Μόδα για άντρες, λίγο χρώμα στο πόδι

 

Ποιός θα το φανταζόταν; Σε εποχές πολύ πιο πατριαρχικές από σήμερα, οι άντρες φορούσαν χρωματιστά παπούτσια στο σπίτι. Διάφορες αποχρώσεις του κόκκινου, από μπορντώ έως ζωντανό φραουλί ήταν στην διάθεσή τους για παπούτσια σπιτιού -και για να είμαστε ακριβείς, τα έντονα χρώματα υπήρχαν επίσης σε παπούτσια δερμάτινα κι υφασμάτινα για την εξοχή και το σκάφος. 

Στην φωτογραφία μας περιποιημένα παπούτσια σπιτιού του 1958, για τον κομψό κύριο που προσέχει πολύ την εμφάνισή του. 

1969, έντονα μάτια

 

Το 1969 η τάση στο μακιγιάζ ήταν τα έντονα μάτια: σκιές που ήταν ορατές, πολύ eye-liner, άφθονη μάσκαρα. Εδώ μια διαφήμιση του οίκου καλλυντικών Ricilsoie, Modes et Travaux από το τεύχος Οκτωβρίου 1969

1925 Αρτ Ντεκό πανωφόρια

 

1925 και πρωινά πολυτελή πανωφόρια γι αυτές που μπορούν να ξοδέψουν μεγάλα ποσά. 

Αριστερά πανωφόρι σε συνδυασμό από δυό υφάσματα και γούνα για τον οίκο Philippe et Gaston. Στην μέση μονόχρωμο ύφασμα κεντημένο σε φάσες και γούνα γι τον οίκο Drecoll. Δεξιά μονόχρωμο παλτό με εξώγαζα και γούνινο γιακά για τον οίκο Martial et Armand. 

(φωτό από σελίδα βιβλίου για την Αρτ Ντεκό , La mode de Pinktag)

10/1969 βραδινό φόρεμα κλοκέ

 

Πολλά από τα βραδινά φορέματα του 1969, είχαν αέρα σπορ. Τα πατρόν είχαν γραμμή πρωινών ρούχων, ενώ τα υφάσματα ήταν βραδινά και το μήκος πάντα μίνι. Στην φωτογραφία μας από το Modes et Τravaux Οκτωβρίου 1969, ένα φόρεμα ραμμένο σε πολύτιμο κλοκέ, μακρόταλο, με στενό κορμό και φούστα που σχηματίζει κουφόπιετες ολόγυρα. Απαραίτητη στο φόρεμα η χρυσή ζώνη από γεωμετρική αλυσίδα και προαιρετικά τα λοιπά μπιζού. Το χτένισμα θα μπορούσε να φορεθεί ακόμη και σήμερα, το μακιγιάζ επίσης. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

1968 κάπα ντουμπλ-φας

 

Από το περιοδικό Modes et Travaux 12/1968 μια κάπα ντουμπλ φας εβαζέ, με στρογγυλό γιακά και δυό ψεύτικες τσέπες στα ανοίγματα των χεριών.

Το ντουμπλ φας είναι υλικό ειδικής επεξεργασίας, ένα ύφασμα με δυο πλευρές, στην πραγματικότητα δύο διαφορετικά υφάσματα κολλημένα βιομηχανικά μεταξύ τους. Εδώ το βλέπουμε σε μια πλευρά μονόχρωμο μπεζ και μία πλευρά καρό που σχηματίζονται από λαδί και μπορντό πιε-ντε-κοκ.  

1866, "Η απρόθυμη νύφη" του Ωγκύστ Τουλμούς

 

Ο Ωγκύστ Τουλμούς ήταν ένας πολύ μεγάλος ζωγράφος της εποχής του, που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με πορτραίτα γυναικών. Από αυτόν έχουμε πανέμορφους πίνακες ευκατάστατων γυναικών που αποδίδουν με ακρίβεια την παραμικρή λεπτομέρεια στα πολύπλοκα ρούχα της εποχής. Δεν έχει παραλείψει τίποτα, ούτε την λάμψη των σατέν ντυσές, ούτε την λεπτότητα της κάθε δαντέλας, ούτε βέβαια την ομορφιά των ίδιων των γυναικών. 

Δυστυχώς οι γυναίκες του ζωγράφου μας φαίνονταν υπερβολικά εξιδανικευμένες, σε κάποιους τουλάχιστον πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του. Ο Εμίλ Ζολά τον κατηγόρησε ότι παρουσιάζει τις ηρωίδες του σαν απολαυστικές αλλά αδρανείς κούκλες. 

Στον πίνακα που βλέπουμε ο Τουλμούς κάνει ένα τολμηρό βήμα, μας  παρουσιάζει μια γυναίκα πολύ δυσαρεστημένη, παρά τον πολυτελή διάκοσμο γύρω της και τα σπάνια ρούχα, και μάλιστα δυσαρεστημένη σε αυτό που θεωρούνταν η σπουδαιότερη μέρα στην ζωή μιας γυναίκας: στον γάμο της.

Ο πίνακας "Η απρόθυμη νύφη " (the reluctant bride) μας δείχνει ένα μεγάλο σαλόνι με την νύφη σωριασμένη στην πολυθρόνα και τρεις φίλες γύρω της. Τα βελούδα κ οι ταφτάδες στα φορέματα είναι τέλεια, το ίδιο κι η ταπισερί στον τοίχο, όμως το μάτι μας δεν μένει πουθενά εκτός από το βλέμμα της νύφης. Είναι φανερό πως δεν είναι καθόλου χαρούμενη, ούτε κι αγωνιά για την μεγάλη στιγμή. Τα χέρια της ακουμπούν σαν παράλυτα στο φόρεμά της και το ύφος της είναι  απηυδισμένο.  Παντρεύεται κάποιον με συνοικέσιο ενώ ονειρευόταν ένα τρυφερό αίσθημα όπως αυτά που περιγράφουν τα μυθιστορήματα; Έχει ήδη γνωρίσει τον γαμπρό και δεν της αρέσει καθόλου; Θα προτιμούσε να μείνει ανύπαντρη κι εντελώς ελεύθερη; Κάτι από όλα συμβαίνει. Ό,τι κι αν συμβαίνει, είναι απρόθυμη να προχωρήσει στον γάμο, πλην όμως αναγκασμένη από την κοινωνική κατάσταση και την οικογένειά της. Το θέμα έχει τελειώσει, σε λίγο θα παντρευτεί, θέλοντας και μη. 

Ειρωνική λεπτομέρεια του πίνακα το μικρό κορίτσι που πίσω από την νύφη δοκιμάζει την νυφική κορώνα μαλλιών κι ονειρεύεται με χαρά τον δικό του γάμο. 

O August Toulmouche αγαπούσε τις γυναίκες. Σίγουρα όμως δεν έμενε μόνο στα όμορφα μάτια τους και τις απαλές μπούκλες, Το μάτι του έβλεπε βαθύτερα. 

12/1968, η Λαίδη κι ο Αλήτης

 

Το αγαπημένο παραμύθι του Ντίσνεϊ γίνεται χειροποίητα κουκλάκια για παιδιά, χάρη στο πατρόν και τις οδηγίες του περιοδικού Modes et Travaux Δεκεμβρίου 1968.

Τα δυό ήρωες ράβονται από πλαστικοποιημένο βαμβακερό στα κατάλληλα χρώματα και γεμίζονται με υλικό βάτας. Οι ραφές ράβονται στο χέρι, εξωτερικά με βελονιά κουβέρτας (που όταν είναι πυκνή λέγεται "κουμπότρυπας".  Τα μάτια, τα φρύδια και τα διαχωριστικά στα δάκτυλα κεντιούνται πριν την ένωση των κομματιών.

Όλα τα κουκλάκια είναι όμορφα. Τα μαλακά που παίρνεις στον ύπνο σου, ομορφότερα. Αυτά που έφτιαξε η μαμά σου, τα ομορφότερα από όλα. 

(φωτογραφίες του περιοδικού La mode de Pinktag)

1951, Πράσινο και γκρι

 

Το περιοδικό Le petit Echo de la Mode στις 9 Δεκεμβρίου 1951, είχε ως εξώφυλλο του ένα παλτό σε πράσινο κυπαρισσί, γαρνιρισμένο με γκρι γούνα στον γιακά. Τα μανίκια ρεγκλάν κι άνετα, η μέση εφαρμοστή, η φούστα φαρδιά ώστε να ταιριάζει με όλες τις γραμμές εσωτερικών ενδυμάτων. Εξαίρετη ιδέα τα λοιπά αξεσουάρ σε γκρι και το πολύχρωμο φουλάρι που δίνει τόσο όμορφα μια πινελιά ζωηρό χρώμα στο - κατά τα άλλα- πολύ σοβαρό σύνολο.

(φωτογραφία εξωφύλλου La mode de Pinktag)

1953, Κυπαρισσί και λεοπάρ.

 

Από τεύχος του περιοδικού Modes et Travaux Οκτωβρίου του 1953, μια ριχτή ζακέτα σε πράσινο σκούρο (σχεδόν) κυπαρισσί με γαρνιτούρες από ψεύτικη γούνα λεοπάρ. 

Σε όλη την δεκαετία του 40 και του 50 το λεοπάρ φορέθηκε σε μικρές ποσότητες πάνω στο ρούχο και σε συνδυασμό με υφάσματα σε πράσινο σκούρο και κόκκινο σκούρο. Εκείνη την εποχή έκριναν πως ήταν μεγάλη υπερβολή ένα ολόκληρο παλτό από λεοπάρ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 60 ο αληθινός πλούτος, δηλαδή οι αληθινές γούνες λεοπάρδαλης, αλλά και οι απομίμηση του πλούτου δεν ήταν πια ντροπή. Κυκλοφόρησαν κοντές ζακέτες αλλά και μακριά πανωφόρια  εξ ολοκλήρου από γούνες, μεταξύ άλλων από λεοπάρ. 

Στην δεκαετία του 70, φτάσαμε στο σημείο μηδέν και χάθηκε κάθε μέτρο: λεοπάρ σε συνδυασμό με χρυσό δέρμα, και μάλιστα το δέρμα κολλητό στο σώμα, ορισμένες φορές μάξι.

H δική μου συμβουλή στην χρήση των εξωτικών δερμάτων είναι μία: μέτρο. Η κομψή γυναίκα δεν μπορεί να κυκλοφορεί στην πόλη σαν αιλουροειδές. Τα αιλουροειδή συναντώνται στην ζούγκλα. 

(φωτό La mode de Pinktag)

Οι κομψές γάμπες του 1953

 

Διαφήμιση για κάλτσες της εταιρείας Vitos, η οποία στην δεκαετία του 1960 ειδικεύθηκε στα πλεχτά.

Λίγο πιο κάτω  μπορείτε να δείτε την ίδια διαφήμιση λίγα χρόνια αργότερα, με προστιθέμενο χρώμα. Το πρωτότυπο σκίτσο είναι αυτό της ανάρτησης κι είναι ασπρόμαυρο.

 

(φωτό κι επεξεργασία της σελίδας του Modes et Travaux 10/1953 La mode de Pinktag)

 

Dash 1968, Ο ακέφαλος Άη-Βασίλης

 

Διαφημιστική ιδέα του 1968 που είναι κάπως μακάβρια, γι αυτό μου φάνηκε ωραία. 

Για τον Δεκέμβριο του 1968 το απορρυπαντικό πλυντηρίου Dash  κυκλοφόρησε σε μια στρογγυλή συσκευασία που μετατρεπόταν σε Άη-Βασίλη. Η ετικέτα του Dash έβγαινε για να αποκαλυφθεί πάνω στο σκληρό χαρτόνι το σώμα με την κλασική κόκκινη φορεσιά. Μέσα στο κουτί υπήρχε το κεφάλι, μαζί με αυτοκόλλητη ταινία που το στερέωνε στον κορμό. 

Πώς σας φαίνεται η κυρία που κρατάει το κεφάλι του Αη-Βασίλη στο χέρι της; 

(φωτό La mode de Pinktag, από το περιοδικό Modes et Τravaux 12/1968)

Καμπαρντίνες του1929

 

Στο περιοδικό Le Petit Echo de la Mode 12/1929 βρίσκουμε τις όμορφες καμπαρντίνες που είναι κατάλληλες ειδικά για βροχερές μέρες του Δεκέμβρη. Είναι ριχτές, με μια χαμηλή ζώνη στην αρχή των γοφών, έχουν διπλό ύφασμα στο στήθος χάρη στο σταυρωτό κούμπωμα, όρθιο γιακά που προστατεύει τον αυχένα, εξωτερικές τσέπες με διακόσμηση για ομορφιά και πρακτικότητα, ενώ η φόδρα τους είναι από χοντρό ταφτά ( η μία, σε καρό ντεσέν)

Καμπαρντίνα, καπελάκι, κασκόλ, γάντια, κι ορίστε οι τρεις όμορφες γυναίκες περπατούν στην πόλη χωρίς να φοβούνται την βροχή. 

(φωτό και διακόσμηση εικόνας La mode de Pinktag)

1949, η φορεσιά του δένδρου

 

Τον 12/1949 το περιοδικό Votre Mode προσφέρει στις φίλες του οδηγίες για μια φορεσιά του Χριστουγεννιάτικου δένδρου.

Τα στολίδια κι ολόκληρη η γιρλάντα φτιάχνονται στο χέρι, από την γυναίκα ή κι από ολόκληρη την οικογένεια -πράγμα πιο συνηθισμένο σε παλιότερες εποχές. Τα υλικά είναι κόλλα,  χρωματιστό χαρτί μπριστόλ, χρυσό χαρτόνι, βαμβάκι, τσόχα και πέρλες. Έχουν όλα δυό πλευρές όμοιες ενώ ανάμεσα στις δυό πλευρές βρίσκεται πιασμένο το κορδονάκι από το οποίο κρεμιούνται στο δένδρο. 

Τα χειροποίητα στολίδια του δένδρου είναι μια πολύ όμορφη παράδοση που δίνει στολίδια αρκετά ανθεκτικά στον χρόνο, αρκεί να αποθηκευτούν σωστά. Προσωπικώς έχω στολίδια 32 χρονών. Εάν κάποια από αυτά γίνουν από κόντρα πλακέ και λοιπά εύχρηστα ξύλα, σίγουρα μπορούμε να τα δωρίσουμε στα εγγόνια μας. 

(φωτό La mode de Pinktag)

 

Φόρεμα του Paul Poiret σχεδιασμένο το 1926. Μαύρο σατέν το κορσάζ και τα μανίκια, ντουμπλαρισμένο με άσπρο σατέν στα βολάν, και γεωμετρική φάσα σε άσπρο και ροζ διαγώνια στον κορμό. Πράσινο λεπτό πλισέ για την φούστα, ροζ και πράσινες μεταξωτές φούντες που κρέμονται ελεύτερες στην φάσα.

Ενα αξιοπρόσεκτο πολυτελές φόρεμα που αποκλείεται να περνούσε απαρατήρητο.  

1925 αξεσουάρ

 

Σκίτσο ανώνυμου εικονογράφου για τις τάσεις της μόδας στα αξεσουάρ τον Χειμώνα του 1925. Τα μοτίφ είναι όλα χαρακτηριστικά της Art Deco και τα χρώματα τολμηρά. Τα σκούρα κι ουδέτερα γκρι ή πράσινα συνδυάζονται με φωτεινό σχεδόν φλούο ροζ και πορτοκαλί. 

Δεν μπορούμε να βρούμε τα αξεσουάρ, όμως μπορούμε να ενσωματώσουμε τους χρωματικούς συνδυασμούς στο δικό μας ντύσιμο.

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

 

Νομίζω πως όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι έχουμε χάσει πολύ χρόνο από την ζωή μας. Πού πήγε; Πήγε σε ανησυχίες για τους γύρω μας: τους γονείς μας, τους συζύγους, τα παιδιά. Πήγε σε ανησυχίες καμιά φορά για το παρόν, πιο συχνά για το μέλλον, αυτό το άγνωστο μέλλον που σήμερα πια, πολύ συχνά δεν μπορούμε να το φανταστούμε καθαρά -κι ασφαλώς να το προσχεδιάσουμε. Οι εποχές έχουν αλλάξει κι αυτό που χαρακτηρίζει το σήμερα είναι η γενικευμένη ανασφάλεια, η οποία πετυχαίνει είναι να αδρανοποιεί εμάς, να μας καθιστά ανίκανους να δημιουργήσουμε κάτι σε όσες ώρες έχουμε ελεύθερες. 

Ναι, έχουμε χάσει πολύ χρόνο, όμως η ζωή παραμένει ίδια για τα ρολόγια. Αντιστοιχούν στον καθένα μας περίπου ογδόντα χρόνια, 365 μέρες τον χρόνο με 24 ώρες η κάθε μία μέσα της. Το παρελθόν δεν παραγράφεται, ό,τι έγινε, έγινε. Αραγε υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε ώστε να κερδίσουμε, να ζήσουμε, να απολαύσουμε  όσο χρόνο μας μένει; Νομίζω ότι υπάρχει και το σπάνιο βιβλίο από τις εκδόσεις Flow* που βλέπετε στις φωτογραφίες, δίνει ορισμένες συμβουλές, ντύνοντάς τες με τις ωραιότερες εικονογραφήσεις της γης. 

Λέγεται "Ενα βιβλίο που χουζουρεύει" κι έχει υπότιτλο "Μια περιπέτεια χωρίς βιασύνη στην ενσυνείδητη δημιουργικότητα". Μας ωθεί να δώσουμε σημασία στον εαυτό μας, να τον ενδυναμώσουμε και να τον θεραπεύσουμε τρόπον τινά, προσέχοντάς τον και βάζοντάς τον να σκεφτεί ή να φτιάξει όμορφα πράγματα, που χαϊδεύουν την ψυχή κι είναι μια απόλαυσή για τα μάτια. Πάρτε μια γεύση από τα περιεχόμενά του:

Φωτό 1, εξώφυλλο

Φωτό 2, σελίδες με λίστες με όνειρα, ευχές, σχέδια που θα ολοκληρώσουμε μόνες, με το έτερον ήμισυ, με φίλους, ή λίστες με πράγματα που θέλουμε να αλλάξουμε, να τα κάνουμε διαφορετικά από εδώ και στο εξής

Φωτό 3, σημειωματάριο αφιερωμένο στην χαρά του να κάνεις μόνο ένα πράγμα κάθε στιγμή. Αρκετά με αυτό το multitasking, τα 2 σε 1, 3σε 1, που διαπιστωμένα καταλήγουν στο να μην κάνεις τίποτα καλά.

Φωτό 4, συμβουλές για το πώς να παρηγορείς κάποιον. Χρήσιμο. 

Φωτό 5, ώρα για ανάσα. Όπως λέει και το βιβλίο, πρέπει να ζήσουμε την ζωή μας ενώ ζούμε. Δεν μπορεί να αναβάλουμε την προσοχή στον εαυτό μας και την ξεκούρασή μας διαρκώς για "αργότερα", για "όταν τελειώσω αυτό" κι "όταν κάνω εκείνο". Η σωστή στιγμή είναι τώρα κι εδώ υπάρχουν συμβουλές για να τα καταφέρουμε.

Φωτό 6, διάτρητες καρτούλες-αναμνηστικά που κόβονται, με δική μας περιγραφή πάνω τους για όμορφες στιγμές που ζούμε. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα κουτί γεμάτο με τέτοιες καρτούλες, ή να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δένδρο του 2023 με αυτές!

Φωτό 7, εικονογραφημένα ποιήματα.

Το βιβλίο ακόμα περιέχει κείμενα για το πώς να αρχίσουμε το γράψιμο ημερολογίου ή διηγημάτων, πώς να ξεκινήσουμε την ζωγραφική με καθημερινά μέσα (στυλό) σε καθημερινά θέματα (τους δρόμους, το σπίτι μας), γιατί και πώς να δοκιμάσουμε τον διαλογισμό, ποιά είναι τα οφέλη του μαγειρέματος, ιδέες με φυσικά υλικά του τόπου των διακοπών μας (ο καλύτερος τρόπος να κρατήσεις ζωντανή την ανάμνηση των διακοπών), γιατί πρέπει να μάθουμε να τα παρατάμε χωρίς ντροπή, γιατί πρέπει να είμαστε ευγενικοί με τους άλλους, γιατί πρέπει να είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας και να του λέμε μόνο όμορφα πράγματα, τρόπους να δούμε θετικά την δική μας ευαλωτότητα και άλλα πολλά. 

Να σημειώσω ότι το "A book that takes it's time"  είναι τουλάχιστον τρισδιάστατο βιβλίο, δηλαδή όσα σημειωματάρια και λίστες και αυτοκόλλητα και κάρτες και βιβλιαράκια κλπ, περιέχει, ξεκολλάνε ή κόβονται ώστε να χρησιμοποιηθούν αυτόνομα. Σχεδόν όλες οι σελίδες του είναι από λεπτό χαρτόνι μπριστόλ, ώστε να παραμένουν αναλλοίωτες 100 χρόνια μετά. 

Το "A book that takes it's time" είναι ένα βιβλίο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε εσείς, τα παιδιά και τα εγγόνια σας. 

*το Flow είναι σκανδιναβικό περιοδικό για κατασκευές από χαρτί, ζωγραφική, κολάζ κλπ. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα

15 Δεκεμβρίου 1929

 

Πριν 73 χρόνια σαν σήμερα κυκλοφορούσε το περιοδικό Le Petit Echo de la Mode με αυτό το εξώφυλλο: μια νεαρή μητέρα με τα τρία της παιδιά -το μικρό με πλεχτό φορμάκι. Πατρόν στο περιοδικό για όλα τα ρούχα του εξωφύλλου.

Ρούχα για επισκέψεις, 15/12/1929

 

Από το τεύχος 15/12/1929 Le Petit Echo de la Mode, τρία ρούχα κατάλληλα για απογευματινές επισκέψεις σε άλλα σπίτια -"pour les visites" όπως γράφει το περιοδικό. 

Τα ρούχα επισκέψεων ήταν το 1920 και για πάρα πολλές δεκαετίες, ραμμένα σε πιο καλά υφάσματα από ό,τι αυτά για τα ψώνια στην πόλη, όχι όμως τόσο επίσημα ή τόσο πολύπλοκα όσο αυτά που φοριούνται σε ρεστωράν ή κλαμπ. Προορίζονται για εσωτερικούς χώρους που θερμαίνονται (το σαλόνι), γι αυτό δεν μπορούν να είναι πλεχτά και τουήντ, όμως δεν αποκλείεται ένας ελαφρύς χορός μεταξύ φίλων, επομένως οι φούστες καλύτερα να επιτρέπουν την ελεύθερη κίνηση των ποδιών. 

Τα τρία ρούχα που βλέπουμε είναι φτιαγμένα από μάλλινο κρεπ, είναι μακρόταλα, τα δύο με ασύμμετρες φούστες. Το μωβ αριστερά έχει ριχτή εσωτερική μπλούζα από το ίδιο υλικό, που την βλέπετε στο 1ο μικρό ασπρόμαυρο σκίτσο.

1940, μια κάπα "λογική"

 

Οι κάπες είναι πανωφόρια που φοριούνται πάνω από τα ρούχα, ριχτά και δεν έχουν μανίκια αλλά μόνο ανοίγματα στο μπροστινό μέρος από τα οποία  περνάνε οι βραχίονες. 

Από άποψη πρακτικότητας, δεν παίρνουν υψηλή βαθμολογία: δεν μπορείς να τις φοράς  και να κινείσαι όταν είσαι καθιστός όπως κάνεις με το σακάκι ή την κοντή ζακέτα. 

Από άποψη ζέστης όμως είναι πολύ αποδοτικές, μια που φτιάχνουν ένα ενιαίο περίβλημα έξω από το σώμα, περικλείοντας αυτό και την ζέστη του μέσα τους -γι αυτό κάνουν για μεγάλους περιπάτους σε εξωτερικό χώρο, ειδικά στον κρύο αέρα της εξοχής, όπως αυτοί που κάνει ο Σέρλοκ Χολμς.

Από άποψη εντυπώσεων, οι κάπες είναι καταπληκτικές, δίνουν την ευκαιρία σε ένα καλό ύφασμα να αναδειχθεί  απλωμένο σε μεγάλες επιφάνειες που δεν διακόπτονται απο πένσες, πιέτες, βολάν κλπ. Ό,τι πρέπει για μάξι εξωτερικό ένδυμα βραδινό, π.χ. από λαμέ ή βελούδο, ή όπως το κόκκινο που φοράνε οι ταυρομάχοι.

Στην φωτογραφία μας, δεξιά ένα σκίτσο του περιοδικού 12/1940 Modes et Travaux, για μια κάπα σπόρ κάπως λογική. Το μπροστινό και πίσω μέρος της είναι ίσια και πέφτουν κατακόρυφα από τον λαιμό προς τα πόδια, ενώ τα δυό πλαινά που ξεκινάνε από τους ώμους είναι λοξά και φαρδαίνουν προς το στρίφωμα. Κλείνει με ένα κουμπί στον λαιμό κι έχει γιακά από γούνα. Κατασκευάζεται από τουήντ σε χρώμα μαρόν (καστανό-κόκκινο). 

Από μέσα η κυρία φοράει το ζέρσεΐ σύνολο φούστας και μπλούζας με τα λοξά καρώ που βλέπουμε αριστερά στην εικόνα, ενώ στο κεφάλι, το μαρόν τσόχινο καπελάκι με διακόσμηση ένα φτερό.

(φωτογραφία σκίτσου La mode de Pinktag)

1950, βραδινή τουαλέτα

 

Η χρήση της λέξης "τουαλέτα" για το βραδινό φόρεμα, είναι ελληνική. Επικράτησε σε παλιότερες δεκαετίες, για το πολύ προσεγμένο φόρεμα που φοριέται σε εξαιρετικά επίσημες περιστάσεις, φτιάχνεται από ακριβό ύφασμα κι έχει χρονοβόρες λεπτομέρειες στην κατασκευή του. 

Στην φωτογραφία μας μια τουαλέτα του μικρού οίκου Doree,  από σελίδα αγγλικού Vogue, τεύχος Ιανουαρίου 1950

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1966, ρούχα για νέα κορίτσια

 

Απο περιοδικό Modes et Travaux του 12/1966, 3 σύνολα κατάλληλα για νέα κορίτσια. Η γραμμή τους είναι σπορ, το μήκος μίνι, τα χρώματα έντονα, κι οι λεπτομέρειες του σχεδιασμού τολμηρές.

Αριστερά το πορτοκαλί σύνολο από καζάκα και φούστα φάκελο που ανοίγει πολύ, σχεδιασμένη για να φοριέται με σορτς/βερμούδα  από μέσα -εδώ με την καφέ βερμούδα μοντέλο ν.22. Η καζάκα κλείνει λοξά με μεγάλο χρυσό φερμουάρ, ενώ χρυσά φερμουάρ βρίσκονται στο κλείσιμο της τσέπης του στήθους και της τσέπης στην φούστα.

Στο μέσον το καφέ σύνολο από βερμούδα χαμηλόμεση και στενή μπλούζα ζιβάγκο, που ράβεται σε χοντρό ζέρσεη και διακοσμείται με χρυσά φερμουάρ και κουμπιά. 

Δεξιά το κίτρινο φόρεμα chausuble που είναι τελείως ριχτό, ανοιχτό στα πλάγια έως τα οστά της λεκάνης και διακοσμείται με δυο μαύρα κουμπιά στους ώμους. Φοριέται πάντα με στενό ζιβάγκο και ίδιο χρώμα καλσόν. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

1968 Modes et Travaux ταγιέρ

Το 1968 η μόδα ήδη είχε αρχίσει να γίνεται κραυγαλέα, τα παπούτσια τετράγωνα, οι γιακάδες μεγάλοι, η εφαρμογή των ρούχων πολύ στενή, τα πατζάκια των παντελονιών όλο και πιο φαρδιά, τα χρώματα πολύ χτυπητά. Όλο αυτό κατέληξε στο τραβηγμένο ντύσιμο της δεκαετίας του 70, που πιθανόν είναι η χειρότερη μόδα όλων των εποχών. 

Σε δύσκολους καιρούς το μόνο που μπορεί να κάνει η κομψή γυναίκα είναι να ντυθεί συντηρητικά, παίρνοντας ελάχιστα στοιχεία από τις τρέχουσες τάσεις. Εδώ ένα ταγιέρ αυστηρής γραμμής, χωρίς καθόλου γιακά, χαλαρό στο σώμα, όμως σε ένα ζωντανό χρώμα -το μουσταρδί. Συνδυάζεται με πολύ σκούρο ζιβάγκο και  μαύρα γάντια, ήπιο χτένισμα και μακιγιάζ. 

Όλο μαζί ένα σύνολο αληθινή ανάπαυση για το μάτι του θεατή, που ήδη η όρασή του θόλωνε από τις ψεύτικές γούνες και τα βινύλ λαχανί πανωφόρια του 1968.

(φωτό La mode de Pinktag)

1949, το σωστό καπέλο για ένα όμορφο πρόσωπο

 

Σε αγγλικό Vogue 11/1949, Ο οίκος πιλοποιίας Walmar μας παρουσιάζει το πρωινό καπέλο που είναι κατάλληλο για ένα πολύ όμορφο πρόσωπο. Καλύπτει μόνο το πάνω μέρος του κεφαλιού, στολίζεται με βελούδινο διπλό φιόγκο κι έχει ένα ανοιχτόχρωμο πουαντιγιέ βέλο  έως το σαγόνι, έτσι, για λίγο μυστήριο. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

12/1938 Marie Claire, ρούχα για βράδι

 

Το περιοδικό Marie Claire στο τεύχος 12/1938 μας προτείνει ρούχα για διαφορετικές βραδινές εξόδους. 

Αριστερά  το σατέν φόρεμα με τα ανάγλυφα πουά σε βελούδο, κατάλληλο για κοκτέηλ. Δεξιά το κρεπ φόρεμα με την κοντή ζακέτα του, ό,τι πρέπει για φαγητό. Στην μέση η μάξι τουαλέτα με την πλούσια φούστα κατάλληλη για μια επίσημη περίσταση. 

(φωτό σκίτσων και ρετούς La mode de Pinktag)

1929 τα βραδινά φορέματα μακραίνουν.

 

Τα φορέματα μακραίνουν για το βράδι το 1929, όπως μας ενημερώνει το περιοδικό Le Petit Echo de la Mode δείχνοντάς μας δυο πανέμορφα βραδινά ρούχα. 

Αριστερά το ελαφρώς μακρόταλο φόρεμα από σατέν κίτρινο, με δεύτερη φούστα και κορσάζ σε οργάντζα. Το μπροστινό μέρος καλύπτει τα γόνατα, το πίσω φτάνει στο πάτωμα. 

Δεξιά το πράσινο κυπαρισσί σατέν φόρεμα με το βολάν που μακραίνει στο πίσω μέρος και η μύτη του φτάνει τους αστραγάλους, το οποίο συνοδεύεται από κάπα με διπλό βολάν και γιακά που καταλήγει σε μεγάλο φιόγκο για κλείσιμο.

(φωτογραφία σκίτσων και ρετούς La mode de Pinktag)

1949, Frederick Stark βραδινό φόρεμα.

 

Από Vogue Νοεμβρίου του 1949, ένα βραδινό φόρεμα  του Frederick Stark, κατάλληλο για οτιδήποτε, ακόμα και για μια βραδιά απονομής βραβείων Όσκαρ.

 Είναι φτιαγμένο σε ταφτά, στράπλες και στενό, με δυο μεγάλους φιόγκους στην περιφέρεια και γάντια από τον ίδιο ταφτά, στολισμένα με γούνα στο τελείωμά τους. 

Ο Frederick Stark είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, κι όμως υπήρξε ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος που τράβηξε τον δικό του δρόμο στον χώρο της μόδας, χωρίς να υποκύπτει σε trend. Σχεδίασε υφάσματα για τον διεθνώς γνωστό οίκο Liberty και ρούχα που το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν η πολύ απλή γραμμή, χωρίς βολάν, φρου-φρου κλπ. Έδωσε ώθηση στην χρήση του δέρματος στα ρούχα, δηλαδή σε ταγιέρ, παντελόνια, φορέματα κλπ, όταν σχεδίασε τα κοστούμια της Cathe Gale για την αγγλική τηλεοπτική σειρά Avengers στην δεκαετία του 60. Το δέρμα που έως τότε χρησιμοποιόταν σπάνια και μόνο στα αντρικά μπουφάν, κυριολεκτικά απογειώθηκε. Στο τέλος της ανάρτησης μπορείτε να δείτε ένα σύνολο από τυνίκ και στενό παντελόνι, φορεμένο από την Cathy Gale. 

(φωτό ανάρτησης La mode de Pinktag)

Ενα κολιέ για σκούρα ρούχα

 

Ένα μοντέρνο πολύχρωμο κολιέ με πολλά χρώματα. Σε μεταλλική εύκαμπτη πλεχτή βάση, στερεώνεται ένας μεγάλος αριθμός από καστόνια, που μέσα τους φιλοξενούνται μεγάλες διαφανείς και μη γυάλινες χάντρες, σε διάφορα σχήματα. Στην άκρη του μεταλλικού πλέγματος ράβονται δυό φαρδιές κορδέλες γκρο που δένουν πάνω στον αυχένα σε φιόγκο. Το κολιέ δεν περνάει ποτέ απαρατήρητο κι είναι εντυπωσιακό με κάθε μονόχρωμο ρούχο, κυρίως με τα σκούρα. Στις φωτό το βλέπετε πάνω σε τυρκουάζ υπόβαθρο, στο 11ο σχόλιο σε γκρι. 

1924 Butterick κατάλογος

 

Στο εξώφυλλο του καταλόγου πατρόν Butterick για το Φθινόπωρο  του 1924, φιγουράρουν φορέματα ριχτά και άνετα για την μητέρα και την νεαρή κόρη. Είναι και τα δύο εντελώς ριχτά, ίσια, με χαλαρή πατ ζώνης στους γοφούς που είναι διακοσμητική -αφού δεν σφίγγει πάνω στο σώμα και πολλά κουμπιά. 

Τα κουμπιά που ήταν λειτουργικά και κούμπωναν αληθινά,  χρησιμοποιήθηκαν πολύ ως διακοσμητικό στοιχείο στη δεκαετία του 20. Πολλά φορέματα ήταν εντελώς ανοιχτά από τον λαιμό έως τους γοφούς κι είχαν από μέσα ένα δεύτερο κομμάτι από εμπριμέ ύφασμα, το οποίο έμοιαζε με ολόκληρη μπλούζα. Αυτά τα φορέματα ήταν πρακτικά διότι μπορούσε κάποια να ράψει 3-4 διαφορετικά εσωτερικά κομμάτια και να κάνει πολλούς συνδυασμούς. Εδώ μάλιστα η γυναίκα έχει ράψει και μακρύ φουλάρι από το ίδιο καρό ύφασμα. 

1968 το φόρεμα και το μαντό του

 

Από περιοδικό Modes et Travaux 1966, ένα φόρεμα και το μαντό του. Απροσδόκητα χρώματα και ζεστά υφάσματα είναι τα κύρια στοιχεία του συνόλου. Το φόρεμα σε απαλό γαλάζιο σε γραμμή εβαζέ, με ασυνήθιστο ξεχειλωτό γιακά και μανίκια 3/4. Το μαντό σε έντονο τυρκουάζ, κι αυτό εβαζέ, με όρθιο γιακά που προστατεύει από το κρύο των εξωτερικών χώρων. Φυσικά το καπέλο και τα γάντια αυξάνουν την κομψότητα του συνόλου. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

Χειμώνας 1959, Sears, χαρούμενα χρώματα

 

Χειμώνας του 1959, καθημερινά ρούχα για φοιτήτριες  κολεγίου που συνδυάζουν ένα χαρούμενο καρό κι ένα βασικό μονόχρωμο ρούχο στο ίδιο σύνολο ή ακόμα και δυό μονόχρωμα, για τις πολύ αυστηρές κοπέλες.  Τα παπούτσια που είναι ίσια κολεγιακά, κατασκευάζονται επίσης σε ζωηρά χρώματα ή σε πιο αυστηρά, ώστε να ταιριάζουν με τα ρούχα. 

Προσωπικώς, θαυμάζω το styling του εμπορικού Οίκου Sears, το οποίο στους καταλόγους του απογείωνε ρούχα που κατά τα άλλα ήταν συνηθισμένα ή μετρίαζε την εντύπωση που προκαλούσαν ρούχα κραυγαλέα -όπως αυτά της δεκαετίας του 70. Σε αυτήν την φωτογραφία δεν έχω τίποτα να προσθέσω, αν και ως άνθρωπος των χρωμάτων πιθανότατα θα φορούσα το 3ο σύνολο με κόκκινα κολεγιακά και κόκκινη ζώνη. 

1968 μόδα Grand Hotel

 

Στην ουσία "μόδα Grand Hotel" σημαίνει απλώς "πολυτελής" με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. Υφάσματα απαλά, χρώματα ήπια και γραμμή ρούχων χαλαρή.

Πράγματι  είναι πολυτελές στο μάτι και στην αίσθηση το σύνολο από φόρεμα εβαζέ με λευκό μάλλινο, που στην μέση έχει μια χαλαρή ζώνη-εσάρπα που τελειώνει με ρενάρ. Η κάπα που συμπληρώνει το σύνολο, είναι κλος κι έχει ρενάρ στον μεγάλο γιακά. 

Η ρενάρ είναι αληθινή γούνα αλεπούς και σήμερα δεν επιτρέπεται πια να φορεθεί -γνωρίζουμε πώς συλλέγονται οι γούνες.  Το σύνολο θα ήταν εξίσου όμορφο και χρηστικό ακόμα και με οικολογική γούνα. 

(φωτογραφία από περιοδικό "Μόδα" 09/1968, La mode de Pinktag)

 

Δακτυλίδι κατασκευασμένο στο χέρι με βελόνα και κλωστή που συνδυάζει δύο κυρίως χρώματα και 3 υφές.

 Στο κέντρο του έχει ένα μεγάλο πολυεδρικό κρύσταλλο  σε απόχρωση μωβ, ολόγυρα μικρές κρυστάλλινες χάντρες σε λαχανί και στον τελικό κύκλο πάλι μωβ κρύσταλλα ᾱλλά μικρότερα από το κέντρο. Τα μωβ υλικά είναι ιριδίζοντα, τα λαχανί χωρίς επεξεργασία, οι μικρές μαύρες χάντρες έχουν μεταλλικό φινίρισμα.

Στην 1η φωτό το πάνω με΄ρος του, στην 2η φωτό η γάμπα του.

(ιδέα και κατασκευή La mode de Pinktag)

Ιδέα Styling: κολιέ φορεμένο στην πλάτη

 

Το μακρύ κολιέ στα γαλλικά λέγεται Sautoir και. στην φωτό βλέπουμε μια ιδέα πρωτότυπη, το sautoir φορεμένο στην πλάτη. Είναι ιδανικός τρόπος styling για μια μπλούζα που έχει κλείσιμο "σταγόνα" όπως λέμε, δηλαδή ένα κουμπί στον αυχένα και άνοιγμα για λίγα εκατοστά από εκεί και κάτω. Το sautoir ξεπηδάει μέσα από το άνοιγμα και παραμένει στην θέση του εξαιτίας του κουμπιού. 

(sautoir με σκαραβαίο από την γαλλική εταιρεία beyond-paris.ecwid.com)

1953 Modes et travaux διακόσμηση

 

Μια γωνιά κατάλληλη για άφθονο χρόνο με τον εαυτό μας, που μέσα σε τρεισήμισι τετραγωνικά μέτρα καταφέρνει να έχει τα πάντα: 

Είναι κρεβάτι, αν θέλουμε να κοιμηθούμε.

Είναι πρόχειρος καναπές για κουβέντα με μια στενή φίλη ή συμφοιτήτρια. 

Εχει βιβλιοθήκη στην μια πλευρά, που παίρνει βιβλία για διάβασμα και ραδιόφωνο για μουσική. 

Έχει μεγάλο παράθυρο για να βλέπουμε το πρωί τον ζεστό ήλιο, το βράδι τα αστέρια. 

Έχει περβάζι στο παράθυρο για να ακουμπήσουμε ένα μικρο-πραγματάκι, π.χ μια κούπα με κακάο.

Μακρύ κάλυμμα που καλύπτει τρία ευρύχωρα συρτάρια στο κάτω μέρος του κρεβατιού, με άφθονο αποθηκευτικό χώρο. 

Άραγε υπάρχει μαθητής, φοιτητής, ανύπαντρος άντρας ή γυναίκα που θα ήθελε κάτι άλλο στο δωμάτιο του εκτός από αυτήν την γωνιά συν ένα γραφείο; Νομίζω πως όχι.

(φωτό La mode de Pinktag)

1953 Modes et Travaux, το φόρεμα και το παλτό του

 

Από περιοδικό Le Petit Echo de la Mode Οκτωβρίου 1953, προτάσεις για πρωϊνό φόρεμα και το ταιριαστό παλτό του. 

Τα πανωφόρια έχουν όλων των ειδών τις γραμμές, ριχτό και με σούρες κάτω από τους ώμους το κόκκινο, φαρδύ αλλά με ζώνη που σφίγγει την μέση το γκρί ψαροκόκαλο, στενή ρεντικότα το πράσινο κυπαρισσί με την διακόσμηση σε λεοπάρ γούνα. Τα φορέματα είναι από ζέρσεη, στενά, με εφαρμοστά μανίκια και πολύ ενδιαφέροντα κοψίματα στο κορσάζ. Το μπρικ που βρίσκεται αριστερά θα είναι όμορφο με το κυπαρισσί παλτό, μια που ταιριάζει χρωματικά με την γούνα, ενώ σίγουρα θα ζωντανεύει το μουντό γκρί παλτό. Το δεξί φόρεμα σε γκρι αρζάν  θα μετριάζει την έντονη εντύπωση του κόκκινου παλτού, δημιουργώντας ένα ισορροπημένο σύνολο. 

Γραμμές και χρώματα λοιπόν, όλα πρέπει να ταιριάζουν κατάλληλα για το κομψό ντύσιμο.

Mix & match άσπρο και μαύρο

Το ανακάτεμα διαφορετικών εμπριμέ στο ίδιο σύνολο ρούχων είναι μια ριψοκίνδυνη τακτική που συχνά καταλήγει σε κακογουστιά. Το mix & match λογικά είναι ευκολότερο στο άσπρο και μαύρο που έχει μόνο 2 χρώματα, όμως εκεί κινδυνεύει να μετατραπεί σε σουρεαλιστικό ντύσιμο. Το μαυρόασπρο mix & match, χρειάζεται δυό στοιχεία για να καταλήξει ευχάριστο στο μάτι:

1) ίδιας έντασης άσπρο παντού -δυο διαφορετικές αποχρώσεις άσπρο, δε μπορούν να αναμιχθούν 

2) μια πινελίτσα χρώμα κάπου, για να λιγοστέψει η αυστηρότητα του συνόλου. 

Στην φωτογραφία σύνολο από παντελόνι πτι-καρό και μπλούζα σε πικέ υφή που έχει δυό διαφορετικά γεωμετρικά εμπριμέ, στο κορσάζ ισλαμικό ντεσέν, στα μανίκια ινδικά μάνταλα μέσα σε πλαίσιο. Το κέντρο των ισλαμικών μοτίφ είναι κόκκινο σκούρο, μέρος από το περίγραμμά τους υποτονικό λαχανί. 

Νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι ήσυχο κι εντυπωσιακό ταυτόχρονα. 

(μισή σέλφι La mode de Pinktag)

Mac Call's 1912

 

Στο εξώφυλλο Οκτωβρίου 1912 του περιοδικού Mac Call's μια γυναίκα με θαυμάσιο βραδινό φόρεμα με μικρή ουρά, φτιαγμένο από μωβ σατέν ντυσές και κάπα από ντυσές και βελούδο. 

Το περιοδικό Mac Call's ξεχώριζε για τον πλήρη διάκοσμο στον οποίο παρουσίαζε τα φορέματα του, παραδίδοντας στις αναγνώστριές του δωρεάν μαθήματα στο styling  και στην θεωρία των χρωμάτων. Εδώ μας διδάσκει ότι το μωβ ταιριάζει πολύ αρμονικά με το κίτρινο -ένας συνδυασμός χρωμάτων που πάρα πολύ σπάνια φοριέται στην πραγματική ζωή. 

1915, Mac Call's εξώφυλλο

 

Το εξώφυλλο του περιοδικού Mac Call's στο τεύχος Νοεμβρίου 1915.