1960 Κίτρινο του κρόκου

Άνοιξη του 1960. Ένα φωτεινό πανωφόρι σε λεπτό μάλλινο και χρώμα κίτρινο του κρόκου, είναι το κατάλληλο ρούχο για την πόλη αλλά και τις πασχαλινές διακοπές σε παραθαλάσσιο θέρετρο.

Ριχτό, με διακόσμηση που στηρίζεται μόνο στο γεωμετρικό πατρόν του, φαρδύτερο στους ώμους από ό,τι στους γοφούς, προστατεύει το σώμα και δεν αποκαλύπτει κανένα μειονέκτημα της σιλουέτας. Ταιριάζει με ίσιες φούστες και γόβες,  κι εξίσου όμορφα με σιγκαρέτ παντελόνια και μπαλαρίνες. Το χρώμα του συνδυάζεται με οποιοδήποτε άλλο χρώμα σε κάθε απόχρωση -εκτός από παστέλ. 

Ένα ρούχο βολικό και κομψό, που άνετα φοριέται ακόμα σήμερα 

(φωτογραφία κι επεξεργασία la mode de Pinktag)

1960 κοντό παλτό

 

1960. Κομψό κοντό παλτό για τις τελευταίες ψυχρές μέρες της Άνοιξης, ραμμένο σε μάλλινη καμπαρντίνα.

Το πατρόν του είναι ριχτό, τα μανίκια 3/4 κι ο γιακάς σχηματίζεται από ένα απλό ρεβέρ των πέτων.

Το φωτεινό αλλά αυστηρό χρώμα του ρούχου ταιριάζει με χτυπητά εσωτερικά ενδύματα, όπως το κοραλλί φόρεμα που προτείνει εδώ ο σχεδιαστής.

Ταγιέρ και παλτό 1965

 

Από το φιγουρίνι Paris Succes του 1965,  ένα ταγιέρ κι ένα παλτό που έχουν τα μάτια τους προσηλωμένα στην διακριτική κομψότητα.  Είναι ραμμένα από χοντρό μάλλινο τουήντ, ένα ύφασμα με ανάγλυφη υφή που παρουσιάζει μόνο του ενδιαφέρον, ενώ αναδεικνύεται πλήρως σε απλές γραμμές κοψίματος. 

Και τα δύο ρούχα έχουν γραμμή ίσια που δεν σφίγγει πουθενά το σώμα, μήκος που καλύπτει το γόνατο, μανίκια σε μήκος 7/8 κατάλληλα για γάντια και μικρούς γιακάδες. Και στα δύο η διακόσμηση γίνεται μέσω του γεωμετρικού πατρόν που σε κάποια σημεία διακόπτεται και σχηματίζει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τον θεατή, κρατώντας το συνολικό αποτέλεσμα εξαιρετικά διακριτικό. 

Το μπλε παλτό έχει γούνινο γιακά και ρεβέρ σε γκρί απόχρωση ώστε να στολίζει χωρίς να τραβάει ιδιαίτερα την προσοχή -πράγμα που δεν θα επιτύγχανε π.χ. ένας άσπρος γιακάς - ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι το κουμπί στον γιακά είναι επίσης γκρι, αλλά στον κορμό μπλε όπως το κυρίως ύφασμα. 

Το ταγιέρ έχει γιακά από το ίδιο ύφασμα, διότι ήδη συνδυάζει δυό χρώματα στο υλικό του, επομένως ένα γιακάς σε γούνα θα ήταν υπερβολή. Στην δική του περίπτωση ένα μαντήλι λαιμού κι ένα ζευγάρι γάντια σε μιά από τις αποχρώσεις του υφάσματος, αρκoύν  για να κάνουν την διαφορά. 

Δυό όμορφα κι άνετα ρούχα, κατάλληλα για την πρωινή βόλτα στην πόλη της κομψής κυρίας. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

Γούνες 1914

 

Το 1914 στο οπισθόφυλλο του περιοδικού La mode du jour, ο παρισινός οίκος Girard & Boitte διαφημίζει τις γούνες  του ως "το απόγειο της κομψότητας για μια γυναίκα" . 

Ο κατασκευαστής και καταστηματάρχης Girard εγγυάται πως οι γούνες του φτιάχνονται με Α΄ποιότητας υλικά και αψεγάδιαστη εργασία, ενώ δεσμεύεται να παραδώσει τις γούνες του κατ' οίκον, άμεσα και οπουδήποτε στην χώρα.  Για να διευκολύνει τους πελάτες σε αυτήν την τόσο δαπανηρή αγορά, προσφέρει έως 15 μήνες πίστωση, χωρίς καμία επιβάρυνση. 

(φωτό του περιοδικού La mode de Pinktag)

Πορτοκαλί , καφέ, πράσινο, 1967

 

Από τον κατάλογο Simplicity Winter 1967, μια βερμούδα και μια τυνίκ σε πατρόν κατάλληλα για πολλούς συνδυασμούς. 

Στην βερμούδα αλλάζει το μήκος μόνο, ανάλογα με το αποτέλεσμα που επιθυμούμε να πετύχουμε. Η τυνίκ, μπορεί να έχει μανίκια ή όχι, να έχει γιακά ή όχι, να είναι κοντή σαν μπλούζα, μακριά σαν φόρεμα ή μεσαίου μήκους με ανοίγματα στο πλάι σαν σαζύμπλ. Τα ρούχα δημιουργούνται από χοντρά ζέρσεϊ υφάσματα που κρατούν την φόρμα τους και ταυτόχρονα διευκολύνουν την κίνηση.

Ένα μπουκέτο λουλούδια στην μέση του Χειμώνα

 

Στην δεκαετία του 1950 η μόδα έδωσε μεγάλη έμφαση στα χρώματα που ομόρφαιναν τα γυναικεία πρόσωπα. Το μαύρο χρώμα, παρα τα όσα λέγονται σήμερα, θεωρήθηκε κατάλληλο για χρήση στις πολύ επίσημες εκδηλώσεις που γίνονταν κάτω από τεχνητά φώτα ηλεκτρισμού, ενώ δεν υπήρχε καθόλου σε παλτό ή ταγιέρ πρωινού κι απογευματινού ντυσίματος, με εξαίρεση φυσικά τις γυναίκες που βρισκόταν σε πένθος. 

Έτσι στην δεκαετία του 50 οι δρόμοι γέμισαν από παλτά κίτρινα, μωβ, κόκκινα, πράσινα και φυσικά κάμελ. Υιοθετήθηκε επίσης ο κανόνας "3 χρώματα το πολύ ανά ντύσιμο" που βασικά ήταν δύο, το τρίτο ήταν μια πινελιά, το accent color. 

Τα παπούτσια των γυναικών ήταν χαμηλά (αυτό που λέμε sensible shoes) ή με μέτριο τακούνι έως δύο ίντσες, 5 πόντους.

Οι τσάντες μικρές, περιείχαν ένα πορτοφόλι, μιά πουδριέρα, ένα κραγιόν και ένα μαντήλι χειρός. 

Τα μαλλιά των γυναικών κόπηκαν κοντά και σε σπάνιες περιπτώσεις διατηρούσαν το μήκος τους που ήταν όμως αθέατο καθώς χτενίζονταν σε απλά σινιόν. 

Τα κοσμήματα ήταν μικρά και διακριτικά, ενώ τα στρας κι άλλα υλικά που αντανακλούσαν το φως θεωρήθηκαν κατάλληλα για το βράδι. 

Τα ρούχα έδιναν έμφαση στην μέση, στους καρπούς και στον λαιμό, ενώ τα ανοιχτά ντεκολτέ και τα στράπλες ήταν σπάνια ακόμα και το βράδι -πολλά βραδινά ρούχα έχουν ντεκολτέ στην πλάτη. Κάτω από τα φορέματα και τις μπλούζες υπήρχαν εσώρουχα που δεν αύξαναν το μέγεθος του στήθους. 

Η γενικότερη σκέψη των σχεδιαστών μόδας ήταν πως το ντύσιμο όφειλε να ωθεί τους θεατές να επικεντρώνονται στο πρόσωπο της γυναίκας και να αναζητούν τα μάτια της. 

Η σελίδα αυτή του Revue de la mode αντιπροσωπεύει πολύ καλά τις αντιλήψεις περί κομψού ντυσίματος το 1951, σε όλες της τις λεπτομέρειες. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

Revue de la mode 1951

 

Tο πανέμορφο εξώφυλλο της ειδικής έκδοσης για μοδίστρες και πελάτισσες με απαιτήσεις, Revue de la mode, που  μεταφράζεται περίπου σε "επισκόπηση της μόδας" του Χειμώνα του 1951. Περιείχε μοντέλα σε σκίτσα δημιουργημένα από τους σχεδιαστές των εκδόσεων και μεταφερμένα σε πατρόν, διαθέσιμα προς πώληση. 

Το  Revue de la mode ερχόταν στην Ελλάδα που ακόμα ζούσε ταραγμένες οικονομικές συνθήκες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, γι αυτό έχει τιμή πληθωριστική 20.000 δραχμές. Το διέθετε ο κύριος Κωνσταντίνος Ρέλλας, που διατηρούσε κατάστημα με υλικά ραπτικής και πατρόν στην οδό Ευαγγελιστρίας, στο κέντρο της Αθήνας. 

Το περιοδικό κληρονόμησα μαζί με άλλα και πολλά υλικά ραπτικής από την ιδιοκτήτρια του ατελιέ ραπτικής στο οποίο εργαζόταν η μητέρα μου. Όταν έκλεισε το ατελιέ της, τα χάρισε σε εμένα. Είναι το αγαπημένο μου και στην πάροδο των ετών έχω ράψει (με την βοήθεια της μητέρας μου) για τον εαυτό μου όλα τα μοντέλα του, ακριβώς στα ίδια χρώματα και με τα ίδια υφάσματα. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)