Refashioning- μεταποιήσεις του 1948

Το διευρυμένο μεγεθολόγιο

Μιά από τις ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ετών είναι το διευρυμένο μεγεθολόγιο που αποφασίζουν να υιοθετήσουν ορισμένες εταιρείες έτοιμων ρούχων. Αυτό συμβαίνει περισσότερο σε εταιρείες που φτιάχνουν νεανικά ρούχα, ωστόσο είναι προσωπικό το ζήτημα του τι εντάσσει κανείς στο "νεανικό" και τι όχι. Γενικά, σήμερα υπάρχουν πιο πολλά όμορφα ρούχα για παχιές γυναίκες από ό,τι παλιά. 

Η εταιρεία που διακρίνεται για τις κολεξιόν της διότι φτιάχνει όλα της τα μοντέλα για λεπτές και παχιές γυναίκες και είναι όλα αρκετά μελετημένα ώστε να κολακεύουν κάθε σωματότυπο,  είναι η Selkie. 

Οι κολεξιόν της που παρουσιάζονται σε σώου, έχουν μοντέλα λεπτά και μοντέλα αληθινά χοντρά -όχι το κατ' επίφαση παχύ των προηγουμένων ετών, εκείνης που ναι μεν έχει πολλά κιλά, αλλά τα έχει ομοιόμορφα μοιρασμένα. Τα μοντέλα που χρησιμοποιεί η Selkie μοιάζουν πολύ με αληθινές γυναίκες που βλέπουμε γύρω μας, κι αυτό είναι ήδη μια σημαντική καινοτομία.

Στην συνέχεια, τα ρούχα της είναι κι αυτά καινοτόμα σε κάποιο βαθμό: είναι πολύ θηλυκά, με πανέμορφα χρώματα, πολλά βολάν, γραμμή αμπίρ -περισσότερο baby doll- επομένως τρόπον τινά ονειρικά. Το ονειρικό ντύσιμο ήταν λίγο-πολύ απαγορευμένο για τις παχιές, έως πρόσφατα. Στις φωτογραφίες που παραθέτουμε θα δείτε πως πολλά κομμάτια φαίνονται πιο όμορφα στα γεμάτα μοντέλα παρά στα λεπτά κι αυτό επειδή το ντεκολτέ και οι ώμοι που αποκαλύπτονται είναι πιο όμορφοι σε σώματα αφράτα, παρά σε σώματα ισχνά.  

Βεβαίως υπάρχουν κενά στην αγορά που μπορούν να καλυφθούν, π.χ. ρούχα για τις γυναίκες που θέλουν να ντυθούν μίνιμαλ,  ή retro, ή avant-guarde. Ας ελπίσουμε ότι κάποιος κατασκευαστής θα τα καλύψει. 

Η τελευταία  φωτογραφία είναι της σχεδιάστριας Kimberley Gordon που ίδρυσε την εταιρεία Selki, με φόρεμα από την κολεξιόν Άνοιξη 2022.

1950s , "Sleeping Beauty" ή "Blackboard Jungle"

 

Βρήκα στο ίντερνετ μια φωτογραφία με μεγάλη ποικιλία από ίσια παπούτσια, κυρίως μπαλαρίνες, σε αυτή την σελίδα του εμπορικού καταλόγου Aldens Χειμώνας 1956-1957.  Τα παπούτσια είναι μαλακά κι έχουν εύκαμπτη σόλα που διπλώνει σχεδόν στα δύο, ενώ στα περισσότερα υπάρχει μια μικρή διακόσμηση στο ντεκολτέ.

Σε ορισμένα μπλογκ αυτή η σελίδα του καταλόγου αναφέρεται ως "επηρεασμένη από την ταινία Ωραία Κοιμωμένη του Ντίσνεϊ" (Disney's Sleeping Beauty), πράγμα που είναι τελείως λάθος. Η ταινία κυκλοφόρησε δυό χρόνια μετά από τα παπούτσια, τον Ιανουάριο του 1959. 

Πιο πιθανόν είναι οι σχεδιαστές να εμπνεύστηκαν τα παπούτσια από την ταινία που βγήκε τον Μάρτιο του 1955 "Η ζούγκλα του Μαυροπίνακα", "Blackboard Jungle", στην οποία υπήρχε το θρυλικό τραγούδι Rock around the clock του Bill Halley. Η ταινία ήταν ολόκληρη γύρω από την νεολαία κι αυτό το τραγούδι έδωσε ώθηση στο ροκ εντ ρολ και τον τρελό χορό του.

Λοιπόν, μπαλαρίνες για ροκ εντ ρολ ή για πριγκίπισσες; Εσείς θα αποφασίσετε. Eγώ έχω αποφασίσει (σιγοτραγουδώντας:..one, two, three o'clock, four o'clock, rock...)

1929 Le Petit Echo de la Mode

 

Le Petit Echo de la  Mode, Οκτώβριος του 1929, λίγο πριν μπούμε στην δεκαετία των 1930s. Η τελευταία λέξη της μόδας για τα βραδινά φορέματα είναι το μακρύτερο στρίφωμα στο πίσω μέρος. Εδώ δυό σατέν μακρόταλα φορέματα, το πράσινο με δεύτερο κορσάζ από δαντέλα κεντημένη, και τα δύο όμως με φούστα που όχι μόνο είναι πιο μακριά πίσω, αλλά και κομμένη λοξά (en biais).

Το λοξό κόψιμο ήταν η μεγάλη εισφορά της Μαντλέν Βιονέ στην ιστορία της μόδας. Ήταν αυτό που έδωσε τα χυτά φορέματα της Τζίντζερ Ρότζερς, τα οποία ναι μεν αγκάλιαζαν απαλά την περιφέρεια, αλλά άνοιγαν σαν πέταλα λουλουδιού από εκεί και κάτω. Δυστυχώς, απαιτούν πολύ ύφασμα ( εδώ 5.90 μέτρα για κάθε μοντέλο) γι αυτό δεν άντεξαν στις δύσκολες εποχές της δεκαετίας του 40.

(φωτογραφία σελίδας κι επιχρωματισμός La mode de Pinktag)

10/1950 Modes et Travaux πανωφόρια

 

Στο οπισθόφυλλο του περιοδικού Modes et Travaux Οκτωβρίου 1950, μια σειρά από κοντά πανωφόρια, σε βαριά χειμωνιάτικα υφάσματα. 

Τα σχέδια καλύπτουν όλα τα γούστα κι όλους τους σωματότυπους.  Υπάρχει η ζακέτα με την φαρδιά ζώνη από λουστρίνι που αναδεικνύει την λεπτή μέση σε ζεστό χρώμα τούβλου (μπρικ), η λογική μακριά γκρι αρζάν ζακέτα με την κουφόπιετα στην πλάτη που θα αρέσει στην μεγαλύτερη κυρία, αλλά και η γκρι ζακέτα που είναι φαρδιά στους ώμους, στενή στους γοφούς, με ασύμμετρο κούμπωμα -για την γυναίκα των Τεχνών και την Γραμμάτων.

Η δικιά μου αγαπημένη ζακέτα είναι η μεσαία σε πράσινο κυπαρισσί, που μου θυμίζει πολύ τα πανωφόρια-γλυπτά του Cristobal Balenciaga.

(φωτό La mode de Pinktag)

1967, Vogue πατρόν

 

Από την Xειμωνιάτικη συλλογή πατρόν Vogue 1967 ένα σύνολο με τρία κομμάτια, σε γραμμή πολύ σπορ. 

Η ζακέτα μόλις και καλύπτει τους γοφούς κι έχει απλή ίσια γραμμή, δυό φαρδιά πέτα και ζώνη υφασμάτινη στην μέση. Η φούστα είναι ελαφρώς εβαζέ, χωρίς καθόλου ζώνη. Το σορτς είναι ουσιαστικά ζυπ κυλότ, δηλαδή με τα πόδια κλειστά φαίνεται σαν φούστα με κουφόπιετα στο μέσον, σε κίνηση αποκαλύπτεται ως σορτς.

Η ζυπ κυλότ παρουσιάζεται στο σκίτσο με χειμωνιάτικο styling ζιβάγκο και χοντρές πλεχτές κάλτσες.  Η φούστα, αρκετά πιο κομψή πάντα, φοριέται με κομψό φουλάρι -γάντια- μικρή σκληρή τσάντα ώμου.

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1967, Vogue σύνολο

 

Πατρόν Vogue από την Χειμωνιάτικη σαιζόν του 1967, ένα σύνολο με τρία κομμάτια: παλτό, φούστα και μακρύ σορτς. 

Τα τρία κομμάτια έχουν απλή λιτή γραμμή και στηρίζουν την επιτυχία στους στο άριστο μάλλινο ύφασμα, είτε ραφτούν σε έντονο χρώμα, είτε χρησιμοποιηθεί το συντηρητικότερο λευκό. 
Στις περιπτώσεις των trois-pieces κατάλληλα υφάσματα είναι τα μάλλινα μεσαίου πάχους, έτσι ώστε να κατασκευαστεί ένα παλτό αρκετά ζεστό, αλλά μια φούστα τόσο πολύ χοντρή ώστε να γίνεται άβολη.
Το παλτό αν γίνει κοντό έως την μέση του μηρού, δημιουργεί ταγιέρ με την φούστα, ή ένα ιδιόρρυθμο κοστούμι με το παντελόνι. Εάν γίνει μακρύ έως το γόνατο, καλύπτει τα πάντα και μπορεί να φορεθεί με οτιδήποτε. 

Μπορούμε να φανταστούμε ορισμένες ακόμη παραλλαγές αυτού του συνόλου, πιο μοντέρνες ή πιο σέξι, π.χ. ένα σορτς πολύ κοντό, φορεμένο με ψυχεδελικό καλσόν και ίσια χρωματιστά παπούτσια, ή μια φούστα μίνι φορεμένη με διαφανές καλσόν και μπότες.

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1916, ντύσιμο για πορεία διαμαρτυρίας

Στην 1η φωτογραφία, σουφραζέτα με ντύσιμο για την πορεία διαμαρτυρίας που έλαβε χώρα στις 7 Ιουνίου 1916 στο Σικάγο. Το ντύσιμο είναι βολικό σε σχέση με τα συνηθισμένα της εποχής του: κοντό σακάκι, φόρεμα με κουμπιά κι από μέσα στενό παντελόνι και μποτάκια. Μπορείς να περπατήσεις κι αν χρειαστεί να τρέξεις. Είναι επίσης προκλητικό, το παντελόνι θεωρείται απαράδεκτη ανδρικοποίηση.

Η πορεία των φεμινιστριών στο Σικάγο ήταν πολύ εντυπωσιακή. Αν και έβρεξε καταρρακτωδώς, 5.000 γυναίκες διαμαρτυρήθηκαν και παρέλασαν έξω από το Συνέδριο του Ρεπουμπλικάνικου κόμματος, ζητώντας να μπει στην ατζέντα του το θέμα των δικαιωμάτων της γυναίκας. Όπως βλέπετε στην 2η φωτό, το θέαμα των διαμαρτυρόμενων γυναικών δεν αφήνει αμφιβολία για το ότι είναι αποφασισμένες.

Modes et Travaux 10/1950, nous les deux

 

Μια ιδέα διαφορετική από το περιοδικό Modes et

Travaux 10/1950, ρούχα για εκείνον κι εκείνη -για εμάς τους δυό, nous les deux, όπως λένε στα γαλλικά. 

Τα σύνολα του ζευγαριού προορίζονται για  διαφορετικές περιστάσεις: για βόλτα στην πόλη, Σαββατοκύριακο στην εξοχή, επίσημη έξοδο ή και μια βραδιά στο σπίτι ακούγοντας απλώς ραδιόφωνο. 

Είναι επίσης πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, του άντρα πιο φαρδιά και άνετα, της γυναίκας σε κάθε περίπτωση εφαρμοστά στην μέση , ενώ δεν φοράει καθόλου παντελόνι. Τα γυναικεία κι αντρικά ρούχα δεν έχουν επίσης καμία σχέση στα χρώματα -εκείνος κι εκείνη δεν μοιάζουν σαν δυό αδερφάκια, όπως γίνεται πολλές φορές σήμερα, όταν τα μοντέρνα ζευγάρια αγοράζουν το ίδιο φούτερ-μπουφάν-παντελόνι, αλλά σε διαφορετικό μέγεθος. Φαίνεται ωστόσο πως μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις για τον βαθμό επισημότητας του ντυσίματος στην κάθε περίπτωση -και πάνω από όλα, ζουν όλες αυτές τις στιγμές μαζί. 

Κομψή λεπτομέρεια για εκείνον το φουλάρι λαιμού που φοράει με όλα τα σύνολα , ακόμα και με την ρόμπα σπιτιού (συν το μαντήλι τσέπης). Κομψή λεπτομέρεια για εκείνη τα γάντια. 

(φωτογραφίες σκίτσωn και ρετούς La mode de Pinktag)

Far East, ένα σύνολο ραμμένο στο χέρι.

 

1967 Butterick ίσιο φόρεμα

 

Από τον κατάλογο πατρόν Butterick Χειμώνας 1967, παίρνουμε το πατρόν για το κομψό φόρεμα. Είναι κομμένο εντελώς ίσιο, με  ιδιόρρυθμο ντεκολτέ. Στο μπροστινό μέρος έχει οβάλ φάσα που μαζεύει στο κάτω μέρος της το φάρδος του κορσάζ, στην πλάτη αποκτά δυό λοξές τιράντες κι ένα κομψό φιόγκο αντί για κλείσιμο. Το σχεδιό του ταιριάζει σε λεπτές και γεμάτες σιλουέτες, γιατί δεν σφίγγε πουθενά το σώμα και δεν αποκαλύπτει κανενός είδους λεπτομέρεια εκτός από τους ώμους -κι όπως ξέρουμε,  όλες οι γυναίκες έχουν όμορφους ώμους που μπορούν να εκτεθούν γυμνοί άνετα. 

Το πατρόν του φορέματος είναι κατάλληλο για βραδινά ρούχα όπως το λευκό στα δεξιά της εικόνας, αφού επιτρέπει εκτεταμένο κέντημα στην οβάλ φάσα με πέρλες και χάντρες. Είναι επίσης κατάλληλο για πρωινό φόρεμα, όπως το ασπρόμαυρο εμπριμέ αριστερά, μια που επειδή δεν έχει καθόλου πένσες κι ενδιάμεσες ραφές, δεν κατατεμαχίζει το εμπριμέ σε κομμάτια. 

(φωτό από το φιγουρίνι La mode de Pinktag)

1926, Gustav Beer

 

O Gustav Beer ήταν Γερμανός σχεδιαστής μόδας που το 1905 και ο ίδιος μόλις σε ηλικία 30 χρονών άνοιξε την μπουτίκ του στην Πλατεία Βαντόμ  στο Παρίσι. Η περιοχή αυτή  στην συνέχεια έγινε κέντρο των Οίκων Μόδας. 

Ο Beer σχεδίασε θηλυκά πολυτελή ρούχα για όλες τις ώρες της μέρας και ειδικώς ρούχα δωματίου κι εσώρουχα. Πολύ επιτυχημένος, άνοιξε σύντομα δυο ακόμα μπουτίκ, μία στην Ιταλία και μία στο Μόντε Κάρλο. 

Εδώ ένα από τα χαρακτηριστικά βραδινά πανωφόρια του, αξιοπρόσεκτο, χωρίς  να είναι εκκεντρικό. Είναι φτιαγμένο σε γραμμή κάπας, από σατέν και η πάνω πλευρά του σε ημικύκλιο όλο σούρες συγκεντρώνει το φάρδος που αποκαλύπτεται στο κάτω μέρος. Ξεχωριστός γιακάς από φτερά κλείνει με δυό σατέν τριαντάφυλλα.

(φωτογραφία της La mode de Pinktag, από βιβλίο αφιερωμένο στα ρούχα της δεκαετίας του 1920.)

 

06/1964 Modes et Travaux

 

Διαφήμιση για τα νήματα πλεξίματος Chantelaine, λέξη που κάνει λογοπαίγνιο με το Τραγούδι (chante) και το μαλλί (laine). Πολύ σωστά λοιπόν μας δείχνει δυό πουλιά κατασκευασμένα από κουβάρια νήματος, που στέκονται όχι σε κλαδιά, αλλά σε δυό βελόνες πλεξίματος.

(φωτό La mode de Pinktag)

Guerlain, 1959

 

Ο Θεός Έρωτας ποτίζει με προσοχή το αρωματικό δένδρο του Οίκου Guerlain, που στα κλαδιά του βρίσκονται διαφορετικές εκδόσεις του αρώματος Mitsouko. 

Ολοσέλιδη διαφήμιση στο οπισθόφυλλο του Jardin des Modes 12/1959.

(φωτό σελίδας και ρετούς La mode de Pinktag)

12/1956, μετάξι και βελούδο

 

Από το περιοδικό "Γυναίκα" του Δεκεμβρίου 1956, φορέματα βραδινά φτιαγμένα από βελούδο και μετάξι. 

Αριστερά τουαλέτα από φάιγ, γαρνιρισμένη με βελούδινες κορδέλες. Είναι έξωμη, με μια φαρδιά κορδέλα να γυρνάει γύρω από τον λαιμό, να σταυρώνει στην πλάτη και να δένει σε φιόγκο τελικά στην μέση. Η φούστα του φορέματος είναι σχεδόν διπλή αφού έχει δυό εξωτερικά πανό που κι αυτά έχουν βελούδινη κορδέλα στα τελειώματα. 

Δεξιά η τουαλέτα από βελούδο σε φλού* γραμμή με ντραπέ ντεκολτέ στην πλάτη που καταλήγει σε φαρδύ φιόγκο και ελαφρύ ντραπάρισμα στους γοφούς. Πολύ φαρδύ μαντό για ισορροπία στο σύνολο. 

* Τι σημαίνει γραμμή "φλου"; Σημαίνει ακαθόριστη: ούτε ίσια, ούτε λοξή, ούτε φαρδιά, ούτε στενή κλπ. Κάθε ρούχο που δεν μοιάζει με τίποτα συγκεκριμένο, μπορεί να μπει στην κατηγορία "φλου".

Modes et Travaux 9/1964, ρούχα για υπαίθρια σπορ

 

Τα ρούχα που βλέπουμε στο σκίτσο προτείνονται από το περιοδικό Modes et Travaux του 1964 ως ρούχα για σπορ της εξοχής, δηλαδή γκολφ, κυνήγι και ιππασία. Εμεις βρίσκουμε ότι τόσο το καρό ταγιέρ , αλλά ιδιαιτέρως το ροζ τροπικό κοστούμι είναι πολύ ωραία γενικότερα για Σαββατοκύριακο στην εξοχή. Τα παπούτσια είναι ίσια και καταλληλα για ατέλειωτο περπάτημα, οι γραμμές άνετες και καθόλου περιοριστικές του σώματος, τα χρώματα αισιόδοξα. Τι άλλο χρειάζεται ένα ρούχο για weekend?

12/1968, οι μυρωδιές του Camay

Από το περιοδικό  Modes et Travaux Δεκεμβρίου του 1968, διαφήμιση για σαπούνι Camay που απευθύνεται σαφώς μόνο σε γυναίκες, μια που βλέπουμε την εικόνα πλημμυρισμένη από κόκκινα και ροζ λουλούδια. 

Το Camay υπήρξε από την αρχή της εμφάνισής του στην δεκαετία του 1920 έως και τώρα, ένα πολύ δημοφιλές σαπούνι, που άξια κέρδισε τον τίτλο "σαπούνι τουαλέτας".  Αρχικά αγαπήθηκε   για το κατάλευκο χρώμα του που ερχόταν σε αντίθεση με τα μπεζ, υποπράσινα κλπ, κοινά σαπούνια λαδιού. Στην συνέχεια προτιμήθηκε για τα αρώματά του. Η μυρωδιά του σαπουνιού που βλέπουμε στην φωτογραφία το οποίο λέγεται Elegance, του βυσσινί πακέτου με το τριαντάφυλλο, και του πράσινου-άσπρου μυρωδιά γιασεμί, είναι τόσο πολύ αγαπητές που διατίθενται ως πρώτες ύλες  αρωματοποιίας για τους ερασιτέχνες αρωματοποιούς ή τις οικοτεχνίες σαπουνιών και καλλυντικών. 

Εάν δεν έχει τύχει ποτέ να χρησιμοποιήσετε Camay διότι π.χ. χρησιμοποιείτε μόνο αφρόλουτρο, δοκιμάστε το. Η μυρωδιά του είναι μια ευχάριστη έκπληξη. 

(φωτογραφίες σελίδας La mode de Pinktag)

Far East σύνολο

 

DIY: Soft Art κολιέ

 

Ένα κολιέ χειροποίητο, μαλακό και μακρύ έως τους γοφούς που μπορείτε να φτιάξετε κι εσείς αν θέλετε. Έχει γίνει με 12 σατέν κορδέλες ραπτικής, 4 σε κυπαρισσί, 4 φούξια και 4 πορτοκαλί, οι οποίες κόπηκαν σε μήκος 2.20 μέτρα η καθεμία, δέθηκαν ένα χαλαρό κόμπο όλες μαζί στο στήθος και στο τελείωμα της κάθε μιάς προστέθηκε μια ξύλινη χάντρα βυσσινί, μια μεταλλική ροδέλα (για να προσθέσει βάρος ώστε οι άκρες του κολιέ να πέφτουν κατακόρυφα στο σώμα) κι ένας μεμονωμένος κόμπος ώστε όλα τα υλικά να μένουν στην θέση τους. 

Σε αυτήν την μορφή του, την Ύψιλον, το κολιέ είναι κατάλληλο για ένα μονοχρωματικό σύνολο, ειδικά για ένα μακρύ πλεχτό φόρεμα bodycon όπως λέμε. 

Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να δεθεί σε πολλούς κόμπους και να τυλιχθεί 2-3 φορές στον λαιμό ή αφού τυλιχθεί, οι άκρες του να μείνουν ελεύθερες στον θώρακα. 

Κατά την γνώμη μου πιο εντυπωσιακό είναι το καλοκαίρι,  φορεμένο με ένα εξώπλατο (halter neck) μονόχρωμο φόρεμα και γυρισμένο προς τα πίσω.

(φωτογραφίες, ιδέα κι εκτέλεση La mode de Pinktag)

Το ρεύμα της Soft Αrt

 

Soft Arts (Μαλακή Τέχνη) ονομάζεται το καλλιτεχνικό ρεύμα που δημιουργήθηκε όταν διάφοροι καλλιτέχνες αποφάσισαν να φτιάξουν γλυπτά από μαλακά υλικά, χωρίς σκληρή δομή και στις περισσότερες περιπτώσεις, χωρίς άκαμπτο σήμα, σταθερό. Χρησιμοποιούν νήματα, τσόχες, κλωστές, ξύλο, χαρτί, λάστιχο, δέρμα, ψαλίδια, κόλλα και  βελόνες. Το ρεύμα αγκαλιάστηκε καταρχάς στην Γερμανία, κι έπειτα στην υπόλοιπη Δύση και την Ιαπωνία. 

Στις εικόνες μας, 1η φωτό γλυπτό έργο-εγκατάσταση του Mike Kelley από έκθεση στο ΜΟΜΑ, 2η γλυπτό της Shana Kohnstamm από την σειρά "Κρητηγικά" (Cretageaic) , 3η το γλυπτό του Adrew Wilhelm με τίτλο "Ζώα που συμπεριφέρονται σαν φυτά" (Animals acting like vegetables). 

Τα έργα της Soft Art είναι πολύ δημοφιλή, ακριβώς επειδή είναι απαλά στο άγγιγμα και σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς να ξαπλώσεις πάνω τους ή να τα πάρεις αγκαλιά και να κοιμηθείς μαζί τους. Το 1ο γλυπτό πουλήθηκε προς 4,15 εκατομμύρια δολάρια. 

Στην σελίδα μας ενδιαφερόμαστε για την Soft Art επειδή επιτρέπει την δημιουργία απαλών στο άγγιγμα  κοσμημάτων, τα οποία εκτιμώνται για τις διακοσμητικές τους ικανότητες, π.χ. το χρώμα τους, κι όχι μόνο για τα πολύτιμα υλικά τους, όπως συνέβαινε έως πρότινος με τον χρυσό και τα διαμάντια. 

Από το κακό στο χειρότερο

Μια από τις απορίες που τριγυρνάνε στο μυαλό μας κάθε τρεις και τόσο είναι η εξής: πώς φτάσαμε να φοράμε τις πιο άσχημες τάσεις της μόδας, αυτές που δεν κολακεύουν κανένα σώμα, π.χ. τα jeggings;

Η απάντηση είναι απλή, βήμα-βήμα. 

Είναι λογικό οι άνθρωποι να βαριούνται τα ρούχα τους, το χτένισμά τους, το αυτοκίνητό τους, τα έπιπλα στο σπίτι τους, τα φαγητά που μαγειρεύουν, τον τόπο που πάνε διακοπές, τα κλαμπ στα οποία διασκεδάζουν. Η αλλαγή στην εμφάνιση ειδικώς, είναι απαραίτητη γιατί μας φτιάχνει το κέφι. 

Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε ότι μια συγκεκριμένη τάση μόδας είναι τελικά άσχημη, όταν αυτή πρωτοεμφανίζεται. Στην αρχή είναι μια μικρή αλλαγή γι αυτό την καλοδεχόμαστε. Μετά, πάνω στην αλλαγή έρχεται μια καινούργια αλλαγή που την επιτείνει. Έτσι ορισμένες φορές μέσα σε 10 χρόνια η ανθρωπότητα ολόκληρη φοράει ρούχα παράλογα αι καθόλου κολακευτικά για το σύνολο του πληθυσμού -εκτός από τα μοντέλα βέβαια, που φαίνονται πάντα όμορφα. 

Στις φωτογραφίες μας σχεδόν το ίδιο φόρεμα, στην 1η φωτό από Modes et Travaux 10/1966, στην 2η δυό χρόνια αργότερα, τον 10/1968.

Όπως βλέπουμε στην πρώτη φωτό το πράσινο μάλλινο φόρεμα έχει μανίκι ίσιο και 7/8 αφήνοντας ελεύθερους τους καρπούς. Είναι σε γραμμή αμπίρ, δηλαδή κομμένο κάτω από το στήθος κι έχει ένα όμορφο γεωμετρικό σχέδιο ακριβώς στο αμπίρ. Στην συνέχεια περνάει χαλαρά γύρω από το σώμα, ίσιο, χωρίς να ανοίγει. Το μήκος του καλύπτει το γόνατο. Ετσι μας δίνει ένα ρούχο που εξισορροπεί τους ώμους με την περιφέρεια, χωρίς να τονίζει καθόλου την κοιλιά -για όποια της περισσεύουν πόντοι σε αυτό το δύσκολο σημείο. Το πράσινο χρώμα είναι μοιρασμένο παντού ομοιόμορφα. 

Το 2ο φόρεμα δεν έχει μανίκια καθόλου, είναι κομμένο στην μέση ακριβώς, η μέση επιπλέον τονίζεται με την χρυσή εγκράφα της ζώνης,  από εκεί και κάτω ανοίγει προς τα έξω σε εβαζέ γραμμή και το στρίφωμά του αφήνει όλο το γόνατο έξω. Με αυτό τον τρόπο η περιφέρεια τονίζεται, οποιοδήποτε πάχος στην κοιλιά στριμώχνεται προς τα πάνω και προς τα κάτω από την ζώνη όταν καθόμαστε, ενώ βέβαια για πολλές γυναίκες το γόνατο δεν είναι το δυνατό σημείο. Η ισορροπία έχει χαθεί, το πράσινο είναι μαζεμένο στο κάτω μέρος του σώματος. 

Μπορείτε λοιπόν να δείτε μόνες σας εστιάζοντας στον όγκο του πράσινου ων εικόνων, πώς από την κομψή δεκαετία των 60s, φτάσαμε στην χειρότερη δεκαετία όλων των εποχών, στα 70s. Απλούστατα, βήμα-βήμα. 

(φωτογραφίες περιοδικών La mode de Pinktag)

K by Christian Dior

 

Το γράμμα K από το βιβλίο "Μικρό λεξικό της μόδας" του Christian Dior

Οι μοντέρνες νύφες των 20s

 

Στην δεκαετία του 20 τα στριφώματα κόντυναν σημαντικά και τα αγκάλιασε μια μεγάλη μερίδα των γυναικών για όλες τις κοινωνικές περιστάσεις, ακόμα κα στους γάμους. 

Εκείνη την εποχή το κοντό δεν ήταν συνώνυμο της νεότητας, όπως συνέβη στην δεκαετία του 60 που εμφανίστηκε το μίνι, το οποίο  συνδέθηκε κυρίως με την νεολαία. Στα 1920s το κοντό ρούχο ήταν συνώνυμο της πρωτοπόρας σκέψης, του αντισυμβατικού χαρακτήρα. 

Αν και  ο γάμος είναι πολύ παλιός θεσμός και ειδικά στην Εκκλησία, δεν υπάρχει τρόπος να έχει κάτι αντισυμβατικό,  εν τούτοις αρκετές νύφες 100 χρόνια πριν φορούσαν μοντέρνα κοντά νυφικά -όπως αυτό της φωτογραφίας μας. Το φόρεμα μπροστά μόλις και καλύπτει το γόνατο, πίσω κατεβαίνει σε ελαφριά οβάλ μύτη έως την μέση της γάμπας, ενώ το διαφανές πέπλο είναι το μόνο που ακουμπάει το έδαφος.

Τα κοντά νυφικά φορέθηκαν στην Ελλάδα από κυρίες του Κολωνακίου, αλλά κι από τις οικιακές βοηθούς που είχαν στενή επαφή με την τελευταία λέξη της μόδας, λόγω περιβάλλοντος. Προσωπικώς έχω δει νυφικές φωτογραφίες της δεκαετίας του 20 από πελάτισσες της μοδίστρας μητέρας μου, με κοντό νυφικό, κάλυμμα κεφαλής ή στεφάνι λουλουδιών πάνω στο κοντό καρέ μαλλί, τόσο στις πλούσιες πελάτισσες όσο και στις οικιακές βοηθούς τους. 

Steampunk, έμπνευση από το παρελθόν

Υπάρχει από το 1980 περίπου μια τάση μόδας ή και υποκουλτούρα αν θελετε, που ονομάζεται Steampunk.Είναι η αγάπη για την αισθητική της Βικτωριανής εποχής ή και παλιότερων ημερών, μαζί με μια δόση επιστημονικής φαντασίας του τότε. Βγήκε σαν αντίδοτο στο Cyberpunk, μιάς άλλης υποκουλτούρας. 

Το Steampunk δεν αντιγράφει την Βικτωριανή εποχή αλλά εμπνέεται από αυτήν, ενώ στην συνέχεια την αποδομεί, ενώ στην συνέχεια την ανασυνθέτει όπως κάνει το πανκ γενικά. Έτσι φτιάχνει ρούχα κι αξεσουάρ ρομαντικά αλλά όχι "γυαλισμένα", θηλυκά αλλά όχι για "κυρίες", περισσότερο κατάλληλα για την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ ως πρωταγωνίστρια του Τιμ Μπάρτον, παρά κατάλληλα για την ίδια την Βασίλισσα Βικτώρια. 

Στις δυό φωτογραφίες μας μανσέτα Steampunk που φοριέται μαζί με οποιοδήποτε πουλόβερ ή πουκάμισο. Έχει πληθώρα από δαντέλες, υφασμάτινα τριαντάφυλλα, στην μέση ένα μενταγιόν από οπάλ και ακατέργαστη λινάτσα. 

Δίπλα της η εικόνα που μπορεί να την ενέπνευσε, λεπτομέρεια από το πορτραίτο της Marie Séré de Rieux, το σημείο στο οποίο συναντώνται οι δαντέλες της με την κεντρική πέτρα του βραχιολιού της.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε ολόκληρο το πορτραίτο της Marie Séré de Rieux και του συζύγου της.

 

Le Journal de la Beauté , 12/1898

 

Κοντινό πλάνο του καπέλου, της ζακέτας και του μανσόν από το συνόλου που εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Le Journal de la Beauté (Η Εφημερίδα της Ομορφιάς) τον Δεκέμβριο του 1898. 

Τα τρία αυτά κομμάτια που βρίσκονται στο πάνω μέρος του συνόλου, φτιάχνονται από χοντρό ζεστό υλικό σε καφέ σκούρο χρώμα και δανείζονται μια πινελιά χρώματος σε κόκκινο τη φράουλας -την ίδια απόχρωση που έχει η φούστα.

(φωτό La mode de Pinktag)

Δεκέμβριος 1898, toilette de promenade

 

Το εξώφυλλο του περιοδικού Le Journal de la Beauté (Η Εφημερίδα της Ομορφιάς) τεύχος Δεκεμβρίου 1898,  μας παρουσιάζει μία τουαλέτα περιπάτου, όπως λέει. 

Πρόκειται για σύνολο με στενή και κοντή ζακέτα από τριχωτό ύφασμα (όχι γούνα), που έχει όρθιο γιακά και στενά μανίκια με παφ στους ώμους, η οποία συμπληρώνεται από φούστα και μπλούζα σε έντονο κόκκινο της φράουλας. 

Τα τρία κομμάτια βρίσκονται σε μια  διαρκή επικοινωνία μεταξύ τους, το ένα συμπληρώνει το άλλο ή δανείζεται στοιχεία από τα υπόλοιπα: η φούστα είναι στολισμένη με τρέσες σε άσπρο χρώμα και μικρό πλισέ στο στρίφωμα, ο γιακάς της ζακέτας ντουμπλάρεται με το φραουλί της φούστας. Η κυρία στα χέρια της κρατάει μανσόν από το ύφασμα της ζακέτας με βολάν στις άκρες, ενώ το κεφάλι της καλύπτεται από γούνινο καπέλο με φτερά καφέ και φραουλί. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

1940s, Κρύσταλλα Βοημίας

 

Μακριά σκουλαρίκια με κλιπ και κολιέ ξεχωριστό, που μπορούν να φορεθούν ως σετ. Τα σκουλαρίκια είναι φτιαγμένα στην Gablonz της πρώην Βοημίας (Τσεχία), μια περιοχή ξακουστή για τα εργοστάσια γυαλιού και κρύσταλλου. 

Τα δυό σκουλαρίκια είναι εξ ολοκλήρου χειροποίητα: όλες οι βάσεις των κρυστάλλων έχουν κολληθεί στο χέρι μεταξύ τους και όλα τα κρύσταλλα έχουν στερεωθεί στο χέρι -ένα-ένα με τα 4 δοντάκια που πετάνε από την βάση προς τα πάνω. Τα σκούρα κρύσταλλα είναι διάφανα, τα μεγάλα γαλάζια μοιάζουν με οπάλ. Το κολιέ είναι φτιαγμένο αργότερα με απλές πολυεδρικές κρυστάλλινες χάντρες. Την λεπτομέρεια της εργασίας πάνω του, μπορείτε να δείτε στην δεύτερη φωτό.

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

1940, πλαστικά σκουλαρίκια

 

Στην δεκαετία του ΄40, το μοντέρνο υλικό στα φω-μπιζού ήταν το πλαστικό. Οι κατασκευαστές το χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν πανέμορφα μπιζού, ορισμένες φορές ημιδιαφανή, σε συνδυασμό με άλλα γνωστά υλικά, όπως τα κρύσταλλα και τα στρας. 

Στην φωτογραφία μας ένα ζευγάρι με σκουλαρίκια σε κλιπ, από ροζ περλέ πλαστικό με ανάγλυφη επιφάνεια κι ένα λευκό στρας στην μέση. Το ανάγλυφό τους μοιάζει με μικρά φύλλα, πάντως σε κάθε περίπτωση, τόσο το χρώμα όσο και το είδος του υλικού αντανακλά ένα πολύ απαλό φως πάνω στο πρόσωπο.

(φωτό La mode de Pinktag)