεύονται αν θέλουμε, ενώ η μικρή βιβλιοθήκη είναι γωνιακή, στερεωμένη στον τοίχο πάνω από το ένα τραπεζάκι, χωρίς να καταλαμβάνει χώρο στο πάτωμα. 

Το δωμάτιο ντύνεται σε ανοιχτό τυρκουάζ για τους τοίχους και διάφορες αποχρώσεις του πορτοκαλί και μπεζ στα υφάσματά του. Ενα ευχάριστο και ζεστό δωμάτιο, οικονομικό κι ευπαρουσίαστο, κατάλληλο και για εμάς και για την παρέα μας. 

1924 La mode Illustrée, σύνολο για έφηβη

 

Απο το περιοδικό La mode Illustrée του 1924, ένα γεωμετρικό σύνολο για έφηβη. Έχει μακρόταλο πράσινο καρό φόρεμα, με ζώνη και πόρπη στους γοφούς, ενώ η φούστα του είναι φτιαγμένη με σιδερωμένες πιέτες παντού εκτός από το μεσαίο κομμάτι της κοιλιάς. 

Η ζακέτα-σακάκι που συνοδεύει το φόρεμα είναι ραμμένη σε μονόχρωμο πράσινο βελούδο, ριχτή, με ρέλι από το καρό σε ολα τα τελειώματα. Το καπέλο, σε σχήμα σχεδόν μπερέ αλλά μεγαλύτερο ώστε να πέφτει ως τα φρύδια, είναι κι αυτό βελούδο.

Στην φωτογραφία άφησα επίτηδες ορατό ένα μέρος από το δεύτερο σκίτσο της σελίδας, με μια ακόμα έφηβη που φοράει κάτι πιο ρομαντικό και τρυφερό. Το 1924 είναι στην μέση της δεκαετίας του '20, συνυπάρχουν δυο κόσμοι,  ο παλιότερος κόσμος της  ρομαντικής Art Nouneau κι ο πιο αυστηρός κόσμος νέος κόσμος της Art Deco. Αυτή η σελίδα δείχνει την συνύπαρξή τους. 

1921 (Femina) Zyg Brunner

 

O Zyg Brunner ζωγραφίζει αποκλειστικά για την ατζέντα 1921 του περιοδικού Femina, το έργο του "Το θέατρο". 

Δυο γυναίκες βρίσκονται στο θεωρείο. Είναι εξοικειωμένες με τις Καλές Τέχνες, την αρμονία, τις αναλογίες, το χρώμα, την φόρμα,  γι αυτό δείχνουν το καλό τους γούστο σε όλα όσα φοράνε. Η μία έχει τεράστια ταφταδένια εσάρπα με διαφορετικό χρώμα φόδρα, βασιλική βεντάλια φτερών, μεγάλο διακοσμητικό μοτίφ κατακκόκκινο πάνω στο μπλε ιωδίου κορσάζ και φυσικά ήρθε με τα κιάλια της -για αν βλέπει από κοντά την έκφραση των ηθοποιών. Η άλλη, με το κατάλευκο φόρεμα και απλές πέρλες, στολίζει τα μαλλιά της με εντυπωσιακή κουάφ, επίσης με φτερά. 

Πιο πολύ από όλα στον πίνακα, δεν κάνουν εντύπωση τα ρούχα αλλά η πόζα των γυναικών. Αυτός ο αέρας αυτοπεποίθησης που εκπέμπουν, το κεφάλι τους, το εξεταστικό βλέμμα της μίας, το χαλαρό ύφος της άλλης. Ο άντρας πίσω τους με το σμόκιν και τα γυαλιστερά μαλλιά, παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην σύνθεση του πίνακα., απλώς συνοδεύει τις κυρίες. Οι κυρίες είναι το θέμα. 

Ο Zyg Brunner (1878-1961) ήταν ένας ακόμα ζωγράφος που αγαπούσε πολύ τις γυναίκες. 

(φωτό της σελίδας La mode de Pinktag)

1960ς αυθεντικό κολιέ

 

Ενα τολμηρό σε χρώμα κολιέ της δεκαετίας του 1960, από αυτά που αντιγράφονται αρκετά τα τελευταία χρόνια. Μπρούτζινο, με α-διαφανείς γυάλινες πολυεδρικές χάντρες σε κίτρινο.

Αν και τα μπορούσε να φορεθεί με μπλε και με μαύρο σε κοντράστ, εξαιτίας της ζωντάνιας του μάλλον είναι καταλληλότερο για συνδυασμό με πολύ μουντές αποχρώσεις του καφέ -όπως στη 2η φωτό με καφέ πολύ σκούρο, στην 1η με μπεζ σκούρο αληθινά ουδέτερο και την ριγέ τσάντα σε παστέλ.

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

1926, Τρία πλήρη σύνολα

 

Σκίτσο από τεύχος του περιοδικού Mirroir des modes του 1926 με 3 πλήρη σύνολα : φόρεμα, γάντια, καπέλο, τσάντα, παπούτσια. Μια εικονογράφηση που μας δείχνει πώς η εμφάνιση με ένα πολύ απλό ρούχο όπως το ίσιο φόρεμα, αναβαθμίζεται και γίνεται κομψότατη. 

 

Τα φορέματα είναι σχεδιασμένα σε ίσια γραμμή και μακρόταλα, με ζώνη από το ίδιο ύφασμα που δένει χαλαρά στους γοφούς και μήκος που μόλις καλύπτει το γόνατο.  Ωστόσο, δεν τους λείπει αυτό το κάτι τι, ιδιαίτερα στις μανσέτες και στον γιακά.  Το πρώτο μάλιστα που είναι σε γκρί καρό ντεσέν, χρησιμοποιεί την διχρωμία του υφάσματος για να φτιάξει ένα πολύ βαθύ ντεκολτέ με μεγάλο γιακά κι από μέσα πλαστρόν σε μαύρο μονόχρωμο υλικό. 

 

Τα φορέματα απογειώνονται με την προσθήκη αξεσουάρ. Οι γυναίκες φορούν γάντια. Κρατούν κομψές τσάντες σε χρώμα που κάνει κοντράστ με το φόρεμα, οι δύο τσάντες μάλιστα έχουν χερούλι -επομένως είναι αρκετά πρακτικές. Οι γόβες είναι σε ίδιο χρώμα με τις τσάντες και έχουν πρόσθετο γεωμετρικό σχέδιο που σχηματίζεται  με δυό υλικά, είτε με ανάγλυφα γαζιά. Τα καπέλα  επιλέγονται σε χρώμα που ταιριάζει είτε με τα ρούχα, είτε με τα λοιπά αξεσουάρ όπως π.χ. το βεραμάν αριστερά που σχηματίζει ένα μικρό σετ με την τσάντα . 

Ενδεικτική της Art Deco η καρφίτσα με το γεωμετρικό ελάφι πάνω στο καπέλο, μια εικόνα αθωότητας και καθαρότητας, τόσο σε συμβολισμό όσο και σε μορφή. 

(φωτό σκίτσων La mode de Pinktag)

1950, Arpège poudre, Lanvin,

 

Διαφήμιση από γαλλικό Vogue του 1950 για την αρωματική πούδρα σώματος Arpège του οίκου Lanvin, που πωλούνταν μαζί με το γαλάζιο πομ-πον.

H Jeanne Lanvin, σχεδιάστρια με εξαίρετες επιδόσεις στην Υψηλή Ραπτική, λάνσαρε το άρωμα Arpège το 1927. Περιείχε στην σύνθεση του μυρωδιές από 60 λουλούδια, ενώ το σχέδιο στο μπουκάλι ήταν δώρο του στενού της φιλου Paul Iribe. Αναπαριστά σε μητρικό αγκάλιασμα την Jeanne και την κόρη της.

(φωτογραφία σελίδας La mode de Pinktag )

1908 ΚΟΣΤΟΎΜΙ ΓΙΑ ΈΦΗΒΟ

 

 Από γαλλικό περιοδικό La mode illustrèe του 1908, ένα κοστούμι με παντελόνι που σήμερα ονομάζουμε ¨παντελόνι του γκολφ" για έφηβο 13-15 ετών. 

Το κοστούμι είναι σπορ. Το σακάκι φτιαγμένο σε χοντρό βελούδο κοτλέ, έχει εσωτερική επένδυση σε καρώ φανέλα και πρωτότυπη ζώνη που περνάει μέσα- έξω στις κάθετες ραφές του σακακιού. Το παντελόνι έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του, μια που κλείνει με μια περίτεχνη φάσα με απλικέ το καρώ ύφασμα της επένδυσης του σακακιού. Κασκέτο από το ίδιο κοτλέ ύφασμα προστατεύει το κεφάλι του νεαρού από τον κρύο, ενώ στα πόδια του έχει μπότες με κορδόνια και πλεχτές κάλτσες. 

Αυτό το είδος του κοστουμιού που είχε παντελόνι έως το γόνατο λεγόταν στα αγγλικά "knickes suit", κι ήταν το μοναδικό είδος κοστουμιού που μπορούσε να αγοράσει ο έφηβος από 13-18 χρονών μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1930. Για την ακρίβεια τα knicker suits έβγαιναν έως και το μέγεθος 18-19. Άσχετα με το ύφασμα, όλα τα κοστούμια και τα παντελόνια για εφήβους, τον Χειμώνα ή το Καλοκαίρι ήταν κοντά ως το γόνατο ή ακόμα και σορτς -ποτέ όμως μακρύτερα. Το μακρύ παντελόνι ήταν προνόμιο της ζωής "μετά το σχολείο". Παρά το ότι υπήρχαν νεαρά αγόρια που δεν συνέχιζαν τις σπουδές, και πάλι δεν μπορούσαν να φορέσουν μακριά παντελόνια, εάν ζούσαν με την επίβλεψη της οικογενείας τους. 

Από το 1940 και μετά, το μακρύ παντελόνι ήταν διαθέσιμο έως και σε αγόρια 15 ετών. 

1951 Revue de la mode

 

Το περιοδικό Revue de la Mode ήταν μια έκδοση εξειδικευμένη, για επαγγελματίες μοδίστρες -αυτό που λέμε "φιγουρίνι". Όλα του τα μοντέλα πωλούνταν σε πατρόν και σχεδόν όλα είχαν απαιτητικό κόψιμο, κέντημα στο χέρι σε γιακάδες και μανσέτες, λεπτομέρειες ραπτικής για όσες είχαν πολυετή εμπειρία στο ράψιμο, κλπ. 

Από το τεύχος Φθινόπωρο Χειμώνας 1951 βλέπουμε σελίδα με μπλούζες για διάφορες περιστάσεις. 

Υπάρχει η μπλούζα για μεσημεριανό γεύμα όπως η πάνω αριστερά με τον δίχρωμο γιακά-φουλάρι σε άσπρο και μαύρο, κατάλληλη για ένα όμορφο ταγιέρ. 

Η μπλούζα για βόλτα στην εξοχή όπως η καρό στην δεύτερη σειρά, ραμμένη σε μάλλινο, σχεδόν τόσο χοντρή όσο ένα λεπτό σακάκι και πολύ ζεστή χάρη στο διπλό στρώμα ύφασμα σε μπροστινό -γιακά- μανσέτες. 

Η απλή λειτουργική μπλούζα γραφείου σε ριγέ, δεξιά στην πρώτη σειρά -χωρίς τίποτα που να εμποδίζει την γραφική εργασία.

Όμως τα σκίτσα του Revue de la mode φιλοξενούνται στην σελίδα μας ειδικά για την τελευταία μπλούζα κάτω αριστερά 89146, με το πολύ ιδιαίτερο πατρόν. Ένας τετράγωνος διπλός ωμίτης μαζεύει τις σούρες του κορμού πάνω από το στήθος, ενώ ένας ακόμα ωμίτης, κυκλικός αυτήν την φορά, αναδιπλώνεται στον εαυτό του γυρνώντας προς τα έξω, για να σχηματίσει τον γιακά. Με λίγα λόγια, αυτό είναι ένα μοντέλο που χρειάζεται και το πολύ καλό πατρόν, αλλά και την πολύ καλή μοδίστρα που με επαναλαμβανόμενες πρόβες θα προσαρμόσει τέλεια τους ωμίτες στο σώμα της συγκεκριμένης πελάτισσας, που έχει την συγκεκριμένη καμπύλη ώμων, τα συγκεκριμένα οστά ωμοπλάτης, το συγκεκριμένο στήθος κλπ. 

Δυστυχώς, το έτοιμο ρούχο είναι οικονομικό αλλά δείχνει τέλειο μόνο πάνω στις κούκλες της βιτρίνας. Το ραμμένο δείχνει τέλειο σε όλες. 

(φωτογράφιση σκίτσων La mode de Pinktag)

1967, ΚΑΛΣΌΝ ΜΕ ΧΡΏΜΑ

Από τον κατάλογο Χειμώνας 1967 του Sears απολαμβάνουμε την χαρούμενη φωτογραφία που παρουσιάζει μια από τις κυρίαρχες τάσεις για το τέλος της δεκαετίας του 60: χρωματιστά αδιάφανα καλσόν, ταιριαστά με τα ρούχα ή τα παπούτσια της γυναίκας. 

Η μόδα αυτή φορέθηκε από όλες τις ηλικίες, παιδάκια, έφηβες, νέες και μεγαλύτερες γυναίκες. Δημιουργήθηκε για τα μίνι ρούχα κι είχε σκοπό να προστατέψει τα πόδια από το κρύο τον Χειμώνα. Επεκτάθηκε ως το 1970 και στα μακρύτερα ρούχα, ενώ λίγο αργότερα τα καλσόν έγιναν διάφανα και χρωματιστά ταυτόχρονα, μερικές φορές με εμπριμέ, π.χ. ψυχεδελικά ή ψαροκόκκαλο. Τα εμπριμέ καλσόν αγκάλιασαν  ορισμένοι μεγάλοι Οίκοι Μόδας, π.χ. ο οίκος Pucci.

Στην φωτογραφία μας βλέπουμε ανάγλυφα πλεχτά καλσόν, σε διάφορες πλέξεις και  σε αποχρώσεις κυρίως φωτεινές. Τα κολεγιακά παπούτσια που τα συνοδεύουν είναι επίσης χρωματιστά κι υπάρχουν σε αυτά τα 4 χρώματα της εικόνας συν μαύρο. 

(φωτό της σελίδας La mode de Pinktag)

1949 σε χρώμα καστανό

 

Το περιοδικό Jardin du mode 11/1949, εξετάζει τις νέες τάσεις μόδας από άποψη χρώματος, μια που Κάθε χρόνο  για τοναλλάζουν τόσο οι γραμμές, όσο και οι αποχρώσεις των ρούχων που είναι επίκαιρες.  Τα δυο σκίτσα που βλέπουμε περιστρέφονται γύρω από τις αποχρώσεις του καστανού που ήταν ακριβώς στην μόδα τον Χειμώνα του 1949.

 

Αριστερά το μοντέλο του Robert Piguet σε ζωντανό κστανοκόκκινο, έχει φαρδιά φούστα και πολύ μεγάλη γούνινη εσάρπα που δένει σε ένα φαρδύ φιόγκο στο στήθος.

Δεξιά ο οίκος Molyneux προτιμά το ζεστό πορτοκαλί-καφέ για το πανωφόρι του και το κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα σε πολλά,  χάρη στο διαγώνιο κούμπωμά του. Μια γούνινη φάσα τονίζει τα περιγράμματα. 

(φωτογραφία σκίτσου La mode de Pinktag)

August Macke, 1914

 

O August Macke ήταν Γερμανός εξπρεσιονιστής ζωγράφος που ανέδειξε στα έργα του την ομορφιά και το χρώμα του κόσμου των γυναικών. Οι πίνακές του αποτυπώνουν την εποχή του άριστα, τις τάσεις της μόδας και τα χρώματα, ενώ προκαλούν έντονα  συναισθήματα σε εμάς σήμερα -αφού διαπιστώνουμε όχι τις διαφορές αλλά τις ομοιότητες μας με τις γυναίκες που ζούσαν πριν 100 χρόνια, όπως π.χ. με το έργο του 1914 που βλέπουμε στην φωτογραφία "Γυναίκα με ομπρέλα μπροστά από καπελάδικο". 

Η γυναίκα στέκεται χαλαρή (έχει λυγίσει το ένα πόδι), αλλά ταυτόχρονα  προσηλωμένη (είναι ελαφρώς σκυμμένη προς τα εμπρός), κοιτώντας την βιτρίνα με τα όμορφα καπέλα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν κοιτάζουμε εμείς μια βιτρίνα το 2022; 

Δυστυχώς ο August Macke ζωγράφισε αυτό το λεπτό κι ευαίσθητο έργο λίγο πριν πεθάνει. Τον στερηθήκαμε πρόωρα, μόλις στα 27 του. Ωστόσο το κύρος του είναι υψηλό. Οι πίνακές του είναι στην πλειονότητά τους αγορασμένοι από μουσεία της Γερμανίας κι προσβάσιμοι στο κοινό.

1952 δυο πανωφόρια

 

Ενα στενό κι ένα φαρδύ πανωφόρι, από το περιοδικό Femmes d' aujourd' hui 11/1952. Και τα δύο για κομψό περίπατο στην πόλη, όχι για εξοχή και πρόχειρες εξόδους.

Δεξιά το μεσάτο παλτό, έχει μονοκόματο ζαπονέ μανίκι και φαρδύ πλαστρόν-γιακά από γούνα. Η φούστα του κλος κι ασυνήθιστα τελειώματα στα μανίκια που επαναλαμβάνονται στις τσέπες. Ρούχο ιδανικό για γυναίκες με λεπτή μέση. 

Αριστερά το ριχτό παλτό, ακόμα πιο απαιτητικό και με πιο πολύπλοκο ράψιμο, έχει κι αυτό μανίκι ζαπονέ που διακοσμείται με πολύπλοκα γκανς, ενώ ο κορμός είναι τόσο φαρδύς όσο μια μακριά κάπα. Γιακάς πολυτελής με γούνα λεοπάρδαλης, περίτεχνο κλείσιμο με κουμπιά και τρέσες. Ενα ρούχο αεράτο, καταλληλο για όλους τους σωματότυπους. 

(φωτό των σκίτσων La mode de Pinktag)

1950 Madame Grès

 

Από τεύχος 06/1950 του περιοδικού Vogue, βραδινό φόρεμα της σχεδιάστριας Υψηλής ραπτικής Madame Grès, ραμμένο με δυο χρώματα ύφασμα το ένα πάνω στο άλλο, το ένα σε κόκκινο της ντομάτας, το άλλο σε πράσινο των φύλλων

Το φόρεμα είναι φτιαγμένο σε οργάντζα, ένα λεπτό διαφανές και ιριδίζον υλικό. Είναι αμάνικο, έχει στενό κορσάζ και μια εσάρπα κόκκινη που πέφτει σε μύτες προς την πλάτη. Η φούστα έχει 4 στρώματα ύφασμα σε εναλλασσόμενο χρώμα, με το πάνω-πάνω να δημιουργεί μια πράσινη ομίχλη  πάνω σε κόκκινο υπόβαθρο. 

(φωτογράφιση της σελίδας La mode de Pinktag)

1950, Vogue

 

Από το τεύxος 06/1950 του περιοδικού Vogue, φωτογραφία με φόρεμα τρόπον τινά οικονομικό, από γυαλιστερό χοντρό βαμβακερό ύφασμα σε χρώμα πράσινο μεσαίο των φύλλων. Το φόρεμα είναι σε γραμμή New Look, δηλαδή στενό ως την μέση, πολύ φαρδύ από εκεί και κάτω, με μήκος έως λίγο πάνω από την αστράγαλο. Διακοσμητικός μυτερός γιακάς και ίδιας γραμμής μανσέτες. 

Φόρεμα από Horockses. Λουστρίνι γόβες  Lilley and Skinner. Κραγιόν της Yardley, απόχρωση"vivid". Δερμάτινη θήκη για γράψιμο αλληλογραφίας σε χρώμα βανίλιας, Asprey. Η φωτογράφιση έγινε στους βοτανικούς Κήπους  Taylor's στο Holland Park. 

(φωτογραφία σελίδας περιοδικού La mode de Pinktag)

1937 Marie Claire

 

Deux pièces (ντε-πιές), λέγεται το σύνολο που φτιάχτηκε από δυό ρούχα, σε γραμμή και ύφασμα ταιριαστά μεταξύ τους, με σκοπό τα ρούχα να φοριούνται μαζί και να αλληλοσυμπληρώνονται. 

Εδώ βλέπουμε ένα ντε-πιές από το περιοδικό Marie Claire 12/1937, φόρεμα και μαντό. Είναι ραμμένα σε μάλλινο κρεπ μετρίου πάχους. 

Το φόρεμα πολύ απλό, αρκετά κοντά στο σώμα,  με μια απλή λαιμόκοψη κι ίσια μανίκια. Το μαντό μακρύ έως λίγο πάνω από το γόνατο, έχει βάτες στους ώμους και αρκετό φάρδος στο μανίκι κοντά στους ώμους -ενώ στενεύει προς τους καρπούς. Γαρνιτούρα από λεπτή λωρίδα αστρακάν που ήταν της μόδας τότε (και μπορεί να αντικατασταθεί από φάσα σενίλ σήμερα) σε όλα τα τελειώματα. 

Ένα σοβαρό σύνολο, κατάλληλο για απογευματινή επίσημη εκδήλωση ή θλιβερές κοινωνικές περιστάσεις. 

1926 La mode française

 

Πρωινό καπέλο του 1926 από το περιοδικό La mode Française. Φτιαγμένο από μάλλινη τσόχα, σε γραμμή κλος, η κορυφή του είναι καλυμμένη με πλισέ μουσελίνα κι έχει ολόγυρά του πρόσθετα φύλλα από ανοιχτότερη μουσελίνα σε σχηματισμό τσαμπιών.

(φωτό σκίτσου La mode de Pinktag)

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ

 

Ανάμεσα σε όσα μπορεί να χρησιμοποιήσει η γυναίκα στο ντύσιμό της βρίσκονται τα μεγάλα κοσμήματα, γνωστά και ως statement jewelry. Πολλές γυναίκες τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, τα θεωρούν κραυγαλέα κι αληθεύει ότι χρειάζονται αρκετό θάρρος γιατί δεν περνάνε ποτέ απαρατήρητα. Όμως στο La mode de Pinktag νομίζουμε ότι μπορούν να φανούν πραγματικά χρήσιμα, σε δύο τουλάχιστον ανάγκες, τις εξής.

ΧΡΩΜΑ. Τα μεγάλα κοσμήματα, είναι ο καλύτερος τρόπος να προσθέσουμε χρώμα σε ένα  σκούρο ή μουντό σύνολο. Ο δεύτερος καλύτερος τρόπος είναι τα μαντήλια, όμως όχι τόσο πρακτικός. Τα μαντήλια, τα κασκόλ, οι πασμίνες, αν και  είναι θαυμάσια με την πολυχρωμία τους, τις πιο πολλές φορές δεν μπορούν να φορεθούν με το εξωτερικό ένδυμα μαζί (π.χ. οι πασμίνες) ή όταν μένουμε μόνο με το εσωτερικό ένδυμα (τα κασκόλ), ενώ κάθε τρεις και τόσο θέλουν ξανα-τακτοποίηση για να διατηρηθούν την θέση στην οποία τα πρωτοβάλαμε όταν τα προβάραμε στον καθρέφτη μας.  

Αντιθέτως, ένα μεγάλο κολιέ, ενα μακρύ σκουλαρίκι, ένα ογκώδες βραχιόλι, πάντα μένει εκεί που το τοποθετήσαμε αρχικά, ενώ το ίδιο σκούρο μονόχρωμο ζιβάγκο φαίνεται τελείως διαφορετικό με κολιέ σε  πορτοκαλί την μια μέρα, με κίτρινα μακριά σκουλαρίκια την άλλη, με πετρόλ βραχιόλια την επόμενη. 

ΣΤΥΛ. Τα μεγάλα κοσμήματα κάνουν κάποιο είδος δήλωσης για την προσωπικότητα εκείνης που τα φοράει, γι αυτό ακριβώς τα λέμε Statement. Για την ακρίβεια, η δήλωση μπορεί να επαυξάνει ή να έρχεται σε αντίθεση με την βασική δήλωση των ρούχων, επομένως να δείχνει κι άλλες πλευρές της γυναίκας που φοράει το κόσμημα. Οι γυναίκες δεν έχομε μονοδιάστατη προσωπικότητατα, ούτε την ίδια διάθεση διαρκώς, είμαστε άλλοτε κοριτσάκια, άλλοτε αμαζόνες, κι άλλες superwoman. Το σκούρο ζιβάγκο του προηγούμενου παραδείγματος, φορεμένο με σκούρο πανταλόνι και παλτό είναι η αλφαβήτα του κλασικού ή  συντηρητικού ντυσίματος. Όμως φορεμένο με ένα τεράστιο κολιέ που καλύπτει όλο το κορσάζ και κατεβαίνει ως τα πλευρά, δείχνει ένα άτομο με αυτοπεποίθηση αρκετά τολμηρό. Το άσπρο μακό με μπλε τζην και μπαλαρίνες, δεν δίνει κάποια πληροφορία γι αυτή που το φοράει, όμως με δυό μακριά σκουλαρίκια φλούο, μας λέει πως είναι ασυμβίβαστη, με μεξικάνικα τυρκουάζ και φλουράκια πως είναι λίγο χίπισσα, ενώ με κολιέ με φτερά πως ονειρεύεται την μποέμ ζωή των καλλιτεχνών. 

Προτείνω σε όλες τις φίλες της σελίδας να δοκιμάσουν ένα τουλάχιστον μεγάλο μπιζού στην ζωή τους. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβό, από επώνυμο σχεδιαστή. Σχεδιαστές με φαντασία και επινοητικότητα υπάρχουν παντού, ακόμα και στους πάγκους του δρόμου. Το ταλέντο δεν είναι προνόμιο μιάς συγκεκριμένης τάξης ανθρώπων ή μιάς εθνικότητας. Δοκιμάστε το statement μπιζού σας με ένα πολύ ήσυχο σύνολο ρούχο που φοράτε πολύ καιρό, που εσείς νιώθετε άνετα σε αυτό, ενώ για τους άλλους περνάει πάντα απαρατήρητο. Μετά, θα αποφασίσετε μόνες σας αν άξιζε τον κόπο.