1917 Πανωφόρια γούνινα

 

Απο το εξώφυλλο του καταλόγου των καταστημάτων Printemps Χειμώνας 1917, μια σειρά πανωφόρια γούνινα. 

Μικροί ώμοι, μεγάλος γιακάς, ριχτά, τα περισσότερα με κάποια ζώνη που σφίγγει το παλτό κάτω από το στήθος, μακριά ως την μέση της γάμπας. Τα δύο ακριανά παλτά είναι από γούνα με λείο κοντό πέλος,  τα μεσαία από περσικό αρνί και αστρακάν σε δύο χρώματα. 

Οι αληθινές γούνες σήμερα δεν φοριούνται πια και οι ψεύτικες σπάνια κατασκευάζονται από υλικό με κοντό τρίχωμα, όμως τα πανωφόρια του 1917 έχουν πολύ ρομαντικά σχέδια που μας επιτρέπουν να φανταστούμε μια διαφορετική γραμμή για ένα δικό μας υφασμάτινο παλτό, π.χ. από μάλλινο βελούδο. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1966 Γεωμετρικά χαλιά

Στο περιοδικό Modes et Travaux 09/1966 πολύχρωμα γεωμετρικά χαλιά από την εταιρεία Tapis de France. Τα έπιπλα είναι ακόμα σε αποχρώσεις του καφέ. Έως το 1970 στο έπιπλο θα μπουν δυναμικά οι Ιταλοί εισάγοντας την πολύχρωμη λάκα και φτιάχνοντας σαλόνια -κρεβατοκάμαρες- κουζίνες σε πορτοκαλί, λαχανί, κατακόκκινο και βέβαια σε άσπρο, από πάνω μέχρι κάτω. 

Γάντια του 40 και του 30

 

Γάντια της δεκαετίας του 40 και του 30. Στολισμένα, κεντημένα, με κουμπιά, με βολάν και περίτεχνους καρπούς.

Modes et Jardins 08/1954

 

Modes et Jardins 08/1954, εξώφυλλο. Κόκκινο του κερασιού για το ίσιο φόρεμα με τις ελαφρές σούρες στην μέσα και το ανοιχτό ντεκολτέ. Μάλλινο βελούδο την ίδια απόχρωση για την κοντή ζακέτα που έχει γιακά και φάσες ανοίγματος από μαύρο βελούδο..

Μαντήλι της δεκαετίας 1940 του Jaques Fath

 

Ο Jaques Fath ήταν ένας σπουδαίος σχεδιαστής Υψηλής ραπτικής που έζησε πολύ λίγο, από το 1912 έως το 1954 -είχε προσβληθεί από λευχαιμία. Το σαλόνι ραπτικής του ιδρύθηκε το 1937 κι έκλεισε το 1957, ενώ παρέμεινε έως σήμερα στην εμπορική δραστηριότητα η αρωματοποιία με το όνομά του. 

Το μαντήλι της φωτογραφίας μας είναι ένα μεταξωτό καρέ σχεδιασμένο πριν το 1950 -αυτό συμπεραίνουμε καθώς βλέπουμε την υπογραφή με πένα Jaques F. Fath, η οποία σταμάτησε το 1950 που άνοιξε η πρώτη του μπουτίκ ετοίμων ενδυμάτων και μετατράπηκε  σε "Jaques Fath boutique". 

Στην επιφάνεια του μαντηλιού βλέπουμε ένα ρομαντικό όχημα που υπήρξε μόνο στην φαντασία, ένα υβρίδιο μεταξύ αυτοκινήτου και άμαξας που έχει μικρούς Έρωτες να κρατούν την τέντα του και την κουρτίνα του παράθυρου. Η κομψή κυρία -επιβάτης δεν μας αφήνει να δούμε το πρόσωπό της, όμως καθώς δίνει οδηγίες στον αμαξά, βλέπουμε τα λεπτά γαντοφορεμένα χέρια της και την μπλούζα της με τις άφθονες σούρες. 

(φωτό μαντηλιού La mode de Pinktag)

10/1953, μία φούστα για 24 ώρες

 

Οκτώβριο του 1953 στο περιοδικό Modes et Travaux προσφέρεται το πατρόν μιάς φούστας που μπορεί να εξυπηρετήσει όλες τις περιστάσεις ανάλογα με την μπλούζα που την συνοδεύει. 

Η φούστα είναι μάλλινη και ίσια, μακριά έως την μέση της γάμπας, με πένσες ολόγυρα στην ζώνη που σταματάνε σε διακοσμητικό κεντημένο τρίγωνο. Αρχίζει να φοριέται από το πρωί με άσπρο ή ριγέ πουκάμισο  και μπερέ για το γραφείο, συνεχίζει στην  απογευματινή βόλτα ή το φαγητό συνδυασμένη με μεταξωτές μπλούζες και προσεγμένα καπέλα, ενώ φοριέται ακόμη και το βράδι με έξωμη αμάνικη μπλούζα με πλούσιο φιόγκο στην μέση, συν κοκτέιλ καπέλο στα μαλλιά. 

(φωτό κι επεξεργασία La Mode de Pinktag)

02/1948 πρωινό φόρεμα.

 

Στο εξώφυλλο του περιοδικού Le Jardin des Modes τον Φεβρουάριο του 1948, φιγουράρει ένα πρωινό φόρεμα σε γκρι σινέ ζέρσει (γκρι με κλωστούλες καφέ). 

Ο γιακάς, ο ωμίτης και τα μανίκια ράβονται σε απλό ίσιο ζέρσει. Ο κορμός όμως είναι φτιαγμένος ολόκληρος από πλισέ σολέιγ που ξεκινάει με μικρές πιέτες κάτω από τον ωμίτη και καταλήγει στις μέση της γάμπας σε φαρδιά πιέτα φούστας. Η ζώνη και τα γάντια που συμπληρώνουν το σύνολο είναι σε μεσαίο καφέ, όπως οι κλωστούλες στο σινέ ύφασμα. 

Στο πρώτο σχόλιο μια κοντινή φωτογραφία της πλάτης. 

(φωτό La mode de Pinkatg)

1899, ντύσιμο για Garden party

 

Στο εξώφυλλο του περιοδικού Journal de Beautè τεύχος Αυγούστου 1899, μια τουαλέτα για πάρτυ σε κήπο (Garden party γράφει ακριβώς το περιοδικό, παρά το ότι είναι γαλλικό). Εδώ βλέπουμε το πάνω μέρος της εικόνας, διότι θέλουμε να φανεί το καπέλο. 

Η τουαλέτα είναι φτιαγμένη με μια σειρά από δαντέλες που απλικάρονται η μία δίπλα στην άλλη ώστε να καλύψουν τον κορμό. Τα μανίκια διάφανα από οργάντζα που σχηματίζει οριζόντιες σούρες. Το καπέλο θυμίζει την Φύση: είναι φτιαγμένο με χοντρή πλεξούδα από ψάθα και διακοσμημένο με άφθονα στάχια και λουλούδια. Οι πέρλες στον λαιμό είναι προαιρετικές, ένας όρθιος γιακάς από δαντέλα θα μπορούσε να τις αντικαταστήσει επάξια.

09/1964 ρούχα για φοιτητές

 

Ρούχα για το Πανεπιστήμιο, δηλαδή άνετα και χαρούμενα για τους νεαρούς και τις νεαρές που κάθε μέρα πηγαίνουν στο Πανεπιστήμιο. 

Αριστερά το αντρικό ριχτό πανωφόρι, με άφθονες τσέπες  για όλα τα ψιλοπράγματα, σε καφέ χρώμα που ούτε λερώνει εύκολα, ούτε είναι θλιβερό. Συνδυάζεται με πουκάμισο ή πόλο μπλούζα και ζωηρόχρωμο φουλάρι, γι αυτόν που δεν είναι υποχρεωμένος να φοράει γραβάτα από το ξημέρωμα. 

Δεξιά η ριχτή γυναικεία μπλούζα με ξεχειλωτό γιακά σε χτυπητό σκούρο πορτοκαλί, 3/4 μανίκια και όμορφη λεπτομέρεια στις πλαϊνές ραφές. Δεν χρειάζεται ίσιωμα κάθε τρεις και τόσο όπως η στενή μπλούζα με ραφές και πένσες, ενώ φοριέται τόσο πάνω από παντελόνια, όσο και πάνω από φούστες. 

1960s κολιέ

 Ενα κολιέ της δεκαετίας του 1960 πλαστικό, φτιαγμένο από λουλούδια πορτοκαλί με κινούμενα πέταλα (κάτι που δεν θα γινόταν αν δεν ήταν πλαστικό) και στο κέντρο μια ροζέτα με στρας. Το πίσω μέρος του έχει μια άκαμπτη μεταλλική βάση ειδικά σχεδιασμένη για να υποδεχθεί μόνο το κέντρο των λουλουδιών, αφήνοντας το υπόλοιπο λουλούδι ελεύθερο. 

Η βάση για τα έξι άνθη συνεχίζει με μία χοντρή αλυσίδα προς το πίσω μέρος του λαιμού. Στο τέλος της αλυσίδας υπάρχει μια όμορφη έκπληξη, μια χάντρα δικωνική πορτοκαλί που κρέμεται ελεύθερη στην πλάτη. Στο πλάι φωτό όλου του κολιέ, μαζί με το κρεμαστό πλάτης. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

DIY Boho τσάντα από μαντήλι

 

Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να μετατρέψουμε κάθε μαντήλι σε Boho τσάντα, μαλακή, με μεγάλη χωρητικότητα, κατάλληλη για κρέμασμα στον ώμο ή και διαγώνια (cross-body). 

Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο μαντήλι κι ένα βοηθητικό υλικό που ονομάζεται ιμάντας με διπλό δακτύλιο (double D-ring strap). Ο ιμάντας αυτός είναι απλώς μια λουρίδα υφασμάτινη ή δερμάτινη που έχει σε κάθε άκρη της 2 κρίκους στερεωμένους. Υπάρχει έτοιμος στα υλικά ραπτικής, αλλά μπορεί και να κατασκευαστεί στο σπίτι. Στο παράδειγμά μας έχουμε ένα χοντρό μάλλινο μαντήλι και έναν ιμάντα δερμάτινο καφέ. 

Τα βήματα είναι τα εξής:

1) Διπλώνουμε το μαντήλι στα δύο. Οι γωνίες απέναντί μας είναι οι α' και β΄, αυτές που είναι δεξιά κι αριστερά προς τα χέρια μας είναι οι γ' κα δ'.

2) Κάνουμε από έναν κόμπο στις γωνίες γ' και δ'. 

3) Πιάνουμε στα χέρια μας το λουρί. Περνάμε την α΄ γωνία μέσα από τους δυό κρίκους της μιας άκρης του λουριού.

4)Στην συνέχεια περνάμε την γωνία από τον 1ο κρίκο, κάτω από τον 2ο κρίκο και τραβάμε δυνατά. 

5) Επαναλαμβάνουμε τα βήματα 3 και στην γωνία δ'. 

Η τσάντα είναι έτοιμη. Οι δυό κόμποι γ' και δ' είναι το μέσον της, οι γωνίες α' και β' που πέρασαν μέσα από τους κρίκους είναι το χερούλι της. Αν τραβήξουμε το ύφασμα πολύ μέσα από τους κρίκους, φτιάχνουμε μια τσάντα κοντή που σφίγγει κάτω από την μασχάλη. Αν πιάσουμε μόνο τις ακρούλες του, μια τσάντα που φοριέται κι ως ταχυδρόμου. 

Χωράει μέσα τα πάντα, ειδικά κάποια ελαφρά αλλά ογκώδη αντικείμενα, π.χ. πάνες για το μωρό και μωρομάντηλα, για μια βόλτα στο πάρκο ή το πλέξιμό μας, που θέλει πάντα δικιά του τσάντα. 

1956, πρωινά αντρικά κοστούμια

 

Το 1956 οι άντρες φορούσαν κοστούμια όλες τις ώρες, για κάθε είδους δραστηριότητα. Εδώ δυό πρωϊνά κοστούμια χωρίς γιλέκο σε ανοιχτό καφέ και μεσαίο γκρι. Εχουν παντελόνι με ψηλή μέση και πιέτες που στενεύει προς τον αστράγαλο, ενώ το σακάκι είναι ίσιο, με δυό κουμπιά και μικρά πέτα. Το σκίτσο ανήκει στον εικονογράφο Bob Yemme κι εμφανίστηκε σε τεύχος του αντρικού περιοδικού Esquire το 1956.

1920s elegance

 

Le Petit Echo de la mode 1929, καμπαρντίνες.

 

Οι καμπαρντίνες στην Γαλλία το Φθινόπωρο του 1929, ακολουθούσαν την ίδια γραμμή με τα φορέματα: ήταν ίσιες, χωρίς να τονίζουν τις καμπύλες σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, μετά βίας κάλυπταν το γόνατο και συμπληρώνονταν με αξεσουάρ (καπέλα, παπούτσια, ομπρέλα) στο κύριο χρώμα του υφάσματος.  

Βεβαίως τίποτα δεν εμπόδιζε τις μονόχρωμες καμπαρντίνες να έχουν μια  ζωηρόχρωμη εμπριμέ φόδρα, όπως π.χ. το 3ο μοντέλο με την καρώ φόδρα σε έντονες αποχρώσεις του κίτρινου. Πολλές φορές από το ίδιο ύφασμα που ήταν συνήθως ταφτάς, ράβονταν και  κασκόλ για τον λαιμό. 

Η συνήθεια αυτή ακόμη επιζεί στην Γαλλία, στις μεγάλες εταιρείες ένδυσης βρίσκεις πανωφόρια με εμπριμέ φόδρες και ίδιο κασκόλ. 

(φωτό La mode de Pinktag)

1952, αφιέρωμα στο γκρι

 

Χειμώνας 1952 και το φιγουρίνι Carnet des modes έχει ένα δισέλιδο αφιερωμένο στο γκρι. Οι μάλλινες καμπαντρίνες, οι φανέλες, τα ντιαγκονάλ, τα ξυρισμένα βελούδα, είναι υφάσματα όμορφα σε πολλά χρώματα, όμως στο γκρι υπερέχουν. Δίνουν ρούχα σοβαρά εξαιτίας της απόχρωσής τους αλλά κατάλληλα για σπουδαίες γεωμετρικές λεπτομέρειες εξαιτίας της υφής τους.  Την υφή εκμεταλλεύονται τα πατρόν που με έξυπνα κοψίματα και χοντρά εξώγαζα προσφέρουν το κάτι παραπάνω στα μοντέλα μας. 

Το γκρί στην σελίδα μας συνδυάζεται μόνο με κόκκινο σκούρο. Ταιριάζει εξίσου  με όλα τα χτυπητά πορτοκαλί, λαχανί, κίτρινα, αλλά κι όλα τα παστέλ ροζ, γαλαζωπά και μωβ, χωρίς να χάνει την σοβαρότητα του ακόμα και με ένα ψυχεδελικό εμπριμέ. 

(φωτό La mode de Pinktag)

1968,δυό βραδινά φορέματα Dior

 

Στο περιοδικό "Μόδα" 09/1968 δυό βραδινά φορέματα του Christian Dior για τις σύγχρονες γυναίκες του 68. Το ένα μαύρο, το άλλο άσπρο, και τα δύο σε ζέρσεϊ, στολισμένα με φτερά στο τελείωμα της φούστας ή τους ώμους. Τα φτερά που κουνιούνται στο παραμικρό φύσημα του αέρα και στην ελαχιστότατη κίνηση, είναι ραμμένα ένα- ένα με βελονιά ψαροκόκαλο που διασφαλίζει την σταθερότητα τους. Στο πρώτο σχόλιο μια κοντινή φωτογραφία της φούστας του άσπρου φορέματος που δείχνει λεπτομέρεια του στολισμού. 

(φωτό La mode de Pinktag)

1954 Jardin des modes, κοντό μπουφάν

 

Ένα ρούχο απροσδόκητο στο τεύχος του περιοδικού Le Jardin des modes 08/1954. Κοντό μπουφάν βραδινό, ραμμένο σε χοντρό σατέν, με πολλές σούρες γύρω από την ζώνη της μέσης. Είναι κατάλληλο για τις γυναίκες που συχνάζουν σε πρωτοποριακά μαγαζιά τέχνης, όπου ποίηση, τζάζ μουσική, μοντέρνο μπαλέτο, αυτοσχεδιασμός σε θεατρικά κλπ, είναι ο κανόνας. Το ντύσιμο στους χώρους ήταν επίσης πρωτοποριακό γι αυτό οι γούνες, τα μαντό και άλλα επίσημα ενδύματα πυ ήταν τότε της μόδας στον υπόλοιπο πληθυσμό, στους χώρους αυτούς δεν συνηθίζονταν. Αγαπημένο κάλυμμα κεφαλής ανδρών και γυναικών -όπως βλέπετε- το μπερέ. 

1968, εβαζέ ιταλικό παλτό

 

Στο ελληνικό περιοδικό "Μόδα" τον 09/1968 παρουσιάζεται ένα παλτό σε πράσινο και μαύρο τουήντ. Εχει γραμμή εβαζέ, είναι σταυρωτό, μίνι, με δυο τσεπάκια κάθετα στο κέντρο που σχηματίζουν μάρσιπο και πανέμορφη πορτοκαλί φόδρα. Του ιταλικού οίκου Barrata. 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

Δαχτυλίδια με έμπνευση από την AVON

 

Στην δεκαετία του '60 η εταιρεία καλλυντικών AVON κυκλοφόρησε τα κραγιόν ring fling, που μέσα στην συσκευασία τους είχαν εκτός από το κραγιόν κι ένα χαριτωμένο δακτυλίδι, με πλαστικές χάντρες που κινούνταν. Σήμερα στην αγορά υλικών κατασκευής υπάρχουν οι κατάλληλες βάσεις για να φτιάξει κάποια δακτυλίδια ίδια με τα ring fling. Στις φωτογραφίες μας τα δικά δακτυλίδια που κατασκεύασα μόνη μου σε κίτρινο-πορτοκαλί και πορτοκαλί-κόκκινο. Στα σχόλια η διαφήμιση της AVON κι ένα κραγιόν που επέζησε μέχρι σήμερα και πωλείται στο e-Bay μαζί με το δακτυλίδι του. 

1952 παλτό επί παραγγελία.

 

Στο τεύχος Φθινόπωρο-Χειμώνας του 1952, το φιγουρίνι Garnet de modes μας παρουσιάζει αυτό το εξαιρετικό παλτό, κατάλληλο μόνο για κατασκευή επί παραγγελία. 

Είναι ριχτό, χωρίς κούμπωμα, με γιακά που αναδιπλώνεται στον εαυτό του γυρνώντας πάλι προς τον λαιμό και έχει διπλές τσέπες την μία πάνω στην άλλη ( ή μία φτιαγμένη με το εξωτερικό ύφασμα, η άλλη κρυφή κάτω από την πατ της τσέπης. Το παλτό είναι διακοσμημένο στον γιακά και τις τσέπες με πυκνά εξώγαζα. 

(φωτογραφία και μερικός επιχρωματισμός La mode de Pinktag)

DIY Δακτυλίδι-λουλούδι , με βελόνα και χάντρες

 

Ενα μεγάλο δακτυλίδι φτιαγμένο με βελόνα και χάντρες. Η τεχνική αναπτύχθηκε στην δεκαετία του 1960 που έγιναν της μόδας τα πολύ μεγάλα μαλακά δακτυλίδια, δηλαδή αυτά που είχαν πλαστικότητα κι ήταν ικανά να κινηθούν. Εδώ το δακτυλίδι έχει όγκο προς τα πάνω και μοιάζει με ανθισμένο πράσινο τριαντάφυλλο. Στο κέντρο του έχει μια μεγάλη γυάλινη χάντρα και το κάτω μέρος του που περνάει γύρω από το δάκτυλο είναι φτιαγμένο με εξάγωνα που ενώνονται μεταξύ τους, 

(κατασkευή κι ιδέα La mode de Pinktag)

1948, βραδινό ντύσιμο για χορό

 

Το ξέρατε ότι το σμόκιν κατασκευαζόταν και σε άλλα χρώματα εκτός από μαύρο και μπλε του μεσονυκτίου; Κι όμως είναι αλήθεια.

Τον Φεβρουάριο του 1948, στο περιοδικό Le Jardin des modes βλέπουμε ντύσιμο για τον χορό Boogie Woogie που ήταν δημοφιλής. 

Ο άντρας φοράει παστέλ σμόκιν με σταυρωτό σακάκι σε πράσινο του αμύγδαλου, μπλε σκούρο παντελόνι που στενεύει στους αστραγάλους, άσπρο πουκάμισο και μπλε παπιγιόν. Η γυναίκα κοντή μπλούζα σε καφέ βελούδο με ντεκολτέ σε σχήμα τραπέζιο και γαλάζια φούστα φτιαγμένη με πολλά στρώματα τούλι. 

Δυό νέοι άνθρωποι ντυμένοι χρωματιστά, έτοιμοι για έναν πολύ ζωηρό χορό που ταιριάζει στην ηλικία τους.

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

Λαμέ βραδινό σύνολο, 1966

 

Από το περιοδικό Modes et travaux του 1966 αυτό το βραδινό σύνολο σε λαμέ ζακάρ ύφασμα. Η μπλούζα, με μανίκια ή αμάνικη μοιάζει με ριχτό πουλόβερ, ενώ η φούστα ίσια και μίνι διατηρεί την νεανική εικόνα του συνόλου. 

Το ρούχο αυτό είναι ένα από τα πολλά που σχεδιάστηκαν με σκοπό να φέρουν μια σπορ γραμμή, δηλαδή την κίνηση και την νεανικότητα στο βραδινό ντύσιμο. Οι νέοι για πρώτη φορά είχαν πρόσβαση στην νυχτερινή διασκέδαση σε μαγαζιά, έως λίγο πριν συναντιόταν μόνο σε πάρτι και κάποιους τύπους καφετέριας. Αυτά τα ρούχα που ήταν μεταβατικά ανάμεσα στο δικό τους ντύσιμο της ημέρας και το πολύ πιο αυστηρό επίσημο των γονιών τους, βοήθησε στην καθιέρωση του ευκολοφόρετου ρούχου ακόμα και το βράδι. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

Μodes et Travaux 8/1955

 

Στο οπισθόφυλλο και το εξώφυλλο του Μodes et Travaux  8/1955 ένα ταγιέρ σε ψαροκόκκαλο, ραμμένο σε δύο χρώματα, γκρι και κυπαρισσί. Η ζακέτα του είναι ριχτή και μακριά, η φούστα του στενή, μισή ζώνη φαρδιά στολίζει την πλάτη, ενώ μπροστά έχιε μόνο δύο πατ για τσέπες ως διακόσμηση. Ενα διαχρονικό σύνολο που η ζακέτα του φοριέται στην εξοχή και την πόλη, με φούστες, φορέματα παντελόνια, ενώ η φούστα το μεταμορφώνει σε κατάλληλο σύνολο για βαρύ Χειμώνα της κομψής γυναίκας.

η Άντζελα Λάνσμπουρι

 

Η Άντζελα Λάνσμπουρι, αγαπημένη ηθοποιός και πρωταγωνίστρια της σειράς μυστηρίου "η Συγγραφέας ντετέκτιβ", γεννήθηκε 16 Οκτωβρίου 1925 και δυστυχώς πέθανε στις 11 Οκτωβρίου του 2022. 

Θα την θυμόμαστε για την δυναμική της εμφάνιση στην τηλεόραση και το κινηματογράφο, τον φυσικό  τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκε το πέρασμα του χρόνου και την άψογη σιλουέτα που διατηρούσε με γυμναστική στο σπίτι (σχετικό το βιβλίο της Positive moves).

1967 Vogue καπέλα

 

Από τον κατάλογο πατρόν Οκτωβρίου-Νοεμβρίου του 1967, δυό μαλακά καπέλα που ράβονται από ερασιτέχνες μοδίστρες στο σπίτι και ταιριάζουν στο μαντό και το φόρεμα της προηγούμενης ανάρτησης. 

Χαμηλά το ρόζ καπέλο φτιαγμένο από βελούδο ή μουφλόν, σε γραμμή υβριδική ανάμεσα στο τυρμπάν και το δεμένο μαντήλι. 

Ψηλά, σε εμπριμέ γεωμετρικό ύφασμα, το κλασικό καπέλο με καμπυλωμένη κορόνα και μέτριο μπορ γεμάτο γαζιά που το βοηθούν να σταθεί όπως  πρέπει. 

(Φωτό La mode de Pinktag)

Και τα δύο ένας ευπαρουσίαστος τρόπος να κρατήσουμε ζεστό το κεφάλι μας. 

1967 πατρόν Vogue, μαντό και φόρεμα

 

Από το κατάλογο πατρόν Vogue 10-11/1967, ένα φόρεμα και το μαντό του σε μάλλινο ντιαγκονάλ. 

Έχουν παρόμοιο πατρόν, δηλαδή ωμίτη έως πάνω από το στήθος από όπου ξεκινάει ο ίσιος και χαλαρός στην εφαρμογή κορμός. Μανίκια ίσια, μήκος έως πάνω από το γόνατο, άνοιγμα βαδίσματος στην μεσαία ραφή της πλάτης, κοφτές τσέπες στις πλαϊνές ραφές. Δυο ρούχα που ταιριάζουν στις λεπτές και τις πιο εύσωμες γυναίκες εξίσου διότι δεν αποκαλύπτουν λεπτομέρειες της σιλουέτας. 

(φωτό La mode de Pinktag)

Le Petit Echo de la Mode, 10/1948

 

Στο Παρίσι όπου εδρεύουν όλα τα περιοδικά μόδας, οι γυναίκες είναι έτοιμες για χειμωνιάτικο ντύσιμο από τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη: παλτό  ή μακριά ζακέτα, κλειστά παπούτσια, πλεχτά, συν καπέλα κι ομπρέλες. 

Εδώ το εξώφυλλο του Modes et Travaux στις 3 Οκτωβρίου του 1948, ολόκληρο μέσα στο πνεύμα του New Look που λάνσαρε την προηγούμενη χρονιά ο Christian Dior, σαρώνοντας όλες τις άλλες τάσεις μόδας. Οι Γαλλίδες,  αγανακτισμένες από την έλλειψη υλικών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αγκάλιασαν με πάθος τα ρούχα που είχαν άφθονο ύφασμα στις πολύ φαρδιές φούστες, στους μεγάλους γιακάδες, στις τεράστιες μανσέτες με ρεβέρ. Το παλτό δεν ξέφυγε από τον γενικό κανόνα, παρά το ότι ο σχεδιασμός του με αφθονία υφάσματος στοιχίζει πάρα πολύ. 

Κόκκινο μάλλινο βελούδο λοιπόν για το αεράτο παλτό με τα λούκια που χορεύουν καθώς βαδίζει η κομψή γυναίκα στον δρόμο. Μαύρο αστρακάν στις μανσέτες, τον γιακά και το κομψό καπελάκι -που φυσικά δεν του λείπει το κάτι παραπάνω, το διπλό κόκκινο φτερό. 

Τα φύλλα με πρωινή δροσιά της Sarah Coventry

 

Το 1968 η ηθοποιός Σάλυ Φήλντς πρωταγωνιστούσε σε ένα χαριτωμένο σήριλα στην τηλεόραση, την "Ιπτάμενη καλόγρια". Ακριβώς τότε εργάστηκε ως μοντέλο για διαφήμιση μπιζού της Σάρας Κόβεντρυ, φορώντας μια καρφίτσα φθινοπωρινή. Η καρφίτσα έχει σχήμα φύλλου, απόχρωση χρυσαφί και μια επιφάνεια ανάγλυφη, που θυμίζει την πρωϊνή πάχνη. 

Τυχαίνει να έχω δύο ίδιες καρφίτσες που τις φοράω μαζί συνήθως και τις βλέπετε στην 1η φωτογραφία, ενώ στην 2η φωτό υπάρχει η αληθινή διαφήμιση με την Σάλυ Φηλντς.

(φωτό La mode de Pinktag)

Ένα 1960s κολιέ φορεμένο το 2022

 

Στην φωτογραφία μας ένα αυθεντικό κολιέ από το τέλος της δεκαετίας του 1960, μαζί με τα σκουλαρίκια του. Είναι φτιαγμένο από πολλές μπρούτζινες βάσεις σε σχήμα ρόμβου, που πάνω τους έχουν στερεωμένα αδιαφανή γυαλιά σε χτυπητό σκούρο πορτοκαλί -πράσινο κυπαρισσί και άσπρο. Στην μέση βρίσκονται τα σκουλαρίκια του. 

Τον καιρό που ήταν της μόδας αυτό το σετ μπιζού, φοριόταν πάνω σε ρούχα του ίδιου χρώματος, δηλαδή σε κυπαρισσί ή πορτοκαλί. Γενικώς στο τέλος του 60 ήταν της μόδας οι πολύ έντονοι συνδυασμοί. Το αποτέλεσμα ήταν αμφίβολής κομψότητας γιατί η συνολική εμφάνιση συνήθως ήταν υπερβολικά χτυπητή ώστε να λέγεται "καλόγουστη". 

Ωστόσο έως το 2022 διαπιστώσαμε ποια είναι τα λάθη κι οι υπερβολές της μόδας στο ντύσιμο της κάθε περασμένης δεκαετίας, γι αυτό μπορούμε αν θέλουμε να τα διορθώσουμε. Εδώ ας πούμε μπορούμε να φορέσουμε αυτό το κολιέ με ρούχα πραγματικά ουδέτερα, δηλαδή σε υποτονικό γκρι, σε ουδέτερο μπεζ, κι ακόμα καλύτερα σε greige, το χρώμα που προκύπτει από το μπεζ και το γκρι. μαζί. Έτσι απορροφάται οπτικά μέρος από την δύναμη των έντονων χρωμάτων των μπιζού κι έχουμε ένα μη-κουραστικό αποτέλεσμα. 

Καταλαβαίνω ότι κάποιες φίλες ίσως σκεφτούν "γιατί να μην  φορέσουμε το σετ με μαύρα ή άσπρα ρούχα, που ταιριάζουν με τα πάντα;". Προσωπικώς βρίσκω το αποτέλεσμα και πάλι πολύ έντονο, αλλά μπορείτε να αποφασίσετε μόνες σας, στο 1ο και 2ο σχόλιο βρίσκονται φωτογραφίες με μαύρο κι άσπρο υπόβαθρο.  

Εξώφυλλο Mode Illustrée 05/1922

 

Το εξώφυλλο του  Mode illustrée του Μάϊου 1922, μας παρουσιάζει ένα ριχτό σατέν φόρεμα, μακρόταλο, φαρδύ, με μονοκόμματα ζαπονέ μανίκια και πλούσιο κέντημα στους γοφούς και τους ώμους. Ένα φόρεμα πιο άνετο από νυχτικό, πιο πολυτελές από βραδινή τουαλέτα. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1920s κομψότητα

 

Το καινούργιο βίντεο από το κανάλι μας, με ρούχα της δεκαετίας του 1920 και φωτογραφίες αποκλειστικά της σελίδας μας.

1929, Οικογένεια, φθινοπωρινά κοστούμια

 

Από το περιοδικό Οικογένεια του 09/1929 και την Σελίδα των Κυριών, ρούχα για διάφορες περιστάσεις. Ενα κομψό παλτό, ίσιο, γαρνιρισμένο με χοντρά γαζιά που τονίζουν τη γεωμετρική του γραμμή. Δίπλα ένα σύνολο από φούστα και μπλούζα σε μαλακό και βολικό μπλέ ζέρσεΐ, γαρνιρισμένο με φάσες σε ανοιχτότερη απόχρωση μπλε. Στο μέσον το βραδινό φόρεμα από κρεπ σατέν σε κοντράστ μαύρου κι άσπρου, με μεγάλο φουλάρι και φαρδιά εγκράφα στους γοφούς αντί για ζώνη, ενώ στους ώμους διαθέτει μικρή κάπα (πελερίνα) με κοτράστ ρέλια. Δεξιότερα φόρεμα και ζακέτα εμπνευσμένα από την Κοκό Σανέλ. Στο τέλος το απαλό σύνολο από λουλουδάτο ύφασμα με τελειώματα σε συνεχόμενες καμπύλες (φεστόνια) για τις ρομαντικές ψυχές. 

Όλα τα μοντέλα συμπληρώνονται από το κατάλληλο καπέλο και πολύ προσεγμένες γόβες.  

1967 Butterick ολοσωμη φόρμα

 

Από τον κατάλογο πατρόν Butterick Χειμώνας 1967μια ολόσωμη φόρμα με ευρημαιτκό πατρόν. Είναι αμάνικη, με μικρό ωμίτη, ριχτή και κερδίζει όλο το φάρδος της με μια βαθειά κουφόπιετα στην μεσαία ραφή. Κοντή ή μακριά, με τα πόδια κλειστά φαίνεται σαν φόρεμα με μια μεγάλη πιέτα. 

(φωτό σκίτσου La mode de Pinktag)

To υποστήριγμα ρούχων "τουρνούρα"

Οι άνθρωποι που είναι υπέρ των πλαστικών εγχειρήσεων με τα οποία μεγαλώνει το στήθος ή τα οπίσθια, ισχυρίζονται ότι το γυναικείο σώμα πάντα προσαρμοζόταν στην μόδα κάθε εποχής με κορσέδες κι άλλες περιοριστικές κατασκευές. Αυτό δεν είναι αλήθεια, ήταν τα διάφορα βοηθήματα, τα υποστηρικτικά εσώρουχα και τα κόλπα της ραπτικής αυτά που πετύχαιναν το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Το πιο εντυπωσιακό από όσα δημιουργήθηκαν έως σήμερα ήταν η τουρνούρα, σε παλιότερα πιο λαϊκά ελληνικά "πισωφούσκωμα", στα αγγλικά "Bustle" και "turn cage", στα γαλλικά "tournure" και "faux cul". 

Τουρνούρα ονομάζεται το υποστήριγμα που φοριέται κάτω από τα ρούχα, δένεται στην μέση, στην κοιλιά είναι ίσιο, ενώ ψηλά στα οπίσθια έχει είτε μισό κλουβί φτιαγμένο με σύρματα ή λυγσμένα καλάμια, είτε συνεχόμενα εξογκώματα γεμισμένα με μαλλί, που όλα μαζί σκοπεύουν να κάνουν την φούστα του φορέματος να προεξέχει αρκετούς πόντους από το κορμί. 

Τα φορέματα με πισωφούσκωμα, τα φορέματα με bustle, ήταν δημοφιλή για λίγο, από το 1875 -1885. Ήταν πολύ όμορφα, οι φούστες τους πραγματικά πλούσιες, στην αρχή έως το ύψος των αστραγάλων και μετά απέκτησαν ουρά. Τελικά όμως παρά την ομορφιά τους υπέκυψαν κάτω από το ίδιο τους το βάρος και την δυσκολία που παρουσίαζαν στην χρήση, ειδικά εξαιτίας της ουράς που έπρεπε να την κρατάς στο χέρι όταν περπατούσες.  Οι γυναίκες δεν αφαίρεσαν την ουρά, εγκαταλειψαν ολόκληρη αυτήν την τάση μόδας.  

Εντούτοις αξίζει να τονίσουμε ότι οι τουρνούρες ΔΕΝ άλλαζαν το σώμα καθόλου, αλλά την εικόνα του σώματος στους θεατές. Οποιαδήποτε γυναίκα, με κάθε είδους οπίσθια, κοιλιά, στήθος, πολύ λεπτή ή γεμάτη, νέα ή ηλικιωμένη, μπορούσε να παρουσιάσει την γραμμή σιλουέτας που ήταν τότε της μόδας, χωρίς να δυσκολεύεται η ίδια. Ολες οι τουρνούρες βρίσκονταν στον αέρα κι έδεναν με ένα απλό φιογκάκι από κορδέλα γκρο. Δεν ήταν καθόλου περιοριστικές του σώματος όπως οι κορσέδες, ούτε παρεμβατικές όπως οι πλαστικές εγχειρήσεις.