Στην φωτογραφία μας το πέδιλο-πλατφόρμα "Rainbow" που έφτιαξε το 1938 ο Σαλβατόρε Φεραγκάμο, εμπνευσμένος από την Τζούντι Γκάρλαντ και την ταινία της "Ο Μάγος του Οζ".

Το πέδιλο αποτελείται από χρυσά λουράκια σε δέρμα κατσίκας φινιρισμένα με κλωστή σε χρώματα ουράνιου τόξου και πλατφόρμα με ξεχωριστά τμήματα φελλού, καλυμμένα με καστόρι σε 8 αποχρώσεις.

Έχει γίνει πολλή συζήτηση γι αυτό το παπούτσι του Φεραγκάμο από το 1938 έως πρόσφατα. Πολλοί είπαν ότι ήταν αξιοπρόσεκτο, αλλά ασφαλώς άβολο κι επικίνδυνο, μια που είναι τόσο ψηλό. Κι όμως το τακούνι του είναι μόνο 8,5 εκατοστά, πολύ χαμηλότερο από τα περισσότερα σημερινά βραδινά. Επιπλέον η φτέρνα είναι μόνο 4 εκατοστά πιο ψηλά από τα δάκτυλα, σχεδόν σαν παντόφλα σπιτιού.

Μια που δεν βγηκε ποτε στην μαζικη παραγωγή, μας εμεινε η απορία: πώς θα ήταν άραγε πάνω σε διάφορα γυναικεία πόδια; Η απορία λύθηκε το 2019 όταν οι σημερινοί ιδιοκτήτες του Οίκου Φεραγκάμο αποφάσισαν να το κατασκευάσουν και να το διαθέσουν για 3.500 δολάρια την πρώτη χρονιά και 2.500 την επόμενη: ήταν πολύ ωραίο στο μέγεθος 35 που φορούσε η λεπτοκαμωμενη Τζούντι Γκάρλαντ, αλλά καθώς μεγάλωνε το μέγεθος γινόταν πολύ κραυγαλέο.

Ο Σαλβατόρε Φεραγκάμο κυρίες και κύριοι, ήξερε τι έκανε. Έφτιαξε παπούτσια που έδειχναν τις μικροσκοπικές πελάτισσες του πιο ψηλές αλλά όχι αστείες ( π.χ. την Καρμεν Μιράντα), ή τις ψηλές με μεγάλο πόδι, πιο λεπτοφτιαγμένες κι αιθέριες (π.χ την Ώντρεη Χέμπορν). Δεν έφτιαχνε ένα μόνο παπούτσι για όλων των ειδών του σωματοτυπους και πέλματα, εξειδίκευε το μοντέλο στο πόδι. Γι αυτό έγινε διάσημος.

Εάν σας αρέσει γενικά η ιδέα του Ουράνιου Τόξου, μπορείτε να δείτε στο 1ο και 2ο σχόλιο, την τσάντα και τις μπαλαρίνες Varina στα σχετικά χρώματα από την κολεξιόν Resort 2019 του Οίκου.

1922, Atelier Bachwitz

 

1922, ντύσιμο για σπουδαίες εμφανίσεις και εντυπωσιακές εισόδους σε χορό, δείπνο, επίσημη περίσταση. Το Atelier Bauchwitz μετατρέπει κάθε γυναίκα σε σταρ του βωβού κινηματογράφου, με τα μακριά και ριχτά ίσια ρούχα του σε μάλλινο κρεπ-σατέν ή ταφτά, που όμως έχουν πολύ δραματική διακόσμηση: φάσες με κοντράστ χρώματα, μεγάλα κεντημένα μοτίφ  ή και φτερά -άφθονα κατακόκκινα φτερά. 

Αν και δεν αποκαλύπτεται σχεδόν τίποτα από το σώμα της γυναίκας με αυτά τα μακριά και ίσια φορέματα, ποιός είναι αυτός που μπορεί να αντισταθεί στην αινιγματική θηλυκότητά τους;

(φωτογραφία από βιβλίο για την Art Deco, La mode de Pinktag)

1969 το πολυμορφικό μαντό

 

Στο περιοδικό Modes et travaux, τον Απρίλιο του 1969 παρουσιάζεται αυτό το σύνολο: μάλλινο φόρεμα χωρίς μανίκια, εβαζέ και το πανωφόρι μου που φοριέται ως κοντή ζακέτα στις ζεστές μέρες, αλλά με την προσθήκη ενός ακόμα τμήματος στην φάσα της μέσης, μετατρέπεται σε μαντό για τις πιο δροσερές μέρες της Άνοιξης. 

Το σύνολο προτείνεται από το περιοδικό σε παστέλ κίτρινο και άσπρο που ήταν της μόδας το 1969, γι αυτό ξενίζει κάπως, εμάς, σήμερα.  Θα μπορούσε να ραφτεί σε γκρί ή μπεζ σκούρο με μια ζώνη σε σκουρότερη απόχρωση και να χρησιμέψει για πολλές γυναίκες, επί πολλά χρόνια (όπως συμβαίνει γενικά με τα ουδέτερα χρώματα). Δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα να έχεις στη κρεμάστρα σου ένα φόρεμα κι από πάνω το μαντό του, που όποτε θέλεις το μετατρέπεις σε κοντό και σχεδόν σπορ σακάκι, ενώ όταν χρειάζεται του προσθέτεις το κάτω μερος και γίνεται ένα σικ κι εκκεντρικό μακρύ πανωφόρι. 

(φωτογραφίες του περιοδικού La mode de Pinktag)

Κούκλα και η γκαρνταρόμπα της, 1900

 

Ενα πανέμορφο βαλιτσάκι του 1900 που περιλαμβάνει κούκλα και την πλήρη γκαρνταρόμπα της, ή όπως έλεγαν τότε "την προίκα της". Η κουκλα είναι από πορσελάνη ή κεραμική, η γκαρνταρόμπα της όλη χειροποίητη και περιλαμβάνει ψάθινο καπέλο, ψάθινο καλάθι για πικ-νικ, σατέν μπονέ, μια ποδιά, 2 μεσοφόρια κι ένα πουκάμισο-εσώρουχο(chemise),  4 φορέματα με δαντέλες, δυο πανωφόρια μακριά κι ένα πανωφόρι κοντό. H ίδια η κούκλα φοράει φόρεμα, εσώρουχο, μπονέ με δαντέλες,  καλτσάκια και κοντά μποτάκια. 

Τα βαλιτσάκια του 1900 που διασώζονται και βρίσκονται στην αγορά πωλούνται τουλάχιστον για 7.000 δολάρια το ένα. Μακάρι να είχαμε τα χρήματα, να τα αγοράσουμε. Είναι τόσο όμορφα! 

Το άγαλμα της Judith Weller

 

Στην Garment District του Μανχάταν, δίπλα από το γραφείο πληροφοριών του Fashion Center  υπάρχει ένα ακόμα άγαλμα εκτός από το Μεγάλο Κουμπί για το οποίο μιλήσαμε νωρίτερα. Το άγαλμα ονομάζεται "Μαγνήτες", είναι γνωστό όμως ως "εργάτης ρούχων". Είναι μπρούτζινο, φτιάχτηκε το 1984 και το φιλοτέχνησε η Judy Weller. Αναπαριστά τον πατέρα της, ένα Εβραίο μετανάστη από το Ισραήλ, εργάτη της βιομηχανίας ενδύματος.

Το άγαλμα "μεγάλο κουμπί" στην Νέα Υόρκη

 

Το νέο άγαλμα "Μεγάλο κουμπί" Big Button που αποτίει φόρο τιμής στους εργαζόμενους της βιομηχανίας ρούχων, βρίσκεται στην "περιοχή των ρούχων" Garment district στο Μανχάταν. Αντικατέστησε το προηγούμενο άγαλμα  που είχε μαύρο κουμπί και βελόνα, αλλά όχι κλωστή. Η κλωστή χρησιμεύει ως ένα ακόμα στήριγμα στο άγαλμα. 

Η Περιοχή των Ρούχων στο Μανχάταν είναι το μέρος όπου κυριαρχούν οι βιοτεχνίες ρούχων , καπέλων κουμπιών κι αξεσουάρ και εκεί βρίσκονται σχεδόν όλοι οι μεγάλοι οίκοι Μόδας των ΗΠΑ.  Σε αυτήν την τοποθεσία ήδη πριν 100 χρόνια παράγονταν περίπου το 70% των ρούχων που φορούσαν οι Αμερικάνοι από άκρη σε άκρη της χώρας.  Παρά το ότι η παραγωγή έχει πέσει σημαντικά με την πάροδο των δεκαετιών μια που πολλά ρούχα κι αξεσουάρ κατασκευάζονται πια στην Κίνα και τριτοκοσμικές χώρες, εντούτοις η Garment District το 2011 είχε κύκλο εργασιών 9 δισεκατομμύρια δολάρια, 10.000 μόνιμους κατοίκους και πολλές χιλιάδες εργαζόμενους.  Σίγουρα αξίζει τον κόπο να έχει το δικό της, εντελώς διαφορετικό άγαλμα. 

04/1969, Modes et Travaux

 

Πλεχτή ζακέτα και μίνι φούστα του τένις, για τις πιο δροσερές μέρες της Άνοιξης. Η φούστα κοντή, μόλις που καλύπτει το εσώρουχο, είναι ραμμένη από χοντρό πλισαρισμένο ζέρσεϊ. Η ζακέτα είναι πλεγμένη στο χέρι με βαμβακερό νήμα , ελαφρώς ριχτή, με τέλεια ρεγκλάν μανίκια που δεν εμποδίζουν την κίνηση της τενίστριας, τρέσα ζακάρ στα τελειώματα και ζωηρά κόκκινα κουμπιά για κλείσιμο.

 Ένα σύνολο τένις γι αυτές που θέλουν το δικό τους ξεχωριστό ρούχο, ακόμα και την ώρα που αθλούνται. 

 

ΡΟΖ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ.

 

Ενα δακτυλίδι ροζ, μεγάλο, φω και χειροποίητο. Σε έτοιμη μεταλλική βάση που έχει τρεις προεξοχές, στερεώνονται με λυγισμένες καρφίτσες κοσμηματοποιίας πέρλες και γυάλινες χάντρες Murano. Αποτέλεσμα ένας όγκος από πετραδάκια και λουλουδάκια που κινούνται με την παραμικρή κίνηση του χεριού.

Στο 1ο σχόλιο υπάρχει το δακτυλίδι φορεμένο σε ξύλινο χέρι σχεδίου.

ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΙΚΟΤΗΤΑ.

 

1918, ο Erté σχεδιάζει παντόφλες σπιτιού φοδραρισμενες με γούνα, που μιμούνται τα καλτσάκια: ανεβαίνουν εως τον αστράγαλο και ξαναγυρίζουν προς τα κάτω κλείνοντας με κουμπί.

Οπως λέει η συντάκτης "εκτιμούμε πολύ την πρότασή του". Φυσικά. Ακομα και σήμερα πολλές παντόφλες σπιτιού ζεσταίνουν μόνο το μπροστινό μέρος του ποδιού.

(κλικ και ρετούς σκίτσου La mode de Pinktag )

1918, κασκόλ του Ερτέ

 

1918, μια δημιουργία του Erté που μετά από 100 χρόνια κυκλοφορεί παντού, το κασκόλ που η μία άκρη του περνάει σε σχισμή της άλλης άκρης για να τυλίξει καλά τον λαιμό.

Βέβαια ο Erté προνοεί να βάλει μια φούντα στο μακρύτερο μέρος, ώστε με το βάρος της να διατηρεί συνεχώς το σύνολο στην θέση του. Δυστυχώς την φούντα δεν την έχουμε δει ακόμα από τους σημερινούς κατασκευαστές, γι αυτό ξαναδιορθωνουμε το κασκόλ μας κάθε λίγο και λιγάκι.

(κλικ και ρετούς σκίτσου La mode de Pinktag )

Romain de Tirtoff φόρεμα

 

Romain de Tirtoff, αλλιώς Erté ονομάζεται ο σχεδιαστής που ήρθε από την Ρωσία στο Παρίσι το 1912, δούλεψε λίγο καιρό στον Paul Poiret και συνέχισε μόνος του από το 1915 και μετά.

Τα σχέδια και τα ρούχα του Erté δεν βρίσκονται μέσα σε κανένα ρεύμα τέχνης, ήταν μια ολόκληρη περιπτωση μόνος του. Εβδομήντα, ογδόντα κι ενενήντα χρόνια μετά οι σχεδιαστές μόδας τον αντιγράφουν όπου μπορούν, παρουσιάζοντας τις πρωτοποριακες του ιδέες ως δικές τους.

Στις εικόνες μας σκίτσο του Erté του 1915 που αναπαρήγαγε το περιοδικό ραπτικής Βurda τον 12/1994.

(φωτογραφίες La mode de Pinktag , από βιβλίο για τον δημιουργο κι από το πρωτότυπο Burda).

Ρομαντισμός

 

Δεν χάνουμε ποτέ την ευκαιρία να αναδείξουμε το έργο κάποιων δημιουργών που επιμένουν στην τρυφερότητα. Η Camilla Norrback σχεδιασε αυτό το τρυφερό μοντέλο το 2011: ριχτό φόρεμα με βικτοριανές επιρροές, με έναν τεράστιο μαλακό φιόγκο στην πλάτη, που φοριέται με κοντό κολάν.

Η Norrback έφτιαξε ρούχα και τσάντες σε στυλ που η ιδια ονόμαζε "οικολογική πολυτέλεια" -ecoluxury. Τα υφάσματα ήταν φυσικά, οι βαφές από φυτά, τα δέρματα γυαλισμένα με λάδια και κεριά, όπως δηλαδή ήταν και το 1700. Η σχεδιάστρια είπε πως τα ρούχα της κάνουν καλό στο σώμα, το περιβάλλον και την συνείδηση. Παρακάτω ένα ακόμα μοντέλο της.

Το μη-βασικό φόρεμα

 

Γίνεται πολύ κουβέντα τα τελευταία 3 χρόνια για τα βασικά ρούχα. Κάποιες μπλόγκερ λένε ότι η αποδοτική γκαρνταρόμπα πρέπει να αποτελείται κατά 80% από βασικά κομμάτια και 20% από trendy  και σπάνια. Επίσης λένε ότι με τα βασικά κομμάτια μπορείς να φτιάξεις μια κάψουλα ρούχων και με ελάχιστα κομμάτια να είσαι καλοντυμένη συνέχεια -αρκεί να επινοείς νέους τρόπους να συνδυάζεις τα 12 ρούχα που περιλαμβάνει. 

Μπορώ να βεβαιώσω το εξής: τα βασικά ρούχα δημιουργούν σύνολα αποδεκτά, καλοβαλμένα, αλλά όχι εξαιρετικά. Το εξαιρετικό χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια μπεζ φούστα ίσια κι ένα απλό πουκάμισο. Με οποιοδήποτε μαντήλι, ζώνη, κολιέ, γόβες, τσάντα, η μπεζ φούστα και το πουκάμισο δεν μπορούν να γίνουν εξαιρετικά. Ό,τι κι αν τους κάνεις παραμένουν πολύ απλά κομμάτια, πασπαρτού. 

Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα τα φορέματα, δεν υπάρχει καν "βασικό φόρεμα". Το "μικρό μαύρο φόρεμα" της Κοκό Σανέλ που θεωρείται βασικό, είναι ουσιαστικά μη κατασκευάσιμο από τις εταιρείες ρούχων και καμία ντουλάπα δεν το έχει. Εξάλλου η ίδια η Κοκό Σανέλ έφτιαξε 3 φορέματα παρόμοια για διαφορετικές περιστάσεις (το βραδινό ήταν στολισμένο). 

Πριν πολλές δεκαετίες, όταν υπήρχε σε αφθονία αυτό που αποκαλούμε κομψότητα, δηλαδή στις δεκαετίες του 40 και του 50 που οι φωτογραφίες περαστικών γυναικών στην Ομόνοια μοιάζουν  σαν παρέλαση κολεξιόν ραπτικής, καμία γυναίκα δεν σκεφτόταν να ράψει "βασικό φόρεμα". Η κάθε μία έραβε κάτι που στεκόταν μόνο του στον χώρο, αξιοπρόσεκτο, χωρίς να περιμένει από τα αξεσουάρ να το μεταμορφώσουν. Κάθε φόρεμα είχε μια λεπτομέρεια στο κόψιμο που το έκανε να διαφέρει από όλα τα άλλα και να προκαλεί τον θαυμασμό προς στιγμήν -αμέσως μετά το ενδιαφέρον επικεντρωνόταν πάλι στην ίδια την γυναίκα. Γι αυτό τον λόγο παλιότερα στην χώρα μας αλλά και σήμερα ακόμα στην Γαλλία, ήταν αρκετά συνηθισμένη η φράση φίλης προς φίλη ή άντρα προς γυναίκα "μου αρέσει πολύ να σε βλέπω με το κόκκινο φόρεμά σου". Τα φορέματα έμεναν στην μνήμη και γίνονταν αγαπητά. 

Στην φωτογραφία μας 4 πατρόν ελληνικά, από το φιγουρίνι Carnet des Modes 1952. Παίζουν και τα 4 πολύ ωραία με την αρχιτεκτονική, εστιάζοντας άλλες φορές στους ώμους και το στήθος (το κόκκινο),  άλλες φορές στους γοφούς, καμιά φορά σε τίποτα εκτός από  την αυστηρή προσωπικότητα εκείνης που το φοράει (το γκρι ταγιέρ) και βέβαια ίσως στον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα της γυναίκας, όπως το πρώτο φόρεμα με την κόκκινη φόδρα, φουλάρι λαιμού και ζώνη. 

Η διαφορετική φόδρα στα ρούχα ήταν ένα τρυκ ραπτικής που χρησιμοποιήθηκε αρκετά στην δεκαετία του 1950. Φυσικά δεν ήταν ύφασμα φόδρας, αλλά κάποιο άλλο πολυτελές ύφασμα (ταφτάς ή μεταξωτό) με το οποίο φτιαχνόταν μια ολόκληρη μπλούζα στα ταγιέρ, ή  ντούμπλαραν όλο το σταυρωτό φόρεμα -όπως γίνεται στην φωτογραφία μας. Όταν η γυναίκα ήταν ακίνητη ή καθιστή, δεν φαινόταν τίποτα από το εσωτερικό με το κοντράστ ύφασμα. Όταν βάδιζε όμως, ένα τολμηρό χρώμα γέμιζε το μάτι του θεατή δημιουργώντας του μια ευχάριστη έκπληξη, την οποία αναζητούσε και την επόμενη φορά.

Αυτό το πρώτο φόρεμα λοιπόν, δεν είναι με κανένα τρόπο βασικό. Είναι όμως πολύ κομψό κι  αξέχαστο. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1926 αξεσουάρ

 

Αξεσουάρ και λεπτομέρειες στολισμού που δημιουργούνται κυρίως με τον εξειδικευμένο χειρισμό της κορδέλας ή του υφάσματος από τις επιδέξιες μοδίστρες. Το σκίτσο είναι φτιαγμένο το 1926, ανώνυμου σκιτσογράφου, μέρος βιβλίου αφιερωμένου στην Art Deco.

Φωτογραφία σκίτσου La mode de Pinktag.

1926 αξεσουάρ

 

Αξεσουάρ και λεπτομέρειες στολισμού που δημιουργούνται κυρίως με τον εξειδικευμένο χειρισμό της κορδέλας ή του υφάσματος από τις επιδέξιες μοδίστρες. Το σκίτσο είναι φτιαγμένο το 1926, ανώνυμου σκιτσογράφου, μέρος βιβλίου αφιερωμένου στην Art Deco. Φωτογραφία σκίτσου La mode de Pinktag.

Κλωστές κι απολιθώματα

 

Εκτιμώ όλα τα χειροποίητα κοσμήματα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ δίνω μόνο χρήματα κι ο κάθε καλλιτέχνης μου δίνει την έμπνευσή του συν τον κόπο του, τα οποία δεν ξαναβλέπει ποτέ πια. 

Όμως υπάρχουν κάποια χειροποίητα κοσμήματα που τα εκτιμώ πιο πολύ από τα άλλα, γιατί έχουν πάνω τους κάτι μοναδικό, όπως αυτό το κολιέ της εικόνας. 

 

Είναι φτιαγμένο από κλωστές (στην ουσία από ένα πολύ λεπτό κορδονάκι) με την τέχνη του μακραμέ. Έχει ενσωματωμένα κουδουνάκια, μπρούτζινες χάντρες, διάφορα κρεμαστά, ένα μεγάλο μπρούτζινο διακοσμητικό και το κεντρικό του στολίδι είναι ένα τεράστιο κοχύλι που του λείπει το κέντρο. Το κοχύλι δεν είναι σπάνιο στην φύση, όμως ετούτο είναι απολιθωμένο κι έχει πάνω του μικροοργανισμούς της θάλασσας επίσης απολιθωμένους. Με το κολιέ αυτό καταφέρνω να αγγίξω κάτι που έκανε εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες χρόνια να δημιουργηθεί -αξία ανεκτίμητη. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

Μάρτιος 1955, ρούχα για μετάβαση από Χειμώνα σε Άνοιξη

 

Από το Modes et Travaux Μαρτίου 1955, πατρόν για δυό ρούχα φτιαγμένα για την μεταβατική περίοδο από Χειμώνα σε Άνοιξη.

Αριστερά για την γυναίκα που διαθέτει χρήματα, το φόρεμα σε ανοιξιάτικο παστέλ κίτρινο, με εφαρμοστό κορσάζ και άνετη φούστα με κουφόπιετες. Φοριέται πάντα μόνο του μέσα από μια καμπαρντίνα  κι έχει περιορισμένη χρήση αφού πάντα παρουσιάζει περίπου το ίδιο θέαμα: μια τεράστια αφθονία σε κίτρινο. Όμως έχει τα πλεονεκτήματα του φορέματος -που είναι ακαταμάχητα- το φοράς και ξεγνοιάζεις, δεν χρειάζεται τώρα να διορθώνεις τον γιακά της μπλούζας, αργότερα την ζώνη του πουκάμισου που ξέφυγε από την ζώνη της φούστας κλπ. 

Δεξιά το λογικό ρούχο που αποδεικνύεται πιο οικονομικό σε βάθος χρόνου, δηλαδή το σύνολο από ζακέτα και φούστα σε πουά. Φοριέται ως ελαφρύ ταγιέρ όλο μαζί με κοντομάνικη πλεχτή μπλούζα εσωτερικά, ή το κάθε κομμάτι μόνο του σε συνδυασμό με άλλα ρούχα της γκαρνταρόμπας μας. 

Σε κάθε περίπτωση ράβοντας τα δυο μοντέλα έχουμε δυό όμορφες προσθήκες στην γκαρνταρόμπα μας,  που μας βοηθάνε να βάλουμε στην άκρη τα πολύ χοντρά και σκούρα ρούχα του Χειμώνα, χωρίς να κρυώνουμε ή να φαινόμαστε παράταιρες με την ροδαλή Άνοιξη -όπως αν φορούσαμε μόνο τα καλοκαιρινά μας. 

(φωτό Pinktag)

Η ζωή είναι μια μορφή Τέχνης

 

Η ζωή είναι μια μορφή Τέχνης, Life is an artform, αυτό είναι το βασικό μήνυμα της σελίδας μας. Κατά την γνώμη μου μπορούμε να δημιουργήσουμε ομορφιά εκ του μηδενός, αρκεί να διαθέσουμε τον χρόνο μας και την σκέψη μας. Το χρήμα διευκολύνει στην δημιουργία της ομορφιάς (επειδή παρέχει άφθονους πόρους στον καλλιτέχνη) όμως δεν είναι ο κρίσιμος παράγοντας, σημαντικότερη είναι η προσωπική μας δέσμευση στη δημιουργία ομορφιάς.

Στην φωτογραφία μας η ταράτσα μιάς γνωστής μου φτωχής γυναίκας. Δεν έχει τα χρήματα που χρειάζονται για υψηλής ποιότητας έπιπλα κήπου, γι αυτό αγοράζει  πλαστικές πολυθρόνες. Ωστόσο χάρη στον καλό γούστο και την επιμέλειά της, έχοντας στην διάθεσή της μόνο 4 στύλους σιδερένιους και μια στέγη από καλάμια,  καταφέρνει να δημιουργήσει μια ζούγκλα από πράσινο και έντονο χρώμα, ουσιαστικά έναν μικρό Παράδεισο. Στον Παράδεισό της κάθεται και πίνει τον καφέ της, κεντώντας και πλέκοντας, μόνη, με συγγενείς ή φίλες που την επισκέπτονται. 

Εχω βρεθεί αμέτρητες φορές σε αυτήν την ταράτσα για καφέ και δεν έχω βαρεθεί ποτέ έως σήμερα. Πολύ απλά, την ομορφιά είναι αδύνατον να την βαρεθείς. 

(φωτογραφία Pinktag)

Ο σύγχρονος ρομαντισμός της Veronica B. Vallenes

 

Ενα σύνολο που ξεχειλίζει ρομαντισμό και μας φέρνει στο νου τις πρωταγωνίστριες του βωβού κινηματογράφου μας παρουσιάζει η Veronica B. Vallenes: φούστα μάξι με ντραπέ σε όλο το αριστερό μέρος, ριχτή μπλούζα με ζαπονέ μανίκι 3/4. Το μακιγιάζ smoky eye και το στολίδι κεφαλής είναι το τέλειο συμπλήρωμα σε αυτό το τρυφερό και λιτό ρούχο. 

Αν όχι κάτι περισσότερο, μπορούμε τουλάχιστον να εμπνευστούμε από την δημιουργία της Βερόνικας.

Οκτώβριος 1928. Modes et Travaux

 

Βραδινά φορέματα για χορό και πάρτι του 1928. Εχουν στοιχεία που κι εμείς αγαπάμε αυτήν την χρονιά, τα ασύμμετρα στριφώματα, τα διάφανα υφάσματα και τα βαθιά ανοίγματα στο ντεκολτέ ή την πλάτη. Συνδυάζονται με πολλά βραχιόλια στα χέρια και ανάλαφρα, κοντά κουρέματα. 

οι μοντέρνες νύφες του 1962

 

Το περιοδικό Femmes d' Aujourd' hui στις 6 Μαρτίου 1962 ισχυρίζεται ότι οι νέες γυναίκες έχουν πια αρκετή ελευθερία ώστε να παντρεύονται με κοντά, όχι μάξι νυφικά και επιλέγουν για την ξεχωριστή αυτή μέρα ρούχα σε χρώμα διαφορετικό από το κλασικό λευκό. 

Για την μοντέρνα νύφη λοιπόν, φορέματα και μαντό ή ακόμα και ταγιέρ με ασορτί μπλούζα, διαλεγμένα σε παστέλ χρώματα, γραμμή σύμφωνα με την μόδα του 1962 και μήκος που μόλις καλύπτει το γόνατο. Τα καπελάκια θυμίζουν αρκετές φορές την Τζάκι Κένεντι. Τα γάντια είναι προαιρετικά.  Οι γόβες μυτερές και σε μέτριο τακούνι.

Έτσι η νύφη μας αν θέλει μπορεί αμέσως μετά τον γάμο, να πιεί ένα ποτήρι σαμπάνια με τους φίλους της και να κατευθυνθεί προς το αεροδρόμιο -όπου θα αποχωρήσει κομψή κι ανάλαφρη για το γαμήλιο ταξίδι. 

(φωτογραφία σελίδων περιοδικού La mode de Pinktag)

6 Μαρτίου 1955, ανοιξιάτικα σύνολα

 

Προετοιμασία για την μεταβατική περίοδο ανάμεσα στον Χειμώνα και την Άνοιξη του 1955,  με τα 3 σύνολα σε χρώματα απαλά και λεπτομέρειες για ενδιάμεσες θερμοκρασίες. Είναι φτιαγμένα σε λεπτά μάλλινα υφάσματα και πλήρως φοδραρισμένα. 

Πρώτο το φόρεμα σε ροζ αντίκ που έχει στενή γραμμή και γιακά με διπλό πέτο, όμως μανίκια κατάλληλα για πιο ζεστές μέρες. 

Δεύτερο το ντε-πιές σε έντονο εμπριμέ, με πολύ φαρδιά φούστα, ζακέτα με στενό κορσάζ και μανίκια σε 3/4. Φοριέται μόνο του ώστε να μοιάζει με φόρεμα, το κάθε κομάτι ξεχωριστά ώστε να πολλαπλασιάζει τους συνδυασμούς, ή ως ελαφρύ ταγιέρ με πλεκτή μπλούζα εσωτερικά.

Τρίτο το ντε πιές πασπαρτού που εκμεταλλεύεται την τέχνη του layering. Ραμμένο σε ουδέτερο γκρι χρώμα, η φούστα σταυρωτή και ίσια, η ζακέτα με βαθύ ντεκολτέ και κοντό μανίκια, είναι κατάλληλο να φορεθεί τόσο με λεπτά μπλουζάκια από μέσα, όσο και με κοντομάνικες μπλούζες. Οπωσδήποτε η φούστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνη της ατελείωτα και επί πολλά χρόνια, δηλαδή για συνδυασμούς με κόκκινο, με κίτρινο, με πράσινο, με ροζ κλπ, με οτιδήποτε είναι της μόδας έως και το 1960. 

(φωτογραφία της σελίδας του Echo de la Mode, La mode de Pinktag)

Μάρτιος 1953, ανοιξιάτικες μπλούζες

 

Μάρτιος του 1953. Το περιοδικό Le Jardin des Modes μας δείχνει σε μια ευρηματική εικονογράφηση, την βασική μπλούζα σε μεγάλο σκίτσο  και 5 ακόμα μπλούζες φανταιζί σε μικρότερα σκίτσα. Σε όλα τα μοντέλα ο κορμός είναι άνετος και ο γιακάς εντυπωσιακός. Εχουμε λοιπόν 6 μπλούζες που ο σκοπός τους είναι να στρέφουν το βλέμμα του θεατή μόνο στο πρόσωπο της γυναίκας. 

(φωτό La mode de Pinktag)