1953, πρωινά φορέματα

 

Από το περιοδικό μόδας "Γυναίκες του σήμερα" (Femmes d aujourd'hui) φορέματα πρωινά σαν αυτα που παρουσίασαν οι σχεδιαστές, που το περιοδικό ισχυρίζεται πως:

"Αν και είναι πολύ απλά, δεν είναι λιγότερο αγαπητά". 

Για εμάς σήμερα, τα φορέματα της σελίδας είναι πολύπλοκα, αφού όλα έχουν όμορφο χειρισμό του υφάσματος κατά το κόψιμο ή ακόμα μεγαλύτερη πολυπλοκότητα με το ράψιμό τους. Όμορφοι γιακάδες όπως ο όρθιος στο καρό ή ο λευκός πρόσθετος στο μπορντό,  ντεκολτέ με στολίδια σαν τον κόκκινο φιόγκο, φούστες με γεωμετρικό ενδιαφέρον όπως στο μπεζ πάνω αριστερά, το κάθε ένα από τα 4 μοντέλα έχει κάτι που το κάνει αξέχαστο. 

(φωτό σελίδας και ρετούς La mode de Pinktag)

1933, φορέματα για γοργόνες

 

Απο το περιοδικό Modes et Travaux 11/1933, βραδινά φορέματα για γοργόνες. Είναι αρκετά εφαρμοστά στο κορσάζ και έως τους γοφούς, ανοίγουν από εκεί και κάτω, ενώ δεν τους λείπει κάποιο τρυκ ραπτικής που προσθέτει γεωμετρία στους ώμους. Σίγουρα αεράτα και θηλυκά. Όμορφη λεπτομέρεια στο μεσαίο φόρεμα η μπουτονιέρα σε έντονο κόκκινο πάνω στο παστέλ ροζ, καθώς και το κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη των τριών κυριών. 

Φωτό και ρετούς La mode de Pinktag 

Έμπνευση: Foyle's War

 Εάν δεν έχετε δει έως τώρα την αστυνομική σειρά "Ο πόλεμος του Φόυλ" (Foyle's War), μην την χάσετε. Είναι απόλαυση για τα μάτια και τον νου.

Διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 40 στην Αγγλία και ασχολείται με εγκλήματα που δεν μοιάζουν με τέτοια, εξαιτίας των ειδικών συνθηκών του Πολέμου. Τα εγκλήματα ειναι σχεδόν αδύνατον να λυθουν λογω των μυστικών, απόρρητων, εμπιστευτικών που πέφτουν πάνω από οτιδήποτε - την συγκεκριμένη περίοδο.

Η σειρά έχει όμορφη φύση, πλακοστρωτους δρόμους, μαγαζάκια με μικρούς ιδιοκτήτες, πολύ τσάι, ποτά σε παμπ, απίθανη μουσική και βέβαια καταπληκτικά ρούχα. Όλοι είναι ντυμένοι τέλεια, τα ρούχα τους ταιριαστά σε χρώμα με τα αξεσουάρ, τα μαλλιά καλά βουρτσισμένα, οι άντρες φρεσκοξυρισμένοι, όλων τα παπούτσια γυαλισμένα, γενικότερα τα πάντα στην θέση τους.

Οι τρεις πρωταγωνιστές της σειράς και ειδικότερα ο Φόυλ, είναι τόσο συγκροτημένες προσωπικότητες όσο τα ρούχα τους. Σκέφτονται τι θα πουν, μιλάνε λίγο και διατυπώνουν την σκέψη τους με ακρίβεια. Ακριβως οπως στο ντυσιμο τους, ετσι και στις προτάσεις τους ούτε λείπει, ούτε περισσευει κάτι. Επιπλέον έχουν βαθειά αίσθηση της ευπρέπειας τοσο στο ντύσιμο, οσο και στις πράξεις ή τα λόγια τους. Γενικότερα φαίνονται σαν να ξέρουν τι τους γίνεται παντού και πάντα. Γνωριζουν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος και δεν ψάχνουν δικαιολογίες για να κάνουν το λάθος.

Η σειρά έχει θετικό αποτέλεσμα σε εμένα. Όπως πολλές αγγλικές σειρές που αφορούν το 1940, επαναφέρει την σκέψη μου σε τάξη και με στρέφει προς την αναζήτηση της ομορφιάς, ένα χαρακτηριστικό που το έχω ήδη αλλά γίνεται εντονότερο κάποιες στιγμές. Να, σήμερα ας πούμε που είδα ενα επεισόδιο, έβαλα φρέσκο μελάνι σε μια απο τις πένες μου και έγραψα τις βραδινές μου σημειώσεις με αυτήν -αντί να τις γράψω με στυλό. Αύριο θα πάρω την πένα μαζί μου και θα υπογράφω τα έγγραφά μου με καλλιγραφικά γράμματα!

Με λίγα λόγια συστήνω την σειρά Foyle's War ανεπιφύλακτα, δείτε την, υπάρχει στο YouTube δωρεάν. Μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα και σε εσάς.

Καρό + καρό

 

Συνδυασμός καρό σε δύο μεγέθη αλλά στα ίδια χρώματα: το μεγάλο καρό στο ρούχο με τις φαρδιές επιφάνειες (το παλτό), το μικρό στο ρουχο με τις στενότερες επιφάνειες ( το παντελόνι).

Ο τέλειος τρόπος να φορέσεις αυτήν την ύφανση, από πάνω μέχρι κάτω.

Κυπαρισσί μακιγιάζ

 

Για πολλά χρόνια σχεδίαζα κάθε μακιγιάζ μου σε χαρτί ιβουάρ, χρησιμοποιώντας ως μολύβια τα προϊόντα του μακιγιάζ που είχα σπίτι μου - όπως κάνουν οι μεγάλοι μακιγιέρ. Διασκεδαστικό παιγνίδι που κάπως μεγαλοπιάνεται, αλλά ωφελεί κιόλας γιατί είσαι τρόπον τινά προετοιμασμένη, τα χρώματα φαίνονται αλλιώς στα κουτιά τους κι αλλιώς όταν τα απλώνεις.

Σκίτσο λοιπόν για μακιγιάζ, κατάλληλο για κυπαρισσί και μπλε σύνολα.

Πούδρα: T. Le Clerk, απόχρωση banana

Ρουζ: Bourgois, απόχρωση rose bois

Σκιές ματιών: Guerlain, απόχρωση perles de mer 405, μια κασετίνα με 4 χρώματα, εδώ το μπεζ και το πράσινο μπλε.

Μάσκαρα: Clinique lash doubling, απόχρωση forest green.

Μολύβι ματιών άγνωστη μάρκα, κυπαρισσί.

Κραγιόν Estée Lauder: wildly pink.

Ζωγραφική μαλλιών: Maybelline Kohl eye liner σε καφέ σκούρο.

Γραμμές στα μαλλιά: MD στυλό eyeliner 352

Περίγραμμα προσώπου, μύτης, φρυδιών: Miniso στυλό φρυδιών fix it μαύρο.

1933, το επίσημο πανωφόρι σε γούνα

 

Το 1933 ήταν λίγα πράγματα γνωστά για την εκτροφή των ζώων με γούνα, γι αυτό ήταν αρκετά κοινό φαινόμενο ο σχεδιασμός επίσημων πανωφοριών από αληθινή γούνα. Σήμερα αυτό είναι απαράδεκτο. 

Κατά την γνωμη μου η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην δεκαετία του 1930 και του 2020 που διανύουμε,  δεν είναι η ηθική στην χρήση της γούνας, αλλά η διαφορά στην κομψότητα των μοντέλων μεταξύ των δύο εποχών. Οι μεγάλοι οίκοι είχαν κάποτε ειδικευμένους τεχνίτες υψηλής κατάρτισης και έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε να μετατρέψουν το αρκετά χοντρό και εν μέρει άκαμπτο δέρμα του ζώου (μαζί με τις τρίχες) σε κολακευτικό για την γυναικεία σιλουέτα ρούχο. 

Αυτό δεν υπάρχει πια, οι σύγχρονες μόδες σε ψεύτικη γούνα απαιτούν ελάχιστη γνώση ραπτικής, τα ρούχα από γούνα αποτελούνται από χοντροειδή τετράγωνα ίσια ραμμένα μεταξύ τους, και οι γυναίκες συχνά μοιάζουν  σαν να βγήκαν από σπηλιές της εποχής του λίθου -απλώς, φορώντας πιο εξελιγμένα παπούτσια. 

Στο σκίτσο μας σελίδα του Modes et Travaux Δεκεμβρίου 1933, με επίσημο πανωφόρι από γούνα με λεπτό πέλος. Ο κορμός είναι σε καφέ χρώμα και έχει όρθιες πένσες στην περιοχή των πλευρών. Ο όρθιος γιακάς επιλέγεται σε λευκό χρώμα και οι δυό άκρες του κατασκευάζονται μακριές ώστε να σχηματίζουν φιόγκο. Το μήκος δεν είναι υπερβολικό, γι αυτό το μοντέλο μας μπορεί να χρησιμέψει ως βραδινό ένδυμα με τα κατάλληλα ρούχα, αλλά και ως πρωινό ημίπαλτο πάνω από μπουκλέ φούστα και ζεστό πουλόβερ.  

(φωτό κι διακόσμηση σκίτσου La mode de Pinktag)

Εσώρουχα Jockey 1950

 

Πολύ πριν από τα σημερινά χαμηλοκάβαλα εσώρουχα που όταν σκύβεις αποκαλύπτουν κάτι σαν "ντεκολτε των οπισθίων",  αντρικά εσώρουχα κλασικά της σειράς Jockey της εταιρείας Cooper, καλυπτικά, με φαρδιά λάστιχα που δεν μαρκάρουν το δέρμα. 

Στο κάτω μέρος ψηλοκάβαλο σλιπ που προστατεύει την κοιλιακή χώρα από το κρύο. Πάνω η φανέλα με τιράντες με οβάλ άνοιγμα λαιμού, αρκετά χαμηλό ώστε να μην φαίνεται το ύφασμά της το καλοκαίρι με ανοιχτό πουκάμισο, χωρίς γραβάτα. 

Κυρίες και κύριοι τα εσώρουχα φτιάχτηκαν για να φοριούνται μέσα από τα ρούχα και να είναι αθέατα. Οτιδήποτε λιγότερο, είναι αποτυχία. 

(φωτό La mode de Pinktag, από βιβλίο για την ένδυση του 1950)

Σουτιέν Prestige 1953

 

Διαφήμιση των σουτιέν Prestige 1953. Είναι φτιαγμένο από βαμβακερό σατέν κι έχει ακρυλικό υλικό μόνο το τριγωνο στην μέση του θώρακα και τις τιράντες. Ο,τι πρέπει για Καλοκαίρι.

Το στάνταρ ομορφιάς για πάρα πολλές δεκαετίες ήταν το μικρό στηθος, που είχε εφηβική γραμμή. Τα σουτιέν δεν είχαν καθόλου ενίσχυση που μεγάλωνε το μέγεθος. Γι αυτό τα γαλάζια, ροζ, κίτρινα σουτιέν σε βαμβακερή μπροντερί αγκλαίζ ήταν μονίμως διαθέσιμα.

Ειδικά την δεκαετία του 70 και 80 που χρησιμοποιηθηκε ευρέως το νάιλον, το σουτιεν εγινε απλώς ένα διάφανο ή δαντελενιο τρίγωνο υφασματακι μέσα σε ένα πλαίσιο από λάστιχο. Τα σουτιέν Aubade που ειδικεύονται στην πολυτέλεια είχαν μόνο δαντέλα παντού κι ένα λάστιχο φαρδος 1 εκατοστού από κάτω.

Στην Γερμανία που οι γυναίκες είναι πιο εύσωμες και το στήθος τους γενικά πιο απαιτητικό, επινοήθηκαν σχεδιασμοί που προσέφεραν υποστήριξη , δηλαδη δύο λάστιχα που σχημάτιζαν Χ ανάμεσα στις δύο cup + πιο φαρδιές τιράντες και πλαϊνά, διατηρώντας το κύριο μέρος του σουτιέν λεπτό και εύκαμπτο.

Στην χώρα μας υπήρχαν καταστήματα που έφτιαχναν σουτιέν επί παραγγελία για κυρίες με DD μέγεθος μαστού και όλες τις διαστάσεις σκελετού.

Αυτά όλα τελείωσαν το 1990 περίπου με το Wonderbra και για περίπου 20 χρόνια φαινόταν αδιανόητη βλακεια το λεπτό σουτιέν.

Ευτυχώς οι brallettes έδειξαν στην πράξη σε τι χρησιμεύει το εσώρουχο χωρίς αφρούς και βάτες μέσα του. Τώρα υπάρχουν όλες οι επιλογές διαθέσιμες.

ΔΑΝΤΕΛΈΝΙΟ ΣΟΥΤΙΈΝ

 

Σουτιέν από μαύρη μεταξωτή δαντέλα Chantilly, χωρίς καμία ενίσχυση, με φιογκάκι σατέν και 4 πέρλες στο μέσον.

Στα μάτια μου, ένα κομψοτέχνημα.

Λαχανί για κυρίες.

Όπως γνωρίζετε, εάν θέλουμε μπορούμε να εξαντλήσουμε τους συνδυασμούς ενός χρώματος που αγαπάμε, με κάθε άλλο πιθανό χρώμα. Κανένας δεν μας εμποδίζει να φοράμε 170 μέρες τον χρόνο π.χ. κόκκινο -εάν βρίσκουμε καινούργιους τρόπους να το φοράμε, ώστε να μην γινόμαστε βαρετοί. 

Ένα από τα δικά μου αγαπημένα χρώματα είναι το λαχανί. Το λαχανί είναι συνδεδεμένο καταρχάς με την φρεσκάδα, πιθανόν επειδή τα νέα βλαστάρια των φυτών έχουν το χρώμα του. Από την δεκαετία του 1960 και μετά  συνδέθηκε εξίσου με την νεολαία και το κέφι, επειδή τότε χρησιμοποιήθηκε πολύ σε ρούχα που απευθύνονταν κυρίως στους νέους. Ωστόσο οι μεγάλοι δημιουργοί ραπτικής σχεδίασαν όλοι κομμάτια λαχανί, όχι για έφηβες και 20χρονες κοπέλες, αλλά για κυρίες. Τα κράτησαν σε γραμμές απλές, μήκος πάνω από το γόνατο,  τα διακόσμησαν με μεγάλα κουμπιά και τα συνδύασαν με σκουλαρίκια από πλαστικό. Έτσι δημιούργησαν σύνολα φρέσκα, αλλά κομψά. Αυτός είναι κι ο δικός μου στόχος σήμερα, να ακολουθήσω την τακτική τους. 

Σύνολο λοιπόν που αποτελείται από σύγχρονο παλτό το οποίο έχει σωστές τις βασικές λεπτομέρειες της δεκαετίας του 60: είναι εβαζέ, πάνω από το γόνατο, με μεγάλα κουμπιά στο κλείσιμο,  την μικρή ζώνη της πλάτης και τις μανσέτες, δυό εξωτερικές τσέπες με διακοσμητικά εξώγαζα και μικρό μυτερό γιακά. 

Από μέσα, ζακέτα σε ανοιχτότερο λαχανί,  αυθεντική της δεκαετίας του 60, ίσια, κι αυτή με μεγάλα κουμπιά και ανάγλυφη πλέξη.
Παντελόνι μαύρο κρεπ, ίσιο. Θα μπορούσα να φορέσω κι άλλα παντελόνια, π.χ. κάποιο καμπάνα, αλλά μου φαίνεται πως το σύνολο θα έμοιαζε περισσότερο με κοστούμι ταινίας, παρά με  ντύσιμο του 2024.
Μποτάκια λαχανί και μαύρο. 
Τσάντα λουστρίνι γεωμετρική με δυό χερούλια, μαύρη στα πλαϊνά, λαχανί ακόμη ανοιχτότερης απόχρωσης στον κυρίως κορμό, με μεγάλη ασημί αγκράφα. 
Σκουλαρίκια, αυθεντικά της δεκαετίας του 60, μεγάλα, κρεμαστά, οβάλ, φτιαγμένα με πολύχρωμα νήματα που κολλήθηκαν πάνω σε διάφανη βάση -το κυρίως χρώμα, λαχανί. 

Και ιδού ένα σύνολο που μου φαίνεται ότι διατηρεί την δροσιά της δεκαετίας του 60, αλλά φοριέται άνετα σήμερα. Ως έμπνευσή μου χρησιμοποίησα την τελευταία φωτογραφία που βλέπετε με παλτό του Χειμώνα 1966-1967 των καταστημάτων Printemps, που έχει χρώμα και λεπτομέρειες παρόμοιες με το δικό μου. Ελπίζω να συνέλαβα σωστά το ύφος της φωτό. 

Αυτά από εμένα, θα τα πούμε πάλι σύντομα. 

1953, Hart Schaffner & Marx

 

Κομψή διαφήμιση του 1953 για τα νέα ανοιξιάτικα κοστούμια της εταιρείας Hart Schaffner & Marx. Φτιάχνονται με ύφασμα που μέσα στο σκούρο φόντο έχει πού και πού πιο χοντρές ίνες, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον ανάγλυφο αποτέλεσμα. Το κοστούμι της εικόνας λέγεται Futura, όμως τα ίδια υφάσματα χρησιμοποιούνται και για άλλα σχέδια κοστουμιού. 

Σας παρακαλώ, λίγη λογική.

 Στις αναρτήσεις των influancer αλλά σε κάποιο βαθμό επίσης στα ντυσίματα που βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, υπάρχουν πού και πού παράλογοι συνδυασμοί. Ο πιο συνηθισμένος είναι βαριά χειμωνιάτικα ρούχα με καλοκαιρινά παπούτσια, ή ακόμα χειρότερα, ρούχα καλοκαιρινά από μέσα, χειμωνιάτικα ως διακοσμητικά απ' έξω. 

Στις φωτογραφίες βλέπουμε ένα τέτοιο παράδειγμα: Χοντρή γούνα, τζην παντελόνι, από μέσα πουκάμισο, απέξω το πουλόβερ ως εσάρπα και παπούτσι εξώφτερνο. 

Η γυναίκα στο πάνω μέρος μοιάζει να φοράει πανοπλία κατά του κρύου, όμως το παπούτσι της είναι διακοσμητικό, δεν έχει καμία ικανότητα να την προστατέψει από το κρύο ή και την βροχή. Υπάρχει ασυνέπεια, δηλαδή κενό λογικής, από το πάνω μέρος έως το κάτω του συνόλου της. Αν δεν κάνει κρύο, τότε γιατί φοράει γούνα; Αν κάνει κρύο, τότε τι δουλειά έχει το εξώφτερνο στο πόδι της; 

Επιπλέον, η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει 2ο κενό λογικής: εσωτερικό άνω ένδυμα είναι ένα βαμβακερό πουκάμισο και το πουλόβερ φοριέται ως εσάρπα. Βέβαια ναι, η τάση είναι τα πλεχτά να φοριούνται αντί για κασκόλ κλπ, όμως το πουλόβερ έχει επινοηθεί ως κύριο ρούχο ή ως κομμάτι layering. Η συγκεκριμένη τάση της μόδας φοριέται μόνο εάν ήδη εσωτερικά υπάρχουν ρούχα όμοιου πάχους, δηλαδή 2ο πουλόβερ. 

Με λίγα λόγια, λίγη λογική στο ντύσιμο. Κάθε σύνολο πρέπει να έχει στα κομμάτια του μια κάποια συνέπεια ως προς την σαιζόν για την οποία είναι κατάλληλα, και την επισημότητα της περίστασης που μπορούν να φορεθούν.Αλλιώς γίνεται αστείο.

Το παλιό καπέλο του γάμου του (Charles Spencelayh, 1943)

 

Πίνακας του 1943 του Charles Spencelayh, με τίτλο "Το παλιό γαμπριάτικο καπέλο του". Απεικονίζει έναν ώριμο κύριο να αγγίζει το ημίψηλο καπέλο που φόρεσε ο ίδιος ως γαμπρός. Δίπλα, ανοιχτή η καπελιέρα που το φυλάει τόσες δεκαετίες. 

Το έργο είναι νοσταλγικό και κομψό, δείγμα μιάς εποχής που το αντρικό ντύσιμο ήταν πολύ προσεγμένο. 

Στην 2η εικόνα  ο ίδιος ο ζωγράφος, τέλεια ντυμένος εντός των ορίων του κλασικού αντρικού ντυσίματος.. 

 

Ένα διάσημο καπέλο, το Stetson

 

Διαφήμιση του 1954 για καπέλο της πιο διάσημης εταιρείας καπέλων από όλες στην Αμερική, της Stetson. Το μοντέλο της εικόνας λέγεται "Ivy league" και όπως μας λέει η λεζάντα, "σχεδιάστηκε ειδικά για νέους άντρες που ανέρχονται επαγγελματικά". 

Και πράγματι μου φαίνεται πως το Ivy League είναι ένα καπέλο περιποιημένο, αλλά όχι πολύ επίσημο και συντηρητικό όσο άλλα μοντέλα. Έχει μέτρια απόχρωση γκρι-μπεζ που ταιριάζει με πολλά χρώματα κοστουμιών, μπορ μικρού φάρδους που παιχνιδιάρικα γυρίζει προς τα πάνω μόνο στο πίσω μέρος το κεφαλιού, ενώ η γκρο κορδέλα του έχει φιόγκο -ούτε τόσο αυστηρός στολισμός όσο το απλό πλακέ τετράγωνο, ούτε τόσο φανταιζί όσο ένα μικρό φτερό. 

Ναι λοιπόν, το Ivy League της Stetson ήταν το τέλειο καπέλο για τον 25χρονο άντρα που άρχιζε το 1954 την επαγγελματική του καριέρα στον κόσμο των επιχειρήσεων. 

(σελίδα βιβλίου για την ένδυση του 1950, φωτογραφημένη από La mode de Pinktag)

Κοσμήματα σε αντρικά κοστούμια

 

Κατά την γνώμη μου τα αντρικά σακάκια ή και πλήρη κοστούμια φορεμένα από γυναίκες, εάν είναι πράγματι αντρικά, δηλαδή από ύφασμα της ανδρικής ένδυσης και σε γραμμή ίσια, χωρίς πένσες και περίεργες λεπτομέρειες, δεν παίρνουν πολλά κοσμήματα. Αυτό συμβαίνει επειδή όλο το ζήτημα είναι να παραμείνουν λιτά, όπως φοριούνται από το ανδρικό φύλο. Επομένως να ξεκαθαρίσουμε ότι με αντρικά  κοστούμια, δεν φοράμε ποτέ βραχιόλια και κολιέ, αυτά τα κρατάμε για άλλα ρούχα, πιο θηλυκά. 

Άραγε μπορούμε να φορέσουμε κάποιο κόσμημα, οποιοδήποτε; Νομίζω ναι, τα εξής: 

 α) Στις περιπτώσεις που το ύφασμα στο σακάκι είναι λείο και σχεδόν μονόχρωμο, ίσως μπορούμε να του προσθέσουμε μια καρφίτσα. 

β) Στις περιπτώσεις που το ύφασμά του έχει υφή ή μικρο-μοτίφ (τουΐντ, πιε ντε πουλ, πρενς ντε Γκάλ κλπ) κατάλληλο είναι μόνο 1 δακτυλίδι μεγάλο ή 2-3 μικρότερα και παρόμοια μεταξύ τους,  στοιβαγμένα στο ίδιο δάκτυλο. 

Τα 2-3 ακούγονται πολλά,  όμως η διαφορά στο φύλο μεταξύ ανδρών και γυναικών τα επιτρέπει. Οι γυναίκες ποτέ δεν οφείλουν να ντυθούν τόσο λιτά όσο οι φαντάροι, όσο αντρικά κι αν είναι τα κομμάτια στο σύνολο που φοράνε. 

Στην φωτογραφία μας το πάνω μέρος από σύνολο με αντρικά κομμάτια και styling.  Ψηλά το αντρικό μάλλινο σακάκι  σε μικρό πιε ντε πουλ γκρι -μπεζ- λαδί. Κάτω η μανσέτα από το πουκάμισο και το Βε πουλόβερ σε  πράσινο αντίκ που φοριούνται εσωτερικά. Δεξιά το κασκόλ από ακανόνιστο ριγέ μπεζ και πράσινο αντίκ που συνοδεύει το σακάκι. Πρόσθετο το αντρικό  ρολόι και 3 δακτυλίδια παρόμοια στοιβαγμένα στο ίδιο δάκτυλο. Είναι παραπάνω από αυτό που θα φορούσε ένας άντρας, αλλά όλο μαζί παραμένει λιτό. 

Με στόχο μια "Φιγούρα από λουλούδια ν.02"

 

Δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ στο ντύσιμό μου  από πάνω μέχρι κάτω υποτονικά χρώματα, όμως ούτε το αρνούμαι εάν υπάρχει λόγος. Η εκλεκτή ψηφιακή φωτογραφία του Jean Michel Bicorel "Flower figure Νo. 02" είναι αρκετός λόγος, αυτή με παρακινεί για το σημερινό ντύσιμο. Απεικονίζει ένα άγαλμα γυναικείου σώματος, σπασμένο κατά τόπους και συμπληρωμένο με μικρά άνθη αμυγδαλιάς μέσα από τα οποία περνάει το φώς του ήλιου. Η εικόνα είναι λεπτή, ευαίσθητη, με χρώματα υποτονικά ροζέ και θυμίζει όλη μαζί την Art Nouveau. Για να μεταφέρω την αίσθηση της εικόνας σε ντύσιμο χρειάζομαι ρούχα εκλεκτά, σε τρυφερές αποχρώσεις που δεν κραυγάζουν και επιπλέον 100% θηλυκά -τα ρούχα που είναι αδύνατο να φορέσει ένας άντρας.

Επομένως  χοντρό χειμωνιάτικο πανωφόρι από ψεύτικο καστόρι σε φλοράλ εμπριμέ διπλής όψης. Το εσωτερικό είναι γούνα λεοπάρ και φοριέται επίσης με την λεοπάρ πλευρά απ' έξω. Το πατρόν είναι εβαζέ, χωρίς γιακά κι  έχει 2 κρυφές τσέπες στις πλαϊνές ραφές. Το εμπριμέ θυμίζει μεγάλα λουλούδια στις εικονογραφήσεις του Ανφόνς Μυσά, με αποχρώσεις κυρίως του μωβ και του γκρι. Το μανίκι, κάποια περιοχή του λαιμού και λίγο το στρίφωμα, στολίζονται με πρόσθετο κέντημα από μικροσκοπικές  παγιέτες σκούρες, σε λαδί, γκρί αντραζίτ, καφέ σκούρο, gun metal. Το ράψιμο σε όλο το πανωφόρι είναι άριστο, τα τελειώματά του με ρέλια από το ίδιο υλικό. 

Μέσα από το πανωφόρι, μπέζ παντελόνι ψηλόμεσο, με 2+2 πιέτες και τσάκιση,  ζώνη που ανεβαίνει και προς τα πλευρά και κοφτές πλάγιες τσέπες. 

Πουλόβερ μάλλινο σε χρώμα κρεμ με χρυσές ίνες ανάμεσα, λαιμόκοψη, μανίκια που προστίθενται κατά βούληση στον κορμό και στερεώνονται με χρυσά κουμπιά πάνω στην πεσμένη μανικοκόλληση, ζώνη σε ροζ αντίκ, μποτάκια με τακούνια σε γκρι ελεφάν λουστρίνι, τσάντα καπιτονέ γκρι ελεφάν με λουράκι ώμου από αλυσίδα gun metal. 

Χρειάζομαι και μπιζού. Ευκαιρία να φορέσω την μεγάλη καρφίτσα μου με σκουλαρίκια του 1960, σε χρυσό μέταλλο με σμάλτα και τεχνική frosted enamel που θυμίζει πρωινή πάχνη πάνω στα άνθη, τα οποία απεικονίζουν μία ορχιδέα το καθένα. Το σετ έχει τρυφερά χρώματα και κυματιστό περίγραμμα, φαίνεται τρόπον τινά εύθραυστο όπως οι αληθινές ορχιδέες και η αντίληψη για την Γυναίκα της εικόνας "Φιγούρα από λουλούδια". 

Ελπίζω πως κατάφερα να μεταφέρω κάτι από την λεπτότητα της φωτογραφίας στο σύνολό μου. Θα τα πούμε πάλι σύντομα. 

Εναλασσόμενα σκουλαρίκια της Joan Rivers

 

Η Joan Rivers είναι Αμερικάνα stand-up κωμικός, παρουσιάστρια τηλεόρασης και πολύ κομψή γυναίκα, που σχεδίασε πολλές σειρές με κοσμήματα. Μεταξύ άλλων ορισμένα εναλλασσόμενα σκουλαρίκια και κολιέ, μια κατηγορία κοσμημάτων με παράδοση περίπου 70 ετών στην Αμερική. 

Το σχέδιο πίσω από τα εναλασσόμενα κοσμήματα είναι περίπου σε όλα το εξής: Σε μια βάση με χρυσό ή ασημί μέταλλο, στερεώνονται διακοσμητικά μοτίφ σε πολλά διαφορετικά χρώματα -κάθε φορά ένα μόνο. Η βάση έχει κάποιο σχήμα κλασικό και ανάλογα με το χρώμα του κρεμαστού εξυπηρετεί διαφορετικά σύνολα. 

Στην εικόνα μας σετ με τα μεγαλύτερα σκουλαρίκια που σχεδίασε ποτέ η Joan Rivers. Σε βάση σκουλαρικιών περίπου αχιβάδας στολισμένης με άσπρα στρας, κρεμιέται ένα ημικύκλιο από χοντρό καμπυλωμένο πλεξιγκλάς (λουσίτης). Τα στρας δεν φοριούνται πια παρά μόνο το βράδι (για όσες το επιθυμούν) όμως τα χρωματιστά στοιχεία είναι όμορφα ακόμα σήμερα κρεμασμένα σε ένα μικρό, φαρδύ κρίκο, χρυσαφί, ασημένιο, ή και μαύρο. Κατά την γνώμη μου, είναι ιδανικά για μίνιμαλ σύνολα. Δημιουργούν μια πολυτελή χαρούμενη εικόνα διαφάνειας που κρέμεται σχεδόν στο πουθενά.

(φωτογραφίες La mode de Pinktag, η 1η κάτω από τον ήλιο, στο 1ο σχόλιο υπό σκιά)

Συγγένειες

 

Ευτυχώς για εμάς, το ταλέντο των μεγάλων σχεδιαστών ακόμα και 50, 60, 70 χρόνια μετά τον θάνατό τους, ακόμα σήμερα ρίχνει κάποιον ίσκιο στις σημερινές κολεξιόν των Οίκων. Οι σημερινοί καλλιτεχνικοί διευθυντές επαναλαμβάνουν ωραίες λεπτομέρειες του παρελθόντος ξανά και ξανά και ξανά. Το προτιμώ παρά να βλέπω τις δικές τους φρέσκιες ιδέες, που μερικές φορές καταλήγουν σε ρούχα απογοητευτικά, κι άλλες φορές ακόμα και σε ρούχα φριχτά. 

Στις εικόνες μας αριστερά η Tamara Nyman με ταγιέρ Coco Chanel σε επίδειξη του 1963, δεξιά τσέπη από μαντό επίδειξης Chanel του 2023. Νομίζω ότι και τα δύο μοντέλα είναι εξίσου απολαυστικά. 

Not-old-money look

Εδώ και δυό χρόνια, από τις influancer μόδας συζητιέται και προτείνεται πολύ το στυλ ντυσίματος Old-money που  σημαίνει στην δική μας γλώσσα όχι απλώς "πλούσιος" αλλά "Από τζάκι". Σημαίνει είμαι πάππου προς πάππου πλούσιος, με ωραίο σπίτι, καλό σχολείο, έργα τέχνης στο άμεσο περιβάλλον μου, γρασίδι με σιντριβάνι κι αγάλματα στον κήπο μου. 

Το στυλ old-money περιλαμβάνει μόνο κανά δυό πράγματα: ρούχα  λιτά και άνετα σε ιβουάρ, γκρι ανοιχτό, μπεζ ανοιχτό, όλα άριστης ποιότητας: κασμιρένια πανωφόρια, κασμιρένια πουλόβερ, μεταξωτές μπλούζες, πολύτιμα κοσμήματα (καλύτερα μαργαριτάρια, όχι  μπριγιάν που στραβώνουν τους θεατές με την λάμψη τους) κι ένα ρολόι του παππού ή της γιαγιάς στο χέρι. Αυτά μόνο, ξανά και ξανά σε repeat. 

Για μένα η τάση Old money είναι τρομερά υποτιμητική για τον άνθρωπο, επειδή δίνει στον πλούτο και την καταγωγή μεγαλύτερη αξία από όση έχουν. Ειδικά στο ντύσιμο, την μεγαλύτερη αξία από όλα την έχει το καλό γούστο, η αυτογνωσία και η φαντασία του μεμονωμένου ατόμου. 

Το πρόβλημα είναι τι μπορούν να κάνουν οι γυναίκες που ήδη έχουν όλα τα κομμάτια του Old money εδώ και χρόνια;  Πώς θα τα φορέσουν χωρίς να χαρακτηρίζονται από όσους τις βλέπουν ως ψώνια και επιδειξιομανείς; 

Νομίζω πως βρήκα την λύση: απλώς φτιάχνουμε σύνολα που περιλαμβάνουν μερικά old money ρούχα συνδυασμένα με ζωντανό χρώμα. Αν και ένα φούξια κασμιρένιο πουλόβερ στοιχίζει όσο και το κρεμ, εντούτοις το χρώμα του είναι faux-pas.Το ζωντανό χρώμα είναι ό,τι πιο λαϊκό και φτηνιάρικο μπορεί να φορέσει κανείς για αυτήν την αισθητική, η οποία έχει θεό της το Greige. 

Σήμερα λοιπόν ένα not old-money σύνολο. Ημίπαλτο γκρι ανοιχτό, γεωμετρικό και μίνιμαλ. Παντελόνι γκρι ανοιχτό, φαρδύ, με τσάκιση. Τσάντα ώμου γκρι και κολεγιακά παπούτσια σε γκρί λουστρίνι. 

Μετά από αυτά, ρίχνω χρώμα: 

1) Πουλόβερ ζιβάγκο σε ροζ έντονο 

2) Μεγάλη πασμίνα ντεγκραντέ που από ροζ περνάει σε κόκκινο, φορεμένη περίπου σαν γιλέκο, δηλαδή τυλιγμένη στους ώμους, περασμένο το κάθε μέρος κάτω από την φούξια ζώνη -μέσα από τις 2 πόρπες- και στερεωμένες οι άκρες στο εσωτερικό της ζώνης. 

3) Σαν να μην φτάνουν αυτά, βάζω και το κερασάκι στην τούρτα, δηλαδή σκουλαρίκια εντελώς αντίθετα με τα μαργαριτάρια,  μακριά, ασημί, με κόκκινες γυάλινες χάντρες στο πάνω μέρος (που φαίνονται πάνω στα σκούρα μαλλιά μου),  και δυο ασημί καρδιές κρεμασμένες χαμηλά, δίπλα από τον λαιμό του πουλόβερ. Είμαι εντάξει. 

Όταν περπατώ στον δρόμο και φοράω το πανωφόρι, δεν φαίνεται πολύ χρώμα, ωστόσο αυτό το μικρό τριγωνάκι με το ροζ και κόκκινο στο ντεκολτέ είναι ξεκάθαρα απαράδεκτο για old money αισθητική. 'Οταν βγάζω το πανωφόρι, τότε, ναι, είμαι αληθινά ασφαλής. 

Για να μην λέμε τα μισά, οφείλω να παραδεχθώ πως μπορούμε να ανατρέψουμε το old money lοok με οποιοδήποτε ζωηρό χρώμα, με λαχανί, με κίτρινο, με πορτοκαλί, με φούξια. Γιατί διάλεξα αυτό το χρώμα κι όχι κάποιο άλλο; Το διάλεξα επειδή με ενέπνευσε η εικόνα που βλέπετε στην τελευταία φωτό, νομίζω ότι ο κόκκινος ήλιος στον ορίζοντα που φιάχνει ένα ροζ σκούρο ηλιοβασίλεμα και ενώνεται με την σχεδόν ελεφάν άμμο, μεταφέρεται καλά ως εντύπωση στα ρούχα μου από τους ώμους έως τους γοφούς (πλεχτό - εσάρπα - πάνω μέρος παντελονιού).

Αυτά είχα να σας πω για το σημερινό σύνολο, ελπίζω να σας αρέσει. 

Modes et Travaux, 11/1938

 

Στο περιοδικό Modes et Travaux Νοεμβρίου 1937, πολλά μοντέλα είναι αφιερωμένα στην εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς που πλησιάζει, διότι όπως ξέρουμε, τα ραμμένα ρούχα χρειάζονται κάποιο διάστημα για να ολοκληρωθούν. 

Από αυτό το τεύχος βραδινή σατέν μπλούζα  με μικρό ξεχειλωτό γιακά, ώμους ελαφρά τονισμένους, μεγαλοφυές κόψιμο στον θώρακα που δημιουργεί 2 μικρά ντραπέ κάτω από το στήθος και μανίκια 3/4. Φοριέται με ποικιλία από βραδινές φούστες, καλύτερα από όλες με μια μαύρη κρεπ σατέν, στενή στους γοφούς, με λούκια προς το στρίφωμα. 

Η μπλούζα της εικόνας μας παρέμεινε δημοφιλής σε όλες τις δεκαετίες από το 1930 έως σήμερα, με μικρή παραλλαγή στο φάρδος των ώμων -είναι δηλαδή ένα κομμάτι κλασικό.

(φωτό κι επιχρωματισμός του ασπρόμαυρου σκίτσου La mode de Pinktag)

ABC of Men's Fashion (Hardy Amies)

 

Ένα αλφαβητάρι για το αντρικό ντύσιμο (ABC of Men's Fashion) από τον σχεδιαστή Hardy Amies. Εχει σχήμα μικρό, είναι πυκνογραμμένο και λέει τα απαραίτητα. Γράφτηκε το 1964, μετά από μια σειρά άρθρων του σχεδιαστή για το περιοδικό Esquire.

Ο Hardy Amies γεννήθηκε το  1909 και πέθανε το 2003, έλαμψε στο αντρικό ντύσιμο ειδικά στην δεκαετία του 60, ήταν σχεδιαστής των ρούχων της βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας επί πολλά χρόνια (1955 εως και 1990), και μεγάλη στιγμή της καριέρας του στάθηκαν τα κοστούμια που σχεδίασε για την ταινία "2001, μια Οδύσσεια του διαστήματος" του Στάνλεη Κιούμπρικ. 

Ο Sir Hardy Amies γνωρίζει τα πάντα για το αντρικό ντύσιμο, ειδικά το κλασσικό αντρικό στυλ που είναι το "κλασικό" στυλ σε ό,τι αφορά τους άντρες. Το βιβλίο του δεν έχει καμία παράγραφο η οποία δεν ισχύει σήμερα. 

Στην φωτό το εξώφυλλο του ABC of Men's Fashion, στο 1ο σχόλιο σκίτσο από το εσώφυλλο 

(κλικ La mode de Pinktag)

1919, Amedeo Bocchi, "Στο πάρκο"

 

1919, ο ζωγράφος Amedeo Bocchi (1883- 1976) ζωγραφίζει τον πίνακα "Στο πάρκο"

Μια άγνωστη γυναίκα κάθεται πρόχειρα στο μπράτσο μιας πολυθρόνας. Γύρω της η καταπράσινη χλόη, δένδρα αιωνόβια που ρίχνουν επιβλητικά την σκιά τους στο μεγαλύτερο μέρος του τοπίου, πού και πού το φως του ήλιου που χρωματίζει με ανοιχτότερες αποχρώσεις μέρος του τοπίου. Πάνω στην πολυθρόνα, μεγάλο κεντημένο μαξιλάρι. Εκείνη φοράει ριχτή κίτρινη μπλούζα που έχει γείρει προς τα πίσω στον αυχένα της, σκούρα φούστα χωρίς πτυχώσεις ή ορατές λεπτομέρειες, μαύρα δετά παπούτσια με χαμηλό τακούνι και φιόγκο στο κλείσιμό τους και βέβαια μεγάλο καπέλο που την προστατεύει από τις απευθείας ακτίνες του ήλιου.

Το χρώμα σε όλο τον πίνακα, αλλά ειδικά το φως έτσι όπως πέφτει στην ηρωίδα μας, δηλαδή από κάτω προς τα πάνω, ρίχνοντας το κίτρινο της μπλούζας πάνω στον λαιμό και το μισό πρόσωπο της, μένει σε όλους μας αξέχαστο. Αυτό το τυχερό φως κατάφερε εκείνο που πολλοί θα επιθυμούσαν, να μπει κάτω από το ρούχα της, να της χαϊδέψει το μάγουλο, να δει τον αυχένα της γυμνό -κι όλα αυτά χωρίς να κοπιάσει καθόλου!

Είμαστε τυχεροί που σε όλες τις εποχές υπήρχαν ζωγράφοι που αγαπούσαν πάνω από όλα την Γυναίκα κι έκαναν ότι μπορούσαν για να αποτυπώσουν στον καμβά την χιλιόμορφη γοητεία της.

1953, Femmes d' aujourd'hui, βραδινό φόρεμα

 

21 Νοεμβρίου 1953, το περιοδικό Femmes d' aujourd'hui παρουσιάζει μια ιδέα για βραδινό φόρεμα που μπορεί να φοριέται επί πολλά χρόνια, ή σε πολλές επίσημες περιστάσεις την ίδια σαιζόν.

Το ίδιο το φόρεμα βρίσκεται στο μέσον της σελίδας. Είναι μαύρο, μάξι, με εφαρμοστό κορσάζ και εφαρμοστή φούστα έως τους γοφούς, η οποία στην συνέχεια φαρδαίνει. Το ντεκολτέ είναι αρκετά βαθύ, με 2 τιράντες μετρίου φάρδους.

Το φόρεμα φοριέται:

1) μόνο του,

2) με φαρδιά ζώνη ταφτά που καταλήγει σε φιόγκο πίσω στην μέση,

3) με δύο μικρά μανίκια διάφανα ντραπέ που στερεώνονται κάτω από τις τιράντες,

4) με κοντό μπολερό σε άλλο ύφασμα έντονης απόχρωσης, και τέλος,

5) με δεύτερο κορσάζ από δαντέλα συν κόκκινη ζώνη-φουλάρι.

Ενα φορεμα με 5 πρόσωπα, μια ιδέα κομψή και οικονομική μαζί.

(Φωτο σελίδας La mode de Pinktag

Πιε-ντε-πουλ και λαχανί

 

Το ασπρόμαυρο πιέ-ντε-πουλ είναι ένα κλασικό μοτίφ στην ύφανση ή σε εμπριμέ, που φοριέται επί 80 χρόνια, γι αυτό είναι μια ασφαλής λύση σε όποιον θέλει να φορέσει μη μονόχρωμο ρούχο. Φοριέται μόνο του αλλά επίσης συνδυάζεται όμορφα με πολλά έντονα χρωματα, δίνοντας ένα καλό αποτέλεσμα. Το πρόβλημα είναι πως επειδή είναι ήδη ασφαλής λύση ως μοτίφ, εάν συνδυαστεί με το κόκκινο που είναι το πιο πολυφορεμένο έως σήμερα, παραείναι ασφαλές και γίνεται βαρετό. Στον χώρο της κομψότητας είναι σοβαρό αμάρτημα να είσαι βαρετός.

Για σήμερα λοιπόν ασπρόμαυρο πιε-ντε-πουλ και λαχανί. 

Το παλτό που έχω φορέσει μιά προηγούμενη  φορά, είναι oversize και σε γραμμή τουλίπας του 1960. Tulip ονομάζεται η γραμμή που δεν έχει βάτες, φαρδαίνει στο στήθος και την περιφέρεια, αλλά στενεύει πάλι προς τα γόνατα. Αυτό το παλτό έχει επίσης πέτα γιακά, ένα μόνο κουμπί και ίσια μανίκια.

Η tulip συνδυάζεται μόνο με στενά ρούχα στο κάτω μέρος του σώματος. Γι αυτό ως κάτω ένδυμα,  ίσιο παντελόνι σε ασπρόμαυρο πτι-καρό που στενεύει προς τον αστράγαλο, με τσάκιση, κάπως κοντό ώστε να φαίνεται το παπούτσι.

Ως εσωτερικό άνω ένδυμα, αυθεντική ζακέτα του 60 με ανάγλυφη πλέξη, σε ίσια γραμμή, όρθιο γιακά και σχετικά μεγάλα κουμπιά, φορεμένη αντί μπλούζας. 

Για παπούτσια, μπότα αστραγάλου. Η μπότα είναι λαχανί με απλικέ μαύρη μύτη, σε γραμμή στενή και μέτριο ύψος. Το τακούνι είναι ξύλινο και πρωτότυπο σε σχήμα, δηλαδή τετράγωνο προς τα πίσω και οβάλ προς την μύτη, στενότερο προς την φτέρνα, φαρδύτερο προς το πάτωμα.

Η τσάντα είναι ώμου, μονόχρωμη, μαλακιά, μεγάλη, λαχανί.

Σήμερα που έχω μαζέψει και τα μαλλιά μου, φοράω δυο μεγάλα σκουλαρίκια που είναι γεωμετρικά όπως το πιε ντε πουλ, όμως όχι πάλι λαχανί -το φορέσαμε αρκετά σε τούτο το σύνολο- αλλά σε μια σειρά από άλλα φωτεινά χρώματα, που νομίζω κάνουν μια μικρούλα ευχάριστη έκπληξη κοντά στο πρόσωπο. 

Ορίστε λοιπόν το σημερινό μου σύνολο, το οποίο επιδιώκω να φαίνεται δροσερό και φρέσκο. Ελπίζω να σας αρέσει. Θα τα πούμε σύντομα με ένα άλλο σύνολο.

Τα ρούχα με ενσωματωμένο κασκολ , σήμερα.

 

Τα πανωφόρια με κασκόλ λέγονται σήμερα στα αγγλικά scarf coats, δηλαδή είναι τόσα πολλά που έχουν αποκτήσει δικό τους όνομα. Στις φωτογραφίες μας 3 σημερινά πανωφόρια σχεδιαστών και μεγάλων κατασκευαστών, που έχουν κασκόλ ραμμένο στον λαιμό του παλτού. Το 1ο είναι αρκετά δαπανηρό γιατί είναι φτιαγμένο σε πολύτιμο υλικό (κασμίρ και μαλλί), τα άλλα δύο οικονομικότερα. Και τα 3 μοντέλα δεν είναι άσχημα, όμως είναι παρόμοια μεταξύ τους και φαίνεται να τους λείπει η σχεδιαστική πρωτοτυπία σε σχέση με το παρελθόν. Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, θα διάλεγα σίγουρα μοντέλα της δεκαετίας του ΄50.

Τα ρούχα με ενσωματωμένο κασκόλ(vintage edition)

 

Μια λεπτομέρεια που εισήχθη στην ραπτική πριν πολλές δεκαετίες και ξαναεμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια είναι το κασκόλ που έχει ενσωματωθεί στο πατρόν του ρούχου. 

Το κασκόλ που είναι ενσωματωμένο στο εξωτερικό ένδυμα έχει κάποια πλεονεκτήματα: 

1) βρίσκεται πάντα πάνω στο ρούχο και δεν χρειάζεται να το ψάχνεις, 

2) είναι σταθερά ραμμένο σε κάποιο σημείο του λαιμού και δεν μετατοπίζεται, όσο το φοράς,

3) δεν καταστρέφει την ομοιόμορφη εικόνα της επιφάνειας του ρούχου. 

Στις φωτογραφίες μας μοντέλα της δεκαετίας του
50, στην 1η φωτό πάνω αριστερά το φανταιζί κοντό κασκόλ που περνάει μέσα από θηλιά υφάσματος στην μία πλευρά του λαιμού, στην 2η φωτό το κασκόλ σε σκουρότερο ύφασμα που μπαίνει και ως φουλάρι στον λαιμό του σπορ μπουφάν αλλά και επαναλαμβάνεται ως κλείσιμο στην μέση, στην 3η φωτό η κοντή κλος κάπα που κλείνει μόνο με κασκόλ ομοίως ραμμένο δεξιά κι αριστερά του λαιμού.

(φωτογραφίες La mode de pinktag)