DIY εκχύλισμα bitter orange για κολόνιες.

 

Εκχύλισμα ονομάζεται το διάλυμα των αιθέριων ελαίων ενός φυτού σε αλκοόλ ή λάδι. Το προϊόν που θα παραχθεί χρησιμοποιείται στις κολόνιες και τα αρώματα ως βάση άριστης ποιότητας, μέσα στην οποία διαλύονται άλλα αιθέρια έλαια και δημιουργούν το επιθυμητό τελικό άρωμα. Το εκχύλισμα συναντάται σπανιότατα στην εμπορική αρωματοποιία, επειδή στοιχίζει πολύ σε χρόνο. Όμως μπορούμε να το φτιάξουμε στο σπίτι, με λίγη προσπάθεια και πολύ μεγαλύτερη υπομονή. Ευκολότερα από όλα γίνεται  το εκχύλισμα νερατζιάς, επειδή έχει τα αιθέρια έλαιά του στις τρυπούλες της φλούδας του. Περιλαμβάνεται σε συνθετική μορφή τουλάχιστον σε 80% των ετοίμων αρωμάτων.

 

ΥΛΙΚΑ

1 μπολ παγωτού με φλούδια νερατζιού, κομμένα όσο γίνεται χωρίς το εσωτερικό τους άσπρο.  

1/2 μπολ φύλλα νερατζιού, κομμένα κομματάκια.

Βότκα και γυάλινο βάζο.

Μικρό χωνί αρωματοποιίας και γυάλινα μπουκάλια αρωμάτων.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάζουμε όλα τα υλικά μέσα στο βάζο, το γεμίζουμε με καθαρή βότκα και το αφήνουμε επί 1 μήνα σε σκιερό δροσερό μέρος, αναδεύοντάς το καθημερινά. 

Οταν περάσει ο μήνας, το διάφανο υγρό της βότκας έχει γίνει πορτοκαλί, τα φύλλα και τα φλούδια έχουν αποχρωματιστεί και το εκχύλισμά μας είναι έτοιμο. 

Το σουρώνουμε με μεταλλικό σουρωτήρι και πρόσθετο φίλτρο του καφέ. 

Με την βοήθεια του μικρού χωνιού, γεμίζουμε τα μπουκαλάκια αρωμάτων. 

 

Σε επόμενη ανάρτηση θα δώσουμε 2-3 συνταγές για ευχάριστες κολόνιες εσπεριδοειδών που γίνονται εύκολα με το εκχύλισμα του Bitter orange.

 

1953 Παραλλαγές σε ροζ

 Από το Modes et Travaux φορέματα και σύνολα σε παραλλαγές του ροζ, που ταιριάζει τόσο πολύ στα όμορφα γυναικεία δέρματα. 

Για τις ώριμες κυρίες τα δυό σύνολα με μικρή παρουσία του ροζ: Αριστερά το λουλουδάτο κοντομάνικο φόρεμα με την ζακέτα του, σε γκρι σκούρο σατέν με σκόρπια στυλιζαρισμένα λουλούδια. Το μπλε σκούρο ταγιέρ έχει μόνο καπέλο και μπιζού σε ροζ. 

Για τις νέες κοπέλες τα δύο φορέματα  με μεγάλες ροζ επιφάνειες:  το ένα στενό,  πολύ ανοιχτόχρωμο και σταυρωτό, το άλλο φαρδύ σε ελαφριά απόχρωση του συκλαμέν (κυκλάμινου). 

1958 Το μικρό πουκάμισο

 Από περιοδικό Modew  et Travaux Μαρτίου 1958, το περίφημο μικρό πουκάμισο -μόνο για γυναίκες. Είναι ίσιο, χωρίς πένσες στήθους, με κοντό μανίκι ζαπονέ και φαρδύ ρεβέρ από το ίδιο ύφασμα, κούμπωμα που δεν φτάνει στον λαιμό και γιακά μυτερό. Το φάρδος του συγκεντρώνεται στην μέση είτε με την ζώνη του κάτω ρούχου, είτε με φαρδια ζώνη. Εδώ το βλέπουμε σε γαλάζιο και γκρι καρό, φορεμένο με φουλάρι κάτω από τον γιακά. 

(φωτό, πλήρης επιχρωματισμός και στολισμός του μαυρόασπρου σκίτσου La mode de Pinktag)

 

1958 Μαντό και φορέματα

 

Μάρτιος του 1958 στο περιοδικό Modes et Travaux με μια σειρά φορέματα και τα μαντό τους σε σκούρο γκρι, αλλά με έντονες χρωματιστές φόδρες, ταιριαστές με τα λοιπά αξεσουάρ της γυναίκας. 

Ενα πανωφόρι με χρωματιστή φόδρα δεν είναι πολύ μεγάλη δαπάνη, μια που περιορίζεται η χρηση του από την φόδρα;  

Είναι αλλά τα χρώματα που επιλέγει το περιοδικό ως accent colors ("πινελιές με χρώμα" όπως λέμε) θεωρούνται τέλειοι συνδυασμοί για το γκρι τα τελευταία 100 χρόνια:  γκρί με κίτρινο λεμονί ή πράσινο ανοιχτό ή μωβ.

1968 Philippe Venet

 

Από το ελληνικό περιοδικό "Mόδα" 08/1968,  φόρεμα του Philippe Venet. Είναι ραμμένο σε χοντρό πικέ,  ελαφρώς μίνι, ίσιο και άνετο γύρω από το σώμα, με σημείο-βεντέτα του πατρόν του το εξαίσιο ντεκολτέ: η φαρδιά φάσα του στήθους διαχωρίζεται στα 2 στην μέση του ντεκολτέ και περνάει μέσα από παραλληλόγραμμο κρίκο με στρογγυλεμένες γωνίες, ξαναγυρνώντας προς τα έξω ώστε να σχηματίσει τις φαρδιές και λοξές τιράντες. 

(φωτογραφίες σελίδας La mode de Pinktag)

1958, κοσμήματα Burma

 

Διαφήμιση του 1958 της εταιρείας κοσμημάτων Burma που ειδικευόταν κυρίως στην κατασκευή μεγάλων κομματιών με διαμάντια και μαργαριτάρια κι είχε ήδη εκείνη την εποχή 6 καταστήματα σε Παρίσι και Κάνες, 1 στις Βρυξέλλες κι ένα στην Γενεύη. 

Στην εικόνα μας ένα σύνολο με κολιέ και πρωτοποριακό σκουλαρίκι που τυλίγεται γύρω από το πτερύγιο του αυτιού, αυτό που σήμερα ονομάζουμε ear-cuff. 

(φωτό και πλήρης επιχρωματισμός του μαυρόασπρου σκίτσου La mode de Pinktag)

1953, πολλά ντεκολτέ

Σε Modes et Travaux του 1953, πολλά διαφορετικά ντεκολτέ για διαφορετικές ανάγκες, σωματότυπους και γραμμή προσώπου. Από ψηλά αριστερά και δεξιόστροφα:

Αυστηρός αλλά παιχνιδιάρικος ο κλειστός γιακάς με το αεράτο φουλάρι σαν γραβάτα, κατάλληλος για γραφείο και επίσημες συναντήσεις.

Κλειστό αλλά τελικά κι ανέμελο το μαντήλι που δένεται ανάποδα, με την μύτη του προς το ντεκολτέ, ό,τι πρέπει για μια βόλτα σε ψυχρή μέρα. 

Περιποιημένο και κομψό, το μεσαίο στρογυλό ντεκολτέ με την κοντράστ φάσα ολόγυρα, επιμηκύνει οπτικά τον λαιμό και το πρόσωπο.

Το κάτω δεξιά που έχει κοντράστ πλαστόν, αντιθέτως χρειάζεται ένα πολύ μακρύ και λεπτό λαιμό, αφού το μικρό όρθιο γιακαδάκι  αφαιρεί από το ορατό μήκος του λαιμού, ενώ ο οριζόντιος φιόγκος σπρώχνει το μάτι προς τα πλάγια.

Ψεύτικο βαθύ Βε ντεκολτέ που κατεβαίνει χαμηλότερα από το στήθος, γεμάτο με μικρά βολανάκια και πλισέ, ό,τι πρέπει για ένα πλούσιο στήθος που να μειώσουμε διακριτικά τον όγκο του, στολίζοντάς το. 

 

DIY μια διασκεδαστική καρφίτσα

 

Καμιά φορά τυχαίνει οι πιο όμορφες εικόνες που βλέπουμε να βρίσκονται σε ευτελή υλικά, π.χ. σε περιοδικά, σε χαρτιά περιτυλίγματος ή και σε παιδικά βιβλία. Με λίγη τύχη, μπορούμε να τις κρατήσουμε κοντά μας για πάντα. 

Καρφίτσα φτιαγμένη από χαρτί κολλημένο σε έτοιμο μπρούτζινο πλαίσιο καρφίτσας. Έχει  πάνω της ένα δένδρο από σελίδα παραμυθιού, φτιαγμένο με χρώματα ακουαρέλας και χρυσές κηλίδες. Απλώς κόβουμε ένα κύκλο γύρω από το δένδρο, το κολλάμε στην επιφάνεια και το περνάμε με 2 στρώματα ακρυλικό βερνίκι χειροτεχνίας. Αυτό είναι όλο. 

(ιδέα κι εκτέλεση La mode de Pinktag)

1953 Modes et Travaux

 Modes et Travaux, Μάιος του 1953 και κοστούμι ταξιδιού. Από χοντρό βαμβακερό πικέ που αναπνέει και κρατάει καλά την γραμμή του, κοντά στο σώμα, στολισμένο με έντονα εξώγαζα και πρωτότυπα κουμπιά. Για την γυναίκα που θέλει να παραμείνει δροσερή και κομψή καθώς πηγαίνει προς τον ταξιδιωτκό της προορισμό, με αυτοκίνητο, τραίνο ή αεροπλάνο. 

(φωτό του ασπρόμαυρου σκίτσου και επιχρωματισμός La mode de Pinktag)

Θεοδώρα του Βυζαντίου, η εστεμμένη φεμινίστρια (το νέο Θεατρικό του Γεωργίου Ρούσοου)

 

(από το περιοδικό Μόδα, 09/1968)

Το νέο θεατρικό έργο του εκλεκτού συγγραφέως Γεωργίου Ρούσσου (που θα παιχτεί στο θέατρο "Διάνα" από τον θίασο της Τζένης Καρέζη, με την διακεκριμένη πρωταγωνίστρια στον ρόλο της Θεοδώρας, τον Κώστα Καζάκο στον ρόλο του Ιουστινιανού, σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και σκηνικά Γιάννη Καρύδη), παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις γυναίκες γενικώς κι από την άποψη αυτή η "Μόδα" θεώρησε ότι έπρεπε να αφιερώσει ένα άρθρο στο γεγονός. Ζητήσαμε μια συνέντευξη με τον συγγραφέα και να τι μας είπε:

 

- Και στα προηγούμενα έργα σας κύριε Ρούσσο, δείχνετε μια εξαιρετική προτίμηση σε γυναίκες ηρωίδες, τις οποίες μάλιστα εμφανίζετε εξιδανικευμένες. Είσαστε, άραγε,  ένας εκ πεποιθήσεως φεμινιστής; 

- Ο "φεμινισμός" είναι μια λέξη που στον τόπο μας έχει γελοιοποιηθεί σε περασμένα χρόνια, από σατιρικούς συγγραφείς, άνδρες βεβαίως. Ας την αποφύγουμε λοιπόν προκειμένου να χαρακτηρίσουμε την στάση μου ως συγγραφέως, έναντι του γυναικείου φύλου. Δεν δυσκολεύομαι να πω ότι είναι μια στάση ανάλογη της ηρωίδας μου, της αυτοκράτειρας Θεοδώρας: "Πολύ επιεικής προς τις γυναίκες, ανεπιεικής προς τους άνδρες". 

  Αυτός ο φιλογυνισμός βγαίνει από ένα βαθύτερο αίσθημα δικαιοσύνης. Η γυναίκα υπήρξε επί αιώνες -και μέχρις ενός σημείου εξακολουθεί να είναι ακόμα - η Αδικημένη της ζωής. Η λεγόμενη πατριαρχική κοινωνία φτιάχτηκε πάνω σε μέτρα ανδρικά, θέλω να πω, σύμφωνα με το συμφέρον και τις επιθυμίες των ανδρών. Υποταγμένη η γυναίκα στους αυταρχικούς θεσμούς που θέσπισε η αρχέγονη ανδροκρατία, περνούσε από την μια σκλαβιά στην άλλη -σκλάβα ενός πατέρα, ενός αδερφού, ενός συζύγου, κάποτε του γιού της. Κι αν θέμε να είμαστε ειλικρινείς, η ίδια σκλαβιά, έστω και επιχρυσωμένη, εξακολουθεί και σήμερα υπό ποικίλες μορφές στις "εκπολιτισμένες" κοινωνίες μας, στις οποίες εντούτοις, πιστεύουμε ότι υπάρχει μια κάποια ισοτιμία των δυο φύλων. Φυσικά δεν υπάρχει. Κι ό,τι υπάρχει, είναι κατά μεγάλο μέρος επίπλαστο και παραπλανητικό. Η γυναίκα εξακολουθεί να είναι υποτελής στον άνδρα και η κοινωνία μας μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Όλα, νόμοι, θεσμοί, έθιμα, είναι καμωμένα  -από τους άνδρες, εννοείται- έτσι που να μπορούν να κρατούν το γυναικείο φύλο σε μια μεθοδική υποτέλεια στο ανδρικό φύλο. Πρόκειται, με απλούστερα λόγια, για μια βαρύτερη αδικία που δεν μπορεί παρά να συγκινεί έναν συγγραφέα. 

   Από αυτό και η τάσις μου να εξιδανικεύω,  όπως είπατε τις ηρωίδες των έργων μου. Δεν τις εξιδανικεύω. Απλώς τις βάζω να φωνάζουν το δίκιο τους, να διεκδικούν τα καταπατημένα δικαιώματά τους, και μαζί αποκαλύπτουν τα μεγάλα προσόντα και προτερήματα του φύλου τους, που αν τις άφηναν οι θεσμοί να τα φανερώσουν ελεύθερα, θα απεδείκνυαν ότι μπορούν να είναι αληθινοί σύντροφοι των ανδρών, πολύτιμοι όσο και ισότιμοι, στοιχεία της ζωής  και της κοινωνίας σπουδαιότατα, πρωταρχικά και αφάνταστα ευεργετικά. 

 

- Κύριε Ρούσσο αν μαντεύουμε σωστά ακολουθείτε στα έργα σας την φεμινιστική γραμμή του Ίψεν; 

- Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια. Κολοσσούς σαν τον Ιψεν είναι αδύνατο και να τους μιμηθείς ακόμα. Απλώς το νέο μου έργο είναι ένα εγκώμιο της γυναίκας, αφού η ηρωίδα Αυγούστα Θεοδώρα ξεπετιέται μέσα από όλες τις σκηνές σαν μια μαχητικότατη και πολυδύναμη εκπρόσωπος του γυναικείου φύλου. Είναι αναμφισβήτητα μια εστεμμένη φεμινίστρια που επέβαλε στον συντηρητικό, κατά τα άλλα,  Ιουστινιανό μια καινούργια νομοθεσία -προοδευτική και τολμηρή για τους καιρούς εκείνους- που απελευθέρωνε την γυναίκα από μερικά δεσμά της.

    Μα το έργο μου δεν περιορίζεται βέβαια μόνο σε αυτό. Δίνει και όλη την θυελλώδη ζωή της αυτοκράτειρας εκείνης που ξεκίνησε από τον Ιππόδρομο, το Τσίρκο και από μια ακόλαστη νεανική ζωή, για να εξελιχθεί στην θαυμασιότερη αυτοκράτειρα του Βυζαντίου και, κατά την γνώμη μου, στην δυναμικότερη εστεμμένη της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι μια γοητευτική θεατρική μορφή, με τις ακοίμητες φιλοδοξίες της, με τα φλογερά πάθη της, με τους αδιάκοπους σκληρούς αγώνες της, αγώνες πολύμορφους: να σβήσει το μελανό παρελθόν της, να αντιμετωπίζει τις ατελείωτες ραδιουργίες των μηχανορράφων του Ιερού Παλατιού, να εμψυχώνει τον Ιουστινιανό (σε αυτήν οφείλεται η καταστολή της τρομερής Στάσεως του Νίκα), να μείνει απόλυτα πιστή στον άνδρα της, να εδραιώσει την φεμινιστική πολιτική της, να επιβάλλει την άλλη, μεγαλεπίβολη πολιτική της που έλεγε ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπρεπε να στηριχτεί στους Έλληνες και τον ανατολικό ελληνισμό του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι όχι στην Δύση και τα κατάλοιπα των Ρωμαίων, όπως ήθελε ο Ιουστινιανός. Κι αυτοί οι αγώνες της ακριβώς της δίνουν μέσα στην Ιστορία την ύπατη θέση της μεγαλύτερης Αυγούστας. 

    Και δίνουνε και στο δικό μου έργο ευκαιρίες για συνταρακτικές, υποθέτω, σκηνές και για ένα δραματικό  ενδιαφέρον, που ελπίζω ότι ανεβαίνει από την μια σκηνή στην άλλη,  από την στιγμή που την γνωρίζει ο Ιουστινιανός στο Ιπποδρόμιο να παίζει μια σπαρταριστή φάρσα, έως και τον συγκλονιστικό θάνατό της. 

**********

(Στην φωτογραφία κοστούμι του Γιάννη Καρύδη για την ηρωίδα του θεατρικού, Αυτοκράτειρα Θεοδώρα )

1948, Ωρα για περιπέτεια

 

Το περιοδικό Jardin des modes του 06/1948  από όπου δανειστήκαμε το σκίτσο της ανάρτησης,  είναι αφιερωμένο στα ταξίδια λίγων ημερών κι έχει ρούχα για ιστιοπλοϊα, για ταξίδι με τραίνο, με αυτοκίνητο κι αεροπλάνο. Οι αποσκευές δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το αφιέρωμα, αφού γνωρίζουμε ότι οι κομψές γυναίκες δεν περιορίζουν το γούστο και το στυλ τους μόνο στα ρούχα τους, αλλά το επεκτείνουν παντού γύρω τους.

Στην εικόνα μας, δεξιά μια κλασική δερμάτινη βαλίτσα της Kirby Beard με στρογγυλεμένες γωνίες κι εξώγαζα. Αριστερά από δέρμα και καραβόπανο η τσάντα Hermès που θυμίζει πολύ το κατοπινό μοντέλο Birkin. Στην μέση η τσάντα ταξιδιού Luis Vuitton από αδιαβροχοποιημένο ύφασμα και δερμάτινα τελειώματα.

Για ένα Σαββατοκύριακο στην θάλασσα ή ένα τριήμερο στο βουνό, και οι τρεις αποσκευές είναι ό,τι πρέπει: πολύ εξυπηρετικές κι αφάνταστα κομψές. 

(φωτό σκίτσων και ρετούς La mode de Pinktag)

1968, Το μάτι του πάνθηρα

 

Σεπτέμβριο του 1968 στο περιοδικό "Μόδα" το μοντέλο Βερούσκα λανσάρει το μακιγιάζ "Μάτι του πάνθηρα", που έχει δυό-τρεις παραλλαγές. Η Βερούσκα εμπνεύστηκε η ίδια αυτά τα μακιγιάζ κάνοντας σαφάρι στην ζούγκλα για φωτογράφησή της για το περιοδικό Vogue. Όπως είπε, η επιρροή της ήταν οι αφρικάνικες φυλές ιθαγενών και η μεγαλοπρέπεια των ζώων της ζούγκλας. 

Μαζί με το ατίθασο χτένισμα, μοιάζει πράγματι με λέαινα. 

1958 μπαμπάς και γιός

 Δυο ανοιξιάτικα πλεχτά για άντρα ή παιδί, στο ίδιο σχέδιο, διαφορετικό μέγεθος. Είναι φτιαγμένα σε πλέξη αγγλικό λάστιχο, με βε ντεκολτέ και γιακά. Ό,τι πρέπει για τα Σαββατοκύριακα στα σπορ. 

1953 Ροζ, μπλε ή γκρι

 

Το 1953 το ροζ χρώμα φορέθηκε με όλους τους τρόπους, από πάνω μέχρι κάτω μόνο του, ή σε λεπτομέρειες και σε συνδυασμό μόνο με ψυχρά χρώματα, όπως το γκρι και το μπλε. Στην φωτογραφία μας από το περιοδικό Modes et Travaux, σκίτσα με πιθανούς συνδυασμούς. 

(φωτό και ρετούς των σκίτσων La mode de Pinktag)

1953 Modes et Travaux

 

Την Άνοιξη του 1953 τριανταφυλλένια ζωή και ρούχα σε ροζ, για τις κομψές κυρίες. Αυτό το χρώμα-παγίδα που θεωρείται κάπως παιδικό, υπάρχει τρόπος να φορεθεί από όλες τις γυναίκες:

Σε καθαρό ροζ όπως η κοντή ζακέτα κάτω δεξιά, σε γκρί σκούρο με διακριτικά πουά ροζ ή με μεγάλο εντυπωσιακό φιόγκο σε ροζ όπως τα δύο φορέματα, ή τέλος με το ροζ κρυμμένο  -όπως συμβαίνει με το κλος γκρι μαντό που έχει ροζ στην φόδρα. 

(φωτο σκίτσων και ρετούς La mode de Pinktag)

Απρίλιος 1964, το μεγαλείο της απλότητας.

 

Σε περιοδικό "Γυναίκα" του Απριλίου 1964, φόρεμα πολύ λιτό, σε ψαθωτό μάλλινο ύφασμα, κομμένο σε γραμμή σάκου, με ριχτούς ώμους, ντεκολτέ μπατό κι απλούστατες εξωτερικές τσέπες και ζωνάκι από το ίδιο ύφασμα. 

Το φόρεμα διακοσμείται με κρόσια που δημιουργούνται στο υλικό του γύρω από το στρίφωμα. Διαθέτει επιπρόσθετο μαντήλι με τελείωμα σε κρόσια, που φοριέται γύρω από τον λαιμό ή στο κεφάλι (π.χ. μια μέρα που φυσάει). 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

Δυο κολιέ σε μαύρο-ασημί

 

Δυο χειροποίητα κολιέ σε μαύρο κι ασημί. Και τα δυό είναι φτιαγμένα με πολυεδρικές κρυστάλλινες χάντρες που η μισή επιφάνειά τους είναι διάφανη και η άλλη μισή έχει εσωτερική επίστρωση σε ασημί χρώμα. 

Το κάτω κολιέ φτιάχτηκε με βελόνα και λινή κλωστή χειροτεχνίας, σε μια τεχνική 100 ετών που λέγεται Bead-rope (σκοινί από χάντρες). Σε μια απλή σειρά από χαντρούλες μαύρες, στερεώνονται θηλιές με μεγάλα κρύσταλλα. Στο μέσον βρίσκεται μια μπάλα από αυτές που ήταν της μόδας στην δεκαετία του 60, ολόκληρη φτιαγμένη από κρύσταλλα. 

Το πάνω κολιέ έχει μόνο μια σειρά κρυσταλλάκια και στο μέσον ένα μοτίφ από γυαλόπετρα (γυαλί χτυπημένο από τα κύματα της θάλασσας) πιασμένο μέσα σε πλαίσιο από πηλό πολυμερισμού (Cernit) με πρόσθετα στρας στην επιφάνειά του. 

Τα δυό κολιέ μπορούν να φορεθούν μαζί, μια που η μπάλα αφαιρείται και στο κενό με τις μαύρες λεπτές χάντρες κρέμεται το μοτίφ από Cernit. Δημιουργείται έτσι ένα ογκώδες κόσμημα, που εξυπηρετεί καλύτερα τα πολύ λιτά μονόχρωμα σύνολα ρούχων. 

(ιδέα και εκτέλεση La mode de Pinktag)

1968 Γιάννης Τσεκλένης

 

Τον Αύγουστο του 1968 ο σχεδιαστής Γιάννης Τσεκλένης παρουσιάζει μια κολεξιόν νεανική και ευκολοφόρετη. Ψυχεδελικά εμπριμέ που πρωτοεισήγαγε στην ένδυση ο Εμίλιο Πούτσι, καλσόν επίσης εμπριμέ, υφάσματα ζέρσεϊ που κινούνται μαζί με το σώμα, γραμμή Αλφα, μήκος πάνω από το γόνατο. Τα σύνολα συμπληρώνονται από δίχρωμες καστόρινες γόβες καρέ, με χαμηλό τακούνι. 

Ποια μπορώ να φανταστώ σε αυτά τα ρούχα; 

Με χρωματιστό καλσόν την Ελενα Ναθαναήλ, την Νόρα Βαλσάμη, την Ελένη Προκοπίου, την Μαρία Ιωαννίδου και την Έφη Μελά (που ήταν σύζυγος του Τσεκλένη). 

Με μονόχρωμο καλσόν την Τζένη Καρέζη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Ρένα Βλαχοπούλου, την Μάρω Κοντού, την Μαίρη Χρονοπούλου. 

Μπορώ να φανταστώ κάθε γυναίκα. Εσάς κι εμένα. 

(φωτογραφίες σκίτσων που παρουσιάστηκαν στο περιοδικό "Μόδα" μαζί με τρία πατρόν La mode de Pinktag)

1952 δυο φορέματα

 

Από το ελληνικό φιγουρίνι Carnet des modes του 1952, δυό φορέματα μάλλινα, αρκετά εκκεντρικά. Η γραμμή τους είναι εφαρμοστή στο κορσάζ, τα μανίκια μονοκάμματα ζαπονέ, η ζώνη τονισμένη με ζώνη από το ίδιο ύφασμα, η φούστα σε γραμμή τυλίπ (τουλίπα, όπως το λουλούδι). 

Και τα δύο μοντέλα κάνουν σημαντικό παιγνίδι με την γεωμετρία. Το μπλε φόρεμα έχει μονό γιακά και ασύμμετρο κούμπωμα, ενώ το πέτο στον γιακά και το εσωτερικό του φάκελου της φούστας είναι σε κοντράστ κόκκινο ύφασμα. 

Το αριστερό κόκκινο φόρεμα σχηματίζει μια μικρή κάπα ως συνέχεια του γιακά του και οι τσέπες του πετούν ελεύθερες, μακριά από την φούστα. 

(φωτό κι επεξεργασία σκίτσων La mode de Pinktag)

1931, κοστούμι δωματίου

 

La mode illustrée, 1931 και σύνολο δωματίου (parure d' intereur). 

Τι είναι το σύνολο δωματίου; Είναι η απόλυτη πολυτέλεια στην γκαρνταρόμπα, ένας άριστος τρόπος να περιποιηθείς τον εαυτό σου, να τον καλομάθεις. Δεν είναι πυτζάμα, ούτε ρούχο για να δέχεσαι επισκέπτες. Είναι αυτό που φοράς όταν διαβάζεις, πίνεις τον καφέ σου, ακούς μουσική και γενικώς είσαι ξύπνια αλλά ούτε εργάζεσαι, ούτε βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με άλλους. 

Δεν μπορούν αυτά όλα να γίνουν με τις πυτζάμες ή με ρούχα κανονικά, π.χ. περιπάτου; Μπορούν, αλλά οι πυτζάμες είναι από πιο λεπτό ύφασμα επειδή είμαστε κάτω από τα σκεπάσματα, ενώ τα κανονικά ρούχα είναι κάπως πιο σκληρά και άβολα. Τα κοστούμια δωματίου ράβονταν από χοντρά σατέν ή κρεπ σατέν (ένα θαυμάσιο ύφασμα, το εσωτερικό του σατέν, το εξωτερικό ματ), κρατούσαν αρκετά καλά την φόρμα τους και τσαλάκωναν λίγο. 

Στις τηλεοπτικές σειρές μυστηρίου Miss Fisher murder mysteries και Miss Bradley, που διαδραματίζονται ανάμεσα στο 1925 και το 1935 κι έχουν εξαίρετα κοστούμια (ιστορικώς ακριβή) μπορείτε να δείτε πολλά κοστούμια δωματίου πάνω στις ηρωϊδες. 

Το ερώτημα είναι ποιά μπορεί να φορέσει τέτοια ρούχα; Τότε όπως και τώρα, υπήρχαν γυναίκες που ζούσαν μόνες, εργάζονταν ή είχαν κάποιο εισόδημα, και διέθεταν δικό τους σπίτι (ή ένα δωμάτιο μέσα στο σπίτι των γονιών τους). Αυτές τις καθημερινές μοναχικές ασχολίες της χαλάρωσης και της αυτοσυγκέντρωσης τις έκαναν με τα κατάλληλα ρούχα, εκείνα που τους επέτρεπαν άνεση, αλλά δεν τους έδιναν την εντύπωση πως ήρθε η ώρα για ύπνο. 

Το ρούχο δωματίου της φωτογραφίας είναι παρμένο από την καλύτερη εποχή για τις γυναίκες, τότε που ο γυναικείος πληθυσμός είχε βγει στην εργασία, σπούδαζε, συνδικαλιζόταν, απεργούσε, είχε κερδίσει αρκετά δικαιώματα στην δημόσιο χώρο, δοκίμαζε συμμετοχή στα αθλήματα, οδήγηση, αεροπλοϊα και ταυτόχρονα είχε πρόσφατες τις αναμνήσεις για την περιποίηση του εαυτού, εξωτερικά και εσωτερικά.  Οι γυναίκες είχαν πολύ υψηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης, τότε. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τα άλλαξε όλα. Με το τέλος του επήλθε μια οπισθοδρόμηση στα ήθη. Επαινέθηκε η οικογένεια, τα πολλά παιδιά, τα επιτυχημένα κουλουράκια, οι πυτζάμες με το ίδιο μοτίφ για όλη την οικογένεια. Η αξία της γυναίκας ως μεμονωμένης προσωπικότητας, υποβαθμίστηκε. 

Ωστόσο ρούχα δωματίου συνέχισαν να παράγονται έως  και την δεκαετία του 80, σε όλες τις χώρες -και την Ελλάδα. 

(φωτό κι επιχρωματισμός του μαυρόασπρου σκίτσου La mode de Pinktag)

Γυναίκα 10-23 Απριλίου του 1963

 

Στην φωτογραφία μας το εξώφυλλο του περιοδικού "Γυναίκα" που ήταν στα περίπτερα από τις 10 έως τις 23 Απριλίου 1963 κι ήταν ολόκληρο αφιερωμένο στο Πάσχα. Είχε κατασκευές, χάρτινα λαγουδάκια, ζωγραφισμένα αυγά, συνταγές για κουλουράκια, ρούχα κατάλληλα για τις γιορτινές  μέρες. 

Για την φωτογραφία ποζάρει η Ιταλίδα Luisa Spanga με μπλε κλος λινή φούστα και γαλάζια μπλούζα με μικρά τσεπάκια από ποπλίνα. Στα πόδια της κλασικά δερμάτινα πέδιλα της ελληνικής παράδοσης. Πίσω της μια φρεσκο-ασβεστωμένη εκκλησία της Μυκόνου και το Αιγαίο.  

10/04/1963 Ανοιξιάτικα ταγιέρ

 

Στο 15νθήμερο  περιοδικό "Γυναίκα" που κυκλοφόρησε 10/04/1963, τρία ιταλικά ταγιέρ ανοιξιάτικα στην γραμμή που ονομάζουμε boxy. Τα υφάσματα μικρά καρό ή άλλα γεωμετρικά ντεσέν. Οι φούστες στενές κι ως την μέση του γόνατου. Τα σακάκια κοντά και ριχτά με μανίκια 3/4. Διακοσμητικές φάσες ή κουμπιά σε κοντράστ απόχρωση. Οι τρεις κομψές κυρίες φορούν μυτερές γόβες με μέτριο τακούνι και γάντια. 

Τα τέλεια ρούχα για την Ανάσταση που το 1963 έπεφτε στις 14 Απριλίου για τους καθολικούς και στις 21 Απριλίου για τους ορθόδοξους . 

1967, A-line

 

1967, τρία φορέματα σε γραμμή Αλφα. Με κοντό μανίκι ή αμάνικα, στενά στους ώμους, με έντονα εξώγαζα και σπορ τσέπες, δεν ακουμπούν καθόλου στο σώμα από το στήθος και κάτω, ενώ έχουν μήκος λίγο πάνω από το γόνατο και θαυμάσια χρώματα. Σε ποια δεν θα πήγαινε ένα τόσο χαριτωμένο και αεράτο φόρεμα; 

(Φωτό σκίτσων La mode de Pinktag)

Κολιέ με κόκκινες πέρλες (DIY)

 

Δεν περιμένουμε να βρούμε ό,τι ακριβώς επιθυμούμε στη αγορά. Το φτιάχνουμε μόνες μας, ώστε να έχουμε ακριβώς αυτό που ονειρευτήκαμε, σε πολύ χαμηλότερο κόστος. 

Εδώ, ένα κολιέ κλασικό λόγω του υλικού του και μοντέρνο  εξ αιτίας τόσο του χρώματός του, όσο και της ασυμμετρίας του.  

Σε χοντρή μπρούτζινη αλυσίδα είναι κρεμασμένες δεξιά μεγάλες πέρλες κόκκινες, ενώ αριστερά μικρότερες και δυό τμήματα έχουν μόνο χρυσαφί μεταλλικούς δίσκους. Πάνω ή πίσω από το κύριο κολιέ, μια ακόμα αλυσίδα με ένα μεγάλο στρας κωνικό. Μήκος που περνάει αρκετά κάτω από το στήθος.

(Iδέα κι εκτέλεση La mode de Pinktag)

Elizabeth Arden , 1968

 

Περιοδικό "Μόδα" 09/1968. 

Το μακιγιάζ τονίζει κυρίως το βλέμμα με άφθονη μάσκαρα στις βλεφαρίδες και έντονες σκιές.  Ολοσέλιδη διαφήμιση της Elizabeth Arden και του νέου της προϊόντος  creamy eye shadow, εδώ σε πράσινη ανοιχτή απόχρωση. Κοντινή φωτογραφία στο 1ο σχόλιο. 

Οι ευφάνταστες κούκλες

 

Οι μεγάλες εταιρείες κοσμημάτων ενεργούν βάση στρατηγικής και υπολογισμένου ρίσκου, γι αυτό φτιάχνουν κομμάτια με σχετικώς εγγυημένη ποιότητα, ενώ κατασκευάζουν τόσο τα πολύ διαχρονικά μπιζού, όσο και τις τελευταίες τάσεις της μόδας. 

Οι μικροί χειροτέχνες κοσμημάτων όμως (μεταξύ αυτών κι όσοι πουλούν κοσμήματα σε πάγκους στον δρόμο), κάνουν κυρίως το κέφι τους, γι αυτό φτιάχνουν πολύ πρωτότυπα πράγματα, που πιθανόν δεν θα αρέσουν σε κανέναν εκτός από τους ίδιους τους δημιουργούς. 

Εάν τυχόν ενδιαφέρεστε για μπιζού πολύ ασυνήθιστα, στους μικρούς κατασκευαστές κaι τους πάγκους του δρόμου θα βρείτε το διαφορετικό, π.χ. το κόσμημα με χιούμορ ή αυτό που θυμίζει ταινία φαντασίας. 

Εδώ δυό μενταγιόν αγορασμένα στον δρόμο με μικρές κουκλίτσες ευφάνταστες, αυτές που στα αγγλικά λέμε whimsical. Η κάθε μία έχει μήκος περίπου 6 εκατοστά. 

Η καφέ κούκλα φοράει παλτό από δέρμα κι από πάνω ετόλ από γούνα,  ο σκελετός της είναι χρυσός και η τσαντούλα της  με σούρες. 

Η μαύρη κούκλα με τον ασημί σκελετό φοράει βραδινό μίνι φόρεμα αμπίρ  από τριχωτό λαμέ ύφασμα, η τσάντα και οι γόβες της έχουν πουά υφή, ενώ στον λαιμό της φοράει διπλό κολιέ με ασήμι πέρλες. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

H δεκαετία του 1920 στο σήμερα.

 

Τα ρούχα της δεκαετίας του 20 και έως την μέση του 30 λατρεύονται από πολλούς σχεδιαστές, ωστόσο σπάνια βλέπουμε στοιχεία εκείνης της εποχής να μεταφέρονται στο ρούχο, εκτός από τα βραδινά φορέματα με τις φράντζες από χάντρες -αυτά που λέμε πως φορούσαν οι flapper. 

Οι σχεδιαστές δυσκολεύονται αιτιολογημένα, μια που είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις στο ίδιο μοντέλο τόσο την γεωμετρικότητα με την απαλότητα -τα 2 χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής.

 

Στην φωτογραφία μας μια εξαίρεση της εταιρείας Artischocki Mπλούζα από ποπλίνα, με ασύμμετρο γιακά, κοντά μανικάκια γεμάτα πιέτες σιδερωμένες (όχι γαζωμένες) και πλαστρόν επίσης με πιέτες. Νομίζω πως στο μοντέλο αυτό οι σχεδιαστές συνδύασαν τέλεια τις καθαρές γραμμές της Αρτ Ντεκό με την τρυφερότητα.

1934, Ανοιξιάτικες μπλούζες

 

Από περιοδικό Modes et Travaux Μαρτίου 1934, τρεις μπλούζες που υποδέχονται την Άνοιξη. Είναι χαλαρές στο πάνω μέρος του κορμού, έχουν ζώνη υφασμάτινη, ενώ με τονισμένες ραφές δημιουργούνται πάνω τους γεωμετρικά παιγνίδια.

Τα εμπριμέ του Emilio Pucci

 

Τσαντα σε αδιαβροχοποιημένο καμβά και δερμάτινα τελειώματα σε εμπριμέ του Emilio Pucci. Τα εμπριμέ Pucci είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που αξίζει τον κόπο να φοράς, με logo.  

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

Κολιέ του 1960

 

Αυθεντικό τριπλό κολιέ με πέρλες της δεκαετίας του 1960. Πολλές φορές ακούμε γι αυτά και τα φανταζόμαστε κυρίως ως συνηθισμένα, βαρετά, συντηρητικά, όμως από κοντά το κύριο χαρακτηρισιτκό τους είναι η ομορφιά τους. 

Το συγκεκριμένο της φωτογραφίας μας έχει κρεμ πέρλες θαμπές σε δυο μεγέθη, γκρι "τσαλακωμένες" πέρλες, πολυεδρικά κρύσταλλα σε  καφέ σκούρο σχεδόν μαύρο και κυλίνδρους από κάποιο μαύρο ορυκτό με καφέ νερά, κι αυτό "τσαλακωμένο". Όλες οι χάντρες καλύπτονται με ασημί "καπελάκια" στις δυό μεριές τους, ενώ συνδέονται με σύρματα, οπότε το πλήρες κολιέ είναι αρθρωτό. 

Το καλύτερο σημείο του κολιέ είναι το κούμπωμά του. Σε μεταλλική κυκλική βάση στηρίζεται με άπειρα δοντάκια (prongs) η μεγάλη ημισφαιρική χάντρα, που ολόγυρα κεντιέται με περλίτσες. 

Απο το 1960 έως το 2022 είναι περίπου 60 χρόνια. Δεν είναι περίεργο που το κολιέ έζησε τόσο πολύ, αφού είναι φτιαγμένο με  προσοχή, εργασία χεριού, χωρίς υλικά που φθείρονται και αλλοιώνονται (π.χ. ή πετονιά ή οι κόλλες που χρησιμοποιούνται σήμερα. 

Τα φω μπιζού κέρδισαν τις καρδιές των γυναικών κάποτε, επειδή για την κατασκευή τους στρατολογούνταν τεχνίτες με γνώση και καλά υλικά. Από τότε μέχρι τώρα άλλαξαν πολλά, η απληστία και το γρήγορο κέρδος κατέκλυσε την Αγορά. Σήμερα είναι αδύνατον να βρει κανείς στα σύγχρονα καταστήματα accesorries οτιδήποτε που να ζει πάνω από 3 χρόνια. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

Ανακυκλωμένα υλικά (Tamara Foglie)

 

 

Όσοι αγαπούν το vintage, συχνά έχουν πάθος με την ανακύκλωση. Επιδιώκουν τα υλικά να χρησιμοποιούνται όσο το δυαντόν περισσότερα χρόνια, καμιά φορά αλλάζοντας μορφή και χρήση. Στην σελίδα La mode de Pinktag είμαστε υπέρ της ανακύκλωσης, γι αυτό ψάχνουμε στο Ίντερνετ για σχεδιαστές με παρόμοιες αντιλήψεις.

 

Η ανθεκτική και ευκολόχρηστη τσάντα της φωτογραφίας μας είναι έργο της σχεδιάστριας  Tamara Foglie. Η Ταμάρα κατασκευάζει τις τσάντες της σε μικρά οικογενειακά εργαστήρια στο Λονδίνο. Για τα σχέδιά της χρησιμοποιεί δέρμα , το οποίο συνδυάζει με παλιά σακιά αλευριού από την Ουγγαρία, δημητριακών από την Γερμανία ή χειροποίητα πάτσγουορκ από το Πακιστάν. Το αποτέλεσμα είναι τσάντες που τα χερούλια κι ο πάτος τους είναι δερμάτινα και σχετικώς άκαμπτα, ενώ το σώμα τους μαλακό κι ευλύγιστο. 

Στην φωτογραφία μας μια τσάντα tote, με καφέ σκούρα δερμάτινα χερούλια, κλείσιμο και βάση, που ο κορμός της είναι σε  διπλή μπεζ λινάτσα,  διακοσμημένος με το αυθεντικό λογότυπο της εταιρείας σιτηρών σε γοτθική γραφή , συν διάσπαρτα art nouveau μοτίφ. 

 

"Αφήστε με μόνη" (Georges Barbier 1919)

 

O Georges Barbier είναι ένας από τους σπουδαιότερους εικονογράφους που έδρασαν στην εικονογράφηση -αν όχι ο μεγαλύτερος. Το πάθος του Barbier ήταν η ομορφιά. στα πάντα. Αυτός κι ο Ερτέ, ζωγράφισαν τις γυναίκες σε μυθικές απεικονίσεις, μέσα σε ένα πλήρες περιβάλλον που όλο μαζί υπηρετούσε μόνο την ομορφιά των γυναικών και τίποτα άλλο.

Πολλές εικονογραφήσεις του Barbier δημιουργήθηκαν για συγκεκριμένα ρούχα σχεδιαστών της Υψηλής Ραπτικής, ενώ σε άλλες οι γυναίκες είναι τελείως γυμνές. Σε όλες, το ρούχο, το μπαλκόνι, ο καναπές, το δένδρο, το βάζο, η κουρτίνα, όλα υπάρχουν στο κάδρο για να αναδείξουν την θεϊκή διάσταση των γυναικών κα το μυστήριό τους. Οι άντρες επίσης δεν παίζουν κάποιο σπουδαίο ρόλο, υπάρχουν στην εικόνα με τα σωστά για την περίσταση ρούχα, αλλά είναι δευτερεύοντες χαρακτήρες σε σχέση με τις γυναίκες που μαγνητίζουν το μάτι του θεατή.

Στην φωτογραφία μας δουλειά του Barbier του 1919 για το πολυτελές περιοδικό Gazette du bon ton, που ονομάζεται "Αφήστε με μόνη".

Βραδινό φόρεμα με μικρό αποκαλυπτικό κορσάζ κεντημένο με σειρές από πέρλες. Η φούστα είναι ενωμένη στο μέσον των ποδιών, σκισίματα στα πλάγια αποκαλύπτουν τις γάμπες. Η φούστα κι η ξεχωριστή ουρά του φορέματος στολίζονται με φτερά. Το βραχιόλι του χεριού, ενώνεται με το βραχιόλι του ποδιού με μια μακριά σειρά πέρλες. Το κάλυμμα της κεφαλής είναι φτιαγμένο από πέρλες και τα μαλλιά της γυναίκας γαλάζια.. Η γυναίκα κοιτάζει αφηρημένη τον ορίζοντα, ενώ στέκεται σε ένα μπαλκόνι από ροζ μάρμαρο, δίπλα σε μια τεράστια ανθοστήλη -πιθανότατα πραγματική απεικόνιση βεράντας βίλας γύρω από την λίμνη Κόμο.

Υπήρξε φίλη του Barbier, μια μπαλαρίνα, σοπράνο, ηθοποιός, ζωγράφος, που φόρεσε αυτό το φόρεμα κάπου; Δεν το ξέρουμε, πάντως υπήρξαν πολλές συγκλονιστικές γυναίκες που με την τόλμη και την πρωτοπορία τους, ενέπνευσαν αυτές τις πανέμορφες εικόνες στο μυαλό των καλλιτεχνών.

1921, Τρία ταγιέρ

 

Στις 26 Μαρτίου 1921, το περιοδικό L' Art et la Mode παρουσιάζει τα νέα ταγιέρ της Ανοιξης. Είναι ραμμένα σε λεπτό μάλλινο ύφασμα, οι ζακέτες τους είναι εφαρμοστές στους ώμους και έως την μέση, φαρδαίνοντας από εκεί και κάτω, ενώ οι φούστες ράβονται σε γραμμή τουλίπας -πιο φαρδιές κοντά στην μέση, πιο στενές προς το στρίφωμα. 

(φωτογραφία και επιχρωματισμός του ασπρόμαυρου σκίτσου La mode de Pinktag)

"Γενέθλια", 1942, Ντοροθέα Τάνινγκ

 

Η Ντοροθέα Τάνινγκ (που σε παλιότερη ανάρτηση έχουμε μιλήσει για τα κοστούμια της στο θέατρο) είναι σουρεαλίστρια ζωγράφος που όπως η Φρίντα Κάλο,  ζωγράφισε γυναίκες, σκέφτηκε πολύ πάνω στην κατάσταση των γυναικών και δεν έφτιαξε ούτε έναν χαρούμενο πίνακα. 

Στα "Γενέθλια" που βλέπουμε στην φωτό, η ηρωίδα μας έχει εκπληκτική ομοιότητα με την ζωγράφο που τότε ήταν 32 χρονών. Στέκεται ορθή φορώντας σακάκι του προηγούμενου αιώνα με μπροκάρ και δαντέλες στα μανίκια. Το στήθος της έχει αποκαλυφθεί. Η φούστα της είναι φτιαγμένη από ύφασμα και κάτι που μοιάζει με περιπλεγμένες ρίζες δένδρων, σε μεγέθυνση όμως, οι ρίζες είναι γυμνά αντρικά και γυναικεία σώματα που κρέμονται το ένα από το άλλο. 

Το χέρι της είναι στο πόμολο μιάς πόρτας. Από πίσω βρίσκεται άλλη πόρτα, κι άλλη, κι άλλη κι άλλη. Ο χώρος μοιάζει με αίθουσα με καθρέφτες, όπου αντί για καθρέφτες έχουμε πόρτες. Η ηρωίδα μας φεύγει ή μόλις ήρθε; Αυτές τις πόρτες τις έχει ήδη ανοίξει κι εξερευνήσει ή τώρα θα θα αρχίσει να τις εξερευνά; 

Αυτό θα το αποφασίσουμε εμείς. 

1967 , πρωινά πανωφόρια

 Από το ένθετο φιγουρίνι του περιοδικού Neue Moden 1967, δυό πανωφόρια σε γραμμή τραπέζιου κι ένα σύνολο (φόρεμα και ζακέτα, όλα σχεδιασμένα για να φορεθούν κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και μετά. 

Η γραμμή τους είναι χαλαρή και βολική, ενώ τα χρώματα τους δροσερά και ήπια. 

Το πρωτότυπα σκίτσα ήταν μαυρόασπρα κι έχουν επιχρωματιστεί εξολοκλήρου από την σελίδα μας. 

1952 πρωινά φορέματα

 

1952 Carnet des modes, μια βεντάλια από πρωινά φορέματα ραμμένα σε παστέλ υφάσματα που ομορφαίνουν το πρόσωπα.