Γίνεται πολύ κουβέντα τα τελευταία 3 χρόνια για τα βασικά ρούχα. Κάποιες μπλόγκερ λένε ότι η αποδοτική γκαρνταρόμπα πρέπει να αποτελείται κατά 80% από βασικά κομμάτια και 20% από trendy και σπάνια. Επίσης λένε ότι με τα βασικά κομμάτια μπορείς να φτιάξεις μια κάψουλα ρούχων και με ελάχιστα κομμάτια να είσαι καλοντυμένη συνέχεια -αρκεί να επινοείς νέους τρόπους να συνδυάζεις τα 12 ρούχα που περιλαμβάνει.
Μπορώ να βεβαιώσω το εξής: τα βασικά ρούχα δημιουργούν σύνολα αποδεκτά, καλοβαλμένα, αλλά όχι εξαιρετικά. Το εξαιρετικό χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια μπεζ φούστα ίσια κι ένα απλό πουκάμισο. Με οποιοδήποτε μαντήλι, ζώνη, κολιέ, γόβες, τσάντα, η μπεζ φούστα και το πουκάμισο δεν μπορούν να γίνουν εξαιρετικά. Ό,τι κι αν τους κάνεις παραμένουν πολύ απλά κομμάτια, πασπαρτού.
Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα τα φορέματα, δεν υπάρχει καν "βασικό φόρεμα". Το "μικρό μαύρο φόρεμα" της Κοκό Σανέλ που θεωρείται βασικό, είναι ουσιαστικά μη κατασκευάσιμο από τις εταιρείες ρούχων και καμία ντουλάπα δεν το έχει. Εξάλλου η ίδια η Κοκό Σανέλ έφτιαξε 3 φορέματα παρόμοια για διαφορετικές περιστάσεις (το βραδινό ήταν στολισμένο).
Πριν πολλές δεκαετίες, όταν υπήρχε σε αφθονία αυτό που αποκαλούμε κομψότητα, δηλαδή στις δεκαετίες του 40 και του 50 που οι φωτογραφίες περαστικών γυναικών στην Ομόνοια μοιάζουν σαν παρέλαση κολεξιόν ραπτικής, καμία γυναίκα δεν σκεφτόταν να ράψει "βασικό φόρεμα". Η κάθε μία έραβε κάτι που στεκόταν μόνο του στον χώρο, αξιοπρόσεκτο, χωρίς να περιμένει από τα αξεσουάρ να το μεταμορφώσουν. Κάθε φόρεμα είχε μια λεπτομέρεια στο κόψιμο που το έκανε να διαφέρει από όλα τα άλλα και να προκαλεί τον θαυμασμό προς στιγμήν -αμέσως μετά το ενδιαφέρον επικεντρωνόταν πάλι στην ίδια την γυναίκα. Γι αυτό τον λόγο παλιότερα στην χώρα μας αλλά και σήμερα ακόμα στην Γαλλία, ήταν αρκετά συνηθισμένη η φράση φίλης προς φίλη ή άντρα προς γυναίκα "μου αρέσει πολύ να σε βλέπω με το κόκκινο φόρεμά σου". Τα φορέματα έμεναν στην μνήμη και γίνονταν αγαπητά.
Στην φωτογραφία μας 4 πατρόν ελληνικά, από το φιγουρίνι Carnet des Modes 1952. Παίζουν και τα 4 πολύ ωραία με την αρχιτεκτονική, εστιάζοντας άλλες φορές στους ώμους και το στήθος (το κόκκινο), άλλες φορές στους γοφούς, καμιά φορά σε τίποτα εκτός από την αυστηρή προσωπικότητα εκείνης που το φοράει (το γκρι ταγιέρ) και βέβαια ίσως στον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα της γυναίκας, όπως το πρώτο φόρεμα με την κόκκινη φόδρα, φουλάρι λαιμού και ζώνη.
Η διαφορετική φόδρα στα ρούχα ήταν ένα τρυκ ραπτικής που χρησιμοποιήθηκε αρκετά στην δεκαετία του 1950. Φυσικά δεν ήταν ύφασμα φόδρας, αλλά κάποιο άλλο πολυτελές ύφασμα (ταφτάς ή μεταξωτό) με το οποίο φτιαχνόταν μια ολόκληρη μπλούζα στα ταγιέρ, ή ντούμπλαραν όλο το σταυρωτό φόρεμα -όπως γίνεται στην φωτογραφία μας. Όταν η γυναίκα ήταν ακίνητη ή καθιστή, δεν φαινόταν τίποτα από το εσωτερικό με το κοντράστ ύφασμα. Όταν βάδιζε όμως, ένα τολμηρό χρώμα γέμιζε το μάτι του θεατή δημιουργώντας του μια ευχάριστη έκπληξη, την οποία αναζητούσε και την επόμενη φορά.
Αυτό το πρώτο φόρεμα λοιπόν, δεν είναι με κανένα τρόπο βασικό. Είναι όμως πολύ κομψό κι αξέχαστο.
(φωτογραφία La mode de Pinktag)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου