Ίσως γνωρίζετε ότι οι κανόνες για το τι συνιστά ντύσιμο της εξοχής και τι ντύσιμο της πόλης ήταν πολύ ξεκάθαροι έως πριν λίγο καιρό, δηλαδή έως τότε που ακόμη και η φόρμα γυμναστικής έγινε "ντύσιμο πόλης".
Οι κανόνες ήταν απλοί κι οι εξής:
Για τον Χειμώνα όποιο ύφασμα έχει χοντροκομμένη υφή και όποιο παπούτσι έχει χοντροκομμένο σχέδιο είναι για την εξοχή. Το λείο ή γυαλιστερό ύφασμα και το λεπτό παπούτσι είναι για την πόλη.
Για το καλοκαίρι, το αποκαλυπτικό ρούχο και όλα τα υλικά σε παπούτσι εκτός από το λείο δέρμα είναι για την εξοχή (ιδίως την θάλασσα), ενώ τα κλειστά ρούχα που καλύπτουν πλήρως τα μπράτσα και τους μηρούς των γυναικών, στους άντρες τα μπράτσα και ολόκληρο το πόδι, είναι ντύσιμο πόλης.
Γενικότερα, σχεδόν τα πάντα στο ντύσιμο εξοχής, τόσο τα υλικά όσο και τα σχέδια παπουτσιών και ρούχων είναι μέσα στο casual ντύσιμο, ό,τι κι αν κάνεις δεν μπορείς να τα μετατρέψεις σε officewear ή formal. Εδώ να θυμηθούμε ότι casual σημαίνει "καθημερινό" αλλά και "πρόχειρο".
Η διαχωρισμός των ρούχων εξοχής και πόλης οφείλεται καταρχάς στο ότι τα ρούχα πρέπει να ταιριάζουν στο περιβάλλον. Οι πόλεις διακρίνονται για το τσιμέντο τους, την λεία άσφαλτο, τις ίσιες κολώνες, πρόσφατα το αλουμίνιο, τις μεγάλες επιφάνειες με τζάμια. Σε αυτό το κάπως αυστηρά δομημένο και με ευθείες γραμμές περιβάλλον των πόλεων ταιριάζει το κοστούμι ή ταγιέρ από λείο μαλλί, η καμπαρντίνα από γυαλιστερό βαμβακερό, το λεπτό πενιέ πλεχτό, η δερμάτινη γόβα, το απλό οξφορντ παπούτσι σε μαύρο χρώμα, το κολεγιακό παπούτσι και η μπαλαρίνα.
Η εξοχή από την μεριά της έχει ανάγλυφο σχεδόν σε όλες της τις επιφάνειες και πολλά χρώματα χωμένα σε μικρές ή μεγαλύτερες δόσεις επί του κεντρικού φόντου της, έχει δένδρα με κορμούς και φυλλώματα που είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, λουλούδια, θάλασσα που συνεχώς κινείται και αλλάζει όψη, πέτρες -βράχια- βότσαλα που όλα είναι ακανόνιστα και κανένα όμοιο με το διπλανό του. Εκεί ταιριάζουν τα υλικά με πέλος όπως το κοτλέ και το καστόρι, εκείνα που η υφή τους είναι αδρή κι ανώμαλη όπως το τουήντ και το λινό*, τα πλεχτά από χοντρό νήμα ή πολλά χρώματα, ως παπούτσια τα μποτάκια, οι μπότες, οι εσπαντρίγες -και οι γαλότσες, για όσους επισκέπτονται χωράφια με λάσπη.
Το 2ο κριτήριο για τον διαχωρισμό ρούχου σε πόλης ή εξοχής είναι η αποκαλυπτικότητα και στην συνέχεια η μεγάλη καλυπτικότητα. Τιραντάκια, εξώπλατα, μίνι φούστες, σορτς, κοντομάνικα αντρικά πουκάμισα ή σακάκια (Θεός φυλάξοι, αλλά κατασκευάζονται κι αυτά), βερμούδες, όλα αυτά ανήκουν στο ντύσιμο εξοχής όπου η ζωή είναι λιγότερο αυστηρή και άκαμπτη όλες τις ώρες (με εξαίρεση την ώρα που βρισκόμαστε μέσα σε ναούς).
Ομοίως τα μπουφάν ντουντούν με κουκούλα και γύρω-γύρω γούνα, τα πλεχτά γάντια, οι γκέτες έξω από παντελόνι, γενικά το ντύσιμο που κρύβει τα πάντα εκτός από τα μάτια και μέρος της μύτης είναι για βουνό, τον Χειμώνα, όχι για την πόλη.
Άραγε ωφελεί να ακολουθεί κάποιος σήμερα κανόνες κομψότητας, που περιορίζουν την χρήση ρούχων και καθιστούν το κοτλέ κατάλληλο μόνο για Σ/Κ στο χωριό;
Αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας μόνος του. Για μένα ισχύουν όλοι οι περιορισμοί που τέθηκαν έως και το 1965, διότι δεν νομίζω ότι προέκυψε τίποτα κομψό από τότε και μετά, ούτε κρίνω πως προχωρήσαμε συλλογικά έστω μισό βήμα στο να είμαστε καλυντυμένοι. Η κατάργηση των κανόνων κάνει σίγουρα όλο τον κόσμο πιο ανέμελο, αλλά ταυτόχρονα προχειροντυμένο και συχνά αταίριαστο με το περιβάλλον του.
* το λινό θεωρείται ακόμα σήμερα στην Γαλλία ύφασμα διακοπών και παλιότερα η εμφάνισή του στο Παρίσι το καλοκαίρι, ήταν αρκετή για να εγείρει την λύπη για την καημένη που κυκλοφορούσε τόσο κακοντυμένη. Υπάρχει μια ολόκληρη ανάλυση στο μυθιστόρημα Chamade της Φρανσουάζ Σαγκάν για την ερωμένη ενός πλούσιου άντρα που τον εγκατέλειψε για έναν νεαρό άφραγκο και κυκλοφορούσε στα καφέ του Παρισιού "σαν να μην ήταν ο εαυτός της, με τα λινά ταγιεράκια που κάνουν για το Σαιν Τροπέ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου