1919, ο ζωγράφος Amedeo Bocchi (1883- 1976) ζωγραφίζει τον πίνακα "Στο πάρκο"
Μια άγνωστη γυναίκα κάθεται πρόχειρα στο μπράτσο μιας πολυθρόνας. Γύρω της η καταπράσινη χλόη, δένδρα αιωνόβια που ρίχνουν επιβλητικά την σκιά τους στο μεγαλύτερο μέρος του τοπίου, πού και πού το φως του ήλιου που χρωματίζει με ανοιχτότερες αποχρώσεις μέρος του τοπίου. Πάνω στην πολυθρόνα, μεγάλο κεντημένο μαξιλάρι. Εκείνη φοράει ριχτή κίτρινη μπλούζα που έχει γείρει προς τα πίσω στον αυχένα της, σκούρα φούστα χωρίς πτυχώσεις ή ορατές λεπτομέρειες, μαύρα δετά παπούτσια με χαμηλό τακούνι και φιόγκο στο κλείσιμό τους και βέβαια μεγάλο καπέλο που την προστατεύει από τις απευθείας ακτίνες του ήλιου.
Το χρώμα σε όλο τον πίνακα, αλλά ειδικά το φως έτσι όπως πέφτει στην ηρωίδα μας, δηλαδή από κάτω προς τα πάνω, ρίχνοντας το κίτρινο της μπλούζας πάνω στον λαιμό και το μισό πρόσωπο της, μένει σε όλους μας αξέχαστο. Αυτό το τυχερό φως κατάφερε εκείνο που πολλοί θα επιθυμούσαν, να μπει κάτω από το ρούχα της, να της χαϊδέψει το μάγουλο, να δει τον αυχένα της γυμνό -κι όλα αυτά χωρίς να κοπιάσει καθόλου!
Είμαστε τυχεροί που σε όλες τις εποχές υπήρχαν ζωγράφοι που αγαπούσαν πάνω από όλα την Γυναίκα κι έκαναν ότι μπορούσαν για να αποτυπώσουν στον καμβά την χιλιόμορφη γοητεία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου