Κάποιον Νοέμβριο πριν πολλά χρόνια κι ενώ ήμουν ακόμη μαθήτρια Γυμνασίου, περπατούσα μια βροχερή μέρα στους γκρίζους δρόμους της Αθήνας, όταν -ξαφνικά- το μάτι μου έπιασε μια λάμψη φωτός με την περιφερειακή του όραση. Χαμογέλασα χωρίς καν να ξέρω γιατί. Σταμάτησα, κοίταξα γύρω μου κι εντόπισα την πηγή του φωτός: κοντά μου βρισκόταν μια Σουηδή τουρίστρια που φορούσε κίτρινες χειμωνιάτικες μπότες. Η κοπέλα ήταν ψηλή κι η μπότα κατάλληλη για την δικιά της μακριά γάμπα, δηλαδή έπιανε αρκετό χώρο στο συνολικό πεδίο. Ακολούθησα την γυναίκα από την Ομόνοια έως το Σύνταγμα, απλώς και μόνο για να βλέπω αυτό το ολόφωτο κίτρινο που έφερνε τον ήλιο σε μια κατά τα άλλα ολότελα μουντή μέρα. Ήταν τελείως διαφορετικό από τα λοιπά γκρι, μαύρα, καφέ σκούρα ρούχα και παπούτσια που έβλεπα μπροστά μου.
Από τότε το χειμερινό κίτρινο μού έγινε έμμονη ιδέα. Δεν έχω περάσει ποτέ Χειμώνα χωρίς κίτρινο πανωφόρι, πλεχτά, τσάντα και γόβες. Τα φοράω ειδικά όταν βρέχει και σκέφτομαι ότι κάποιοι άλλοι ενδέχεται να χαμογελούν ασυναίσθητα καθώς το κίτρινο χρώμα μπαίνει στον οπτικό τους ορίζοντα, πλημμυρίζοντας τα πάντα με το κέφι και την αισιοδοξία του.
Στην εικόνα μας, κίτρινο μάλλινο ταγιέρ του 1967 σε ψαθωτό ύφασμα και σπορ γραμμή :μίνι φούστα, κοντή ζακέτα, 3/4 μανίκια, εξώγαζα, ξύλινα κουμπιά κατά μήκος του κορμού. Ένα νεανικό ταγιέρ, γεμάτο κίνηση και δροσιά.
( από Modes et Travaux 05/1967, φωτό και ρετούς La mode de Pinktag)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου