Το βράδυ του ρεβεγιόν το 1937.

 

To Marie Claire Δεκεμβρίου του 1937, στο κεντρικό δισέλιδό του με τίτλο "Ω! Ελατο" (mon beau chapin) παρουσιάζει μια όμορφη ζωγραφιά: ένα έλατο με αερογράφο που πάνω του βρίσκονται σκίτσα γυναικών με ρούχα για το ρεβεγιόν, ενώ ανάμεσα,  σαν μικρά στολιδάκια βλέπουμε βραχιόλια, λεπτότατα επίσημα πέδιλα κλπ. 

 Βραδινά και κοκτέιλ φορέματα λοιπόν, από τα οποία σας παρουσιάζουμε το πιο επίσημο από όλα,  το λαμέ εμπριμέ φόρεμα που απομιμήσεις του ράβονται ακόμα σήμερα. Έχει στενό κορσάζ με μικρό ντραπέ και δυο λοξές τιράντες. Η φούστα του ξεκινάει από μια μύτη στα πλευρά και κατεβαίνει εφαρμοστή ως τους γοφούς. Από εκεί και κάτω ανοίγει σε πλούσιο φάρδος που επιτρέπει κάθε είδους χορό, χάρη στο κόψιμό της διαγώνια στο ύφασμα, αντί για ίσια. 

 

Το μοντέλο είναι έντονα επηρεασμένο από το φόρεμα της Τζίντζερ Ρότζερς στην ταινία του 1936 "Swing Time" φτιαγμένο από τον  Bernard Newman -που συνοδευόταν από μια κάπα σε σχήμα βεντάλιας. Μικρή φωτό του μπορείτε να βρείτε στο 2ο σχόλιο της ανάρτησης. Στο 1ο σχόλιο και στην ιστορία της σελίδας μας υπάρχει ολόκληρο το δισέλιδο του Marie Claire. 

(φωτογραφίες των σκίτσων La mode de Pinktag)

25/12/1957, Η νέα "Γυναίκα" κάνει πρεμιέρα.

 

Ακριβώς στις 25 Δεκεμβρίου του 1957, το περιοδικό "Γυναίκα" αλλάζει εμφάνιση. Επτά χρόνια μετά την ίδρυση της η "Γυναίκα" του Ευάγγελου Τερζόπουλου παρουσιάζεται σε μεγάλο σχήμα, πολύχρωμη εκτύπωση όφσετ κι 100 σελίδες  περιεχόμενο. 

Η πρώτη σελίδα του περιοδικού στην μέση ενός εξαίρετου σκίτσου με πενάκι, παρουσιάζει την νέα Γυναίκα με λόγια που σήμερα θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν, στη ουσία όμως είναι ένα χαρτωμένο λογοπαίγνιο. Μιλάει για την φιλαρέσκεια των γυναικών που χρειάζεται πολλά χρήματα για να ικανοποιηθεί, πλην όμως είναι έμφυτη στο γυναικείο φύλο  επομένως δεν πρέπει να κάνουμε τσιγγουνιές σε αυτόν τον τομέα. Η σύνταξη που προτεινε τις αλλαγές έδωσε μάχη με τον Αντιδραστικό τομέα (το Λογιστήριο), η απόφαση ελήφθη, τα χρήματα δαπανήθηκαν και ιδού η "Γυναίκα" πιο συναρπαστική από ποτέ κι ισάξια με τις Ευρωπαίες κι Αμερικανίδες συναδέλφους της. 

 

Ο Ευάγγελος Τερζόπουλος αγαπούσε πολύ την δουλειά του και εκτιμούσε βαθύτατα τις γυναίκες. Δεν τις εκμεταλλεύτηκε, δεν τις εκχυδάισε, μόνο τις ανέδειξε ως ίσες σε αξία με τους άντρες σε μια κοινωνία θεσμικής και νομικής ανισότητας. Το 1950 που οι γυναίκες δεν ψήφιζαν καν, το περιοδικό του ήταν γεμάτο με γυναίκες συντάκτριες, ενώ τα θέματα δεν ήταν αυστηρά "γυναικεία". Περιλάμβανε συνεντεύξεις με μεγάλες προσωπικότητες και πολιτικούς, αφιερώματα στις Καλές Τέχνες, ταξίδια, αθλητικά γεγονότα, εκτενή άρθρα για σπουδαίες γυναίκες της ιστορίας, μικρότερα άρθρα που έδειχναν την εκτίμηση του περιοδικού στις ανώνυμες γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων και την αόρατη συνεισφορά τους στην εθνική οικονομία λόγω αυτού που σήμερα ονομάζουμε απλήρωτη εργασία, ενώ σε πολύ υψηλή θέση στα κείμενα βρισκόταν οι δασκάλες -οι χιλιάδες γυναικών που δίδαξαν γραφή κι ανάγνωση στα εκατομμύρια παιδιών της χώρας μας. 

(Πρώτη φωτό, το σημείωμα της σύνταξης. Δεύτερη το εξώφυλλο. Κι οι δυό τραβηγμένες από την σελίδα μας, αλλά χωρίς επισήμανση La mode de Pinktag, από σεβασμό προς την σπουδαία στιγμή του αγαπητού περιοδικού. )

ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ 1956

 

Το εξωφυλλο του περιοδικού Votre Mode, ακριβώς λίγο πριν τελειώσει το 1956.

1967 προτεραιότητα στους νέους.

 

Κατάλογος πατρόν Simplicity, σαιζόν Χειμώνας 1967, η ομορφότερη εποχή για ρούχα των νέων. 

 

Φόρεμα σε άνετη άλφα γραμμή, στενό στους ώμους, εβαζέ από εκεί και κάτω. Έχει ίσια μανίκια ρεγκλάν και δυο επιλογές στον λαιμό, απλή λαιμόκοψη ή μικρό όρθιο γιακά Μάο. Οι τσέπες του προαιρετικές κι εξωτερικές. Φερμουάρ στην πλάτη. Μήκος που αγγίζει το γόνατο ή ανεβαίνει πιο πάνω -πάντως όχι πιο κάτω.

Το φόρεμα προσφέρεται με ένα σετ μπλούμερ (μακρύ σορτς με σούρες στον μηρό) που το μετατρέπει σε καλοκαιρινό ή ακόμα και εγκυμοσύνης. Από το ύφασμα του μπλούμερ μπορεί επίσης να κατασκευαστεί ένας μεγάλος φιόγκος για τον ντεκολτέ, ή ένα μαντηλάκι για το κεφάλι, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα είδος συνόλου. 

Χαριτωμένη πρόταση styling που θριάμβευσε  στο τέλος της δεκαετίας του 60, το έντονο αδιαφανές καλσόν σε ένα από τα χρώματα του υφάσματος, όπως βλέπουμε στο αριστερό σκίτσο. 

 

(φωτό σελίδας La mode de Pinktag)

Τα μάτια στους άντρες.

 

Το αντρικό ντύσιμο δεν έχει καμία σελίδα  στα γυναικεία περιοδικά σήμερα, όμως στα περιοδικά που εμπεριέχουν ραπτική, ακόμα και σήμερα τουλάχιστον 4 φορές τον χρόνο προσφέρονται πατρόν για άντρες μόνο. Παλιότερα σχεδόν κάθε τεύχος είχε μια δυο σελίδες αφιερωμένες στον έτερον ήμισυ της μοδίστρας.

Έτσι λοιπόν από το Votre Mode Οκτώβριος του 1956, βλέπουμε σπορ πανωφόρια ανδρών. Η δεκαετία του 1930 και του 1950 είναι η "Χρυσή Εποχή" για το men's wear κι έχουν ορισμένα κοινά σημεία μεταξύ τους που τα συναντούμε στα μοντέλα μας, π.χ. τους τονισμένους ώμους. Τα τρία πανωφόρια μας σχηματίζουν αυτήν την τριγωνική πλάτη με βάτες και τα δύο δεξιά, προσφέρονται με προαιρετική ζώνη που τονίζει την διαφορά ώμων-μέσης (για τους άντρες που δεν έχουν κοιλιά). Φυσικά οι άντρες πράγματι έχουν εκ κατασκευής μεγαλύτερη πλάτη από τους γοφούς τους, απλώς με τις βάτες την τόνιζαν. 

Ως σπορ θεωρείται το πανωφόρι που μπορεί να φορεθεί για βόλτα στην εξοχή, αλλά κι εκείνο που κάνει για υπαίθριες δραστηριότητες, π.χ. το κυνήγι, την παρατήρηση πουλιών ή το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Γι αυτό όλα τα μοντέλα έχουν τουλάχιστον τέσσερις τσέπες  εξωτερικά κι ίσως άλλες εσωτερικά, ικανές να φιλοξενήσουν τα μικροπράγματα που θα χρειαστεί άμεσα ο άντρας. 

Η λειτουργικότητα καθοδηγεί τα βήματα του σχεδιαστή, γι αυτό όλα τα μοντέλα έχουν πρόσθετο ωμίτη που προστατεύει από το κρύο και την πιθανή βροχή τον κορμό. Εννοείται ότι οι άντρες δεν έβγαιναν με ομπρέλα για περίπατο στο δάσος. Ο γιακάς είναι φυσικά απαραίτητος παντού -ένας από όλους γούνινος, πιο ζεστός. Τα μανίκια διαθέτουν πατ που σφίγγουν σφιχτά αν χρειαστεί. 

Το φερμουάρ ήταν σε χρήση πολλά χρόνια στα ρούχα εργασίας, ωστόσο εκτός των στολών έως και την μέση της δεκαετίας του 60 γινόταν αποδεκτό μόνο για σπορ ρούχα Τα δερμάτινα κουμπιά ήταν η λύση που ακολουθούσαν οι κομψοί άντρες, ακόμα και στην εξοχή, π.χ. ο κύριος με τον γούνινο γιακά. 

Και ιδού, κομψά και ζεστά πανωφόρια για τον άντρα που θέλει να χαλαρώσει το Σαββατοκύριακο κάνοντας ένα πολύωρο περίπατο στο δάσος, χωρίς να χάσει το στυλ του!

(φωτο των σκίτσων και ρετούς La mode de Pinktag)

1937 πρωινό ταγιέρ

 

Απο Marie Claire 12/1937 το σκίτσο με την πρόταση Chanel για πρωινό ταγιέρ πόλης. 

Ζακέτα σε σκούρο μπλε, στενή, με δυό τσεπάκια στην μέση και κλείσιμο με διπλή αγκράφα- καρφίτσα. Η φούστα  ανοιχτόχρωμη με μικρά καρό σε γαλάζιο και πράσινο,  ενώ μία κλωστή του καρό έχει  μπλε σκούρο όπως η ζακέτα. Ρέλια γύρω στα τελειώματα της ζακέτας, γαλάζια μονόχρωμα. Για το styling καρφίτσα  απροσδόκητη, σε χρώμα που εμείς δεν θα βάζαμε: κόκκινο κι άσπρο. 

Τα πρωινά ρούχα Chanel ήταν από την αρχή τους έως και σήμερα  πολύ λειτουργικά κι ευκολοφόρετα, όμως λιτά. Χρησίμευαν ως καμβάς για την έκθεση των μπιζού. Άλλες φορές των πολλών μπιζού μαζί (10 σειρές με πέρλες η μία πάνω στην άλλη) κι άλλες του ενός εντυπωσιακού, διαφορετικού, όπως εδώ η καρφίτσα.  Η Κοκό Σανέλ ήταν μινιμαλίστρια στο ρούχο και μαξιμαλίστρια στο κόσμημα. Το σκεπτικό της μπορούμε να δοκιμάσουμε όλες μας αν θέλουμε και να διαπιστώσουμε τι θα αποκομίσουμε από αυτό. 

(φωτογρaφία σκίτσου και ρετούς La mode de Pinktag)

1949 φόρεμα κοκτέιλ.

 

Απο Votre Mode 12/1949, φόρεμα κοκτέιλ και εσάρπα σε συνδυασμό υλικών. 

Το φόρεμα που το πατρόν της πλάτης βλέπετε σε μικρογραφία πάνω στην εικόνα, έχει βαθύ ντεκολτέ σε κορμό από μαύρη μουσελίνα διάφανη, φοδραρισμένη και κεντημένη απέξω σποραδικά με κόκκινες παγιέτες. Η κλος φούστα και η εσάρπα είναι από μαυροκόκκινο καρώ ταφτά. Ένας αέρας ισπανικός προστίθεται με τρέσα από μαύρα πον πομ που στολίζουν την ένωση των υφασμάτων στους γοφούς, το στρίφωμα των μανικιών  και το τελείωμα της εσάρπας. 

Το φόρεμα συνδυάζεται με γάντια και γόβες χωρίς καμιά διακόσμηση σε μαύρο βελούδο, ενώ το μικρό κοκτέιλ καπέλο στο κεφάλι του μοντέλου, επιτρέπεται να παραμείνει φορεμένο σε εσωτερικούς χώρους (π.χ. την ώρα του ποτού ή του φαγητού). Δεν βλέπουμε το πανωφόρι του, όμως μια βελούδινη κάπα θα του ταίριαζε. 

Ένα ρούχο σε έντονο χρωματικό συνδυασμό, κατάλληλο για θαρραλέες Κάρμεν.

(φωτογραφία σκίτσου και ρετούς La mode de Pinktag)

1908, Σύνολο περιπατου

 

Στο εξώφυλλο του περιοδικού La mode illustreè του 1908, ένα σύνολο περιπάτου σε μωβ-μπλέ απόχρωση, κατάλληλο για βόλτα στην πόλη. 

Η φούστα είναι μάξι, στενή στην μέση κι στην περιφέρεια και φαρδαίνει από το γόνατο και κάτω. Το σακάκι στενό, με φαρδύ μανίκι κοντά στην μανικοκόλληση, που στενεύει προς τους καρπούς. Το κλείσιμο γίνεται με φαρδιές διακοσμητικές λωρίδες από υφαντές κορδέλες και ντυμένα κουμπιά. Η γυναίκα φοράει μπλούζα από δαντέλα με όρθιο γιακά και  καπέλο με στολισμό από ανοιχτόχρωμο μωβ ταφτά. Τα χέρια της είναι καλυμμένα με γάντια και δεν έχει μαζί της τσάντα. 

Στα 1900, τα σύνολα περιπάτου από τα επίσημα ρούχα για βράδυ έχουν μοναδική τους διαφορά τα μανίκια. Αυτό το φαρδύ μανίκι που επιτρέπει την κίνηση του χεριού κι είναι απαραίτητο όταν κάνεις κάποια δραστηριότητα, ήταν αδύνατο να βρεθεί σε βραδινή τουαλέτα. Το βράδυ οι γυναίκες εμφανίζονται τυλιγμένες σφιχτά σε υφάσματα, άκαμπτες κι ακίνητες από τον κορμό και πάνω, κατά κάποιο τρόπο ως αγάλματα ή απεικονίσεις σε πίνακες ζωγραφικής.  Προφανώς το καθήκον τους ήταν να γίνονται αντικείμενα θαυμασμού κι η υποχρέωση των θεατών ήταν να τις θαυμάζουν. 

Από το 1905 αρχίζει βαθμιαία να αλλάζει το φάρδος του μανικιού και στα βραδινά ρούχα, ενώ εξαιτίας των αθλητικών δραστηριοτήτων, δηλαδή του ποδήλατου και του γκολφ οι γυναίκες δοκιμάζουν κοντύτερες φούστες στους περιπάτους και φαρδιά παντελόνια.

Πατρόν για παλτό, 1963

 

Το τεύχος Σεπτεμβρίου 1963 του περιοδικού "Γυναίκα" είχε ένα πλούσιο ένθετο με πατρόν που ακολουθούσαν τις νέες τάσεις μόδας για τον Χειμώνα 1963-1964. Στην φωτογραφία το μεσαίο δισέλιδο του περιοδικού που διαφημίζει τα πατρόν. Τίτλος του "Τέλη Σεπτεμβρίου...συννεφιάζει, να σκεφτώ τι να ράψω...".

Και  πολύ σωστά η πρώτη φωτογραφία του ένθετου είναι αυτό το λιτό μπουκλέ παλτό, ίσιο, απλό, μακρόταλο, με δύο όμορφες πατ διακοσμητικές στους γοφούς και ζεστό γούνινο γιακά. Τι πιο χρήσιμο από ένα παλτό, το πλήρες ρούχο που περιβάλλει όλο το σώμα και προστατεύει σχεδόν τα πάντα από το κρύο και την βροχή; 

 

Η "Γυναίκα" αγαπούσε πολύ τις αναγνώστριές της και φρόντιζε να το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.  

 

(φωτογραφία δισέλιδου La mode de Pinktag)

1926 Le mirroir des modes

 

Από το περιοδικό Le mirroir des modes του 1926 μας έρχεται το κρεπ φόρεμα σε χρώμα πράσινο σαπουνιού με τα ιδιαίτερα μανίκια. 

Το μοντέλο είναι μακρόταλο και ίσιο έως τους γοφούς, με βαθύ βέ ντεκολτέ στον λαιμό και ομοίως βαθύ βέ κόψιμο στους γοφούς. Από εκεί και κάτω φαρδαίνει χάρη στο λοξά κομμένο βολάν. Τα μανίκια του ξεκινούν στενά στην μανικοκόλληση και φαρδαίνουν πολύ πριν την μικρή φάσα που τα σφίγγει γύρω από τους καρπούς, δεμένη σε φιόγκο. 

Το στολίδι του είναι το πολύπλοκο απλικέ στο κάτω μέρος του μανικιού. Διπλά κομματάκια από το ίδιο το ύφασμα, κεντιούνται με πορτοκαλί, κίτρινες και πράσινες κλωστές σε σχήμα φθινοπωρινών φύλλων. Μετά απλικάρονται πάνω στο μανίκι. 

Ενα φόρεμα που δεν χρειάζεται κανένα κόσμημα, μια που έχει το  κόσμημα πάνω του. 

(φωτογραφία του σκίτσου και ρετούς La mode de pinktag)

1924 Le mirroir des modes

 

Φεβρουάριος του 1924. Το περιοδικό Le Mirroir des modes μας παρουσιάζει ένα φόρεμα για έξοδο το απόγευμα έως νωρίς το βράδυ.

Χαμηλόμεσο φόρεμα σε χαλαρή εφαρμογή, που το μήκος του φτάνει έως το μέσο της γάμπας. Το ντεκολτέ του είναι βαθύ μπατώ (που το λέμε επίσης "χαμόγελο"), στο τελείωμά του έχει ένα μέτριο βολάν κομμένο λοξά στο ύφασμα, ενώ από τους ώμους ξεκινάει μια κοντή εσάρπα που κρέμεται ανέμελα στην πλάτη. Το φάρδος του φορέματος περιορίζεται ελαφρότατα στους γοφούς με οριζόντιες μισές πιέτες που οδηγούνται προς το πίσω μ΄εσον του φορέματος.

Το φόρεμα συνοδεύεται από ένα πανέμοφο καπέλο. Η γραμμή του κλος, το υλικό του ούτε καν φαίνεται μια που είναι σχεδόν ολόκληρο καλυμμένο με μεγάλα λουλούδια και πλούσιο φύλλωμα από σατέν κορδέλες. Το κατάλληλο καπέλο για ένα τόσο λιτό φόρεμα.

(φωτογραφία σκίτσου κι επεξεργασία La mode de Pinktag)

Christine The Glambassador

 

H Κριστίν είναι μια μπλόγκερ που φοράει vintage, παρότι ζει στο 2021 κι είναι παχιά. Είναι γνωστή με το όνομά της ως μπλόγκερ, The Glambassador ας πούμε "η Πρέσβειρα της Λάμψης". 

Το 2021 είναι ήδη πολύ μακριά από την δεκαετία του 1940 που βρίσκονται τα αγαπημένα ρούχα της Κριστίν, αυτό από μόνο του είναι μεγάλη δυσκολία και συνιστά λόγο κοινωνικής διάκρισης. Επιπλέον η Κρίστιν είναι παχιά, επομένως αντιμετωπίζει περεταίρω κοινωνική διάκριση λόγω του βάρους της και πρακτικές δυσκολίες στο να βρίσκει ρούχα που της αρέσουν στα καταστήματα. 

Κι όμως η Κριστίν με την επιμονή της κατάφερε το ακατόρθωτο, να γίνει πηγή έμπνευσης για άλλες γυναίκες λεπτές και παχιές που ήθελαν αλλά δεν τολμούσαν να ντυθούν παλιομοδίτικα.  Έπειτα, όλες μαζί με άρθρα διαμαρτυρίας στα μπλογκ τους και στο Facebοok τρόπον τινά ανάγκασαν τις εταιρείες ετοίμων ενδυμάτων να συμπεριλάβουν μεγάλα μεγέθη στο μεγεθολόγιό τους. 

Στην φωτογραφία μας  η Κριστίν με πλεχτό πουλοβεράκι τύπου Fair isle, κοντή πλεχτή ζακέτα του τύπου που λέγεται Ice skater jacket, αντρικό παντελόνι, άψογο χειροποίητο χτένισμα της δεκαετίας του 40 με δίχτυ από βελονάκι στα μαζεμένα της μαλλιά  και μακιγιάζ πραγματικά πιστό στην γραμμή του 40. 

Μπορείτε να βρείτε τις αναρτήσεις της στο μπλογκ https://chronically-overdressed.com/

Votre Mode 12/1949

 

Πυτζάμες και ρόμπα από μαλακή φανέλα για ζεστές νύχτες μέσα στο σπίτι.

Και τα δύο μοντέλα δανείζονται το πατρόν τους από το αυστηρό και λειτουργικό αντρικό ντύσιμο. Εχουν γιακά που κρατάει τον αυχένα ζεστό , τσέπες που ποτέ δεν ξέρεις μήπως τύχει να τις χρειαστείς, τυλίγουν όλο το σώμα από τον λαιμό έως τον αστράγαλο, ενώ ταυτόχρονα είναι φαρδιά κι αναδεικνύουν την σιλουέτα κατά βούληση με μια πρόσθετη δετή ζώνη που δένει γύρω από την μέση ή δεν χρησιμοποιείται καθόλου.

Το 1949 η έμφαση στην ένδυση δινόταν καταρχάς στο υλικό του κάθε ρούχου. Γι αυτό κατάφερναν να μένουν ζεστοί τον χειμώνα και δροσεροί το καλοκαίρι, χωρίς τα εξελιγμένα συστήματα κλιματισμού που διαθέτουμε εμείς σήμερα.

(Φωτογραφίες των σκίτσων La mode de Pinktag)

Η φορεσιά του δένδρου

 

Σήμερα τα περισσότερα στολίδια του δένδρου τα αγοράζουμε, όμως στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τα έφτιαχναν οι ιδιες οι οικογένειες. Οι πατεράδες, τα παιδιά, η μητέρα, όλοι μαζί έβαζαν στο τραπεζι πολύχρωμα χαρτιά, κομμάτια τσόχα, κορδέλες, ψαλίδια, φύλλα κόντρα πλακέ και σεγες χειρός κι άρχιζαν δουλειά.

"Η φορεσιά του Χριστουγεννιάτικου Δένδρου", άρθρο του Μαρί Κλαιρ τον 12/1937.

Εκτος από τα κεράκια που είναι έτοιμα, ολα τα στολίδια φτιάχνονται από χαρτόνι μπριστολ που κόβεται δύο φορές. Επειτα βάφεται στα κατάλληλα χρώματα, παίρνει τούφες βαμβάκι όπου χρειάζεται ή προσθήκες με βελουτέ και μεταλιζέ χαρτί, ή 4 σπίρτα για ποδαράκια του αρνιού. Στο τέλος τα δύο κομμάτια του στολιδιού κολλιουνται πλάτη με πλάτη, με ένα διπλό κομμάτι σπάγκο ανάμεσα τους.

Κι ορίστε, ένα δένδρο με εξ ολοκλήρου χειροποίητα στολίδια, φτιαγμένα από τα χέρια όλης της οικογένειας.

1908, LA MODE ILLUSTREE

 

Το όμορφο περιοδικό με τα πολύ απαιτητικά ρούχα για κυρίες ευκαταστατες, μας δείχνει ένα καπέλο για νέα γυναίκα- όπως λέει. Η εικόνα είναι σε γκραβούρα.

Σύμφωνα με την περιγραφή το καπέλο φτιάχνεται σε ταφτά χρώματος καλαμποκιού κι είναι διακοσμημένο με μεγάλο ντραπάρισμα από μαύρο τούλι και κορδέλες Πομπαντούρ. Στο αριστερό πλαϊνό έχει πρόσθετη καρφίτσα με φτερά. Δημιουργία του καπελάδικου της δεσποινίδος Colombin.

Έχουμε κάνει πολύ δρόμο από τα χειροποίητα καπέλα του 1908 έως τα μαζικά σε καλούπια -με κολες- από συνθετικά υφάσματα κλπ του σήμερα. Δεν ξέρω αν βγήκαμε κερδισμένες, από την πτώση στην ποιότητα των καπέλων, με όφελος την χαμηλότερη τιμή τους.

(φωτο γκραβούρας La mode de Pinktag)

VOTRE MODE 1949

Δεκέμβριος 1949 και το εξώφυλλο του περιοδικού Votre Mode μας προϊδεάζει για το περιεχόμενο. Οι κομψές και πρακτικές γυναίκες (όπως λέει στην λεζάντα του) θα ετοιμάσουν την γκαρνταρόμπα τους για χειμερινά σπορ ή απλώς για διαμονή σε χιονισμένο τοπίο.

Οι κομψές και πρακτικές ή οι ευκατάστατες; Στην Γαλλία έχει πολλά βουνά με χιόνια. Υπάρχουν μέρη ακριβά κι άλλα πιο οικονομικά, οπότε όλα τα βαλάντια μπορούν να κάνουν χειμερινά σπορ εάν το επιθυμούν. Εκτός αυτού, σε όλα αυτά τα μέρη κατοικούν κι εργάζονται άνθρωποι, πολλές φορές με όλη τους την οικογένεια. Γιατί η Γαλλίδα του αλπικού τοπίου να υστερεί σε κομψότητα;

Σε αυτό το ερώτημα απαντάει το συγκεκριμένο τεύχος, που αντίστοιχα του έβγαιναν σε όλα ανεξαιρέτως τα γυναικεία περιοδικά.

(φωτο της σελίδας La mode de Pinktag )

1937, το χτένισμα για αυτί-κοχύλι.

 

Υπάρχει τρόπος να αναδείξουμε ένα τέλειο αυτί, μικρό, αρμονικό, με μικρό λοβό, όμοιο με κοχύλι; Βεβαίως υπάρχει, με ένα χτένισμα που θα θυμίζει την ήπια κίνηση της θάλασσας και τις ρυτιδώσεις της άμμου.

Καταρχάς θα  αποκαλύψουμε το αυτί πλήρως. Έπειτα θα  δημιουργήσουμε σε όλο το πάνω μέρος του κεφαλιού  μικρούς κυματισμούς (finger waves), που διατηρούνται απαλοί και  εύκαμπτοι αλλά στην θέση τους χάρη στην κατάλληλη πομάδα. Για να βάλουμε σε τάξη τα υπόλοιπα μαλλιά, θα φτιάξουμε ένα μικρό ρολό κατά μήκος του αυχένα -αντί για σινιόν.  Τέλος θα  προσθέσουμε ένα σκουλαρίκι που ναι μεν θα είναι εντυπωσιακό, όμως θα παραμένει στα όρια του αυτιού, χωρίς να τραβάει την συνολική εικόνα προς τα κάτω. 

Κι ορίστε: το τέλειο αυτί, βρήκε την τέλεια κορνίζα χάρη στην εμπνευσμένη κόμμωση του οίκου Grande. 

(φωτό από σελίδα του Marie Claire 12/1937, La mode de Pinktag) 

1937 βραδινό χτένισμα

 

Δεκέμβριος του 1937, λίγο πριν τις γιορτινές εξόδους, το Marie Claire βραδινά χτενίσματα για διαφορετικά σχήματα αυτιών. 

Ναι, ακριβώς όπως το χτένισμα μπορεί να αναδείξει ένα όμορφο μέτωπο ή σχήμα προσώπου, ομοίως υπάρχουν αυτιά που είναι πολύ όμορφα κι αξίζει τον κόπο να τονιστούν, ενώ άλλα όχι τόσο ωραία κατά την γνώμη μας, οπότε προτιμούμε να μείνουν αθέατα. Ο κομμωτής μπορεί να διαλέξει το κατάλληλο χτένισμα που θα είναι της μόδας και ταυτόχρονα θα μας κολακεύει, όπως κι αν είναι τα φυσικά μας χαρακτηριστικά. 

Αυτό το χτένισμα του Robert Loriaux προτείνεται για γυναίκες με μεγάλα αυτιά. Έχει μισή κορόνα (θα λέγαμε) με κοντές μπούκλες  στο μέτωπο και τους κροτάφους, ενώ από τα αυτιά και σε όλο τον αυχένα γυρνάει προς τα μέσα σε ένα ελαφρύ παζ. Το κατάλληλο χτένισμα για να στρέψουμε την προσοχή στα μάτια και τα φρύδια μας. 

(φωτογραφία της σελίδας La mode de Pinktag)

1956 ημίπαλτο double face

Στο εξώφυλλο του τεύχους Οκτωβρίου 1956 του περιοδικού Votre Mode, φιγουράρει ένα ασυνήθιστο ημίπαλτο για βαρύ Χειμώνα. 

Είναι μάλλινο, σε ριχτή γραμμή, φαρδιά ίσια μανίκια με ρεβέρ, δυό εξωτερικές τσέπες μα φαρδιές πατ και στρογγυλό γιακά με επιπρόσθετη γούνα. 

Ασυνήθιστο είναι το ύφασμα που είναι εξαρχής διπλής όψης (ντουμπλ φας), από την μια μεριά ροζ αντίκ και λείο, από την άλλη κάμελ και κοντό πέλος με βοστρύχους. 

Τα περισσότερα ντουμπλ φας ρούχα φτιάχνονται με δύο ξεχωριστά υφάσματα που κόβονται ίδια και ράβονται σε δυό ξεχωριστά ρούχα, ενώ στο τέλος ενώνονται προσεκτικά στα τελειώματα με εξώγαζα, με γαλλικές ραφές, κλπ. Ορισμένα όμως ντουμπ φας ρούχα (όπως αυτό εδώ) κατασκευάζονται με 2 υφάσματα που από την υφασματουργική επιχείρηση υφαίνονται χωριστά και κολλούνται μεταξύ τους, επομένως ράβονται ως ένα ρούχο από την αρχή. 

Τα υφάσματα διπλής όψης δεν ξεφτίζουν καθόλου, γι αυτό μπορούν απλώς να κοπούν στα τελειώματα με το ψαλίδι κι οι κουμπότρυπές τους να είναι δυο σκέτες εγκοπές, όπως γίνεται εδώ με το μπροστινό τελείωμα. Μπορούμε όμως επίσης να ξεκολλήσουμε προσεκτικά τα δύο στρώματα υφάσματος και να τα γυρίσουμε το καθένα προς τα μέσα, όπως γίνεται πάλι εδώ, στο στρίφωμα. 

Double face, ένα χοντρό ύφασμα με πολλές δυνατότητες. 

1937 Λυσιέν Λελόνγκ

 

Από Marie Claire του 1937, παίρνουμε το σκίτσο για χειμερινό σύνολο του Λυσιέν Λελόνγκ. 

Όπως διαβάζουμε στην λεζάντα της φωτογραφίας ο Λυσιέν Λελόνγκ λανσάρει το ντε πιές (σύνολο από δύο κομμάτια) σε φαρδύ καρό, που συνοδεύει το κοντό μονόχρωμο μαντό σε γραμμή πολύ νεανική. 

 

Η λεζάντα χαρακτηρίζει "νεανικό" το μαντό επειδή δεν έχει καθόλου διακοσμητικές λεπτομέρειες που να το "βαραίνουν". Προσθέτει ότι τα χρώματα της καινούργιας γραμμής του σχεδιαστή έχουν μια "φρεσκάδα" στα χρώματα. Πράγματι, σπάνια ένα μαύρο μαντό έπαιρνε φόδρα και ρεβέρ μανικιών σε τόσο χτυπητό ντεσέν όπως το μαυροκόκκινο καρό. Αυτός ο συνδυασμός είναι πολύ έντονος, ορατός από μακριά, καταλληλότερος για γυναίκες που δεν φοβούνται να δώσουν μια πολύ ζωηρή εικόνα. 

 

Ευτυχώς ο Λελόνγκ αγαπούσε το χρώμα και το υπηρέτησε με αφοσίωση σε όλες τις δεκαετίες της ζωής του. Χάρη σε αυτόν είδαμε λαχανί παλτό και κίτρινο-πορτοκαλί καρώ. 

 

(φωτογράφιση και ρετούς σκίτσου La mode de Pinktag)

 

1937 Στολίδι κεφαλιού της Chanel

 

Είμαστε στο 1937 και το Marie Claire προτείνει αντί για κοκτέιλ καπέλα, ορισμένα στολίδια κεφαλής για τις βραδινές εξόδους. Απο εκεί βλέπουμε την πρόταση του Οίκου Chanel.

Όπως γράφει στην λεζάντα του σκίτσου "μικρά μυγάκια από μεταξωτό σενίλ διατρέχουν ένα αραιό δίχτυ, προσαρμοσμένο σε διασκεδαστικό φτέρωμα στρουθοκαμήλου".

Τα φτερά στρουθοκαμήλου στην κορυφή του κεφαλιού εχουν πολύ έντονους χρωματισμούς, πορτοκαλί, ροζ, μπλε ρουά και μεσαίο πράσινο. 

Να σημειώσουμε ότι αυτός ο στολισμός κεφαλής επανέρχεται στο styling των βραδινών ρούχων της χειμερινής κολεξιόν, σχεδόν σε όλες τις κολεξιόν του οίκοι Chanel έως και σήμερα, με το βέλο ή χωρίς. Τον έχουν επίσης υιοθετήσει κι άλλοι μόδιστροι, π.χ ο Υβ Σαιν Λωράν, η Σόνια Ρυκιέλ, ο Κριστιάν Λακρουά κλπ.

(φωτό του σκίτσου La mode de Pinktag) 

Ο μύθος της μικρής μέσης.

 

Πολλές συζητήσεις γίνονται για τα πατριαρχικά πρότυπα ομορφιάς που επιβλήθηκαν στις γυναίκες, κατά την διάρκεια της ιστορίας. Κυκλοφορούν πολλές θεωρίες και εικασίες-μύθοι που στην πραγματικότητα δεν στηρίζονται σε κανενός είδους τεκμηρίωση, π.χ. υπάρχει ένας μύθος που λέει πως ο κορσές διαστρέβλωνε τον σκελετό και τα εσωτερικά όργανα των γυναικών του 1800, παρά το ότι δεν έχουν βρεθεί σκελετοί νεκρών γυναικών με παραμορφωμένα πλευρά (rib cage).

Σε κάθε περίπτωση το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όσο πιο πίσω πάμε στον χρόνο, τόσο πιο μεγάλη η απόκλιση μεταξύ φυσικού γυναικείου σώματος-προσώπου και του πρότυπου ομορφιάς. Είναι πράγματι έτσι; 

Νομίζω πως όχι. Η πιο μισογυνική περίοδος από όλες είναι η σημερινή. Μια ένδειξη έχουμε από τον αριθμό των πλαστικών εγχειρήσεων, των αναρίθμητων γυναικών με βουλιμία-ανορεξία, το μακιγιάζ με τα 18 προϊόντα στο πρόσωπο καθημερινά, την ολική αποτρίχωση στο σώμα κλπ. Οι γυναίκες σε παλιότερες εποχές ζούσαν πολύ πιο ανέμελα και δεν έκαναν σχεδόν τίποτα για να ταιριάξει το σώμα τους σε κάποιου είδους πρότυπο. Ήταν έτσι όπως ήταν κι έτσι κυκλοφορούσαν στον κόσμο. 

Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα μεγεθολόγιο πατρόν του 1924, από την πολυτελή γαλλική έκδοση Le mirroir des modes του οίκου πατρόν Butterick. Τα μεγέθη αφορούν κορίτσια από 15-20 ετών και κοντές ενήλικες γυναίκες, αυτές που λέμε petite. Οι μετρήσεις είναι σε εκατοστά. Γράφει:

ΗΛΙΚΙΑ -  ΣΤΗΘΟΣ - ΜΕΣΗ - ΓΟΦΟΙ 

  15         -    81             -71        - 86

  16         -    84             -71        - 89

  17        -     86             -71        - 91

  18        -     89            - 71        - 94

  19        -    91             - 74        - 96

  20        -    94            -  76        - 99

Όπως βλέπετε τα σώματα για τα οποία φτιάχνονται τα πατρόν είναι  στην ουσία έτσι όπως φτιάχνει η Φύση τα σώματα, χωρίς διορθώσεις. Η μέση είναι λίγο μικρότερη από το στήθος, δηλαδή ξεκινάει από 10 ποντους μικρότερη στην ηλικία των 15 (ίδια με του αγοριού) και καταλήγει σε 18 πόντους μικρότερη στην πλήρη ενηλικίωση των 20, πάντως δεν φτάνει τους 30 πόντους απόκλιση που έχει το ιδανικό περί μοντέλων σώμα κλπ (το διάσημο 90-60-90). 

Σήμερα το πιο μικρό μέγεθος στα τζην ενήλικων γυναικών είναι το 24, με μέση 24 ίντσες, δηλαδή 60 εκατοστά. Αξίζει τον κόπο να σκεφτούμε ποιος αποφάσισε ότι είναι δυνατόν να βρεθεί μέση 60 πόντους σε ενήλικες γυναίκες και πόσο πρέπει να πεινάσει η γυναίκα για να μπει σε τζην νούμερο 24. 

1937 Marie Claire

 

Ιανουάριος του 1937 με δυό πατρόν του Marie Claire. Η οικονομική στενότητα της εποχής για τις ευρείες μάζες πληθυσμού, αυτή που οδήγησε στον Β' παγκόσμιο Πόλεμο,  είναι φανερή: τα ρούχα έχουν το απαραίτητο ύφασμα για να καλύψουν το σώμα, χωρίς καμιά ιδιοτροπία του πατρόν που θα απαιτούσε σπατάλη υφάσματος. Ο σκοπός είναι να προστατευτεί πλήρως η γυναίκα που δεν μπορεί να αγοράσει γούνες, αστρακάν κι άλλα πολυτελή υλικά, όπως μπορούν οι λίγες ευκατάστατες γυναίκες.

Παλτό λοιπόν σε ψαροκόκκαλο, με ίσιο απλό μανίκι και κούμπωμα έως ψηλά στον λαιμό κι εξωτερικές πρόσθετες τσέπες. Φόρεμα με ωμίτη και πολύ κλειστή λαιμόκοψη. Δεν λείπει ωστόσο μια πινελιά κοκεταρίας ακόμα και στις δύσκολες εποχές: το Marie Claire προτείνει κόκκινο θαμπό για την τσάντα, τα γάντια, το φουλάρι και την ζώνη, ώστε να σπάσει η μονοτονία του γκρι με το μαύρο -δυό χρώματα πολύ χρήσιμα σε παλτό και φόρεμα, αλλά πολύ-πολύ βαρετά. 

(φωτογραφία των σκίτσων La mode de Pinktag)

Βραδυνή κάπα του 1929

 

Απο το περιοδικό Le petit Echo de la Mode βλέπουμε την εντυπωσιακή βραδινή χειμωνιάτικη κάπα, κατάλληλη για εορταστικές εξόδους των Χριστουγέννων.

 

Το σχέδιό της μοιάζει εκ πρώτης όψεως πολύ απλό: σχεδόν ένας κύκλος από χοντρό πράσινο σατέν για το πάνω μέρος, ένας γούνινος γιακάς στον λαιμό και μια σούρα που περιορίζει το φάρδος του κύκλου στο τέλος του. Σε αυτή στερεώνεται μια ίσια λωρίδα υφάσματος και πάνω σε αυτή μια ακόμα φαρδιά λωρίδα που δημιουργεί ένα βολάν. Όμως το βολάν είναι λοξά κομμένο (ομοίως με το κοντότερο πανώ του φορέματος), δηλαδή χρειάζεται πολύ ύφασμα και δεξιοτεχνία για να κοπεί σωστά, ενώ το δυσκολότερο όλων είναι το κέντημα πάνω στην φαρδιά διακοσμητική φάσα. Γίνεται στο χέρι, σύμφωνα με το γούστο της γυναίκας, έχει το ίδιο μοτίφ που στολίζει το απλούστατο ριχτό φόρεμα (ίδιας απόχρωσης αλλά από κρεπ ύφασμα) που ταιριάζει στην κάπα και απαιτεί πολλές εργατοώρες για να γίνει. 

Στην δεκαετία του 1920 πολλά γυναικεία ρούχα είχαν πολύ απλά σχέδια στο πατρόν, αλλά έντονη χειροποίητη διακόσμηση πάνω τους. Άλλες φορές ήταν κεντημένα όπως το σύνολο της φωτογραφίας μας, άλλες γεμάτα χάντρες κι άλλες όλο το ρούχο φτιαχνόταν από λεπτές κορδέλες δαντέλας, ενωμένες μεταξύ τους. Αυτό σήμαινε πως το άριστο ρούχο, το εξαιρετικό, ήταν διαθέσιμο τόσο για τις ευκατάστατες κυρίες που μπορούσαν να πληρώσουν τις τεχνίτρες να τους το φτιάξουν, όσο και για τις μεμονωμένες γυναίκες που έβαζαν τις εργατοώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους. 

(φωτογραφία της σελίδας La mode de Pinktag)

1926 , σατέν καπέλο.

 

Από το 1926 και το περιοδικό  La mode Française  παίρνουμε αυτό το καπέλο σε χοντρό σατέν ντυσές ύφασμα. 

Σήμερα τα περισσότερα καπέλα φτιάχνονται σε ψάθα για το Καλοκαίρι ή τσόχα για τον Χειμώνα. Όμως στην δεκαετία του 1920 πολλά κατασκευάζονταν από υφάσματα, επειδή τα σχέδιά τους απαιτούσαν ένα υλικό μαλακό εξ αρχής, ικανό να ντραπαριστεί στο κρίσιμο σημείο, και να μετατραπεί σε άκαμπτο το υπόλοιπο με πρόσθετες ενισχύσεις στο εσωτερικό. Αυτό το καπέλο που βλέπουμε είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Στην κορυφή του (crown) έχει έξι κάθετα τμήματα που καταλήγουν σε μύτη, διακοσμημένα με έντονα εξώγαζα. Το ασύμμετρο μπορ καλύπτει όλο το μέτωπο και τα φρύδια, κάνει ένα μεγάλο ρεβέρ προς τα πάνω στο αριστερό μέρος του προσώπου, ενώ στο δεξί απομακρύνεται από το κεφάλι σε ένα αεράτο κυματισμό. 

Ένα καπέλο, αληθινό αριστούργημα δεξιοτεχνίας που ασφαλώς θα ήταν αδύνατον να περάσει απαρατήρητο. 

(φωτό La mode de Pinktag)

 

Το φόρεμα της Πέμπτης

 

Η 27η Δεκεμβρίου του 1956 που κυκλοφόρησε το τακτικό τεύχος του Votre Mode, κατά σύμπτωση ήταν Πέμπτη. Το περιοδικό έχει προσαρμόσει κατάλληλα τις λεζάντες του κι εδώ μας παρουσιάζει  "φορέματα για την Πέμπτη" για μαθήτριες Δημοτικού και Γυμνασίου.

Το κοριτσάκι μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δένδρο φοράει μάλλινο φορεματάκι σε μεσαίο γκρι χρώμα με πολύ φαρδιά φούστα και διακόσμηση στο κορσάζ από κόκκινο κι άσπρο πουά. Μπαλαρίνες, κοντά καλτσάκια, μια αλογοουρά δεμένη με βελούδινη κορδέλα κι ορίστε! Η κομψή νεαρή είναι έτοιμη να κάνει μια εορταστική επίσκεψη ή να δεχθεί καλεσμένους στο σπίτι της.

Χειμωνιάτικα φορέματα του 1967

 

Απο τον κατάλογο πατρόν Χειμώνας 1967 της εταιρείας Simplicity, ένα νεανικό πατρόν για φόρεμα κι οι παραλλαγές του.

Το μοντέλο έχει μικρό ωμίτη έως πάνω από το στήθος κι από εκεί και κάτω είναι φαρδύ, κομμένο λοξά. Τα μανίκια του ίσια, κοντά στο σώμα.  

Ο παραλλαγές του είναι οι εξής: υπάρχει με κλειστό ντεκολτέ και όρθιο γιακά Μάο, ή με ντεκολτέ ανοιχτό σε σχήμα καρέ. Το φάρδος επίσης υπάρχει σε δυό παραλλαγές, μέτριο με κόψιμο εβαζέ, ή πολύ φαρδύτερο εξαιτίας της βαθειάς κουφόπιετας στο κέντρο. Το μήκος του μανικιού και ολόκληρου του φορέματος επίσης ρυθμίζεται κατ' επιλογήν, πιο κοντό ή πιο μακρύ, ανάλογα τα γούστα. 

Το πατρόν αυτό είναι κολακευτικό για όλες τις γυναίκες, από τις πολύ λεπτές, έως τις πολύ παχιές και από τις πολύ κοντές έως τις εξαιρετικά ψηλές, διότι δεν ακουμπάει το σώμα πουθενά εκτός από τους ώμους, επομένως δεν προδίδει κανένα αδύναμο σημείο της σιλουέτας και ταιριάζει με όλων των ειδών τα παπούτσια, από ΄ολόισιες μπαλαρίνες, έως ψηλοτάκουνες μπότες. 

Το συνηθισμένο styling του 1967 ήταν πολύ μεγάλα σκουλαρίκια, ίσιες γόβες και  καλσόν χρωματιστό, σε ένα από τα χρώματα του φορέματος. 

(φωτο της σελίδας La mode de Pinktag)

Η γυναίκα κι ο κομμωτής της.

 

Χαριτωμένο σκίτσο που συνόδευε άρθρο του Marie Claire to 1937 για τα νέα χτενίσματα.  Ο κομμωτής με την επαγγελματική του μπλούζα και άψογο χτένισμα ο ίδιος, κοιτάζει με προσοχή κι εμπνέεται από το πλούσιο γυναικείο μαλλί. Ετοιμάζεται να φτιάξει το αριστούργημά του. 

Νομίζω πως δεν έχει αλλάξει τίποτα, από το 1937 έως σήμερα, ακόμα περιμένουμε από τους κομμωτές να είναι καλλιτέχνες και να μας μεταμορφώσουν -τουλάχιστον σε σταρ του κινηματογράφου.  

1956 Νεανικό δωμάτιο

 

Διακόσμηση για νεανικό δωμάτιο φοιτητή ή φοιτήτριας από Votre Mode Δεκεμβρίου του 1956, που συνδυάζει σε λίγα τετραγωνικά υπνοδωμάτιο και καθιστικό μαζί.

Έπιπλα από ξανθιά οξιά. Ο καναπές που γίνεται κρεβάτι είναι καλυμμένος με πορτοκαλί σκούρο βελούδο, ομοίως η μοντέρνα πολυθρόνα. Το ένα τραπέζι γυάλινο σε σιδερένιο σκελετό, το άλλο σε οξιά. Οι τοίχοι βάφονται ροζ, το χάλι κίτρινο ανοιχτό πάνω από μοκέτα γκρι, κίτρινο και το μαξιλάρι με το φωτιστικό.
Γενικώς τα φωτιστικά και τα πόδια των επίπλων καταλαμβάνουν σχεδόν μηδενικό χώρο στο πάτωμα, ώστε να διευκολύνεται το καθάρισμα του χώρου.
Ένας φωτεινος χώρος που θα ευχαριστήσει τους περιστασιακους καλεσμένους και θα βολέψει τον μονιμο κάτοικο του διαμερίσματος.

Ένα κατσικάκι στα 1921

Διαφήμιση για το  βερνίκι παπουτσιών Cabri παρμένη από τις σελίδες της ετήσιας ατζέντας του πολυτελούς περιοδικού Femina για το 1921, τοποθετημένη στο γενικό πνεύμα της Art Nouveau που θεοποιούσε την Φύση και τις εικόνες που την απηχούσαν.

Cabri στα γαλλικά λέγεται το κατσικάκι κι η εταιρεία βερνικιών αρπάζει την ευκαιρία να φτιάξει μια πανέμορφη διαφήμιση παιγνιδιάρικη και κομψή: σε όμορφο μπαλκόνι με κοντές κολώνες ρωμαϊκού τύπου, η αιθέρια γυναίκα χαλαρώνει, έχοντας μαλλιά ξέπλεκα  και ντυμένη με χαλαρό φόρεμα νύμφης των δασών. Στα πόδια της ένα λευκό κατσικάκι τής κάνει παιγνίδια. Μακριά αχνοφαίνεται ο κήπος με τα τεράστια δένδρα.

Δυστυχώς το πόστερ της διαφήμισης είναι ανυπόγραφο. 

(φωτογραφία σελίδας της Femina, La mode de Pinktag)  

Το κίτρινο του Χειμώνα

 

Χειμώνας δεν σημαίνει αναγκαστικά σκούρα χρώματα -για όποια δεν το επιθυμεί. Το κίτρινο, το ροζ, το τυρκουάζ, ακόμα και το άσπρο είναι δυνατόν να φορεθούν κομψά και τον Χειμώνα, εάν δώσουμε λίγη προσοχή στις λεπτομέρειες. 

Το κίτρινο είναι ένα από τα ομορφότερα χρώματα για Χειμώνα. Φέρνει ένα χαμόγελο αισιοδοξίας στα μάτια όσων των βλέπουν κι όσων το φοράνε, ειδικά σε μια βροχερή μέρα. Συνδυασμένο με μπεζ δίνει ένα ήσυχο αποτέλεσμα, με γκρι ή μπλε πολύ πιο έντονο, με μαύρο σπάει κυριολεκτικά την μπάνκα -όμως χρειάζεται πολύ θάρρος ο τόσο χτυπητός συνδυασμός- ενώ με ασπρόμαυρο είναι η επιτομή της κομψότητας, ειδικά αν το ασπρόμαυρο είναι σε κλασικό ντεσέν όπως το πιε ντε πουλ. 

Στην φωτογραφία-κολάζ που βλέπετε ένα κίτρινο χειροποίητο σακάκι σε γεωμετρική γραμμή 60s. Είναι φτιαγμένο από μάλλινο μουφλόν, ένα απαλό  χνουδωτό ύφασμα με κοντό κατσαρό πέλος, που κατασκευάζεται από μαλλί προβάτων της Σαρδηνίας. Εχει ραφτεί σε πατρόν ριχτό, χωρίς γιακά, με κρυφό κούμπωμα ώστε να αναδεικνύεται μόνο το ύφασμα και ασυνήθιστες στρογγυλές εξωτερικές τσέπες  με άνοιγμα για το χέρι στα 3/4 του μήκους τους. Σχεδιάστηκε επίτηδες ώστε να φοριέται με την κίτρινη τσάντα που έχει δυο υλικά και δυό αποχρώσεις του κίτρινου, το σώμα της είναι από λείο δέρμα καπιτονέ, ενώ τα χερούλια της από λουστρίνι. 

Κίτρινο σακάκι και τσάντα λοιπόν, δυό σταγόνες ήλιου στην μέση του Χειμώνα. 

(σχεδιασμός, κατασκευή και φωτογραφία La mode de Pinktag)

Christian Lacroix, ο μάγος του mix and match

 

Οι μεγάλοι σχεδιαστές μόδας που στα γαλλικά ονομάζουμε couturiers, δηλαδή εκείνοι που άνοιξαν δικό τους Οίκο ραπτικής κι έδειξαν στον κόσμο την δική τους άποψη περί γυναικείου ντυσίματος, πέρασαν στην αθανασία όχι επειδή έφτιαχναν όμορφα ρούχα -αυτό μπορούν να το κάνουν πολλοί- αλλά επειδή ο καθένας προσέθεσε κάτι καινούργιο  στην κοινή αντίληψη περί ομορφιάς.

 

Ο Κριστιάν Λακρουά διακρίθηκε για το ανακάτεμα πολλών διαφορετικών ντεσέν στο ίδιο ρούχο, αυτό που σήμερα ονομάζουμε mix and match. Ο Λακρουά ξεκίνησε το ανακάτεμα φτιάχνοντας ταγιέρ με διαφορετικά καρώ ή διαφορετικά ριγέ και προχώρησε ανακατεύοντας λουλούδια με ριγέ, διάφορα γεωμετρικά και ψυχεδελικά μοτίφ. Εκτός αυτού, είχε απαράμιλλο "μάτι" στα χρώματα. Οπως κι ο Κένζο Τακάντα, προτιμούσε τα σκούρα χτυπητά χρώματα (π.χ. το μωβ) σε συνδυασμό με ανοιχτόχρωμα και υποτονικά (π.χ. το ανοιχτό πετρόλ).  

Το πουλόβερ της φωτογραφίας είναι χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς του. Είναι ολόκληρο ζακάρ, δηλαδή όλα τα χρώματα πλεγμένα, όχι κεντημένα εκ των υστέρων ή σταμπωτά (όπως πολλές φορές συμβαίνει στο mix and match). Στο μπροστινό μέρος βλέπουμε ένα λουλούδι, δυό φύλλα και μερικά κλαδιά, αποτυπωμένα σε ψηφίδες που θυμίζουν pixel. Η πλάτη και τα μανίκια είναι ριγέ. Οι ρίγες είναι πιο φαρδιές ή πιο λεπτές ανάλογα με την ποσότητα του κάθε χρώματος στο κορσάζ, και το κυρίως χρώμα του φόντου τοποθετημένο έχει τοποθετηθεί ως ρίγα ψηλά στο μανίκι, ώστε να μην διακόπτεται η εντύπωση της παράστασης του λουλουδιού. Ομοίως ο γιακάς δεν φτιάχτηκε σε ξεχωριστό λάστιχο, αλλά σε ενιαίο κομμάτι με το μπροστινό που απλώς γυρίζει προς τα μέσα στην περιοχή του λαιμού. 

Κριστιάν Λακρουά, ένας μάγος του mix and match που όπως όλοι οι couturiers, μεριμνούσε  και για την παραμικρή λεπτομέρεια. 

(φωτογραφία La mode de Pinktag)

1949, πλισσέ φούστα Elle

 

Λεπτοφτιαγμένο σκίτσο για ένα λεπτοφτιαγμένο ρούχο. 

Το Elle μας γνωρίζει πως τον Νοέμβριο του 1949, της μόδας ήταν οι πλισέ φούστες από νάυλον ημιδιαφανή υφάσματα, που άφηναν να διαφαίνεται το ίδιου χρώματος φουρώ από μέσα.

Bernard Blossac, 1948

 

Σκίτσο του Bernad Blossac για το New Look  του σχεδιαστή Christian Dior, 1948

Ο Υβ Σαιν Λωράν ντύνει την Ζιζί Ζανμαίρ

 

O Yves Saint Laurent εκτός από τις συλλογές Υψηλής Ραπτικής και πρετ-α-πορτέ που σχεδίασε, έφτιαξε ορισμένα κοστούμια για φίλες του που βρίσκονταν στον χώρο του θεάματος. Μία από αυτές ήταν η μπαλαρίνα Ζιζί Ζανμαίρ, σύζυγος του Ρολάν Πετί. Η φιλία τους ήταν ισόβια κι η επαγγελματική τους συνεργασία κράτησε 20 χρόνια. 

Στην εικόνα το πρωτότυπο σκίτσο του Yves Saint Laurent για το κοστούμι "Η ροζέ σαμπάνια" του 1963 της Ζιζί.

Γυναίκα σε ασημί και μαύρο.

 

Γνωρίζουμε πολλά για την Αρτ Ντεκό από τα βιβλία, όμως η ομορφιά της αποκαλύπτεται πραγματικά όταν πιάνουμε αυθεντικά αντικείμενα Αρτ Ντεκό στα χέρια μας. Είναι γεμάτα κρυμμένα μυστικά, π.χ. στην υφή των υλικών που χρησιμοποιούν. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει για ποιό λόγο τα μπιζού από βακελίτη είναι τόσο ακριβά -αφού ο βακελίτης είναι σχεδόν πλαστικό υλικό- έως ότου δει αληθινό βακελίτη με τα μάτια του. 

Ένα καλό παράδειγμα ομορφιάς στο χειροπιαστό αντικείμενο είναι  η πούδρα προσώπου Rea. Από την μορφή πάνω της συμπεραίνουμε πως σχεδιάστηκε γύρω στην δεκαετία του 1920, η γυναίκα μοιάζει με τις εικονογραφήσεις του Eduardo Benito για το περιοδικό Femina στις αρχές του 1920 και το εξωφυλλο Vogue τον Απρίλιο του 1927. 

Απο κοντά, η πούδρα είναι απείρως ομορφότερη από ό,τι στην φωτό. Η γυναικεία μορφή έχει σχεδόν δύο χρώματα, μαύρο γυαλιστερό της κινέζικης λάκας και ασημί. Όλα τα περιγράμματα στο πρόσωπο, τα χέρια και το φόρεμα είναι ασημί. Το δέρμα είναι μπεζ ματ, με μικρές τελείες από κόκκινο λαμπερό στα μάγουλα και τα χείλη. Το πόσο πολύ είναι το ασημί χρώμα, μπορείτε να το διαπιστώσετε στην επόμενη φωτό -που είναι παρμένη σχεδόν σε σκοτάδι.

Ενα κουτί πούδρας λοιπόν που λάμπει και στο σκοτάδι. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

Pompeia, πούδρα του 1908.

 

Οι πούδρες προσώπου, εκτός από το παλιότερο προϊόν μακιγιάζ στην γη, είναι και το καταλληλότερο για την ανάδειξη της αισθητικής κάθε εποχής. Την εποχή της Αρτ Ντεκό, οι συσκευασίες τους ήταν κι αυτές Αρτ Ντεκό, γεωμετρικές, με καθαρά χρώματα δίπλα από το κυρίαρχο μαύρο. Την ακριβώς προηγούμενη εποχή της Αρτ Νουβό είχαν λεπτεπίλεπτες παραστάσεις με φυλλώματα, λουλούδια κι αραβουργήματα όπως στην πούδρα που βλέπουμε. 

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε κατασκευάστηκε η πούδρα Pompeϊa του αρωματοποιού L.T. Piver στο Παρίσι. Η κολόνια με το ίδιο όνομα κυκλοφόρησε το 1907, επομένως η πούδρα τον ίδιο χρόνο ή το αργότερο το 1908. Κι αυτή είναι πούδρα ρυζιού, ελεύθερη, απλώνεται επομένως με πον-πομ. 

Το κουτί της είναι ένα αριστούργημα. Σε σκληρό χαρτόνι, άκαμπτο και φόντο χτυπητό κοραλλί, έχει ανάγλυφη παράσταση από χρυσό περίγραμμα και φύλλα, στα πλαϊνά χρυσά καλάθια με μπουκέτα, ενώ όλα τα άνθη είναι τρισδιάστατα (υπερίπτανται της επιφάνειας του χαρτιού). 

Ένα πανέμορφο προϊόν ομορφιάς, που μπορεί να στολίσει κάθε γυναικείο τραπέζι τουαλέτας. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)

Πούδρα του 1928, Pavots d' argent

 

Αληθινή πούδρα προσώπου από ρύζι του οίκου Roger et Gallet, φτιαγμένη το 1928 για την σειρά προϊόντων μακιγιάζ Pavots d' argent (παπαρούνες από ασήμι).

Το κουτί της πούδρας σχεδιάστηκε λίγο πριν (το 1927) από τον μεγάλο καλλιτέχνη Rene' Lalique. Το σχήμα του οβάλ, η βάση από μαύρο σκληρό γυαλιστερό χαρτόνι και το καπάκι του από λευκό χαρτόνι με δεύτερο στρώμα το εμπριμέ γυαλιστερό χαρτί, με τυπωμένες αυτές τις στυλιζαρισμένες παπαρούνες που βλέπετε σε ματζέντα, μαύρο, ροζ κι ασημί. Η πούδρα ήταν κλεισμένη αεροστεγώς, με λεπτό χαρτόνι κι από κάτω δεύτερο κάλυμμα από ζελατίνα,  έως και την μέρα που την αγόρασα από κατάστημα της Αθήνας, πριν 30 χρόνια. 

Σύμφωνα με τον κατάλογο του 1928 του Roger et Gallet η πούδρα προσώπου Pavots d' argent κυκλοφορούσε σε 13 αποχρώσεις, από λευκό έως σκούρο για γυναίκες της μαύρης φυλής, επομένως οποιαδήποτε απόχρωση δέρματος κι αν είχε η γυναίκα του 1928, μπορούσε να ικανοποιηθεί τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε την πούδρα της. 

(φωτογραφίες La mode de Pinktag)