Η ιβουάρ καμπαρντίνα, ένα κλασικό

Μερικές φωτογραφίες με το σημερινό σύνολο. Η καμπαρντίνα, η ομπρέλα και το παντελόνι ιβουάρ, η τσάντα και τα λουστρινι μποτάκια σε μπεζ ελεφάν, η ζακέτα ανοιχτό λαδί, το μαντήλι σχετικά χρώματα σκουρότερα. η καρφίτσα και τα κολιέ χρυσά.

Το καλό ρούχο εδώ είναι η καμπαρντίνα, μια βαμβακερή του 1959 σε γραμμή τραπέζιο που ήταν τότε της μόδας.

Θα μου πείτε πως είναι ιβουάρ, λερώνει εύκολα.

Και θα σας πω πως ναι, αλλά αυτό είναι το αληθινά κλασικό χρώμα.

Σε όλη την δεκαετία του 40, του 50 και έως το 1967, σχεδόν όλες οι καμπαρντίνες που κατασκευάζονταν ήταν ιβουάρ, όχι μαύρες ή άλλα πιο βολικά χρώματα. Θυμηθείτε όποιον σταρ θέλετε, την Ωντρεη Χέμπορν, την Ιγκριντ Μπέργκμαν, τον Χάμφρεη Μπόγκαρντ, τον Αλαιν Ντελόν, την Κατρίν Ντενέβ, τον Παζολίνι, τον δικό μας Τίτο Βανδή ως αστυνομο Μπέκα, όλους τους έχουμε δει με ιβουάρ καμπαρντίνες.

Εάν το επιλέγουν αυτοί που έμειναν στην ιστορία για το στυλ τους, τότε πρέπει να το παλέψουμε κι εμείς, για να τους μοιάσουμε.

1959 πουκάμισα Galleries Lafayette

 

Στον κατάλογο των Galleries Lafayette για την Άνοιξη του 1959, ένας θησαυρός με βαμβακερά πουκάμισα για επίσημες εκδηλώσεις, δηλαδή με αυτά που έχουν πιο πολύπλοκο ύφασμα, ίνες γυαλιστερές και ματ μαζί, μικρό ζακάρ ανάγλυφο στην επιφάνειά τους, κλπ. 

Η πολύ επεξηγηματική φωτογραφία δείχνει το πουκάμισο διπλωμένο και δίπλα του ένα δείγμα του υφάσματος σε κοντινή φωτογραφία, ώστε να φανεί πώς είναι η επιφάνειά του. Στην περιγραφή του καθενός στο κάτω μέρος της σελίδας (που δεν φαίνεται) υπάρχουν τα υπόλοιπα χρώματα εκτός του λευκού που είναι το βασικό. Δεξιά κι αριστερά της φωτό, γραβάτες και μαντήλια κοστουμιού. 

Μια πολύ τίμια διαφήμιση. 

1959 αντρικά εσώρουχα Galleries Lafayette

Από τον κατάλογο Άνοιξη-Καλοκαίρι 1959 των Galleries Lafayette, εσώρουχα για άντρες σε 3 γραμμές, και βαμβακερό πενιέ ύφασμα με διαφορετική υφή στο κάθε σετ. 1ο σετ σε απλό ζέρσεϊ, 2ο σ επικέ, 3ο σε ριμπ κάθετο (σαν τα λάστιχα των πουλόβερ, 2 βελονιές καλή, 2 ανάποδη). Γραμμή εφαρμοστή στο σώμα, τα σλιπ κάπως παρτά ψηλά στον μηρό, φαρδιά λάστιχα από το ίδιο ύφασμα πλακέ ολόγυρα, ένα μόνο αληθινό λάστιχο στην μέση του σλίπ.

Τα βρίσκω νεανικά και σπιρτόζικα, περισσότερο από τα σορτσάκια που επικρατούν ως γραμμή σήμερα.

1934, La Femme chez Elle, πλεκτή ζακέτα

 

Ένα από τα πλεκτά που ζηλεύω με όλη μου την καρδιά: λεπτό μάλλινο νήμα και σχέδιο φτιαγμένο από αρχιτέκτονα -όπως συνηθιζόταν στην δεκαετια του 30 και όλη την εποχή της art Deco.

Όπως βλέπουμε η δυνατότητα των διαφορετικών πλέξεων έχει χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθεί ένα κυκλικό πλαστρόν που φτιάχνει ακτίνες γύρω από τον λαιμό της γυναίκας, οδηγώντας όλα τα βλεματα προς το πρόσωπο της.

Η φόρμα της ζακετας είναι εφαρμοστή αλλά το ρούχο τελείως κλειστό, οπότε ναι μεν τονίζει λίγο την γραμμή του σώματος, όμως με έναν φυσικό τρόπο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ανάρμοστες σκέψεις στο πλήθος (πράγμα που συνέβη αργότερα, όταν οι κοντές ζακέτες απέκτησαν ΚΑΙ αβυσσαλέο ντεκολτέ).

Τα γεωμετρικά κουμπιά σε χρώμα αντίθεσης με κρυφούς γάντζους, στερεώνουν το δεξί μέρος πάνω στο αριστερό, προσθέτοντας πολύ ενδιαφέρον στο σύνολο.

Όλα αυτά πάνω σε μια ζακέτα; Ναι. Όλα και όλα αυτά ήταν εφικτά, όταν τα πλεκτά φτιάχνονταν με πολλές ώρες πλέξιμο από εκείνες που ενδιαφέρονταν πολύ για την εμφάνιση τους και σχεδιάζονταν από επαγγελματίες έχοντας κατά νου πώς να προσθέσουν μυστήριο στην γυναικεία παρουσία.

Μια ροζ καμπαρντίνα

 Απο τα πιο αγαπημένα μου ρούχα η ροζ κοντή καμπαρντίνα της εικόνας, που περιμένω πώς και πώς το Φθινόπωρο και την Άνοιξη για να την φορέσω στο γραφείο μου. 

Είναι σχεδιασμένη από κάποιον σπουδαίο κατασκευαστή, με εκλεκτά υλικά και υψηλής ποιότητας λεπτομέρειες ραπτικής, δηλαδή είναι ίσια, με δυο λοξές τσέπες στους γοφούς με πατ και μία τσέπη στήθους, κλείνει έως ψηλά στον λαιμό. Η καμπαρντίνα ενώ είναι ίσια, στην μέση έχει ένα τούνελ μέσα από το οποίο περνάει σταθερά μια υφασμάτινη ζώνη για να σφίγγει (εάν θέλουμε) κι έτσι γίνεται μεσάτη. Στην πλάτη της έχει βαθιά κουφόπιετα. Φυσικά το καλύτερο είναι το ύφασμά της, μια που είναι ραμμένη σε χοντρό ροζ ταφτά κι έχει πάλι ταφτά ως φόδρα, δυό τριζάτα υφάσματα το ένα πάνω στο άλλο. 

Σήμερα την έχω συνδυάσει με γκρι παντελόνι γραφείου ίσιο με τσάκιση. Ως παπούτσια, γκρι γόβες με ξύλινο ψηλό τακούνι μαύρο. Πουκάμισο σατέν κλασικό σε 2 αποχρώσεις του γκρι.  Τσάντα μετρίου μεγέθους σκληρή από γκρι τουήντ με χερούλια- αλυσίδες σε γκρι σκούρο μέταλλο (Gun metal) τα οποία μετατρέπονται σε μία αλυσίδα εάν θέλουμε να την φορέσουμε στον ώμο. Μαντήλι λαιμού για όταν είμαι στον δρόμο, σε αποχρώσεις των ρούχων μου. 

Το κολιέ και τα σκουλαρίκια μου είναι δική μου χειροτεχνία με παλιές τεχνικές του 1940 της Myriam Haskell, φτιαγμένο με γκρι πέρλες σε 3 μεγέθη, άσπρες χάντρες Μουράνο, πράσινες ημιδιαφανείς μεγάλες γυάλινες χάντρες και μικρές ροζ ροκάιγ χαντρούλες. 

Αυτά λοιπόν για την ροζ καμπαρντίνα μου, ελπίζω να σας αρέσει. 

Ενυδρείο του 1905

 Ενυδρείο της Βικτωριανής εποχής (γύρω στο 1905)

 

Το σπίτι του Dave Brubeck

 

Στην 1η φωτό το σαλόνι του πιανίστα και συνθέτη Dave Brubeck (1920 -2012), γνωστού σε εμάς περισσότερο από το κομμάτι του Take five, σε φωτογραφία του 1960., στην 2η το δωμάτιο του πιάνου πο έγραφε τα κομμάτια του. Σε αυτό το σπίτι ζούσε με την σύζυγο του Iola και τα έξι παιδιά τους.

Το σπίτι χτίστηκε σε μια καταπράσινη περιοχη στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο κι ο Μπρούμπεκ ζήτησε από τον αρχιτέκτονα Beverly David Thorne, να φέρει όσο πιο πολύ μπορεί από τον εξωτερικό χώρο μέσα στο οίκημα. 

 

Γι αυτό ο αρχιτέκτονας χρησιμοποίησε πολύ ξύλο και φυσική πέτρα, γέμισε τους τοίχους με μεγάλα παράθυρα, ενώ δημιούργησε τον ιδιωτικό κήπο της κατοικίας φτιαχνοντας έναν καταρράκτη και μια μικρή λιμνούλα.

Το ντυσιμο της εξοχής.

 

Ίσως γνωρίζετε ότι οι κανόνες για το τι συνιστά ντύσιμο της εξοχής και τι ντύσιμο της πόλης ήταν πολύ ξεκάθαροι έως πριν λίγο καιρό, δηλαδή έως τότε που ακόμη και η φόρμα γυμναστικής έγινε "ντύσιμο πόλης". 

Οι κανόνες ήταν απλοί κι οι εξής: 

Για τον Χειμώνα όποιο ύφασμα έχει χοντροκομμένη υφή και όποιο παπούτσι έχει χοντροκομμένο σχέδιο είναι για την εξοχή. Το λείο ή γυαλιστερό ύφασμα και το λεπτό παπούτσι είναι για την πόλη.

Για το καλοκαίρι, το αποκαλυπτικό ρούχο  και όλα τα υλικά σε παπούτσι εκτός από το λείο δέρμα είναι για την εξοχή (ιδίως την θάλασσα), ενώ τα κλειστά ρούχα που καλύπτουν πλήρως τα μπράτσα και τους μηρούς των γυναικών, στους άντρες τα μπράτσα και ολόκληρο το πόδι, είναι ντύσιμο πόλης. 

Γενικότερα, σχεδόν τα πάντα στο ντύσιμο εξοχής, τόσο τα υλικά όσο και τα σχέδια παπουτσιών  και ρούχων είναι μέσα στο casual ντύσιμο, ό,τι κι αν κάνεις δεν μπορείς να τα μετατρέψεις σε officewear ή formal.  Εδώ να θυμηθούμε ότι casual σημαίνει "καθημερινό" αλλά και "πρόχειρο".

Η διαχωρισμός των ρούχων εξοχής και πόλης οφείλεται καταρχάς στο ότι τα ρούχα πρέπει να ταιριάζουν στο περιβάλλον. Οι πόλεις διακρίνονται για το τσιμέντο τους, την λεία άσφαλτο, τις ίσιες κολώνες, πρόσφατα το αλουμίνιο, τις μεγάλες επιφάνειες με τζάμια. Σε αυτό το κάπως αυστηρά δομημένο και με ευθείες γραμμές περιβάλλον των πόλεων ταιριάζει το κοστούμι ή ταγιέρ από λείο μαλλί, η καμπαρντίνα από γυαλιστερό βαμβακερό, το λεπτό πενιέ πλεχτό,  η δερμάτινη γόβα, το απλό οξφορντ παπούτσι σε μαύρο χρώμα, το κολεγιακό παπούτσι και η μπαλαρίνα.

Η εξοχή από την μεριά της έχει ανάγλυφο σχεδόν σε όλες της τις επιφάνειες και πολλά χρώματα χωμένα σε μικρές ή μεγαλύτερες δόσεις επί του κεντρικού φόντου της, έχει δένδρα με κορμούς και φυλλώματα που είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, λουλούδια, θάλασσα που συνεχώς κινείται και αλλάζει όψη, πέτρες -βράχια- βότσαλα που όλα είναι ακανόνιστα και κανένα όμοιο με το διπλανό του. Εκεί ταιριάζουν τα υλικά με πέλος όπως το κοτλέ και το  καστόρι, εκείνα που η υφή τους είναι αδρή κι ανώμαλη όπως το τουήντ και το λινό*, τα πλεχτά από χοντρό νήμα ή πολλά χρώματα, ως παπούτσια τα μποτάκια,  οι μπότες, οι εσπαντρίγες -και οι γαλότσες, για όσους επισκέπτονται χωράφια με λάσπη.

Το 2ο κριτήριο για τον διαχωρισμό ρούχου σε πόλης ή εξοχής είναι η αποκαλυπτικότητα και στην συνέχεια η μεγάλη καλυπτικότητα. Τιραντάκια, εξώπλατα, μίνι φούστες, σορτς, κοντομάνικα αντρικά πουκάμισα ή σακάκια (Θεός φυλάξοι, αλλά κατασκευάζονται κι αυτά), βερμούδες, όλα αυτά ανήκουν στο ντύσιμο εξοχής όπου η ζωή είναι λιγότερο αυστηρή και άκαμπτη όλες τις ώρες (με εξαίρεση την ώρα που βρισκόμαστε μέσα σε ναούς). 

Ομοίως τα μπουφάν ντουντούν με κουκούλα και γύρω-γύρω γούνα, τα πλεχτά γάντια, οι γκέτες έξω από παντελόνι, γενικά το ντύσιμο που κρύβει τα πάντα εκτός από τα μάτια και μέρος της μύτης είναι για βουνό, τον Χειμώνα, όχι για την πόλη. 

Άραγε ωφελεί να ακολουθεί κάποιος σήμερα κανόνες κομψότητας, που περιορίζουν την χρήση ρούχων και καθιστούν το κοτλέ κατάλληλο μόνο για Σ/Κ στο χωριό; 

Αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας μόνος του. Για μένα ισχύουν όλοι οι περιορισμοί που τέθηκαν έως και το 1965, διότι δεν νομίζω ότι προέκυψε τίποτα κομψό από τότε και μετά, ούτε κρίνω πως προχωρήσαμε συλλογικά έστω μισό βήμα στο να είμαστε καλυντυμένοι. Η κατάργηση των κανόνων κάνει σίγουρα όλο τον κόσμο πιο ανέμελο, αλλά ταυτόχρονα προχειροντυμένο και συχνά αταίριαστο με το περιβάλλον του. 

* το λινό θεωρείται ακόμα σήμερα στην Γαλλία ύφασμα διακοπών και παλιότερα η εμφάνισή του στο Παρίσι το καλοκαίρι,  ήταν αρκετή για να εγείρει την λύπη για την καημένη που κυκλοφορούσε τόσο κακοντυμένη. Υπάρχει μια ολόκληρη ανάλυση στο μυθιστόρημα Chamade της Φρανσουάζ Σαγκάν για την ερωμένη ενός πλούσιου άντρα που τον εγκατέλειψε για έναν νεαρό άφραγκο και κυκλοφορούσε στα καφέ του Παρισιού "σαν να μην ήταν ο εαυτός της, με τα λινά ταγιεράκια που κάνουν για το Σαιν Τροπέ"